Ἡ μικρὴ Ἰωάννα, ἕνα ἀγγελούδι ποὺ κανεὶς δὲν ἤθελε.Ἡ ἱστορία μίας ἔκτρωσης ποὺ δὲν ἔγινε ποτὲ

Γράφω ἀπὸ τὴ θέση μίας μητέρας ποὺ ἔπρεπε πρὶν 5 χρόνια νὰ διαλέξει καὶ διάλεξε σωστὰ .Καὶ αὐτὸ ὑπὸ τὶς συνθῆκες ποὺ εἶχα ἐγὼ ἡ ἴδια δημιουργήσει, κάνοντας ὅτι χειρότερο μποροῦσα γιὰ νὰ φθάσω σὲ μία ἀξιοθρήνητη κατάσταση . Ἤμουν ἔγκυος στὴ 11η ἑβδομάδα ὅταν τὸ ἀνακάλυψα .Ἐπειδὴ ἔπασχα ἀπὸ μανιοκαταθλιπτικὴ ψύχωση ἔπαιρνα δύο δυνατὰ τοξικὰ φάρμακα (τὸ Fluanxol καὶ τὴν Carbamazepina) .Δὲν ἤθελα σὲ καμιὰ περίπτωση νὰ κάνω παιδὶ μὲ τὸ ἄνδρα ποὺ εἶχα κοιμηθεῖ σὰν ἀπὸ ἀπόγνωση καὶ τὸν ὁποῖο δὲν τὸν ἤθελα δίπλα μου.

Σκεφτόμουν ὅτι ἴσως ἡ θεραπεία ποὺ ἔκανα θὰ λειτουργοῦσε ἀπὸ μόνη της ὡς ἀντισυλληπτικὸ .Καὶ νὰ ποὺ βρέθηκα ἔγκυος ,μὲ τὸ κίνδυνο νὰ γεννήσω ἕνα ἀνάπηρο παιδὶ . ( Τὸ Carbaamazepina ποὺ ἔπαιρνα τοὺς τρεῖς πρώτους μῆνες μπορεῖ νὰ προκαλέσει βλάβη στὴ σπονδυλικὴ στήλη τοῦ παιδιοῦ ). Ἤμουν ὑπὸ μεγάλη πίεση. Ἡ γυναικολόγος μου εἶπε νὰ κάνω ἀποβολὴ ὅσο πιὸ γρήγορα, λαμβάνοντας ὑπ’ὄψιν τὰ φάρμακα ποὺ πῆρα καὶ τὴ ψυχική μου κατάσταση. Ἡ μητέρα μου μὲ πίεζε κατατρομαγμένη γιὰ τὸ τί μπορεῖ νὰ ἀκολουθήσει , ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τὸ ἴδιο. Ὅμως ἡ ἐναλλακτικὴ λύση –ἡ ἔκτρωση –μὲ τρόμαζε ἀκόμη πιὸ πολύ: θὰ γινόμουν δολοφόνος τοῦ ἴδιου του παιδιοῦ μου στερώντας τοῦ τὸ πιὸ θεμελιῶδες δικαίωμα μίας ἀνθρώπινης ὕπαρξης τὸ...

 δικαίωμα νὰ ζήσει.

Μόλις ἔμαθα ὅτι εἶμαι ἔγκυος ἔτυχε νὰ δῶ στὴ τηλεόραση μία ἐκπομπὴ ποὺ ἀναφερόταν σὲ παιδιὰ μὲ σοβαρὲς ἀναπηρίες .Ἄλλα εἶχαν σύνδρομο Down, ἄλλα εἶχαν γεννηθεῖ χωρὶς χέρια ἢ πόδια ,ἀλλὰ ἔδειχναν εὐτυχισμένα ποὺ οἱ γονεῖς τοὺς διάλεξαν γιὰ αὐτὰ τὴ ζωή.

Δὲν εἶχε σημασία ποὺ ἐγὼ ἤμουν ἄρρωστη, ἀνύπανδρη , ἄνεργη καὶ μὲ τὴ σκοτεινὴ προοπτικὴ νὰ γεννήσω ἕνα παιδὶ ἀνάπηρο.

Τὸ παιδὶ ποὺ βρισκόταν στὴ κοιλιά μου θὰ διάλεγε τὴ ζωή ……

Γιὰ αὐτὸ ἦταν ἡ μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ δεῖ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας .Ἡ γενέτικη τὸ ἔχει ἀποδείξει πρὸ πολλοῦ : εἴμαστε μοναδικοὶ καὶ ἀνεπανάληπτοι. Ἔτσι παλεύοντας πρῶτα μὲ τὶς φοβίες μου καὶ τὰ ἀρνητικά μου συναισθήματα , ἀποφάσισα νὰ ἀφεθῶ στὸ ἔλεος καὶ τὴ συγχώρεση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας στὴν ὁποία προσευχόμουν ἀκατάπαυστα νὰ μὴ πέσουν οἱ ἁμαρτίες πάνω στὸ παιδί μου καὶ νὰ γεννηθεῖ ὑγιές.

Ἂν καὶ δὲν ἐπιθυμοῦσα νὰ γίνω μητέρα ,ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀποφάσισα νὰ ἀπορρίψω τὴ τρομακτικὴ ἐναλλακτικὴ λύση τῆς ἔκτρωσης αἰσθανόμουν μέσα μου ψυχικὴ εἰρήνη καὶ ψυχικὴ δύναμη

Ἂν καὶ μέχρι τοὺς ἐννέα μῆνες δὲν ἦταν καθόλου εὔκολα (ἔβγαλα ἕνα φρονιμίτη ποὺ μὲ πονοῦσε τρομερὰ πέρασα δύο ἰώσεις καὶ μία βαριὰ γρίπη τὸ ἕβδομο μήνα ἐνῶ τὸ τελευταῖο μήνα εἶχα τὰ πόδια ὑπερβολικὰ πρησμένα καὶ ἀνεβασμένη τὴ πίεση), ὡστόσο χωρὶς νὰ πάρω κάποιο φάρμακο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔπαιρνα γιὰ τὰ νεῦρα ἡ ψυχική μου κατάσταση ἦταν σταθερὴ .

Τελικὰ γέννησα τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2004.Ὁ γιατρὸς ποὺ μὲ εἶχε μαλώσει ἐπειδὴ ἤθελα νὰ γεννήσω παρὰ τὰ προβλήματά μου, ἀνακοίνωσε πρῶτα στοὺς γονεῖς μου ὅτι εἶχαν μία ὑγιέστατη ἐγγονὴ ποὺ ζύγιζε 3,900kg

Εἶδα τὴ κόρη μου τὴ Ἰωάννα τὴ ἑπόμενη μέρα καὶ νόμιζα ὅτι ὀνειρεύομαι. Καὶ ὅλα αὐτὰ- ἐπειδὴ ἀπὸ μία στιγμὴ καὶ μετὰ -χρησιμοποίησα τὴ ἐλευθερία του νὰ διαλέξω ,σεβόμενη καὶ τὴν ἐλευθερία μίας ἀνθρώπινης ὕπαρξης εὐρισκόμενης στὴν ἀρχὴ τοῦ δρόμου καὶ τὴν ὁποία δυστυχῶς κανεὶς ,οὔτε ἕνας ἀνθρώπινος νομὸς δὲ μπορεῖ νὰ προστατέψει , ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἠθικὸ νόμο ποὺ ἐμφύσησε ὁ Θεὸς σὲ κάθε ἄνθρωπο καὶ φυσικὰ ἡ Πρόνοιά Του.

http://orthodoxigynaika.blogspot.com/