Μάχες στην ηρωϊκή Κόνιτσα

Φλεβάρης του 1988 ή 1989, ήμουνα μαθητής Λυκείου, μαζί με άλλους 20-25 νέους ΣΦΕΒίτες - η πλειοψηφία τους φοιτητές στο Παν/μιο, με ένα λεοφορείο ξεκινήσαμε από Θεσσαλονίκη για Κόνιτσα (μικρή σχετικά κωμόπολη της βορειοδυτικής της Ελλάδος, κοντά στα σύνορα με την κομμουνιστική τότε Αλβανία). Για να διεκδικήσουμε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για τους αδερφούς μας της..... Β.Ηπείρου.

Το κόστος της μετακίνησης βάρυνε φυσικά τους ίδιους όπως και όλο το κόστος των γραφείων κλπ (ας τα ακούνε αυτά οι σημερικοί "υποτιθέμενοι" εθελοντές των Μ.Κ.Ο.)
Την φιλοξενία στο Οικοτροφείο της μητροπόλεως κάλυπτε πάντα με πολύ αγάπη η μητρόπολη και ο μητροπολίτης.

Ο τοπικός μητροπολίτης , ο μακαριστός πλέον Σεβαστιανός οργάνωνε στις 17 Φεβρουαρίου "3ήμερο πένθους και προσευχής" που κατέληγε σε συγκέντρωση & πορεία για την Αυτονομία της Β.Ηπείρου (1914) .

Θυμάμαι ακόμη το τσουχτερό κρύο το ανακατεμένο με την υγρασία.
Μετά τον εσπερινό, στο προαύλιο της εκκλησίας, λέγαμε αγωνιστικά τραγούδια και φωνάζαμε συνθήματα για να "ζεσταθούμε". Το ίδιο και την επόμενη μέρα, στις κύριες εκδηλώσεις.
Εκείνη τη χρονιά, η αστυνομία επικοινώνησε με τον δεσπότη να του πει ότι το ΠΑΣΟΚ θα αντιδράσει στις εκδηλώσεις και δεν θα αφήσει να πραγματοποιηθούνε (κάτι αντίστοιχο πήγε να κάνει το ΠΑΣΟΚ και στα Γρεβενά λίγους μήνες αργότερα όμως ο κόσμος των Γρεβενών γύρισε την πλάτη στους "νοσταλγούς του σοσιαλιστικού Παραδείσου" όπως χαρακτήριζε τότε την Αλβανία ο Ανδ.Παπανδρέου).

Θυμάμαι ακόμη το κρύο της Κόνιτσας αλλά και το χαμόγελο και την ελπίδα μας όταν βλέπαμε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Συναγωνιστές της ΣΦΕΒΑ από Αθήνα, από Πάτρα, από Γιάννενα, όλοι έδιναν δυναμικά το παρόν.
Αλλά και η παρουσία του Σεβαστιανού μας έδινε πάντα κουράγιο.
Σαν να 'χαμε έναν βράχο δίπλα μας, προστάτη και καθοδηγητή.
Πανό, σημαίες, ντουντούκες, αυτοκίνητο με ηχητικά και μαχητικά τραγούδια για την πορεία, μετάβαση-πορεία μέχρι το τελωνείο της Κακαβιάς (επίσης μετά από πολλαπλά επεισόδια και συγκρούσεις με την αστυνομία εκείνη τη χρονιά αφού προσπαθούσαν με τη βία να μην μας επιτρέψουνε να φτάσουμε μέχρι τα σύνορα).

Αυτός ήταν ο αγώνας που δίναμε.
Κάθε Φλεβάρη. Στην Κόνιτσα.
Με το πρόσταγμα του αγωνιστή ιεράρχη Σεβαστιανού,
με αυταπάρνηση να δώσουμε την ψυχή μας για τον αγώνα,
για την λύτρωση των αδερφών μας της Β.Ηπείρου.

Κείμενου που έστειλλε συναγωνιστής της ΣΦΕΒΑ ΣΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ:ΑΝΤΙΠΑΡΑΚΜΗ