Περὶ Θρησκείας, Πατρίδος, Οἰκογενείας

τοῦ Στρατῆ Ἀνδριώτη

Στὶς ἡμέρες μας, παρατηρεῖται μία παρανοϊκὴ ἐμμονὴ μερικῶν συνανθρώπων μας, ποὺ ἀποβλέπει στὴν κατάλυση βασικῶν ἀξιῶν καὶ θεσμῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπορρέουν μέσα ἀπὸ τὴν μακραίωνη ζωὴ καὶ τὸν πολιτισμὸ τοῦ λαοῦ μας. Συγκεκριμένα, βλέπουμε νὰ γίνεται συχνὰ μία ὑποτιμητικὰ εἰρωνική, ὑποκριτικὴ καὶ δυσφημιστικὴ προσπάθεια παραπληροφόρησης καὶ ἀρνητικοῦ ἐπηρεασμοῦ, κυρίως τῶν νέων, μέσω διαφόρων «φερέφωνων» τῶν ραδιοτηλεοπτικῶν καὶ ἔντυπων μέσων, σὲ ὅτι ἀφορᾶ τὰ ἰδανικὰ τῆς Θρησκείας, τῆς Πατρίδας καὶ τῆς Οἰκογένειας, θέλοντας προφανῶς νὰ περάσουν καταστρεπτικὰ μηνύματα, ὥστε νὰ δημιουργηθοῦν ἄναρχες κοινωνίες γιὰ ἀκόμα πιὸ χειρότερες καὶ προβληματικὲς καταστάσεις ἀπὸ αὐτὲς ποὺ βιώνουμε, διότι ἴσως σὲ κάποιους δὲν ἀρκεῖ ἡ σημερινὴ γενικὴ παραλυσία ποὺ διαλύει ἀνθρώπους, ἀλλὰ ἐπιθυμοῦν κάτι τὸ τελείως ἑωσφορικό!...
Συχνὰ ἀποκαλύπτεται σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους, πλανεμένους ἀπὸ διάφορα ἐποχικὰ «ρεύματα», ὅτι δὲν ἀρέσει ἡ Θρησκεία-Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ τὸ νὰ πιστεύει κάποιος στὸν Ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ εἶναι φιλόθεος, κατὰ συνέπεια καὶ φιλάνθρωπος, τουτέστιν ἰδανικὸς καὶ ὠφέλιμος ἄνθρωπος γιὰ τὴν κοινωνία ποὺ ζεῖ. Ἐπίσης, δὲν θέλουν νὰ ὑπάρχει Πατρίδα-Ἑλλάδα, δηλαδὴ νὰ σέβεται κανεὶς τὴ χώρα στῆς ὁποίας τὴν ἐπικράτεια ζεῖ, καὶ...ἐπιβάλλεται νὰ διαφυλάσσεται ἡ ἀκεραιότητά της ἀπὸ ὅσους τὴν ἐπιβουλεύονται διαρκῶς. Ἰδιαιτέρως δὲ νὰ τὴν ἀγαπᾶ ἐπειδὴ προσέφερε τὰ μέγιστα στὴν ἀνθρωπότητα καὶ μέσα στοὺς κόλπους τῆς ἀναπτύχθηκαν ἰδεώδη, ἠθικὲς ἀρχές, ἐπιστῆμες καὶ τέχνες ποὺ υἱοθετήθηκαν ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο ὡς ἐξέχον πολιτισμός. Ὁμοίως, φανερώνονται καὶ μερικοὶ ἄνθρωποι ποὺ δὲν τοὺς ἀναπαύει ἡ ἰδέα τῆς Οἰκογένειας-Γένους, δηλαδὴ ὁ πατέρας, ἡ μητέρα, τὰ ἀδέλφια, οἱ πρόγονοι καὶ οἱ ἀπόγονοί τους, κατὰ συνέπεια τὸ ἴδιο τους τὸ αἷμα, παραβλέποντας ὅτι σὲ κάθε Οἰκογένεια ποὺ ἀναθρέφει σωστοὺς ἀνθρώπους, βασίζεται ἡ δημιουργία ἰδανικῶν κοινωνιῶν.
Ἄραγε, σὲ τί εἴδους κοινωνίες ὁραματίζονται νὰ ζήσουν οἱ τοιοῦτοι ἀκοινώνητοι μηδενιστές, ποὺ τὸ «παίζουν» ἐλεύθεροι, ἂν καὶ δέσμιοι τῶν ἀθεράπευτων δαιμονιωδῶν παθῶν τους; Μήπως σὰν καὶ αὐτὲς ποὺ βλέπουμε καθημερινὰ στοὺς χώρους τῶν ἐγκληματιῶν καὶ ἀπατεώνων ποῦ λυμαίνονται τὴν ἀνθρωπότητα, μὲ θύματα τὰ ἀθῶα παιδιὰ τοῦ καθενός; Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς εἶναι ἐμφανὲς ὅτι ὅλοι οἱ ἀντιρρησίες τοῦ ὀρθοῦ καὶ φυσιολογικοῦ τρόπου ζωῆς, ποὺ στὴν οὐσία ὑπερασπίζονται τὴν καταστροφὴ καὶ διάλυση παντὸς ἐπιστητοῦ, δὲν ἀποδέχονται τὴν ἴδια τοὺς τὴ φύση καὶ εἶναι ἀντιφατικὲς ἕως καταστροφικὲς οἱ «ἰδέες-θεωρίες» τους. Διότι ἐνῶ γεννήθηκαν ἀπὸ κάποια οἰκογένεια στὴν Ἑλλάδα καὶ βαπτίσθηκαν Ὀρθόδοξοι ἀπὸ τοὺς γονεῖς ποὺ τοὺς ἔφεραν στὴν ζωή, ἀποποιοῦνται στὴ συνέχεια κάτω ἀπὸ περίεργες καὶ ἀκατανόητες συνθῆκες ὅλα αὐτά, φυσικὰ κάνοντας χρήση τοῦ κάθε σεβαστοῦ δικαιώματος νὰ ἀναζητοῦν νέες καταστάσεις, νομίζοντας μάταια ὅμως, ὅτι ἱκανοποιοῦν τὰ ὑπαρξιακά τους κενά, ζώντας ἀντίθετα μὲ ὅτι εἶναι ἀποδεδειγμένα ἰδανικό.
Ἂν κάποια ψυχικὰ τραύματα ἀναγκάζουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴ ζωή, ποὺ ὀρθὰ ἐφαρμόζεται καὶ βιώνεται ἀπὸ τὸ ὑγιέστερο καὶ ὠφελιμότερο κομμάτι τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας μας, δὲν σημαίνει ὅτι ἔφταιγαν οἱ θεσμοὶ καὶ ὁ πολιτισμός μας. Βεβαίως καὶ εἶναι προσωπικὸ θέμα τοῦ κάθε ἀνθρώπου νὰ ἐπιλέγει τὸν τρόπο ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ ζήσει. Μπορεῖ κάλλιστα νὰ προφασισθεῖ ὅτι δὲν ἐρωτήθηκε ἂν ἐπιθυμεῖ νὰ λέγεται Ἕλληνας ἢ νὰ βαπτισθεῖ Ὀρθόδοξος καὶ νὰ ἀνήκει στὴ συγκεκριμένη οἰκογένεια. Ἀψηφᾶ ὅμως, ὅτι ἀποκλειστικὰ ὑπεύθυνοι ποὺ ἦρθε στὴ ζωὴ εἶναι οἱ γονεῖς του, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ τὸν ρωτήσουν πρὶν τὸν κάνουν, πρὶν τὸν ταΐσουν, πρὶν τὸν βαπτίσουν, πρὶν τὸν γιατρέψουν, πρὶν τὸν μάθουν γράμματα. Μὲ δική τους ἐπιλογὴ ἦρθε στὸν κόσμο καὶ δέχθηκε τὴν ἀγωγὴ καὶ τὴν παιδεία ποὺ ἐκεῖνοι θεώρησαν ἰδανικὴ καὶ σύμφωνη μὲ τὶς παραδόσεις τοῦ Γένους μας, ποὺ δὲν ἀμφισβητοῦνται μὲ ψεύτικα νεομοδίτικα ἐπιχειρήματα ποὺ δὲν ἀντέχουν στὸ χρόνο.
Ἂν ὁ ὁποιοσδήποτε σήμερα, θὰ ἤθελε νὰ εἶχε γεννηθεῖ ἀπὸ γονεῖς ποὺ δὲν θὰ ἤξεραν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἢ θὰ εἶχαν περιστασιακὴ καὶ τυχαία σχέση, ὁραματιζόμενος μία κοινωνία ὅπου ὁ καθένας θὰ ἔχει ἀσύδοτη σεξουαλικὴ ἐπαφὴ μὲ ὅποιον θέλει, καὶ θὰ ζεῖ σὲ ἕναν χῶρο ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχουν σύνορα καὶ ὁ καθένας θὰ μπορεῖ νὰ ἐπιβάλλει τὰ ὅποια πιστεύω του στοὺς πιὸ ἀδυνάτους, ἀδιαφορώντας ὅτι ὑπάρχουν σήμερα ἐπικίνδυνα φανατισμένοι ἄνθρωποι ποὺ προσπαθοῦν διὰ τῆς βίας νὰ ἐπιβάλλουν τὸν δικό τους πατριωτισμὸ-οἰκουμενισμὸ στοὺς ἄλλους, καὶ τὰ σύνορα δημιουργήθηκαν γιὰ νὰ προστατευτοῦν οἱ φιλήσυχοι, εἰρηνικοὶ καὶ προοδευτικοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τοὺς βαρβάρους ποὺ δὲν ὑπολογίζουν καὶ δὲν σέβονται τίποτα. Καὶ τέτοιου εἴδους βάρβαροι δὲν ὑπῆρχαν μόνο στὰ παλαιὰ χρόνια, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ σήμερα. Ἀγνοώντας ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐπιθυμοῦν νὰ ζοῦν καὶ νὰ αὐτοδιοικοῦνται δημοκρατικὰ στὸν τόπο τους ἀπὸ τοὺς ἰκανότερους καὶ γνωστικότερους συμπολίτες τους, καὶ κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἐξουσιάζεται ἀπὸ ἀγνώστους μὲ ἀντίθετα καὶ «μυστήρια» πιστεύω.
Παρόλα αὐτὰ μπορεῖ ὁ καθένας ἐφόσον τὸ ἐπιθυμεῖ νὰ ζεῖ χωρὶς ἀρχές, ἀρκεῖ νὰ μὴν προσηλυτίζει προκλητικὰ τὶς πλάνες του, νὰ μὴν παρανομεῖ εἰς βάρος τῶν συνανθρώπων του, καὶ προπάντων νὰ σέβεται τὴ ζωὴ καὶ τὸν πολιτισμὸ τοῦ ἄλλου. Μπορεῖ νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ πορευθεῖ στὴν πολιτεία (ἀφοῦ τοῦ τὸ ἐπιτρέπει ἡ χαλάρωση ἐφαρμογῆς τῶν νόμων) ἄναρχα καὶ παράνομα καὶ νὰ ἀσεβεῖ στὰ θεία, ἂν νομίζει ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀντισταθμίζει τὰ προβλήματά του καὶ τὸν κάνει ἄνθρωπο. Ἀλλὰ ἔστω καὶ ἂν ἔχει διδαχθεῖ μὲ λάθος τρόπο τὸ τί εἶναι ζωὴ καὶ πορεύεται χωρὶς σκοπό, πρέπει νὰ κατανοηθεῖ ἀπὸ ὅλους ὅτι τὸ ζητούμενο ἐν τέλει, εἶναι τὸ νὰ γίνει κανεὶς ΑΝΘΡΩΠΟΣ καὶ ὄχι νὰ ζεῖ μὲ ζωώδη καὶ ἀφύσικα ἔνστικτα. Ἂν ψάξουμε σὲ ὅλες τὶς κοινωνίες θὰ διαπιστώσουμε ὅτι πλεῖστα προβλήματα ποὺ ταλαιπωροῦν τὸν κόσμο, προέρχονται ἀπὸ ἄτομα ποὺ δὲν βγῆκαν ἀπὸ σωστὴ οἰκογένεια, ἢ αὐτὴ ποὺ ἔχουν δὲν εἶναι ὅτι τὸ ἰδανικότερο. Δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ καὶ δὲν ἔχουν καμία ἀπολύτως εὐαισθησία ὅσον ἀφορᾶ τὸν πλησίον συνάνθρωπό τους, μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦν στὸν ἴδιο τόπο καὶ ὀφείλουν νὰ διαφυλάττουν ὥστε νὰ διαμορφωθοῦν ὑγιεῖς δομὲς στὴν κοινωνία τους.
Εἶναι ἀπόλυτα κατανοητό, νὰ μὴν ξέρουν μερικοὶ ἄνθρωποι τί εἶναι ἡ Θρησκεία, ἡ Πατρίδα καὶ ἡ Οἰκογένεια καὶ τί σημαντικὸ ρόλο μποροῦν νὰ παίξουν αὐτὲς οἱ ἀξίες στὴν διαμόρφωση μίας σωστῆς καὶ ἰδανικῆς κοινωνίας. Ἐπίσης, εἶναι δικαιολογημένο γιὰ κάποιους ποὺ ἔζησαν σὲ οἰκογένειες παρωδίες νὰ μὴν θέλουν νὰ ζήσουν ὡς ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἐν ὀνόματι μίας ἐπινοούμενης διαφορετικότητας στὸν τρόπο ζωῆς ποὺ ἐπιλέγουν, γιὰ νὰ ἱκανοποιοῦν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη τους καὶ γιὰ λόγους ἰδιαζουσῶν καταστάσεων καὶ ἄρρωστων ἐμπειριῶν, ἐπιδιώκουν νὰ διαμορφώσουν ἕναν δικό τους «κόσμο» ποὺ τὰ συντρίμμια τοῦ εἶναι ὁρατὰ παντοῦ.
Σχετικὰ μὲ τὴν Θρησκεία-Ὀρθοδοξία μας, τὴν Πατρίδα-Ἑλλάδα μας καὶ τὴν Οἰκογένεια-Γένος μας, ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ὅσοι πολέμησαν δίνοντας τὰ πάντα γιὰ νὰ ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι, ἀγωνίσθηκαν γιὰ αὐτὰ τὰ ἰδανικὰ ποὺ διαφυλάχτηκαν μὲ τοὺς ἠρωϊκοὺς ἀγῶνες τους. Ἐν ὀνόματι αὐτῶν τῶν ἰδεωδῶν διατράνωναν ὅτι: «Εἶναι θέλημα Θεοῦ. Εἶναι κοντά μας καὶ βοηθάει, γιατί πολεμᾶμε γιὰ τὴν πίστη μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τοὺς γέρους γονιούς, γιὰ τὰ ἀδύνατα παιδιά μας, γιὰ τὴν ζωή μας, τὴν λευτεριά μας …ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ ΠΙΣΤΕΩΣ καὶ ἔπειτα ὑπὲρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ… Παναγία μου εἶπα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου καὶ τὰ μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορὰ τοὺς Ἕλληνες νὰ ψυχωθοῦν. Ἔκανα τὸ Σταυρό μου, ἀσπάσθηκα τὴν εἰκόνα της… Γιὰ νὰ ἰσάσετε τὴν πατρίδα, πρέπει νὰ ἔχετε θεμέλια της πολιτείας, τὴν Ὁμόνοια, τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Φρόνιμη Ἐλευθερία ...καὶ μὴ στηρίζεστε στοὺς ξένους, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό σας καὶ στὸν Θεὸ» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης). «Μάχου ὑπὲρ πίστεως καὶ Πατρίδος… διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δὶ’ οὐ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν…» (Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης). «…Ἕλληνες ποτὲ μὴν ξεχνᾶτε τὸ χρέος σὲ Θεὸ καὶ σὲ Πατρίδα! Σ’ αὐτὰ τὰ δύο σας ἐξορκίζω ἢ νὰ νικήσουμε ἢ νὰ πεθάνουμε κάτω ἀπὸ τὴν Σημαία τοῦ Χριστοῦ» (Γρηγόριος - Δικαῖος Παπαφλέσσας). «Χωρὶς ἀρετὴ καὶ πόνο εἰς τὴν πατρίδα καὶ πίστη εἰς τὴν θρησκεία τοὺς ἔθνη δὲν ὑπάρχουν… ἂν πεθάνωμεν πεθαίνομεν διὰ τὴν Πατρίδα μας, διὰ τὴν Θρησκείαν μας… κι’ ὁ Θεὸς βοηθός…» (Στρατηγὸς Μακρυγιάννης). «Ὁρκίζομαι… νὰ διαμείνω πιστὸς εἰς τὴν Θρησκείαν μου καὶ εἰς τὴν Πατρίδα μου. Ὁρκίζομαι νὰ χύσω καὶ αὐτὴν τὴν ὑστέρα ρανίδα τοῦ αἵματός μου ὑπὲρ τῆς Θρησκείας καὶ τῆς Πατρίδος μου. Νὰ χύσω τὸ αἷμα μου, ἴνα νικήσω τοὺς ἐχθρούς της Θρησκείας μου ἢ νὰ ἀποθάνω ὡς Μάρτυς διὰ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν…» (Ὅρκος τῶν Ἱερολοχιτῶν). «...διὰ νὰ λάμψη πάλιν ὁ Σταυρὸς καὶ νὰ λάβη πάλιν ἡ Ἑλλάς... τὴν ἐλευθερίαν τῆς» (Ἄνθιμος Γαζῆς). «Ἐλπίζω… μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τῶν θεοπειθὼν τῆς πατρίδος εὐχῶν…» (Ἀνδρέας Μιαούλης). «Ἐλᾶτε μ ἕνα ζῆλο σ ἐτοῦτον τὸν καιρό, νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον ἐπάνω στὸν Σταυρόν». (Ρήγας Βελεστινλής). «Ἡ Ἱστορία καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος στηρίζονται πάνω σὲ τρεῖς λέξεις: Θρησκεία, Ἐλευθερία, Πατρὶς» (Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανός).
Γιὰ τὴν Θρησκεία-Ὀρθοδοξία μας, τὴν Πατρίδα-Ἑλλάδα μας καὶ τὴν Οἰκογένεια-Γένος μας, τὴν φιλόθεη καὶ φιλάνθρωπη, καθὼς καὶ γιὰ τὸ μέγεθος αὐτῶν τῶν ἀνυπέρβλητων ἀξιῶν ὁμιλοῦν, ἂν καὶ ἐχθρευόμενοι, ὅσοι γνωρίζουν τὸ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀξία αὐτῶν τῶν ἐννοιῶν γιὰ ἕναν λαό. Ὁ Ἀμερικανοεβραῖος Κίσινγκερ θέτει στόχο νὰ καταστραφεῖ ἡ Ἑλλάδα καὶ λέει: «Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶναι δυσκολοκυβέρνητος καὶ γι' αὐτὸ πρέπει νὰ τὸν πλήξουμε βαθιὰ στὶς πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ἴσως συνετισθεῖ. Ἐννοῶ, δηλαδή, νὰ πλήξουμε τὴ γλώσσα, τὴ θρησκεία, τὰ πνευματικὰ καὶ ἱστορικά του ἀποθέματα, ὥστε νὰ ἐξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του νὰ ἀναπτυχθεῖ, νὰ διακριθεῖ, νὰ ἐπικρατήσει, γιὰ νὰ μὴ μᾶς παρενοχλεῖ…»!!!
Βλέπουμε λοιπόν, ποὺ στοχεύουν ὅλοι οἱ «προοδευτικοί» της ἐποχῆς μας καὶ ἀντὶ νὰ πολεμήσουν τὰ ναρκωτικά, τὴ βία, τὴν ἐγκληματικότητα, τὴν πορνεία, τὴν ἀνηθικότητα, νὰ δοῦν τὴν φτώχεια, τὴν ἀνεργία, τὴν καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος, ἐκεῖνοι ἐπεμβαίνουν στὰ ἐσώτερα ἑνὸς λαοῦ ποὺ ἔχει μεγαλουργήσει καὶ χαράσσουν «γραμμή»! Χτυπώντας ἰδανικὰ καὶ ἀξίες. Χτυπώντας τὴν Ἀλήθεια. Εἶναι προφανές, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ τί κρατάει ὄρθιο τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων καὶ γι’ αὐτὸ τὸ πολεμοῦν μὲ μανία, παρασέρνοντας τὰ θύματα τῶν ἐποχῶν μας, ποὺ ἔχουν πέσει στὶς παγίδες τους καὶ χτυποῦν ὅτι εἶναι Ἑλληνικό, Ὀρθόδοξο καὶ ἔχει σχέση μὲ τὸν λαμπρὸ πολιτισμό μας, ποὺ ὅμοιός του δὲν ὑπάρχει. Ἂς δεῖ ὁ καθένας τὴν καθημερινὴ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ συνειδητὰ πιστεύει στὸν Θεό, ἔχει ὑγιῆ πατριωτισμὸ καὶ εἶναι σωστὸς οἰκογενειάρχης, καὶ ἂς τὴν συγκρίνει μὲ τὴν ζωὴ ἑνὸς ἄθεου, μηδενιστῆ, ἀπομονωμένου (μὲ ὅλα τὰ παρεμφερῆ καὶ συνακόλουθα) σὲ ἕνα δικό του κόσμο.
Πηγή:Ἑλληνισμὸς-Ὀρθοδοξία