Ἡ Ἑλλάδα σχεδὸν λησμόνησε τὴν Μάχη τοῦ Μαραθώνα!, τοῦ Ἀθανασίου Δέμου.

Η Ἑλλάδα σχεδὸν λησμόνησε

τὴν Μάχη τοῦ Μαραθώνα!..

τοῦ Ἀθανασίου Δέμου

Κορυφαῖος σταθμὸς στὴν ἱστορικὴ πορεία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρού του εὐρωπαϊκοῦ Πολιτισμοῦ, ἀποτελεῖ ἡ Μάχη τοῦ Μαραθώνα (Αὔγουστος 490 π.Χ.), ὅπου οἱ Ἕλληνες ἐμπόδισαν τοὺς Πέρσες νὰ εἰσβάλουν στὴν Εὐρώπη.
Ἔγινε, μάλιστα, γνωστὸ ὅτι σὲ κάποιες εὐρωπαϊκὲς περιοχές, ὅπως τὸ Μόναχο τῆς Βαυαρίας, αὐτὸν τὸν καιρὸ κάνουν ἐκδηλώσεις γιὰ τὰ 2.500 χρόνια τῆς μάχης τοῦ Μαραθώνα. Ἕνας βουλευτὴς ἐρώτησε τὸν Ὑπουργὸ πολιτισμοῦ, ἂν σκοπεύει, νὰ κάνει κάτι ἀνάλογο καὶ ἡ Ἑλλάδα. Ἡ ἀπάντηση ἤταν ἐντελῶς ἀόριστη. Ἀλλά, τὸ πνεῦμα ποὺ ἐπικρατεῖ σήμερα στὴν Ἑλλάδα φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι στὰ σχολικὰ βιβλία ἡ Μάχη τοῦ Μαραθώνα καταλαμβάνει τὸν…τεράστιο χῶρο τῶν δύο γραμμῶν καὶ κάτι!
Σὲ παλαιότερες ἐποχὲς ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶχε συνείδηση τῶν ἐνδόξων μαχῶν ποὺ ἔδωσαν οἱ πρόγονοί του, ἀλλὰ καὶ οἱ εὐρωπαϊκὲς χῶρες ποὺ «μετέχουν τῆς Ἑλληνικῆς Παιδείας» (δήλ. Τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου σκέψης) θεωροῦν τὴν νίκη τῶν Ἑλλήνων στὸν Μαραθώνα σὰν μία νίκη τοῦ...πολιτισμένου ἐλεύθερου κόσμου, σὰν τὴν ἠθικὴ δύναμη τῆς ἐλευθερίας ἔναντί της ὑποτέλειας.
Οἱ πολίτες τοὺς θέλουν ἡ Εὐρώπη νὰ βασίζεται σὲ αὐτὲς τὶς Ἑλληνικὲς ἀξίες καὶ ὄχι στὸ χρῆμα (ὅπως σήμερα).
Σήμερα ἡ Παγκοσμιοποίηση θέλει νὰ ξεριζώσει ἀπὸ τὴν ψυχή μας τὴν αὐτάδελφη σχέση Ἔθνους καὶ Ὀρθοδοξίας. Νὰ μετατραποῦν οἱ ἄνθρωποι σὲ ἕνα παγκόσμιο πλαγκτόν. Πρέπει νὰ ἰσοπεδοθοῦν τὰ πάντα. Τὰ πλοκάμια τῆς ἔφτασαν ἀπὸ καιρὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιὰ νὰ ἑξαφανίσουν κάθε τί τὸ Ἑλληνικό, εἰδικὰ ὅ,τι θυμίζει τὸ ἔνδοξο παρελθόν.
Σὲ ὅλες τὶς στρατιωτικὲς Σχολὲς τοῦ κόσμου, ἡ Μάχη τοῦ Μαραθώνα ἀποτελεῖ ἰδιαίτερο κεφάλαιο τοῦ μαθήματος τῆς πολεμικῆς τακτικῆς. Οἱ ἀλλοδαποὶ στρατιωτικοὶ ἀνωτέρων βαθμῶν, ὅταν ἔρχονται στὴν Ἑλλάδα, δὲν παραλείπουν ποτὲ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν Μαραθώνα καὶ τὸ πεδίον τῆς μάχης.
***
Ὁ βασιλιὰς τῶν Περσῶν Δαρεῖος διόρισε τὸν Δάτη καὶ τὸν Ἀρταφέρνη ἀρχηγοὺς αὐτῆς τῆς ἐκστρατείας. Ἐμπήκαν σὲ 600 πλοῖα καὶ περνώντας ἀνάμεσα στὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου πελάγους πήγαν πρῶτα στὴν Ἐρέτρια, πόλη τῆς Εὔβοιας. Μετὰ ἀπὸ πολιορκία ἔξι ἡμερῶν τὴν κατέλαβαν καὶ τὴν κατέστρεψαν. Κατόπιν ἐπροχώρησαν Νότια πρὸς τὴν Ἀθήνα καὶ τὸν Αὔγουστο τοῦ 490 π.Χ. ἀποβιβάστηκαν στὴν πεδιάδα τοῦ Μαραθώνα 25 χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀθήνα!
Οἱ Ἀθηναῖοι ἑτοιμάστηκαν νὰ ἀποκρούσουν τοὺς Πέρσες, μόλις ἔμαθαν τὴν ἀπόβασή τους στὸν Μαραθώνα. Ἔστειλαν ἀμέσως τὸν ταχυδρόμο Φειδιππίδη στὴ Σπάρτη, γιὰ νὰ ζητήσει βοήθεια. Ὁ Φειδιππίδης ἔτρεξε πεζὸς 211 χιλιόμετρα σὲ 48 ὧρες καὶ παρουσιάστηκε στοὺς ἐφόρους. Ἐτόνισε ἰδιαίτερα τὴ σημασία τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν σωτηρία, τὴν ἀνεξαρτησία καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος.
Οἱ Σπαρτιάτες φάνηκαν πρόθυμοι νὰ στείλουν βοήθεια ἀλλὰ ἀπάντησαν, ὅτι γιὰ λόγους θρησκευτικοὺς δὲν μποροῦσαν νὰ ἐκστρατεύσουν, πρὶν γίνει πανσέληνος. Μόνον οἱ Πλαταιεῖς ἔστειλαν αὐθόρμητα ὅλη τὴ δύναμη ποὺ εἴχαν 1.000 ὁπλίτες.
Ἀθηναῖοι καὶ Πλαταιεῖς σύνολο 10.000 παρατάχτηκαν στὸν Μαραθώνα ἀπέναντι τῶν Περσῶν, οἱ ὁποῖοι ἤταν δεκαπλάσιοι. Τὸν στρατὸ τῶν Ἀθηναίων διοικοῦσαν δέκα στρατηγοί, ἕνας σὲ κάθε μία ἀπὸ τὶς δέκα φυλές. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶχε τὴν ἀρχηγία ὅλου του στρατοῦ γιὰ μία ἡμέρα. Τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἀρχηγός, πολέμαρχος ἤταν ὁ Καλλίμαχος, ὁ ὁποῖος παραχώρησε τὴν θέση του στὸν Μιλτιάδη ὕστερα ἀπὸ πρόταση τοῦ Ἀριστείδη, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς δέκα στρατηγούς.
Ὁ Μιλτιάδης χρησιμοποίησε τὸ ἑξῆς στρατηγικὸ σχέδιο, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τότε ἀκολούθησαν μεγάλοι στρατηγοὶ μέχρι τὶς ἡμέρες μας. Στὴν ἀριστερὴ πτέρυγα παρέταξε τιμῆς ἕνεκεν τοὺς Πλαταιεῖς. Γιὰ νὰ ἐξισώσει τὸ μῆκος τῆς παρατάξεώς του μὲ τὸ μεγάλο μῆκος τοῦ ἐχθροῦ, στὸ κέντρο τοποθέτησε λίγους ἄνδρες, ἀντίθετα πύκνωσε τὰ ἄκρα (τὰς πτέρυγας).
Ὅταν δόθηκε τὸ σύνθημα, οἱ Ἀθηναῖοι ὅρμησαν τρέχοντας μὲ ἀλαλαγμοὺς τόσον, ὥστε οἱ Πέρσες τοὺς ἐνόμισαν τρελοὺς (συνειρμικὰ φθάνουμε στὸ Ἀέρααα τοῦ 1940). Ἡ σύγκρουση ἤταν φοβερή. Τὸ κέντρο τῶν Περσῶν, στὸ ὁποῖο ἐγνώριζε ὁ Μιλτιάδης, ὅτι παρατάσσονταν τὸ ἄνθος τοῦ περσικοῦ στρατοῦ, ἀναγκασε τοὺς ἀπέναντι ἀραιοὺς Ἀθηναίους νὰ ὑποχωρήσουν. Ἀντίθετα τὰ δύο ἄκρα τῆς ἑλληνικῆς παράταξης ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς δύο ἀπέναντι πτέρυγες τοῦ περσικοῦ στρατοῦ. Κατόπιν ἔστρεψαν πρὸς τὰ ὀπίσω καὶ ἐχτύπησαν ἀπὸ πίσω τὸ κέντρο τοῦ περσικοῦ στρατοῦ. Οἱ Πέρσες δεχόμενοι ἐπίθεση καὶ ἀπὸ ἐμπρὸς καὶ ἀπὸ τὰ νῶτα ἄρχισαν νὰ τρέχουν πρὸς τὴν θάλασσα.
Οἱ Ἀθηναῖοι τους καταδίωξαν μέχρι τὰ πλοῖα στὰ ὁποῖα ἐζήτησαν νὰ σωθοῦν. Ἔξι χιλιάδες Πέρσες ἐπεσαν στὸ πεδίο τῆς μάχης. Κατὰ τὴν φοβερὴ αὐτὴ πάλη φονεύθηκε ὁ πολέμαρχος Καλλίμαχος. Ὁ ἀδελφός του τραγικοῦ ποιητῆ Αἰσχύλου Κυνέγειρος ἔπεσε ἡρωικά, ἐνῶ προσπαθοῦσε νὰ ἐμποδίσει ἕνα περσικὸ πλοῖο νὰ φύγει. Συνολικὰ ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους ἐφονεύτηκαν 192.
Οἱ Ἀθηναῖοι συνήθως ἔφεραν τοὺς πεσόντες στὴ μάχη νὰ τοὺς ἐνταφιάσουν στὴν πόλη. Ἀλλὰ στοὺς πεσόντες στὸν Μαραθώνα ἐπεφύλαξαν τὴν ἰδιαίτερη τιμὴ νὰ τοὺς ἐνταφιάσουν στὸν τόπο, ὅπου ἐπεσαν πολεμώντας ἡρωικά. Πάνω ἀπὸ τὸν τάφο σώρευσαν χῶμα καὶ ἔγινε ἕνας μικρὸς λόφος. Εἶναι ὁ γνωστὸς τύμβος τοῦ Μαραθώνα ποὺ σώζεται μέχρι σήμερα.
Οἱ Ἀθηναῖοι θεωρήθηκαν τότε ὡς ὑπερασπιστὲς τῆς ἐλευθερίας ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Αὐτὸ ἔψαλε καὶ ὁ λυρικὸς ποιητὴς Σιμωνίδης ὁ Κεῖος στὸ ἐπίγραμμα ποὺ χάραξαν στὸ τρόπαιο ἀπὸ ἄσπρη πέτρα ποὺ ἔστησαν δίπλα στὸν τύμβο: Ἑλλήνων προμαχοῦντες ἀθηναῖοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων ἐστόρεσαν δύναμιν.
Δηλαδή: Οἱ Ἀθηναῖοι, πολεμήσαντες στὸν Μαραθώνα γιὰ τὴν ἐλευθερία ὅλων τῶν Ἑλλήνων, συνέτριψαν τὴ δύναμη τῶν χρυσοφόρων Μήδων.
Γιὰ τοὺς ἀρχαίους προγόνους μᾶς ὕψιστο ἰδανικὸ ἤταν ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐλευθερία. Αὐτὸ τὸ ἐπιβεβαιώνει ὁ τραγικότερος ποιητὴς τῆς ἀρχαιότητας Αἰσχύλος, ὁ ὁποῖος πολέμησε ἡρωικὰ στὸν Μαραθώνα. Ἔγραψε ὁ ἴδιος τὸ ἐπιτύμβιο ἐπίγραμμα ποὺ ἐζήτησε νὰ ἀναγράψουν στὸν τάφο του. Ὁ Αἰσχύλος ὁ κορυφαῖος δραματουργὸς δὲν ἀναφέρει οὔτε λέξη γιὰ τὴ δραματική του τέχνη. Γιὰ τὴν ὑστεροφημία τοῦ προβάλλει μόνον τὴ συμμετοχή του στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας του.
Τὸ ἐπίγραμμα: «Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεύθει μνῆμα καταφθίμενον πυρφόροιο Γέλας ἀλκὴν δ’ εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος ἂν εἶποι καὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος».
Δηλαδή: (Αὐτὸ τὸ μνῆμα σκεπάζει τὸν Αἰσχύλο, τὸν γιὸ τοῦ εὐφορίωνα, Ἀθηναῖο, ποὺ πέθανε στὴ σιτοφόρο Γέλα, γιὰ τὴν εὐδόκιμη ἀνδρεία τοῦ μπορεῖ νὰ μιλήσει τὸ ἄλσος τοῦ Μαραθώνα καὶ ὁ Πέρσης μὲ τὴν πυκνὴ χαίτη, ποὺ τὴν γνώρισε καλά).
Ὅπως βλέπουμε, γιὰ τὸ πνευματικό του ἔργο, τὰ ἀθάνατα μνημεῖα τοῦ τραγικοῦ του λόγου οὔτε λέξη. Μεγαλύτερη τιμὴ καὶ δόξα γιὰ τὸν ἀρχαῖο Ἕλληνα ἤταν ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος.
***
Τὸ κατόρθωμα τοῦ Ἀθηναίου αἱρετοῦ, στρατηγοῦ Μιλτιάδη καὶ τῶν συμμαχητῶν τοῦ (Πολεμάρχου, Στρατηγῶν καὶ ὁπλιτῶν) τῶν πόλεων Ἀθηνῶν καὶ Πλαταιῶν, εἶναι πραγματικὰ μοναδικὸ στὴν Παγκόσμια ἱστορία ὄχι μόνον λόγω τῆς ἀριθμητικῆς δυσαναλογίας τῶν ἀντιπάλων, τῆς ἐφαρμοσθείσας στρατηγικῆς κλπ., ἀλλὰ καὶ ἕνεκα τῶν συνεπειῶν τῆς ἔκβασης τῆς μάχης, γιὰ τὸ μέλλον τοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Ἀνθρωπότητος. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὁποιαδήποτε ἀποδιδομένη τιμὴ σὲ μαχητὲς καὶ νεκρούς της μάχης τοῦ Μαραθώνα πρέπει νὰ ἀναβλύζει σεβασμὸ καὶ ἀληθινὴ ταπεινότητα.
Τὰ ἱστορικὰ γεγονότα τῆς Μάχης τοῦ Μαραθώνα ἐπηρέασαν καὶ τὴν ἱστορία τοῦ Ἀθλητισμοῦ, καθιερώνοντας τὸν «Μαραθώνιο Δρόμο», δηλαδὴ τὴν διαδρομὴ 42 χιλιομέτρων ἀπὸ τὸν Μαραθώνα μέχρι τὴν Ἀθήνα, ποὺ ἔτρεξε ὁ ἀρχαῖος ὁπλίτης – ἀγγελιοφόρος, γιὰ νὰ μεταφέρει τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς νίκης τῶν Ἀθηναίων.
Ὁ Μαραθώνας ἔθεσε καὶ τὰ θεμέλια του μετέπειτα Ἀθηναϊκοῦ πολιτισμοῦ, γιατί, ὅπως εἶπε ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς «Οἱ Μαραθῶνες γεννοῦν τοὺς Παρθενῶνες».
Ὁ Ἰσοκράτης τὸ 355 π.Χ. στὸν «Περὶ Εἰρήνης λόγο τοῦ γράφει: «Ἡ πολιτειακή μας ὀργάνωση λοιπὸν ἡ τότε ἤταν τόσο καλύτερη ἀπὸ ἐκείνην, ποὺ ἐγκαταστάθηκε ἀργότερα, ὅσον ἀκριβῶς ὁ Ἀριστείδης καὶ ὁ Μιλτιάδης καὶ ὁ Θεμιστοκλῆς ἤταν ἄνδρες ἀνώτεροί του Ὑπερβόλου καὶ τοῦ Κλεοφῶντος καὶ τῶν ἄλλων σημερινῶν δημαγωγῶν. Ὡς πρὸς δὲ τὸν λαὸν θὰ βρεῖτε ὅτι οἱ πολίτες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης δὲν ἤσαν γεμάτοι ἀπὸ ὀκνηρία καὶ φτώχεια καὶ κούφιες ἐλπίδες, ἂλλ’ ὅτι στὶς μάχες ἠδύναντο νὰ νικοῦν ὅλους ὅσους εἰσέβαλαν εἰς τὴν χώρα, ὅτι ἐκρίνοντο ἄξιοι ἀριστείων κατὰ τοὺς ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Ἑλλάδος ἀγώνας καὶ ὅτι ἐνέπενον τόσην ἐμπιστοσύνην, ὥστε οἱ περισσότερες πόλεις θεληματικᾶ νὰ προσέλθουν ὑπὸ τὴν ἡγεμονίαν τῆς πόλης μας».
Κῶν/τίνος Παπαρρηγόπουλος: «…Τὸ ἔργον πράγματι μέγα. Ἡ πατρὶς ἠμῶν ἐπέπρωτο νὰ ἴδη πολλᾶς ἔτι ἐνδόξους ἡμέρας, ἀλλ’ ἴσως οὐδεμία δύναται νὰ ἀντιπαραβληθῆ πρὸς ταύτην τὴν ἐν Μαραθώνι μάχην, καθ’ ἢν οἱ Ἕλληνες πρώτην φορὰν νικήσαντες ἐκ τοῦ συστάδην τοὺς Πέρσας, τοσούτω μᾶλλον ἐνεθαρρύνθησαν εἰς τοὺς μετέπειτα ἀγώνας, ὄσω μία πόλις μόνη εἶχεν ἀρκέσει, ἴνα κατισχύση τῆς πολυαρίθμου ἐκείνης στρατιᾶς. Καὶ ἂν σήμερον, μετὰ παρέλευσιν δισχιλίων καὶ ἐπέκεινα ἐτῶν, μετὰ θλίψεως μὲν ἀναλογιζόμεθα οἴου κλέους ἤθελε στερηθῆ τὸ ἑλληνικὸν ὄνομα, ὁποίαν ζημίαν ἤθελε πάθει ἡ ἀνθρωπότης, ἐὰν αἳ Ἀθῆναι, ἡττηθεῖσαι καὶ ὑποταχθεῖσαι εἰς τοὺς Πέρσας, ἀπεστεροῦντο τοῦ μέλλοντος ἐκείνου, καθ’ ὁ τοσαύτα ἐμεγαλούργησαν εἰς ἅπαντάς τους κλάδους τῆς ἀνθρωπίνης ἀρετῆς, γνώσεως καὶ τέχνης, μετ’ ἀγαλιάσεως δὲ ἀσπαζόμεθα τὴν μνήμην τοῦ κατορθώματος δὶ’ οὐ ὁ κόσμος ἀπηλλάγη τοιαύτης συμφορᾶς…».
Πανεπιστήμιο Καίμπριτζ (Ἱστορία Ἀρχαίας Ἑλλάδος): «Ἡ ἀνθρωπότης ὁλόκληρος ἔκτοτε, ὁ πολιτισμὸς ἀντιλαλεῖ τὸ χαρμόσυνον ἐκεῖνο ἄγγελμα τοῦ Μαραθωνοδρόμου (Νενικήκαμεν!..). Ὁ Μαραθὼν ἀποτελεῖ σταθμὸν καὶ ἀφετηρίαν τῆς Ἱστορίας τοῦ Πολιτισμοῦ, διότι ἄνευ αὐτοῦ, οὔτε πολιτισμὸς θὰ ὑπῆρχε καὶ ἴσως ἀκόμη σκοτεινὴ καὶ ἄγνωστος θὰ ἦτο ἡ τύχη τῆς ἀνθρωπότητας».
Ὁ Ἄγγλος ἱστορικὸς Οὐίλλιαμ Λὴκ γράφει: «Ἂν ὁ Μαραθώνας δὲν ὀρθωνόταν τεῖχος ἀρραγὲς στὴν Ἀσιατικὴ λαίλαπα, ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τότε θὰ εἶχε ἐκμετρήσει τὸν βίον της. Οὔτε Αἰσχύλος θὰ ἐπιβίωνε, οὔτε Σωκράτης θὰ γεννιόταν, οὔτε δημοκρατία τοῦ Περικλῆ θὰ ρίζωνε, οὔτε μ’ ἕνα λόγο θὰ γαλουχιόταν ὅλη ἡ Δύση μὲ τὸ Ἑλληνικὸ πνεῦμα. Ἢ μήπως θὰ εἶχε εὐνοηθεῖ καὶ ἐπικρατήσει ὁ Χριστιανισμὸς στὸν Δυτικὸ κόσμο; Ἀλλὰ οὔτε καὶ ὁ πανοικουμενικὰ περίζηλος κορυφαῖος πολιτισμικὸς θεσμὸς τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων θὰ εἶχε ἀναβιώσει…».
Ἐὰν συγκεντρώσει κανεὶς τοὺς ὕμνους καὶ τὰ ἐγκώμια διάσημων ἀνδρῶν παγκοσμίως γιὰ τὴν σημασία τῆς Μάχης τοῦ Μαραθώνα θὰ γράψει βιβλίο πολυσέλιδο. Θὰ περιορισθῶ σὲ ὅσα ἔγραψα καὶ θὰ κλείσω μὲ κάτι σημαντικὸ γιὰ τὴν Νεότερη Ἑλλάδα: Τὸ πρῶτο κράτος στὸν κόσμο ποὺ ἀναγνώρισε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλλάδος μετὰ τὴν κήρυξη τῆς Ἐπαναστάσεως τὸ 1821, ἤταν ἡ Ἀϊτή. Τὴν 15 Ἰανουαρίου 1822, ὁ τότε πρόεδρος τῆς χώρας αὐτῆς Ζᾶν Πιὲρ Μπουαγιὲ ἔστειλε ἐπιστολὴ στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπιτροπὴ Παρισίων (Ἀδάμ. Κοραὴς κλπ.), στὴν ὁποία ἀνάμεσα στὰ ἄλλα γράφει: «…Εἴθε παρόμοιοι τοῖς προγόνοις αὐτῶν ἀποδεικνυόμενοι καὶ ὑπὸ τῶν διαταγῶν Μιλτιάδου διευθυνόμενοι, δυνηθῶσιν ἐν τοῖς πεδίοις τοῦ νέου Μαραθῶνος τὸν θρίαμβον τῆς ἱερᾶς ὑποθέσεως, ἢν ἐπεχείρησαν ὑπὲρ τῶν δικαιωμάτων αὐτῶν, τῆς θρησκείας καὶ τῆς πατρίδος…».
Ὁ Μαραθώνας θὰ ἐπιζεῖ τῶν αἰώνων… Αἰώνιο Σύμβολο ἀγώνα, πολεμικῆς ἀρετῆς, ἀλληλεγγύης καὶ φιλοπατρίας!
Εἴθε ἡ ἐπέτειος τῶν 2.500 χρόνων ἀπὸ τὴν νίκη τοῦ Μαραθώνα νὰ ἑορτασθεῖ, ὅπως ἁρμόζει σὲ ἕνα τέτοιο παγκόσμιο γεγονὸς ἀποδίδοντας ἕνα ἀπειροελάχιστο φόρο τιμῆς στοὺς νεκροὺς καὶ τοὺς προγόνους μαχητὲς μὲ σοβαρότητα καὶ σεμνότητα! Μὲ Πανελλήνια, ἀλλὰ καὶ Πανευρωπαϊκὴ –τουλάχιστον- συμμετοχή!..
Πηγή: http://www.proinoslogos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=358&catid=35
Από:Ζωηφόρος