ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΑΛΩΣΗ

 Τοῦ Παναγιώτη Ἀποστόλου
Κωνσταντινούπολη, ἡ Πόλη τῶν πόλεων, ἡ πόλη τῶν δύο κόσμων. Ἡ Πόλη τοῦ Βυζαντίου, ἡ Πόλη μας, ποὺ ξυπνᾶ καὶ ἱκανοποιεῖ τὶς αἰσθήσεις μας, ἡ Πόλη ποὺ πάντοτε μᾶς σαγηνεύει. Ἡ Αὐτοκρατόρισσα Κωνσταντινούπολη ποὺ γεννήθηκε ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου στὸ πλαίσιο τῶν σχεδίων του γιὰ τὴν ἀνανέωση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἔμελλε νὰ γίνει ἡ Βασιλεύουσα τῶν Ἑλλήνων. Ἡ δικιά μας Πόλη, μὲ τὶς γειτονιὲς τοῦ Πέρα, ποὺ ἀκόμα ἀκοῦς Ἑλληνικά, τὸ Ζάππειο Παρθεναγωγεῖο, τὸ Ζωγράφειο Γυμνάσιο, τοὺς ἑπτὰ λόφους, τὶς ἀκτὲς τοῦ Βοσπόρου, τὴν Ἁγιὰ Σοφιά. Στὴν Πόλη, ὅπου καὶ ἐὰν σταθεῖς, νιώθεις ἕνα συναίσθημα, τὸ ἴδιο πάντα, νὰ διαπερνᾶ τὴν ραχοκοκαλιά σου, τὸ συναίσθημα τῆς μεγαλοπρέπειας τοῦ Βυζαντίου. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ σταματᾶ ὁ νοῦς σου, εἶναι ὅταν στέκεσαι μπροστὰ στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ καὶ θαυμάζεις τὸ μεγαλεῖο της. Ἐκεῖ τελειώνουν τὰ λόγια καὶ πλημμυρίζεις ὄμορφα συναισθήματα. Ἐκεῖ ἡ μηχανὴ τοῦ χρόνου σὰν ἀνεμοστρόβιλος παίρνει τὸ μυαλό σου καὶ τὸ γυρίζει πολὺ πίσω, τότε στὶς 6 Ἰανουαρίου τοῦ 1449. Αὐτὴ τὴν ἡμέρα, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου  στὸ...

κάστρο τοῦ Μυστρὰ γίνεται ἡ στέψη τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορα τῆς πόλεως, τοῦ Κωνσταντίνου ΙΑ Δραγάση. Αὐτὸς ἔμελλε νὰ εἶναι ὁ Αὐτοκράτορας ποὺ θὰ σήκωνε ὅλη τὴν εὐθύνη καὶ τὸ βάρος τῶν περιστάσεων μίας ἤδη κατακρεουργημένης Κωνσταντινούπολης, ἀπὸ τοὺς Φράγκους κατὰ τὴν πρώτη Ἅλωση τοῦ 1204.

Μετὰ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματα λοιπὸν τῆς 4ης Σταυροφορίας ὁ προκάτοχος τοῦ Κωνσταντίνου, Ἰωάννης Παλαιολόγος, στὴν προσπάθειά του νὰ ἐξασφαλίσει κάποια οὐσιαστικὴ βοήθεια ἀπὸ τὴν Δύση, μὲ βάση  τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, δημιούργησε μεγάλο διχασμὸ στὸ λαὸ καὶ οἱ ἄγριες διαμάχες ἀποδυνάμωσαν τὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀγωνιστική του ἑτοιμότητα, παραμελώντας τὴν συντήρηση τῶν τειχῶν. 

Αὐτὰ τὰ ἀπομεινάρια μίας ἄλλοτε κραταιᾶς Αὐτοκρατορίας  θὰ παραλάμβανε ὁ Παλαιολόγος γνωρίζοντας πόσο δύσκολο ἕως ἀδύνατο ἦταν νὰ ξαναζωντανέψει τὴ Βασιλεύουσα καὶ νὰ σωθεῖ ἡ Αὐτοκρατορία.

Ὅμως, ὁ Παλαιολόγος εἶχε ἀξιοθαύμαστη ἀποφασιστικότητα, πίστη καὶ συναίσθηση τοῦ χρέους του πρὸς τὴν πατρίδα καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐκτελέσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅποιο καὶ ἐὰν ἦταν αὐτό.

Θέλημα ποὺ ὁδήγησε στὴ Δευτέρα 28 Μαΐου 1453.

Μέσα στὴν κατάμεστη Ἁγιὰ Σοφία ὁ Κωνσταντῖνος περιμένει καρτερικὰ νὰ ἀφουγκραστοῦν οἱ συμμαχητὲς τοῦ τὴν δική του ἀκλόνητη ἀπόφαση γιὰ τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγώνα.

Προσεύχεται στὴ Μεγαλόχαρη Παναγιά, τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγὸ γιὰ συναπόφαση «Ἀποθάνωμεν ὑπὲρ Χριστοῦ Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος ἠμῶν».

Καὶ ἀφοῦ ἡ ἀπόφαση ἐπάρθη καὶ ἀγαλλιάζει ἡ καρδιά του, μὲ ἀγέρωχο ὕφος ἀγκαλιάζει ἕναν-ἕναν τους στρατιῶτες του, ζητώντας ταυτόχρονα συγγνώμη καὶ μεταλαμβάνει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Εἶναι ἕτοιμος πλέον ἀπέναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων γιὰ τὴν τελειωτικὴ μάχη.

Τρίτη 29 Μαΐου 1453.   

Οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς Πόλεως εἶναι 9.000 Ἕλληνες Βυζαντινοὶ καὶ μερικοὶ ξένοι μισθοφόροι, μὲ 26 πλοῖα, ἐνῶ οἱ ἄπιστοι ἀπαριθμοῦν 258.000 μὲ 400 πλοῖα. Ἡ μάχη εἶναι ἄνιση καὶ ἡ πολύμηνη τιτανομαχία μίας πολιορκίας λαμβάνει τέλος.

Ὁ Κωνσταντῖνος μάχεται γενναία, ἄλλοτε φροντίζοντας τοὺς λαβωμένους συντρόφους του, ἄλλοτε ἐπιβλέποντας τὴν ἐπιδιόρθωση τῶν τειχῶν καὶ ἄλλοτε κοιτώντας πρὸς τὴν θάλασσα, προσμένοντας τὴν βοήθεια ποὺ τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ Πάπας.

Τὸ τέλος πλησιάζει, ἀλλὰ ὁ Κωνσταντῖνος μένει ἀγέρωχος καὶ ἀναφωνεῖ πρὸς τοὺς συντρόφους του:

«Ἐὰν ἡ Πόλις μου ἀπωλεσθεῖ, θὰ ἀπωλεσθῶ μαζί της».

Λίγες ὧρες ἀργότερα, πρὶν τὴν τελικὴ ἐπίθεση, ὅταν ὁ πολιορκητὴς Μεχμὲτ τοῦ μηνύει νὰ παραδώσει τὴν Πόλη, μὲ ἀντάλλαγμα νὰ φύγει ἐλεύθερος μὲ ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα καὶ νὰ γίνει ἀφέντης τοῦ Μοριά, ἐκεῖνος ὡς μεγάλος Ἕλληνας σηκώνει τὸ ἀνάστημά του, ἀνάστημα ἱερὸ καὶ θεϊκὸ καὶ λέει:

«τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοὶ δοῦναι, οὐκ ἐμὸν ἐστὶν οὒτ΄ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτη. Κοινὴ γὰρ γνώμη, πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἠμῶν».

              

Ἡ κερκόπορτα ἀνοίγει. Ἡ ἄμυνα καταρρέει καὶ ὁ ἐχθρὸς ξεχύνεται   ὡς πεινασμένο θηρίο καὶ ἀρχίζει νὰ καταστρέφει καὶ νὰ λεηλατεῖ. Ὁρμάει  σὲ παλάτια καὶ ἀρχοντικά, σὲ μοναστήρια καὶ ἐκκλησιές. Σφαγιάζει καὶ  κακοποιεῖ ἄνδρες καὶ γυναικόπαιδα. Ἀποκαθηλώνει κάθε σύμβολο τῆς Χριστιανικῆς πίστεως μέχρι καὶ τὸν Σταυρὸ ποὺ ἐπὶ χίλια χρόνια δέσποζε στὸ ψηλότερο σημεῖο τοῦ κάστρου. Ὁ θόρυβος τῆς πτώσης τοῦ Σταυροῦ  ἀντηχεῖ παντοῦ καὶ κάνει ὅλη τὴ Δύση νὰ ριγήσει. Μία Δύση ποὺ ποτὲ δὲν ἀνταποκρίθηκε  στὴν ὑποσχεθεῖσα βοήθεια πρὸς τὴν Βασιλεύουσα.  

Ἡ κερκόπορτα ἄνοιξε καὶ ἔκρινε τὴν τύχη τοῦ κόσμου καὶ τὴν Ἱστορία τῆς Βασιλεύουσας.

29 Μαΐου 1453, μία ἀποφράδα ἡμέρα γιὰ τὴν Ρωμιοσύνη.

Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ἱστορικὸ γεγονὸς μὲ κοσμοϊστορικὴ σημασία. Εἶναι ἴσως ἀπὸ τὶς δραματικότερες στιγμὲς τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Εἶναι τὸ τέλος μίας ἱστορίας ποὺ ὁδήγησε τὴν ἀνθρωπότητα, μέσα σὲ λίγες στιγμὲς  ἀπὸ τὸ φῶς στὸ σκοτάδι.

Ἀμέσως μετὰ τὴν ἅλωση, ὁ σκλάβος δὲν μπορεῖ νὰ πιστέψει, ὅτι αὐτὸς ὁ γίγαντας, ὁ πρωτοφανὴς στρατιώτης τῆς ἐλευθερίας, σκοτώθηκε. Δὲν σκοτώθηκε, ἀλλὰ ὑπάρχει, λέει, μαρμαρωμένος καὶ μία μέρα θὰ ἀναστηθεῖ. Ἔτσι, γεμάτος θαυμασμὸ γιὰ τὸν ἀγώνα καὶ τὴν θυσία τοῦ Μεγάλου Αὐτοκράτορα καὶ προσπαθώντας νὰ ἀναπτερώσει τὶς ἐλπίδες τοῦ πολύπαθου Ἔθνους μας, ὁ λαὸς συνθέτει τὸ τραγούδι τῆς Ἁγιὰ Σοφιᾶς. Ἕνα τραγούδι ποὺ ἀποτελεῖ σύνθημα ψυχῆς, ἕνα τραγούδι ποὺ ἐπέζησε σὲ ὅλη τὴ Βαλκανικὴ Χερσόνησο καὶ τὴ Μ. Ἀσία καὶ θεωρήθηκε βάση καὶ ξεκίνημα πολλῶν ἀπελευθερωτικῶν ἀγώνων καὶ ἐπαναστάσεων ἐναντίον τοῦ κατακτητῆ σ' ὁλόκληρη αὐτὴ τὴν περιοχή. Αὐτὸ τὸ δημοτικὸ τραγούδι συγκινεῖ ἀκόμη καὶ μέχρι σήμερα τὶς γενεὲς Ἑλλήνων.

«Σημαίνει ὁ Θιος, σημαίνει ἡ γής, σημαίνουν τὰ ἐπουράνια,

σημαίνει κι ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, τὸ μέγα μοναστήρι,

μὲ τετρακόσια σήμαντρα κι ἑξήντα δύο καμπάνες, κάθε καμπάνα    

καὶ παπάς, κάθε παπὰς καὶ διάκος.

Ψάλλει ζερβὰ ὁ βασιλιάς, δεξιὰ ὁ πατριάρχης

κι ἀπ’ τὴν πολλὴ τὴν ψαλμουδιὰ ἐσειόντανε οἱ κολόνες.

Νὰ μποῦνε στὸ χερουβικὸ καὶ νὰ ‘βγεῖ ὁ βασιλέας.

φωνὴ τοὺς ἦρθε ἐξ οὐρανοῦ κι ἀπ’ ἀρχαγγέλου στόμα:

 Πάψετε τὸ χερουβικὸ κι ἂς χαμηλώσουν τὰ’ ἅγια,

 παπάδες πάρτε τὰ γιερὰ καὶ σεῖς κεριὰ σβηστεῖτε,

 γιατί εἶναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει.

 Μον’ στεῖλτε λόγο στὴ φραγκιά, νὰ ‘ρωτοῦνε τρία καράβια

 τὸ νὰ πάρει τὸ σταυρὸ καὶ τὰ’ ἄλλο τὸ βαγγέλιο,

 τὸ τρίτο, τὸ καλύτερο, τὴν ἅγια τράπεζά μας,

 μὴ μᾶς τὴν πάρουν τὰ σκυλιὰ καὶ μᾶς τὴ μαγαρίσουν.

 Ἡ Δέσποινα ταράχθηκε κι ἐδάκρυσαν οἱ εἰκόνες.

 «Σώπασε, κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολὺ δακρύζεις,

  Πάλι μὲ χρόνους μὲ καιρούς, πάλι δικά μας εἶναι».  

Σήμερα, τὸ σῆμα κατατεθὲν αὐτῆς τῆς μεγάλης Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ὁ μεγάλης ἱστορικῆς καὶ ἀρχιτεκτονικῆς ἀξίας Ι.Ν. τῆς Ἁγίας Σοφίας στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ ὁποῖος κτίστηκε τὸ 537 ἀπὸ τὸν Βυζαντινὸ Αὐτοκράτορα Ἰουστινιανὸ καὶ παρέμεινε τὸ λίκνο τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιὰ 1000 περίπου χρόνια, ἔγινε τζαμὶ καὶ ἀργότερα μουσεῖο, ἐνῶ τὰ τελευταία χρόνια, ἡ ὑποψήφια γιὰ ἔνταξη στὴν Ε.Ε. Τουρκία, μὲ τὴν ἀμέριστη στήριξη τῶν Ἑλληνικῶν κομμάτων ἐξουσίας, τὸ χρησιμοποιεῖ ὡς χῶρο ἐπιδείξεων μόδας, ὡς χῶρο φιλοξενίας ἐκθέσεων ἐσωρούχων καὶ εἰδῶν ὑγιεινῆς.

Θὰ ἦταν, λοιπόν, αὐτονόητο οἱ κυβερνήσεις μας ποὺ διακαῶς ἐπιζητοῦν τὴν ἄρον ἄρον εἴσοδο τῆς Τουρκίας στὴν Ε.Ε., νὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ τὴν γείτονα χώρα ἔστω τὴν ἀπόδοση τοῦ σκοποῦ γιὰ τὸν ὁποῖο οἰκοδομήθηκε τὸ σύμβολο τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ, ἡ πρὶν ἀπὸ 1500 περίπου χρόνια, Ἁγία Σοφία.

Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ αὐτονόητο δὲν εἶναι οὔτε ἀπορίας ἄξιο, ἀφοῦ αὐτὰ τὰ κόμματα ἐξουσίας τριάντα ἕξη ὁλόκληρα χρόνια δὲν ἔλυσαν κανένα κοινωνικὸ πρόβλημα παρὰ τὶς συνεχεῖς προεκλογικές τους ἐξαγγελίες. Ξεχαρβαλωμένη ἡ ὑγεία, ἡ παιδεία, ἡ δικαιοσύνη, ἡ Ἐθνικὴ ἄμυνα, τὸ ἀσφαλιστικό, ὁ πολιτισμός. Τὰ ἀτοπήματα τῶν δύο κομμάτων ἐξουσίας εἶναι ἐξόφθαλμα καὶ ἀποδεδειγμένα. Κατασπατάλησαν ἀσύστολα τὸ ἀπίστευτο χρῆμα ποὺ εἰσέρευσε στὴν χώρα ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ἀπέβλεπε στὴν ἀνάπτυξη καὶ τὴν ὑποδομή της,  ὥστε νὰ ἐπιτευχτεῖ ἡ σύγκλιση τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας μὲ τὶς οἰκονομίες τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωζώνης.  Δημιούργησαν παρανοϊκὸ καὶ ἀκατάσχετο δανεισμὸ βουλιάζοντας κάθε μέρα ποὺ περνοῦσε τὴν χώρα στὴν ἄβυσσο. Μοίραζαν πρόσκαιρες φροῦδες ἐλπίδες, μὲ τὰ ρουσφέτια καὶ τοὺς διορισμοὺς στὸ δημόσιο. Ἀνάγκασαν τὸν πολίτη νὰ ψηφίζει, μὲ μοναδικὸ κριτήριο τὸ ἀτομικό του καὶ μόνο συμφέρον. Ὑφάρπαζαν ἐπὶ τῆς οὐσίας βίαια τὴν ψῆφο τοῦ ἄμοιρου ψηφοφόρου, τὸ τελευταῖο ἀπομεινάρι διαφορᾶς ἀπὸ τὸ σκλάβο, τὸ ραγιά.

Αὐτὰ τὰ κόμματα ἐξουσίας δὲν εἶναι πολιτικοὶ σχηματισμοὶ εἶναι παράσιτα στὸ κοινωνικὸ ἱστὸ τῆς χώρας, εἶναι ἑστίες μόλυνσης ἀνίατων ἀσθενειῶν. Μετάλλαξαν τοὺς Ἕλληνες πολίτες σὲ μάζες εὐνουχισμένες. Εὐνουχισμὸς ποὺ συντελέσθηκε μὲ τέχνη καὶ μεθοδικότητα . Δὲν νομίζω πὼς σήμερα ὑπάρχει ἔστω ἕνας Ἕλληνας ποὺ νὰ μὴν ἔχει πεισθεῖ γιὰ τὴν προκλητικὴ ἰδιοτέλεια, τὴν ἀνικανότητα, τὴν φαυλότητα καὶ τὴν πολιτικὴ ἐξωτερικὴ ἐξάρτηση τῶν πολιτικῶν κομμάτων.

Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς φαύλης πολιτικῆς εἶναι τὸ σημερινὸ κατάντημα τῆς χώρας, ὅπου κατακρεουργοῦνται οἱ μισθοὶ ἐργαζομένων καὶ οἱ συντάξεις ἀπόμαχών της ἐργασίας, ὅπου μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις κλείνουν μὲ πρωτόγνωρους ρυθμούς, ὅπου οἱ ἔμμεσοι φόροι εἶναι χαράτσι ἀπάνθρωπης ἀδικίας, ὅπου ἡ ἀνεργία, εἰδικὰ στοὺς νέους καλπάζει καὶ δὲν δίνει στὴν νεολαία μᾶς καμία ἐλπίδα καὶ προοπτική.

Ἔχουν ἤδη ὑποθηκευθεῖ τὰ Ἐθνικὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα τῆς πατρίδος μας καὶ ἔχουμε ὡς χώρα παραιτηθεῖ ὁλοσχερῶς ὁποιασδήποτε ἀσυλίας πηγάζει ἀπὸ νόμους ἢ συνθῆκες, δηλαδὴ παραιτηθήκαμε ἀπὸ ὁποιοδήποτε στοιχεῖο συνιστᾶ Ἐθνικὴ κυριαρχία.

Βιώνουμε στὶς μέρες μας, δυστυχῶς τὴν Τρίτη Ἅλωση καὶ ἔχουμε ὅλοι μερίδιο εὐθυνῶν.

Ἐσὺ λοιπὸν Ἕλληνα, γιὰ ὅτι πολέμησες, σήμερα εἶναι ταμπού. Οἱ Τοῦρκοι ξαναβρίσκουν 558 χρόνια μετὰ ἀνοικτὴ καὶ πάλι τὴν κερκόπορτα. Βολτάρουν στὸ Αἰγαῖο ὅποτε γουστάρουν, ὅπου γουστάρουν καὶ ὅσο γουστάρουν ! Δὲν μᾶς «χόρτασαν» οἱ καρπαζιὲς τὸ 1922 στὴν Σμύρνη, τὸ 1955 στὴν Πόλη, τὸ 1974 στὴν Κύπρο! Τώρα, στέλνουμε στὴν Πόλη γιουσουφάκια, ποὺ τραγουδᾶνε καλὰ χορεύουν καλλίτερα, κάνουν κουμπαριὲς καταθέτουν στεφάνια στὸν σφαγέα τῶν Ἑλλήνων, Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ καὶ δόξα τὸν Ἀλλάχ!

Καὶ ἐρωτῶ αὐτὴ ποὺ τὰ 'δε ὅλα μέσα στοὺς αἰῶνες, τὴν Ἱστορία! Αὐτή, ποὺ πολλὲς φορές σου χάιδευε τὸ πονεμένο μέτωπο, ἀνταλλάσσοντας τὸν πόνο σου μὲ ρυτίδες. Ποιὸς ἔπραξε τὸ σωστὸ ; Ἐσύ, ποῦ μέχρι τὸ 1950 δὲν γεύτηκες τὶς χαρὲς τῆς νιότης σου γιὰ νὰ ἀνδρωθεῖ ἡ Ἑλλάδα, πηγαίνοντας ἀπὸ πόλεμο σὲ πόλεμο, ἢ αὐτοὶ ποῦ ἀκολουθοῦν τὴν δική τους ἱστορία μεταλλάσσοντας τοὺς Ἕλληνες;

Τὰ καφενεῖα ἔγιναν lounge cafe, οἱ ταβέρνες ἔγιναν club, τὸ τσιγάρο ἔγινε κοκαΐνη, ὁ ἑλληνικὸς καφὲς ἔγινε «φραπέ», τὸ πρόσωπο-σπαθὶ ἔγινε face control, ὁ Θούριος ἔγινε hits, τὸ φρόνημα ἔγινε «ὢχ ἀδελφέ», ἡ πατρίδα ἔγινε πολυπολιτισμική, τὸ αἷμα ποὺ ἔχυσαν οἱ πρόγονοί σου, ἐθνικισμός, τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια θεωροῦνται παλαιομοδίτικα.

Βέβαια, μία ζωὴ τὴν ἔχουμε ἐὰν δὲν τὴν γλεντήσουμε τί θὰ καταλάβουμε τί θὰ καζαντίσουμε, ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Δημήτρης Χόρν!

Πατρίδες ὅμως, ἔχουμε πολλές;

Χάσαμε τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Σμύρνη, τὴν Κυρήνεια, τὴν Ἀμμόχωστο. Μᾶς παζαρεύει ὁ ξένος δάκτυλος τὴν Θεσσαλονίκη. 'Ἔχουμε χάσει τὴν Β. 'Ἤπειρο. Οἱ Ἀλβανοὶ δημιουργοῦν θέμα Τσαμουριᾶς. Τὰ νησιά μας καὶ τὸ Αἰγαῖο μας ἀμφισβητεῖται. Οἱ ξυπόλητοι Σκοπιανοὶ μᾶς πῆραν τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Οἱ Τοῦρκοι ἁλωνίζουν τὴν Θράκη μας καὶ τὸ Τούρκικο Προξενεῖο στὴν Κομοτηνή, προετοιμάζει ἀνενόχλητο τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἕνωση τῆς Θράκης. Στὴν Κρήτη ὑποκινοῦνται αὐτονομιστικὰ κινήματα ἀνεξαρτησίας, ἀπὸ τὴν μητέρα Ἑλλάδα.   

Ἄντε βρὲ παιδιά, κουράγιο! Λίγο ἀκόμα δεβαριεδισμό, λίγο ἀκόμα  παχυδερμισμό, βάλτε μία δόση προοδευτικούρας καὶ θὰ φέρουμε πάλι τὰ σύνορα ἐκεῖ ποὺ ἦταν κάποτε.  

Ἐσὺ Ἕλληνα τοῦ 1904, τοῦ '12-'13, τοῦ ΄19-΄22, τοῦ '40-΄41, τοῦ ΄74 στὴν μαρτυρικὴ Κύπρο, ξύπνα καὶ σήκω! Ἀρκετὰ ξαπόστασες στὸ μνῆμα σου. Σήκω γιὰ νὰ μεταλαμπαδεύσεις στοὺς νέους της ἐποχῆς μας, τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα. Σήκω γιατί ἐὰν ἀρνηθεῖς αὐτὸ τὸ προσκλητήριο, κάποιοι ἀπόγονοί σου εἶναι διατεθειμένοι νὰ παραχωρήσουν ἀκόμη καὶ τὸ μνῆμα σου.

Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἐσὺ στερήθηκες νιάτα καὶ ὀμορφιά, πολεμώντας μὲ τὸ καριοφίλι στὸ χέρι καὶ τὴν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὸ στῆθος. Πολέμησες μεγαλώνοντας τὴν Ἑλλάδα.

Ξύπνα ἀγόρι μου, φόρεσε τὰ καλά σου, ἡ Ἑλλάδα σὲ περιμένει! Ἐσένα καὶ τὴ γενιά σου, γιὰ νὰ ἐμφυσήσεις τὴν ἀνδρεία καὶ τὸ φρόνημά σου  στοὺς νεοέλληνες, γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ φαμίλια μας.

Γιατί ἡ Ἑλλάδα δὲν πρέπει νὰ πεθάνει!

Δὲν πρέπει νὰ ποῦμε: Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΑΛΩ ! Δὲν πρέπει νὰ τοὺς ἀφήσουμε νὰ συνεχίσουν τὸ ἄθλιο κατάντημα τοῦ ξεπουλήματος τοῦ τόπου μας.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ...