Ἡ ψυχρότητα στὴν προσευχὴ ὀφείλεται εἴτε σὲ ψυχικὴ κόπωση εἴτε σὲ πνευματικὸ κορεσμὸ εἴτε σὲ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ ἀναπαύσεις εἴτε σὲ πάθη, ποὺ κυριεύουν τὴν ψυχὴ , προπαντὸς στὴν ἔπαρση. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐνάντια στὴν πνευματικὴ ζωή, μέσα στὴν ὁποία κεντρικὴ θέση κατέχει ἡ προσευχή. Ἔτσι, πρῶτα καὶ κύρια προκαλοῦν τὸ στέρεμα τῆς πηγῆς τῆς προσευχῆς μέσα μας. Αὐτό, ὅμως, μπορεῖ νὰ ὀφείλεται καὶ σὲ ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος, ποὺ συμβαίνει μὲ θεία παραχώρηση. Καὶ νὰ γιατί: Ὅταν ἡ ψυχὴ μᾶς φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν καρδιὰ μᾶς ξεχύνεται ὁλοθερμὴ προσευχή, δὲν ἔχουμε παρὰ ἐλεητικὴ ἐπίσκεψη τῆς χάριτος . Ἐμεῖς ὅμως, ὅταν ἡ εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση παρατείνεται γιὰ πολύ,νομίζουμε ὅτι κατορθώσαμε κάτι σπουδαῖο μὲ τὸ δικό μας ἀγώνα καὶ κυριευόμαστε ἀπὸ τὴν κενοδοξία. Γιὰ λόγους παιδαγωγικούς, λοιπὸν , ἀπομακρύνεται ἡ χάρη καὶ μένει ἡ ψυχὴ μᾶς μόνη της, γυμνὴ καὶ ἀδύναμη, ἀνίκανη νὰ ζήσει πνευματικά, ψυχρὴ καὶ ἀπρόθυμη νὰ προσευχηθεῖ…
Τί θὰ κάνουμε, λοιπόν, γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἂπ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση; Πρῶτα-πρῶτα θὰ φροντίσουμε νὰ ἐξουδετερώσουμε τὶς αἰτίες της. Καὶ ὕστερα, παρ’ ὅλη τὴν ψυχρότητα τῆς ψυχῆς μας , θὰ κάνουμε μὲ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ τὸν καθημερινὸ προσευχητικὸ κανόνα μας, προσπαθώντας ἀφ’ ἑνὸς νὰ συγκεντρώνουμε τὸ νοῦ μας στὰ λόγια τῶν εὐχῶν καὶ ἀφετέρου νὰ ξεσηκώνουμε μέσα στὴν καρδιὰ μᾶς αἰσθήματα φιλόθεα. Μὲ τὸν καιρὸ ὁ Θεὸς , βλέποντας τὴν ταπείνωση καὶ τὴν καρτερία μας, θὰ μᾶς ξαναστείλει τὴ χάρη Του, ποὺ θὰ διώξει τὸ πνεῦμα τῆς ψυχρότητος, ὅπως ὁ ἄνεμος διώχνει τὴν...
ὁμίχλη.Πῶς θ’ ἀποκτήσουμε θερμότητα στὴν Προσευxὴ
Μὲ ἀγώνα καὶ ὑπομονή, μ’ αὐτὰ τὰ δυὸ θὰ ζωντανέψει μέσα μας ἡ φλογερὴ προσευχή. Ἀπαιτοῦνται χρόνος καὶ κόπος πολύς. Ὅμως, ἂς μὴ λιποψυχήσουμε, ἂς μὴν ἀποκάνουμε, ἂς μὴ βαρεθοῦμε. Ἡ προσπάθειά μας, ἂν εἶναι συστηματικὴ καὶ ἐπίμονη, θὰ στεφανωθεῖ ὁπωσδήποτε, ἀργὰ ἢ γρήγορα, μὲ ἐπιτυχία. Θὰ στεφανωθεῖ ὄχι χάρη σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ χάρη στὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι καλὸ νὰ συνηθίσει ἡ γλώσσα σᾶς τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, τὸ “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ”, ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη σύντομη προσευχὴ μὲ τὸ νοῦ συγκεντρωμένο στὴν καρδιά. Ἀγωνιστεῖτε νὰ προξενήσετε στὴν καρδιά σας, ἂς τὸ πῶ ἔτσι , μία μικρὴ πληγή. Ὁ συστηματικὸς κόπος σᾶς σύντομα θὰ δημιουργήσει τὴν πληγὴ αὐτή. Καὶ τότε ὁ Κύριος θὰ σᾶς ἐπιβραβεύσει μὲ τὴ δική Του χαρισματικὴ προσευχή.
Ἡ βιασύνη στὴν προσευχὴ
Σᾶς ἔλεγχει ἡ συνείδηση, ἐπειδὴ κάνετε πολὺ βιαστικὰ τὴν προσευχή σας. Καὶ εἶναι εὔλογο. Γιατί ὑπακοῦτε στὸν ἐχθρὸ ; Ἐκεῖνος εἶναι ποὺ σᾶς παρακινεῖ: “Γρήγορα… πιὸ γρήγορα…”. Ἡ βιαστικὴ προσευχὴ δὲν ἔχει πνευματικὸ καρπὸ . Βάλτε, λοιπόν, κανόνα στὸν ἑαυτό σας νὰ μὴ βιάζεστε. Νὰ προσεύχεστε ἔτσι, ὥστε οὔτε μία λέξη νὰ μὴν προφέρουν τὰ χείλη σας , ποὺ νὰ μὴν τὴν κατανοεῖ ὁ νοῦς σας καὶ νὰ μὴν τὴ βιώνει ἡ καρδιά σας. Πρέπει νὰ ριχθεῖτε σ’ αὐτὸν τὸν ἀγώνα μὲ ἀποφασιστικότητα στρατιωτική. Καὶ ὅταν ὁ ἐχθρός σας ψιθυρίζει, “Κᾶνε τοῦτο ἢ ἐκεῖνο”, ἐσεῖς νὰ τοῦ ἀποκρίνεστε : “Ξέρω τί θὰ κάνω. Δὲν σὲ χρειάζομαι. Φύγε ἀπὸ δῶ! “. Τὴν ψυχὴ τὴν τρέφει μόνο ἡ προσευχὴ . Ἡ δική σας προσευχή, ὅμως, εἶναι ἐπιφανειακή, ὄχι οὐσιαστική. Γὶ ‘ αὐτὸ ἡ ψυχὴ σᾶς μένει ἀνικανοποίητη, πεινασμένη …
(Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωή, Ἔκδ. ε΄, Ι. Μ. Παρακλήτου 2005 σ. 45-46, 49)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου