Ἀπὸ τὴ φιλοξενία τῆς γής, ὑπάρχει μία ἄλλη φιλοξενία, ἀπείρως ἀνώτερη. Θυμίζει τὴ φιλοξενία τοῦ παραδείσου. Ἐπαναφέρει στὴ φιλοξενία τοῦ παραδείσου. Μᾶς τὴν παρουσιάζει ἡ ἀποψινὴ βραδιά:«Ξενίας δεσποτικῆς καὶ ἀθανάτου τραπέζης ἐν ὑπερώω τόπω, ταῖς ὑψηλαῖς φρεσί, πιστοί, δεῦτε ἀπολαύσωμεν, ἐπαναβεβηκότα λόγον ἐκ τοῦ Λόγου μαθόντες, ὂν μεγαλύνομεν»(ἐλᾶτε νὰ ἀπολαυσουμεμε ἀνυψωμένο τὸ ψυχικό μας κόσμο, τὴ φιλοξενία ποὺ μᾶς κάνει ὁ Δεσπότης Χριστὸς καὶ νὰ ἀπολαύσουμε τὸ ἀθάνατο τραπέζι σὲ τόπο ὑψηλό,γιατί μάθαμε ἀπὸ τὸ Λόγο τοῦ Θεοῦ διδασκαλίες σπουδαῖες. Αὐτὸν ἂς Τὸν δοξάσουμε μὲ μεγάλη δόξα).(εἱρμὸς τῆς θ’ ὠδῆς τοῦ κανόνα τῆς Μέγ. Πέμπτης).
Ποιὰ εἶναι ἡ «δεσποτικὴ ξενία»; Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος. Ἀνάμεσα στὰ τέσσερα γεγονότα, ποὺ γιορτάζουμε τὴ Μέγ. Πέμπτη (Μέγ. Τετάρτη βράδυ ), εἶναι καὶ ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, «δηλαδὴ ἡ παράδοση, γιά μας, τῶν φρικτῶν Μυστηρίων».
Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος εἶναι ἡ ὕψιστη φιλοξενία γιὰ τὸν ἄνθρωπο σ’ αὐτὴ τὴν ἐπίγεια ζωή. Γιὰ νὰ δοῦμε πόσο μεγάλη τιμὴ γιὰ εἶναι γιὰ μᾶς ἡ θεία Κοινωνία, ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, ἂς σκεφτοῦμε τέσσερα πράγματα.
1. Ποιὸς καλεῖ στὸ Δεῖπνο; Ὁ Βασιλιάς. Φαντάσου νὰ σὲ καλέσει σὲ τραπέζι ὁ πρῶτος ἄρχοντας τοῦ τόπου. Τί τιμὴ γιὰ σένα! Ἀλλ’ ἐδῶ ὄχι ἕνας ἐπίγειος ἄρχοντας, ἀλλ’ ὁ οὐράνιος καὶ αἰώνιος Βασιλιὰς σὲ καλεῖ. «Ὁ Βασιλεὺς τῶν Βασιλευόντων», ὁ Παμβασιλέας Χριστός. Αὐτὸς μὲ τοὺς ἀγγελιοφόρους του, τοὺς κληρικούς, σὲ καλεῖ: «Λάβετε φάγετε… Πιέτε ἐξ αὐτοῦ πάντες…».
2. Ποιὸν καλεῖ ὁ Βασιλιάς; Ἕνα ἐλεεινὸ καὶ βρωμερὸ δοῦλο, τὸν ἄνθρωπο. Ἂς καυχᾶται γιὰ τὰ μεγαλεία καὶ τὰ ἐπιτεύγματά του ὁ ἄνθρωπος. Ἂς ἔχει περὶ πολλοῦ τὴ λεγομένη ἀνθρώπινη προσωπικότητα. Ἂς θεοποιεῖ τὸ ἐγώ του. Στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνας ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅμως τὸν καλεῖ ὁ Θεὸς στὸ Μεγάλο Τραπέζι. Ὅσοι δὲν ζοῦν μὲ ψευδαισθήσεις, ἀλλ’ ἔχουν συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλῆς τους πραγματικότητας, αὐτοὶ τρέμουν μπροστὰ στὴν τιμή, ποὺ τοὺς κάνει ὁ Θεός. – Τί εἶμαι ἐγὼ καὶ καταδέχεται ὁ Κύριός μου καὶ Θεός μου νὰ μὲ καλέσει στὸ Βασιλικὸ Δεῖπνο;…
3. Ποῦ μὲ καλεῖ; Σὲ τραπέζι.
4. Σὲ τί τραπέζι μὲ καλεῖ; Στὸ Μυστικὸ Τραπέζι. Ποιὰ τροφὴ καὶ ποιὸ ποτὸ προσφέρει σ’ αὐτὸ τὸ τραπέζι; Τὸ Σῶμα του καὶ τὸ Αἷμα του. Μᾶς τὸ βεβαιώνει κατηγορηματικά: «Γιατί ἡ σάρκα μου εἶναι ἀληθινὴ τροφὴ καὶ τὸ αἷμα μου ἀληθινὸ ποτό. Ἐκεῖνος ποὺ τρώει τὴ σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου εἶναι ἑνωμένος μαζί μου, καὶ ἐγὼ μὲ αὐτὸν» (Ἰωάν. 6,55-56). Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος προσφέρεται «γιὰ τροφὴ καὶ ποτὸ στοὺς πιστούς». Ὁ ἴδιος εἶναι «ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος». Ὁ ἴδιος εἶναι «ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος».
Κοινώνησε ὁ «ἀσυνείδητος»
Σ’ αὐτὸ τὸ μυστικὸ Τραπέζι κάλεσε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Χριστὸς τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ τὸ βράδυ τῆς Μέγ. Πέμπτης. Εἶναι ἡ πρώτη δεσποτικὴ φιλοξενία. Στὸ κάλεσμα τοῦ Διδασκάλου ἦλθαν ὅλοι, καὶ oι δώδεκα. Ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ κοινώνησαν ὅλοι. Ἕνας δὲν ἔπρεπε νὰ κοινωνήσει. Δὲν ἦταν καθαρός. Οἱ ἄλλοι ἦταν καθαροί. Τὸ γνώριζε ὁ καρδιογνώστης Χριστός. «Ἐσεῖς εἶστε καθαροί, ἀλλ’ ὄχι ὅλοι. Ἤξερε αὐτὸν ποὺ θὰ τὸν παραδώσει· γι’ αὐτὸ εἶπε «δὲν εἶστε ὅλοι καθαροὶ» (Ἰωάν. 13,10-11). Ὁ ἀκάθαρτος ἦταν ὁ Ἰούδας. Πολλὲς οἱ ἁμαρτίες του: φιλαργυρία, κλοπή, φθόνος, κακία, σκληροκαρδία, προδοσία τοῦ Διδασκάλου. Κορυφαία ἁμαρτία τοῦ Ἰούδα: Κοινώνησε ἀνάξια τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ ὑποκριτής! Ὑποκρισία ἔδειξε, ὅταν τάχα νοιάστηκε γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ θεώρησε σπατάλη τὸ μύρο ποὺ πρόσφερε ἡ ἁμαρτωλὴ γυναίκα. Ὑποκρισία ἔδειξε, ὅταν στὸ κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ἔδωσε τὸ φίλημα στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Κορυφαία ὑποκρισία του: ὅταν στὰ ἀκάθαρτα χέρια τοῦ δέχτηκε τὸ θεῖο Μαργαρίτη, ὅταν στὸ ἀκάθαρτο στόμα τοῦ δέχτηκε τὸ ἅγιο Ποτήριο μὲ τὸ καταπόρφυρο αἷμα τοῦ Διδασκάλου. Ώ, τῆς ὑποκρισίας τοῦ ! Ὤ, τῆς ἀσυνειδησίας του! Ἀσυνείδητο τὸν ὀνομάζει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος: «Ἐδεξιοῦτο τὸ λυτήριον τῆς ἁμαρτίας Σῶμα ὁ ἀσυνείδητος καὶ τὸ Αἷμα τὸ χεόμενον ὑπὲρ κόσμου τὸ θεῖον»( Ὁ ἀσυνείδητος Ἰούδας ἐπερνε τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου, τὸ ὁποῖο ἦταν λυτρωτικὸ τῶν ἁμαρτιῶν, καὶ τί Αἷμα, τὸ ὁποῖο χυνόταν γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου) .
Ώ, ὁ ἀσυνείδητος! Ποιός; Ὁ Ἰούδας; Ὄχι πλέον μόνο ὁ Ἰούδας. Ἀσυνείδητος καὶ ἐκεῖνος, ὁ λεγόμενος χριστιανός, ποὺ τρέχει τὴ Μέγ. Πέμπτη τὸ πρωὶ στὴν ἐκκλησία καὶ σπρώχνεται γιὰ νὰ κοινωνήσει ἀνέτοιμος, ἀνεξομολόγητος, ἀνάξιος, ἀδιάφορος, ἀσυγκίνητος. Νάξερε τί μεγάλη ἁμαρτία κάνει! Τί φωτιὰ δέχεται μέσα του!
Ἀδελφοί μου !Ξημερώνει ἡ Μέγ. Πέμπτη. Ἥμερα κατ’ ἐξοχὴν τοῦ Μυστικοὶ Δείπνου. Χαίρει ὁ Χριστός, γιατί καὶ τὴν ἥμερα αὐτή, ὅπως καὶ κάθε φορᾶ ποὺ τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία, προσέρχονται πιστοὶ καὶ κοινωνοῦν «ψυχαῖς καθαραῖς καὶ ἀρρυπώτοις χείλεσι». Ἀλλὰ χαίρει καὶ ὁ Σατανᾶς, γιατί βλέπει πίσω ἀπὸ τὸν Ἰούδα μία μεγάλη παράταξη ἀνθρώπων, νὰ ἔρχονται ἀσυνείδητα, ἀσυναίσθητα, ἀναίσθητα, γιὰ νὰ κοινωνήσουν. Τρίβει τὰ χέρια του γιὰ τὸ κατόρθωμά του: – Τοὺς κατάφερα νὰ πάρουν φωτιὰ μέσα τους καὶ νὰ τοὺς ἑτοιμάσω γιὰ τὴ δική μου τὴ φωτιά…
Ὅσοι πιστοὶ καὶ ἕτοιμοι, προσέλθετε καὶ αὔριο. Νὰ προσέρχεσθε συχνά. Πῶς; Ὅπως θέλει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος: «Ταῖς ὑψηλαῖς φρεσί, πιστοί, δεῦτε ἀπολαύσωμεν,..». Μὲ ὑψηλὲς σκέψεις. Καὶ εἶναι ὑψηλὲς οἱ σκέψεις, ὅταν ἀναφέρονται στὴν ὀρθὴ πίστη καὶ στὴν ἁγνὴ ζωή. Νὰ προσερχόμαστε στὸ Μυστικὸ Τραπέζι, στὴ θεία Κοινωνία, μὲ πίστη, ὅτι εἶναι «τὸ ἄχραντο Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου καὶ Θεοὶ καὶ Σωτήρα μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ». Μὲ καθαρὴ συνείδηση, μὲ ψυχὴ λουσμένη στὸ λουτρὸ τῆς ἐξομολογήσεως. Ὅσοι εἶστε πιστοὶ καὶ καθαροί, προσέρχεσθε. Ὄχι μόνο τὴ Μέγ. Πέμπτη ἢ τὸ Πάσχα καὶ τὰ Χριστούγεννα, ἀλλὰ κάθε Κυριακή, κάθε φορᾶ, ποὺ ὁ λειτουργὸς ἱερέας καλεῖ: «Μετὰ φόβου Θεοί, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε».
Ὅσοι ὅμως εἶναι ἀνέτοιμοι καὶ ἀσεβεῖς, ἂς μὴ προσέλθουν. Οὔτε εἶναι σωστὸ εὐσεβεῖς σύζυγοι καὶ μητέρες νὰ πιέζουν τοὺς ἄνδρες καὶ τὰ παιδιά τους νὰ πᾶνε «σώνει καὶ καλὰ» νὰ κοινωνήσουν τὴ Μέγ. Πέμπτη «γιὰ τὸ καλό του χρόνου». Τί ὠφέλησε τὸν Ἰούδα ἡ θεία Κοινωνία; Τίποτε. Τὸ τέρμα τοῦ ἦταν ἡ κρεμάλα, καὶ στὴ συνέχεια ἡ κόλαση. Ἂς γίνει διαφώτιση. Ὅσοι ἐπιθυμοῦν νὰ κοινωνοῦν, ὄχι νὰ κοινωνήσουν μία φορά, ἀλλὰ νὰ κοινωνοῦν τακτικά, ἂς προετοιμάζονται κατάλληλα. Νὰ μὴ χαίρεται ὁ Διάβολος καὶ ἀπὸ τὴ θεία Κοινωνία. Νὰ χαίρεται ὁ Χριστός μας, ποὺ ἔχυσε τὸ τίμιο Αἷμα του. Νὰ χαίρεται ἡ Ἐκκλησία, ποὺ τὰ μέλη τῆς εἶναι ζωντανά, ἀφοῦ τονώνονται συνεχῶς μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Νὰ χαίρονται οἱ ἄγγελοι, ποὺ ψυχὲς μετανοοῦν καὶ καθαρὲς κοινωνοῦν. Νὰ χαίρονται οἱ ἴδιες οἱ ψυχές, ποὺ ἀξιώνονται «ξενίας δεσποτικῆς καὶ ἀθανάτου τραπέζης»
(«Στὴ Μέγ. Ἑβδομάδα», Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου