Τιμή στούς Ἁγιοταφίτες

Νάντια Ἀντωνοπούλου, Πάτρα, Μάιος 2009

Τιμή στούς Ἁγιοταφίτες

Δύο λέξεις μέ σεμνή χαρά

καί ταπεινά σας γράφω,

γιά τίς θυσίες τῆς καρδιᾶς,

ποῦ νοιάζομαι νά μάθω,

γιά τήν ψυχή τοῦ λιονταριοῦ,

ποῦ δένει τήν εὐθύνη,

σφιχτά μέ ὅρκο τῆς ζωῆς,

ὄρθιοι νά εἶστε πάντα ἐσεῖς

σέ τούτη ‘δῶ τή δίνη.

Ἡ μνήμη αἰώνια νά ἠχεῖ

ἐκείνων πού διαβῆκαν,

μέ καρτερία, μέ ὑπομονή

τά πάντα ὑποστήκαν,

ἀλλά σέ πεῖσμα τῶν καιρῶν

μέ τόλμη ἀντισταθῆκαν,

γιά νά φυλᾶνε τά ἱερά,

ποῦ τούς ἐμπιστευθῆκαν.

Τιμή καί σέβας γιά ἐσᾶς,

ποῦ ἁπλώνεστε στά χρόνια,

διασκορπισμένοι σάν πουλιά

στή Γάζα, στή Χεβρώνα.

Ἐσεῖς, πού μέ πικρή ματιά

τήν ὄμορφη πατρίδα

ἀφήσατε καί ἤρθατε

ἀπ' τό Σινά ὡς τή Λύδα.

Στήν ἀγκαλιά ἱερῆς Σιῶν

τραφήκατε μέ μάννα,

ἔχοντας γιά παρηγοριά,

τήν Παναγιά σᾶς μάνα.

Κρήτη καί Πελοπόννησος,

Θράκη, Μακεδονία

ὅλες παιδιά χαρίσανε

στή πόλη τήν Ἁγία,

μέ ἀνδρεία πού στηρίξανε

τοῦ γένους τήν ἀξία.

Εἴστ' Ἕλληνες, πού δώσανε

στό κόσμο Τοῦ τά φῶτα,

καί ὁ Θεός ἐδιάλεξε

τῆς γλώσσας τούς τή ρότα,

παντοῦ νά μαρτυρήσουνε

τήν ἄρρητή Του δόξα.

Σᾶς θέλησε στρατιῶτες Του

στά μέρη πού πατοῦσε,

στόν τόπο πού σταυρώθηκε,

στή γῆ μας ὅταν ζοῦσε.

Τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως

σέ ἐσᾶς ἐφανερώθη

καί εἶστε ἐσεῖς οἱ ἐκλεκτοί,

στούς ἴσους μέσα οἱ πρῶτοι.

Γύρω σας μύριες οἱ φυλές

περνοῦνε καί θαυμάζουν,

γιά τό πρωτεῖο πού λάβατε,

φθονοῦνε καί κομπιάζουν.

Κι ὅμως, κανείς δέν δειλίασε,

κανείς σας δέν φοβᾶται,

σ' ὅποιο σημεῖο κι ἄν βρεθεῖ,

ὅπου κι ἄν περπατᾶτε.

Ἡ σκόνη τῆς Ἀνατολῆς

στά ράσα ἀνεμίζει,

καί τά μαλλιά λευκός χιονιᾶς

σιγά-σιγά ἀσπρίζει,

κι ἐσεῖς βαστᾶτε, πάντα ἐκεῖ

ἀκοίμητοι φρουροί μας,

ἄφθαρτοι φύλακες, πιστοί,

τῆς πίστης τῆς δικῆς μας.

Μένετε ἐκεῖ, ὅλοι μαζί

μέ χέρια ἑνωμένοι

κι ἡ προσευχή μᾶς εἶν΄ θερμή,

μέ δάκρυα ποτισμένη,

γιά νά σᾶς δίνει δύναμη,

κοντά Του νά σταθεῖτε

καί σ΄ ὅ,τι ὅρισε ὁ Θεός,

ἀντάξιοι νά φανεῖτε.

Ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ

βαθιά ἀπ' τήν ψυχή μας,

ποῦ σάν τή νέα Κιβωτό

κρατᾶτε τή ζωή μας.

Μέ τόν ἀγώνα τόν καλό

φυλᾶτε Θερμοπύλες,

ἴσκιοι σεπτοί πού ὑψώνεστε

στῶν οὐρανῶν τίς Πύλες.

Δέν βρίσκω ἄλλο νά σᾶς πῶ,

δέν ἔχω λόγια τώρα,

γιά τό Σταυρό πού φέρετε,

στοῦ Ἰσραήλ τή χώρα.

Στήν οἰκουμένη ἄς ἀκουστεῖ,

στή σκέψη μας ἄς μείνει,

ἅγια τιμή σᾶς δόθηκε,

ποῦ γίνηκε εὐθύνη,

γιά ὅλη τήν ἀθάνατη,

δικιά μας Ρωμηοσύνη!