Παναγία...

Ἡ Παναγία μᾶς ἔφυγε ἀπ' τὸν κόσμο αὐτὸ χωρὶς νὰ μᾶς κρατᾶ κακία ποὺ θανατώσαμε τὸ Παιδί Της. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο Της, ἡ ὀμορφιά Της, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη Της. Τὸ διάβασα κάποτε ἀναλυτικὰ στὸν ἅγιο Σιλουανό, τὸ μεταφέρω ὅμως μὲ δικά μου λόγια.
Ἄρα, τιμῶ τὴ γιορτή Της, ὅταν κάνω κι ἐγὼ κάτι νὰ ὑπερβῶ τὸν ἐγωισμό μου, τὸ πεῖσμα μου, τοὺς ἐσωτερικούς μου πόνους γιὰ ὅσους μὲ πόνεσαν καὶ μὲ πλήγωσαν. Κι αὐτὴ ἡ γιορτὴ λοιπόν, προκαλεῖ καὶ προσκαλεῖ νὰ μποῦμε περισσότερο στὸ χῶρο τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, τῆς συγχώρεσης, τῆς ἐσωτερικῆς ἅπλας κι ἄνεσης.
Τώρα τὸ καλοκαίρι, δίνονται πολλὲς ἀφορμὲς γιὰ ὅλα αὐτά, καθὼς ἐρχόμαστε πιὸ κοντὰ μὲ ἀγαπημένα πρόσωπα, μὲ ἀποτέλεσμα...καὶ νὰ χαροῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ πληγωθοῦμε καὶ νὰ πληγώσουμε. Τὰ κλειστὰ μάτια τῆς Παναγίας μας, ἴσως βοηθήσουν τὰ δικά μας νὰ δοῦν κάπως ἀλλιῶς.
Πηγή:Ἡ σελίδα τοῦ Πνευματικοῦ σου