Τὰ ἀγαθὰ ἐκ τῶν Ἱερῶν Μονῶν
Τὰ Μοναστήρια εἶναι τὰ μάτια τῆς Ὀρθοδοξίας μας, διὰ τῶν ὁποίων βλέπει τὸν διάβολον καὶ τὸν πολεμεῖ μέρα νύχτα. Γι’ αὐτὸ ἐμποδίζει τοὺς κεκλημένους νὰ πᾶνε καὶ τοὺς ἂλ λοὺς ἀφήνει νὰ κατηγορᾶνε.
Ἕνας Μοναχὸς ἀμελὴς εἶδε τὸν Διάβολο μία ἡμέρα καὶ τοῦ λέγει. «Τί κάθεσαι ἐδῶ χωρὶς ὑπακοή, προσευχή, εὐχή, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ… Δὲν κατεβαίνης στὸ χωριό σου νὰ βοηθῆ σὴς τὰ ἀδέλφια σου στὰ χωράφια»; καὶ ὁ Μοναχὸς ἀπαντᾶ. «Φυλάττω τὸ Μοναστήρι». Τότε ὁ Διάβολος ἔγινε ἄφαντος. Αὐτὸς δὲ ἔβαλε μετὰ προκοπὴ καὶ ἁγίασε.
Τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν Πατρίδα καὶ τὴν ἐλευθερία, ἀγαπητὲ ἀναγνώστα, τὴν ὀφείλουμε εἰς τὰ Μοναστήρια. Ἀφοῦ ὁ Κύριος ἔστειλε τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ ἐκήρυξε ἐπὶ 20 ἔτη καὶ ἦλθαν οἱ Ἕλληνες εἰς Θεογνωσίαν, τότε τοὺς χάρισε καὶ ὁ Κύριος τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν ἀπολαμβάνουμε καὶ ἐμεῖς σῆμε ρά.
Ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων, συνάμα καὶ ἀγνώμονες, περιφρονοῦμεν τὰ Μοναστήρια καὶ τὶς θυσίες τῶν Μοναχῶν καὶ λέμε δὲν χρειάζονται εἶναι περιττά. Ὅσους καλεῖ ὁ Κύριος γιὰ τὴν Ἀγγελικὴ Πολιτεία μερικοί τους ἐμποδίζουν. Μὰ ὁ Κύριος καλεῖ ἀλλὰ δὲν βιάζει.
Πολλοὶ πλανῶνται στὴν ἀρετὴ τοῦ Μοναχισμοῦ. Μόνον ὁ Χριστὸς δὲν πλανᾶται, γι’ αὐτὸ καὶ καλεῖ. «Καύχημα τῆς Ἐκκλησίας», καλεῖ τοὺς Μοναχοὺς ὁ Ἀββᾶ Ἰσαάκ.
Τὸ ὅτι καλεῖ ὁ Κύριος, ἀποδεικνύει ὅτι χρειάζονται καὶ τὰ θέλει τὰ Μοναστήρια. Ἄλλωστε, ὁ Κοραὴς λέγει: «Ὅλα τὰ παληὰ τῆς Θρησκείας εἶναι καλὰ διότι τὰ ἐφτίαξε ὁ Θεὸς ἐξ ἀρχῆς καλά. Μὴ λοιπὸν νεωτερίζουμε, τουτέστιν διορθώνουμε τὸν Θεό».
Ἕνας δαιμονισμένος ἐσχάτως στὸν Ἅγιο Νεκτάριο στὸ Μοναστήρι τῆς Αἰγίνης ἔλεγε:
-Μία ἀπὸ σᾶς τὶς Μοναχὲς θέλω, μία δόκιμο.
-Τί νὰ μᾶς κάνεις ἐμᾶς; εἶπε ἡ Γερόντισσα.
-Μία ἀπὸ ἐσᾶς θέλω γιατί τὶς ἄλλες γυναῖκες στὸν κὸ σμὸ τὶς ἔχω δικές μου, μὲ τὴν μόδα, τὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογο νίας, τὸν χορό, τὴν πορνεία καὶ μοιχεία. Ἐσεῖς μὲ καῖτε, δὲν μπορῶ νὰ σᾶς βλέπω. Καὶ ξέρετε γιατί ἁγίασε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος; Διότι ἄφησε Δεσποτικὸ θρόνο καὶ ἦλθε μὲ 40 Γυναῖκες στὴν Αἴγινα καὶ ἔκανε Π.
-Π; ἐρωτᾶ ὁ ἱερεύς. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ Π;
-Παρθενών. Ἀπαντᾶ ὁ διάβολος.
Οὔτε τὴ λέξι Παρθενία δὲν προφέρει ὁ Διάβολος. Τόσο τὴν μισεῖ.
* * *
Τρεῖς φίλοι ἀκολούθησαν τρεῖς δρόμους γιὰ νὰ σωθοῦν. Ὁ πρῶτος ἔγινε Μοναχός, ὁ δεύτερος πῆγε νὰ περιποιεῖται τοὺς ἀρρώστους καὶ ὁ τρίτος πῆγε νὰ ἐργάζεται καὶ νὰ κάνη μόνο ἐλεημοσύνη στοὺς πένητας. Ὕστερα ἀπὸ χρόνια ὁ δεύτερος δὲν ἄντεξε τὶς παραξενιὲς τῶν ἀσθενῶν καὶ βρῆκε τὸν τρίτο καὶ τοῦ εἶπε ὅτι δὲν εἶναι εὐχαριστημένος ἀπὸ τὸ δρόμο ποὺ διάλεξε. Ὁ τρίτος τὸν βεβαίωσε ὅτι τὸ ἴδιο του συμβαίνει, καὶ οἱ δύο, τότε, μαζὶ ξεκινοῦν νὰ πᾶνε στὸν πρῶτο νὰ δοῦν ἂν πέτυχε τῆς ἐκλογῆς του.
Στὸ Μοναστήρι ὅταν ἔφτασαν βρῆκαν τὸ φίλο τους μακάριο καὶ μὲ τὸ ζῆλο ποὺ εἶχε ὅταν πρωτοπῆγε στὸ Μοναστήρι. Χωρὶς ἐξηγήσεις ἔμειναν καὶ οἱ δύο χαίροντες στὸν οἶκο τοῦ Χριστοῦ στὸ Μοναστήρι καὶ ἄφησαν τὸν κόσμο, μὲ τὸν «κόσμο».
Στὸ Μοναστήρι ὁ Μοναχὸς ἐφαρμόζει τὶς δύο μεγάλες ἐντολές. Τὴν ὁλοθερμὴ ἀγάπη, λαύρα στὸ Χριστό, καὶ τὴν ἀγάπη στὸν πλησίον προσευχόμενος.
Ἀπολυτίκιον Μ. Ἀντωνίου, «τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαίς σου».
Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ δολλάρια καὶ ρούβλια ὁ κόσμος, τὰ δίνει ὁ Θεός, διότι τὰ ἔχει ὑποσχεθῆ. Ἀπὸ προσευχὲς ἔχει ἀνάγκην.
Προσευχὴ μόνο στὰ Μοναστήρια γίνεται «Ἀναπνοὴ Χριστὸς ἐκπνοὴ Χριστός». Ὄρθρου βαθέως θὰ διαβάζη τοὺς ψαλμούς. «Ἰδοὺ δὴ τί καλόν, ἢ τί τερπνὸν ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό».
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ Φιλεώτης ποὺ γιορτάζει στὶς 2 Δεκεμβρίου ἐκτὸς ἀπὸ τὸ τρίχυνο ἦτο ἐζωσμένος μὲ σίδηρα.
Σκληρὰ πράγματα; ὅμως ὑποφερτά, κατωρθωτά. Μόνον ἡ σκληρότης τῆς Κολάσεως δὲν ὑποφέρεται. Σκληρά μας φαῖνον ταὶ διότι χαυνωθήκαμε, κατὰ τὸν θεῖον Χρυσόστομον, ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν ματαιότητα.
Ὅσοι τὰ πράττουν, ὅσοι τὰ ζοῦν, ὅσοι ἔχουν τὴν εὐλογημένη ἄσκησιν, τόση γλύκα δοκιμάζουν ὥστε λυποῦνται ὅσους ἀποφεύγουν τὴν ἄσκησιν καὶ χάνουν τὸ οὐράνιον αὐτὸ Μάννα.
Τοῦτο κρατᾶ τοὺς Μοναχοὺς στὰ Μοναστήρια καὶ στὶς ἐρημιές, καὶ στὶς ὀπαῖς τῆς γής. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε: «Δῶσε αἷμα καὶ λάβε πνεῦμα» γι’ αὐτὸ φτάνουν στὰ Μετέωρα καὶ ἀνεβαίνουν στὰ Καρούλια καὶ κατεβαίνουν χιλιάδες σκαλοπάτια μὲς στὰ ἔγκατα τῆς γής.
«Γεύσασθε καὶ ἴδετε» εἶπεν ὁ Κύριος, ἐμεῖς χωρὶς γεῦσιν νομίζουμε ὅτι γνωρίζουμε καὶ διὰ τοῦτο ἂς προσέξουμε πολὺ διότι πάλι μᾶς λέγει διὰ τοῦ Εὐαγγελίου του:
«Στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ὁ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτὴν» (Ματθαῖος Ζ’ 14) «Ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουν αὐτήν». Καὶ τέλος ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει. «Ὁ ἔχων ἀνάπαυσιν ἐν τῷ κόσμω τούτω τὴν αἰώνιον μὴ ἐλπιζέτω εὐρεῖν. Ἡ γὰρ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν οὐκ ἐστι τῶν ἀναπαυομένων ἐνθάδε, ἀλλὰ τῶν ἐν θλίψει πολλὴ καὶ στενοχωρία ἐνθάδε, διελθόντων τον βίον. Κρεῖσσον γὰρ θάνατος ὑπὲρ τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωὴ μετὰ ὀκνηρίας καὶ αἰσχύνης».
(Ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸν περιοδικὸν «Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ» Ἡλιουπόλεως Ἀθηνῶν, ποὺ ἐξέδιδε ὁ μακαριστὸς χαρισματοῦχος ἱεροκῆρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος)
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ»
Περιοδικὴ ἔκδοσις πνευματικῆς οἰκοδομῆς
Νοέμβριος 1993
Πηγή: http://www.impantokratoros.gr/893E241B.el.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου