Εἴδη Μαντείας

 

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΡ. ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, ΔΡ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

 ΕΙΔΗ ΜΑΝΤΕΙΑΣ

α) Εἰσαγωγικά

Μαντεῖα εἶναι ἡ «προφητική δύναμη», μέ τήν ὁποία «προλέγει» κανείς τό μέλλον. Ὑπάρχουν διάφορες μορφές μαντείας. Στή «Σολομωνική», πού ἀπό τούς ἀποκρυφιστές λογίζεται ἔργο τοῦ Σολομώντα, χωρίς βέβαια αὐτό νά ἔχει καμμία ἱστορική βάση, ἀναφέρονται ποικίλες μορφές μαντείας, ὅπως μέ τή βοήθεια καθρέφτη, χρημάτων, καφέ, παπουτσιῶν, καρφίτσας, χαρτιοῦ, ἀσπράδι αὐγοῦ, κοραλλιῶν, πολύτιμων λίθων, τοῦ Ἡλίου, τῆς Σελήνης, τοῦ χιονιοῦ, τῶν ἀστέρων, τοῦ νεροῦ, τοῦ ἀτμοῦ, τῆς φωτιᾶς, τοῦ καπνοῦ, τοῦ ἀέρα, δένδρων, πουλιῶν κ.ο.κ. (Ἡ Σολομωνική, ὑπό Ἀντωνίου Πισσάνου, Ἀθῆναι).

Στίς τελευταῖες δεκαετίες ἡ ποικιλόμορφη μαντεῖα κερδίζει ἔδαφος καί στή χώρα μας. Εἶναι ἐνδιαφέροντα τά στοιχεῖα πού προκύπτουν ἀπό γκάλοπ τῆς ἑταιρείας Κάππα Research, πού ἔγινε γιά λογαριασμό τοῦ περιοδικοῦ Ταχυδρόμος στήν Ἀθήνα καί στόν Πειραιά ἀπό 3-8 Ἰουλίου 1992, σέ δεῖγμα 555 ἀτόμων.

Στήν ἐρώτηση πόσο παίρνουν ὑπόψη τούς τό ὡροσκόπιο στίς ἀποφάσεις τους, στίς ἐπιλογές τους καί στό τί πρέπει νά προσέξουν, ἀπάντησαν μέ «πολύ» 3,25% μέ «ἀρκετά» 7,94%, «λίγο» 23,10% καί «καθόλου» 58,84%. Στήν ἐρώτηση, κατά πόσο πιστεύουν πώς τά ἄστρα ἐπηρεάζουν τίς δραστηριότητές μας ἀπάντησαν 11,55% μέ «ναί», 20,58% μέ ....

«μᾶλλον ναί», 11,73% μέ «μᾶλλον ὄχι» καί μόνο 46,21% μέ «ὄχι». Ἀπό τούς ἐρωτηθέντες, ἀνεξάρτητα ἀπό τό ποιά σημασία δίνουν στά ζώδια 11,01% παρακολουθοῦν σχεδόν καθημερινά τό ὡροσκόπιο, 30,87% εὐκαιριακά, 13,36% «ἀραιά καί ποῦ», 22,38% «πολύ σπάνια» καί μόνο 16,97% δέν παρακολουθοῦν ποτέ τό ὡροσκόπιο.

Τό γκάλοπ ἔδειξε ἐπίσης πώς ἀπό τούς ἐρωτηθέντες 15,70% πιστεύουν στή χειρομαντεία, 11,01% στά μέντιουμ, 14,98% στήν καφεμαντεία. Στήν ἐρώτηση «σᾶς ἔχουν πεῖ ποτέ τό φλυτζάνι» ἀπάντησαν μέ «ναί» 54,15%, ἐνῶ 40,07% ἔχουν δεχθεῖ νά τούς ρίξουν τά χαρτιά καί 8,30% πῆγαν σέ μέντιουμ (Ταχυδρόμος 29.7.1992).

Στή συνέχεια θά ἀναφερθοῦμε συνοπτικά στά κυριώτερα εἴδη μαντείας πού ἐξαπλώνονται καί στή χώρα μας.

β) Χαρτομαντεία 

Πρόκειται γιά τήν τράπουλα Ταρῶ (Τά-Ρῶ = Βασιλικός Δρόμος). Ἡ τράπουλα αὐτή ἀποτελεῖται ἀπό 78 συμβολικές παραστάσεις· τή «Μεγάλη Ἀρκάνα (στά ἰταλικά ἀρκάνα σημαίνει ἀπόκρυφη) μέ 22 χαρτιά, πού ἀποτελοῦν τά «μυστικά κλειδιά», τά ὁποῖα ἀντιστοιχοῦν στίς ἐκφράσεις ἤ ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ, καί τή «Μικρή Ἀρκάνα», μέ 56 χαρτιά, πού ἀντιστοιχοῦν στίς ἀνθρώπινες σχέσεις.

Ἡ ἀκριβής ἱστορία τῆς τράπουλας δέν εἶναι γνωστή. Ὑπάρχει ἡ ἄποψη πως πατρίδα τῆς εἶναι ἡ Αἴγυπτος. Οι παλαιοί Αἰγύπτιοι εἶχαν 22 πίνακες διαλογισμοῦ. Κάθε ὑποψήφιος ἱερέας τοῦ ναοῦ ὄφειλε νά γνωρίζει τή σημασία τῶν πινάκων αὐτῶν.Κατά ἄλλη ἄποψη πατρίδα τῆς τράπουλας εἶναι ἡ Ἰνδία καί τά χαρτιά τῆς ἦταν ἐξεικόνιση τοῦ θεοῦ Βισνοῦ. Διαφωνία ὑπάρχει καί στό θέμα τῆς μεταφορᾶς τῆς τράπουλας στήν Εὐρώπη. Μερικοί ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτό ἔγινε ἀπό τούς σταυροφόρους. Ἄλλοι πιστεύουν πώς οἱ τσιγγάνοι ἤσαν ἐκεῖνοι πού ἔφεραν τήν τράπουλα ταρῶ στή δική μας Ἤπειρο. Σήμερα οἱ τεχνικές της τράπουλας χρησιμοποιοῦνται εὐρύτατα ἀπό δύο κυρίως φορεῖς: ἀπό ἐσωτεριστικές ὁμάδες, πού βλέπουν στήν τράπουλα τό «μυστικό κλειδί» γιά τήν κατανόηση τῆς διδαχῆς τους καί ἀπό τούς τσιγγάνους, πού χρησιμοποιοῦν τήν τράπουλα γιά μαντεῖα.

Στίς ἡμέρες μᾶς ἐπιχειρεῖται νέα πρόσβαση στήν τράπουλα ταρῶ, μέ τή βοήθεια τῆς ψυχολογίας τοῦ βάθους. Τά 22 χαρτιά ἐκλαμβάνονται ὡς εἰκόνες τῆς ψυχῆς. Βαθειά στό ἐσωτερικό του ὁ ἄνθρωπος φέρει τήν ἴδια πραγματικότητα, ὅπως ἀπεικονίζεται καί στά χαρτιά τῆς τράπουλας ταρῶ. Μέ τήν μυστική ἀνταπόκριση τῆς κατάστασης τῆς ψυχῆς μέ τήν τράπουλα, ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τόν ἑαυτό του καί ἀναλύει αὐτό πού εἶναι μέσα κρυμμένο. Ἔτσι τά χαρτιά γίνονται καθρέφτης τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ο Erich Bauer γράφει χαρακτηριστικά:

«Στό παιχνίδι μέ τήν τράπουλα ταρῶ ὁ ἄνθρωπος λαμβάνει ἀπάντηση μέσω τῶν χαρτιῶν πού ξεσκεπάζει. Κάποιος παίζει ταρῶ. Εἶναι ἕνας ἄνδρας πού ρίχνει τά χαρτιά γιά νά τοῦ δείξουν τήν αἴτια τῆς ζήλειάς του. Ξεσκεπάζει τό χαρτί XV-Τό Διάβολο. Βλέπει τό δαίμονα μέ τούς δύο ἀνθρώπους, ἄνδρα καί γυναίκα πού εἶναι σ' αὐτόν ἁλυσοδεμένοι. Ἡ εἰκόνα τόν συγκλονίζει. Χωρίς νά ξέρει γιατί, αἰσθάνεται τή σχέση μεταξύ του αἰσθήματός του, τῆς ψυχικῆς του κατάστασης καί τῆς εἰκόνας. Μήπως εἶναι αὐτός καί ἡ γυναίκα του ποῦ εἶναι ἐκεῖ ἁλυσοδεμένοι; Μήπως εἶναι ἐξηρτημένος ἀπό ἐκείνην ἤ μήπως καί οἱ δύο τυραννιῶνται ἀπό ἕνα ἄγριο δαίμονα; Πῶς μπορεῖ νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τά δεσμά;

Ὁ ἄνδρας ἐρευνᾶ τίς ἁλυσίδες καί μ' αὐτό τόν τρόπο ἐρευνᾶ τήν ψυχή του. Ὁ συμβολισμός τοῦ χαρτιοῦ κατευθύνει τήν ἔρευνά του, τήν αἴσθησά του σέ μιά ἐντελῶς καθορισμένη κατεύθυνση. Παρατηρεί τήν παροῦσα ζωή του στό φῶς τοῦ χαρτιοῦ αὐτοῦ, πού ἐξεικονίζει τόν Διάβολο. Ὁ συμβολισμός του, ἡ ἀτμόσφαιρα καί ὁ ἦχος τῆς εἰκόνας βρίσκει ἀνταπόκριση στό βάθος τῆς ψυχῆς του.

Τμήματα τοῦ παγόβουνου σπάζουν καί ἐμφανίζονται στήν ἐπιφάνεια τοῦ ὠκεανοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ συνείδηση τῆς κατάστασής του... (Erich Bauer, Tarot. Quelle Therapeutischer Wandlung, Miinchen 1982, σ. 15).

Κατά τίς ἐσωτεριστικές ὁμάδες τό ρίξιμο τῶν χαρτιῶν εἶναι εἶδος διαλογισμοῦ, μέ τήν ἔννοια ὅτι δίνει κανείς στά χαρτιά ἰδιαίτερη προσοχή. Χρειάζεται κατάλληλο μέρος κατά τόν Ε. Bauer ἕνα μέρος πού φυλάττει κανείς τά πράγματά του πού εἶναι γεμάτα μυστήριο· μία εἰκόνα διαλογισμοῦ, κρυστάλλινη σφαίρα, ἁλυσίδες, φυλαχτά, σύμβολα. Ἐκεῖ μπορεῖ κανείς νά ρίξει τά χαρτιά, κατά προτίμηση τό βράδυ ἤ τή νύχτα: «Ἄναψε ἰνδικά κεριά καί (κανονικά) κεριά, ἅπλωσε τό πανί τοῦ ταρῶ, κάθησε μπροστά καί ἄρχισε νά συγκεντρώνεσαι καί νά ἐναρμονίζεσαι μέ τό παιχνίδι. Κράτησε τά χαρτιά στά χέρια σου, διαπέρασε τά μέ τήν ἐνέργειά σου καί πρόσεξε τήν ἀναπνοή σου.

Ἄν ρίχνεις τά χαρτιά γιά κάποιον ἄλλο κάθησε ἀπέναντί του. Δώστου τήν τράπουλα καί πές του νά ἀνακατέψει καλά τά χαρτιά. Τότε ρίξε τά ἀνάποδα μπροστά του σέ κυκλικό σχῆμα. Τώρα πρέπει νά συγκεντρωθεῖς ἀπόλυτα στήν ἐρώτησή του καί νά διαλέξεις μέ τό ἀριστερό χέρι ἕνα χαρτί...» (Ε. Bauer, σ. 124).

Ὑπάρχουν πολλές «τεχνικές» στό ρίξιμο τῶν χαρτιῶν καί ἡ καθεμιά χρησιμοποιεῖ ὁρισμένο ἀριθμό χαρτιῶν. Κατά μία τεχνική φανερώνει κανείς 7 χαρτιά καί μ' αὐτά δίδεται ἡ «ἀπάντηση» στό θέμα πού ἀπασχολεῖ τόν «πελάτη». Ἡ πληροφορία τῶν χαρτιῶν ἀναφέρεται ἀντίστοιχα: 1. στό ἐγώ τοῦ ἀτόμου, 2. στό τί τόν καλύπτει, 3. στό τί τόν φοβίζει, 4. στό τί τόν σπρώχνει, 5. τί τοῦ ἐναπομένει, 6. τί τοῦ ἐπιφυλάσσει τό μέλλον, 7. τί τόν ἀναγκάζει νά πέσει κάτω. Κατά μία ἄλλη «τεχνική» ρίπτονται 4 χαρτιά, πού ἀπαντοῦν ἀντίστοιχα στά ἐρωτήματα: 1. Ποιός εἶμαι, 2. Τί μέ προκαλεῖ, τί μέ τραβάει, 3. Πῶς ἄντιδρω στήν πρόκληση, 4. Τί μέ ἐλευθερώνει καί μέ λυτρώνει. Κατά ἄλλη «τεχνική» τά χαρτιά πού ρίπτονται δίνουν ἀπαντήσεις στά ἐρωτήματα σέ τρία ἐπίπεδα: τό συνειδητό, τό ἀσυνείδητο, στό Κοσμικό.

Τό «παιχνίδι» μπορεῖ νά τό «παίξει» κανείς γιά τόν ἑαυτό του, γιά κάποιον ἄλλο ἤ μπορεῖ νά γίνει καί ὡς ὁμαδικό «παιχνίδι».

Ἡ χαρτομαντεία στηρίζεται στήν θρησκευτική πεποίθηση ὅτι μέ τό ἀνακάτεμα τῶν χαρτιῶν αὐτά φορτίζονται μέ τήν «ἐνέργεια τοῦ πελάτη». Μ' αὐτό τόν τρόπο χορηγεῖται στά χαρτιά ἡ ἐξουσία προσδιορισμοῦ τοῦ μέλλοντος. Ἡ χαρτομαντεία, λένε οἱ ὀπαδοί της, χρησιμοποιεῖ τό ἐνεργειακό πεδίο τοῦ πελάτη. Εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῶν σκέψεων, τῶν ἐπιθυμιῶν καί τῶν διαθέσεών του. Ἔτσι ἡ χαρτομαντεία ἀποτελεῖ «μηχανισμό ἀνάγνωσης» τοῦ μέλλοντος. Εἶναι ἕνας «καθρέφτης τοῦ μέλλοντος», ὅπως αὐτό ἀπεικονίζεται τή στιγμή πού ἀσκεῖται ἡ χαρτομαντεία.

Ὁ χαρτομάντης πιστεύει πώς ἡ τράπουλα μπορεῖ νά δείξει τά μεμονωμένα γεγονότα τῆς ζωῆς, πῶς θά πάει ἡ κατάσταση στό ἄμεσο μέλλον, ἀναφορικά μέ τήν ἐργασία, τίς σπουδές, τά αἰσθηματικά προβλήματα, τήν οἰκογένεια κ.ο.κ. Δίδεται ἡ ὑπόσχεση πώς ἄν τά «μηνύματά» της ληφθοῦν σοβαρά ὑπόψη καί γίνουν οἱ ἀνάλογες προσαρμογές καί ἀλλαγές, οἱ προβλέψεις θ' ἀλλάξουν.

Ἡ χαρτομαντεία εἶναι ἐπικίνδυνη πρακτική γιά δύο λόγους: Διότι δημιουργεῖται ἐξάρτηση· ὁ πιστός της μεταφέρει τήν εὐθύνη τῶν ἀποφάσεων γιά ὅλα τά θέματα τῆς ζωῆς του στούς χαρτομάντεις· σ' αὐτούς παραχωρεῖ τίς ἀποφάσεις πού πρέπει ὁ ἴδιος νά πάρει. Αυτό ἔχει ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιά τήν ὅλη ζωή του. Ο Ε. Bauer προτρέπει:

Ὁ ἁπλός τρόπος νά ἐξοικειωθεῖς μέ τήν τράπουλα ταρῶ εἶναι τό παιχνίδι μέ τό χαρτί τῆς ἡμέρας. Διάλεξε τό πρωί, ἀμέσως μετά τό ξύπνημα ἕνα χαρτί. Χρησιμοποίησε κατ' ἀρχήν τά 22 χαρτιά πού νικοῦν καί ἀργότερα ὁλόκληρο τό παιχνίδι. Τό χαρτί πού τράβηξες εἶναι εἶδος καθοδηγητικοῦ ἀντικειμένου. Τά γεγονότα τῆς ἡμέρας, ἡ πορεία τῶν πραγμάτων, ὅλα αὐτά παρατηροῦνται στό φῶς αὐτοῦ του χαρτιοῦ. Ἀνακαλύπτεις πῶς τό πνεῦμα τοῦ τά-ρῶ συντελεῖ στόν προσδιορισμό τῆς ἡμέρας. Διαλέγεις τό χαρτί XVI, τόν «Πύργο τῆς καταστροφῆς» καί πληροφορεῖσαι πώς ἡ ἡμέρα θά εἶναι κατά περίεργο τρόπο ἀποτυχημένη. Διαλέγεις τό χαρτί ΙΧΧ, τόν Ἥλιο καί ἡ ἡμέρα θά εἶναι εὔθυμη καί ὡραία» (σ. 124).

Ἐδῶ βλέπουμε καθαρά τήν ἐξάρτηση πού δημιουργεῖται· ὁ ὀπαδός τοῦ ταρῶ ξεκινάει τήν ἡμέρα του μέ τά χαρτιά καί «τό πνεῦμα τοῦ ταρῶ» προσδιορίζει καί ἀξιολογεῖ τήν «ποιότητα» τῆς ἡμέρας. Ἀλλά ἐκτός ἀπό αὐτό, ἡ χαρτομαντεία μπορεῖ νά ἀποτελέσει τό πρῶτο βῆμα γιά ἄλλου εἴδους μαντεῖες καί μαγικά τελετουργικά. Σ' αὐτή τήν περίπτωση τό θύμα θά ἀναζητάει ὅλο καί σκληρότερα «ψυχοναρκωτικά».

γ) Καφεμαντεία

Ἡ καφεμαντεία στηρίζεται στήν πίστη πώς τό εἶδος τῶν γραμμῶν, ὁ ἀριθμός τῶν, οἱ διάφοροι σχηματισμοί καί οἱ χρωματισμοί τῶν στό φλυτζάνι τοῦ καφέ προσδιορίζουν τό μέλλον τοῦ πελάτη. Ἔτσι τό θύμα κινδυνεύει νά πέσει σέ ἐξάρτηση, νά προσαρμόσει τή ζωή του στά «δεδομένα» τῆς καφεμαντείας, μέ ἀπρόβλεπτες ἀρνητικές συνέπειες γιά τόν ἴδιο καί τήν οἰκογένειά του. Μπορεῖ νά πάρει λαθεμένες ἀποφάσεις, πέρα ἀπό κάθε λογική συνάφεια, καί νά προβεῖ σέ ἐνέργειες ἤ παραλείψεις σημαντικές, μέ καταστροφικές συνέπειες. Ἔτσι λόγου χάρη ἀναφέρεται σέ ἀνάλογο δημοσίευμα σέ ἀθηναϊκό περιοδικό, ὅτι ὅταν στίς γραμμές παρουσιάζονται «κυματισμοί», αὐτό σημαίνει πώς πρόκειται γιά «περίοδο μέ σκαμπανεβάσματα. Δέν εἴμαστε ἀποτελεσματικοί σ' αὐτή τήν περίοδο τῆς ζωῆς μας». Ἄν σχηματίζεται σταυρός, «δείχνει μεγάλη στενοχώρια, ἀσθένεια, κατάθλιψη...» (Θησαυρός 27.11.1990, σέ. 49).

Ἄν κανείς πιστέψει σ' αὐτές τίς προγνώσεις καί συμπεριφερθεῖ ἀνάλογα, θά δηλητηριάσει τή ζωή του καί ὑπάρχει κίνδυνος νά ζήσει αὐτά τά γεγονότα, ὄχι ἐπειδή τά πρόβλεψε ἡ καφετζού, ἄλλα ἐπειδή ὁ ἴδιος, κάτω ἀπό τήν ψυχολογική κατάσταση τῆς «πρόβλεψης» καί τῆς «βεβαιότητας», ἐδημιούργησε τίς ἀπαραίτητες συνθῆκες, ὥστε νά συμβοῦν!

δ) Χειρομαντεία

Ἡ χειρομαντεία συναντᾶται στούς παλαιούς πολιτισμούς τῆς Μ. Ἀσίας, τῆς Περσίας καί τῆς Κίνας. Οἱ Ἄραβες τή χαρακτήρισαν «ἀκριβῆ ἐπιστήμη». Κατά τόν Α. Πισσάνο πρόκειται γιά «ἐπιστήμη» πού ἀνάγεται «εἰς τούς προϊστορικούς χρόνους τῶν Ἰνδῶν, τῶν Αἰγυπτίων, τῶν Χαλδαίων καί τῶν Ἑλλήνων» (Ἄν. Πισσάνου, Χειρομαντεία. Μαγεία-Ἰδεοπλασία, ἐκτοπλασία, ἀριθμοσοφία, Ἀθήνα 1977, σ. 7). Παρόμοια ὑποστηρίζουν ὁ Γ. Καραφουλίδης καί ἡ Ἐλίσαμπεθ Ντάνιελς Σκουάϊρ (Γ. Καραβουλίδη, Χειρομαντεία, Ἀθήνα 1980, σ. 13-16. Ε. Ντ. Σκουάϊρ, Χειρομαντεία, μετάφρ. Η. Σταυρίδη, Ἀθήνα 1976, σ. 17-25).

Στήν Εὐρώπη, κατά πάσα πιθανότητα ἡ χειρομαντεία, ἔφθασε κατά τόν Μεσαίωνα, μέσω τσιγγάνων. Σύντομα ἐξισώθηκε μέ τή μαγεία. Ἀποτέλεσμα ἦταν, πολλοί ὀπαδοί νά ὁδηγηθοῦν στήν πυρά ἀπό τήν Ἱερά Ἐξέταση. Μεγάλος ἐκπρόσωπος τῆς χειρομαντείας στήν Εὐρώπη ἀναδείχθηκε ὁ Γάλλος Desbarolles, ὁ ὁποῖος τήν ἀνύψωσε σέ «ἀπόκρυφη ἐπιστήμη». Κατά τά τέλη τοῦ ΙΘ' αἰώνα, ἕνας αὐθεντικός ἐκπρόσωπος τῆς χειρομαντείας, ὁ κόμης Λουί Ἀμόν, αὐτοονομαζόμενος Χείρων, ἔφερε τήν «ἀπόκρυφη ἐπιστήμη» σέ σχέση μέ τόν ἰνδουισμό. Σπούδασε στίς Ἰνδίες, γνωρίστηκε μέ τήν Annie Besant καί τόν Σουάμι Βιβεκάντα καί ἐξελέγη βασιλιάς τῶν τσιγγάνων.

Οἱ χειρομάντεις συμπλέκουν τήν «ἐπιστήμη» τους μέ τήν ἀστρολογία. Τά «ὅρη» τῆς παλάμης εἶναι ἑπτά, λέγουν, καί τό καθένα ἀντιστοιχεῖ μέ ἕνα ἀπό τούς ἑπτά πλανῆτες (Ἀφροδίτη, Δίας, Κρόνος, Ἥλιος ἡ Ἀπόλων, Ἑρμῆς, Ἄρης καί Σελήνη). Ἀνάλογα μ' αὐτές τίς ἀντιστοιχίες, ὑπάρχουν ἑπτά διαφορετικοί τύποι ἀνθρώπων.

Κατά τήν Madame Α. De Thebes, «Κάθε πλανήτης, ἀναλόγως τῆς μαγνητικῆς του δυνάμεως προσδίδει εἰδικήν δύναμιν εἰς τό παιδί πού γεννᾶται, ἤτις δύναμις δημιουργεῖ τό πεπρωμένον αὐτοῦ του παιδιοῦ. Ἡ δύναμις πού ἀποκτᾶ οὕτω ὁ ὀργανισμός, φανερώνεται διά τῶν γραμμῶν τῆς παλάμης... Οὕτω διά νά μελετηθεῖ ἡ τύχη, τό πεπρωμένον, πρέπει κατ' ἀρχήν νά ἐξετασθῆ ἡ δοθεῖσα ὑπό τῶν ἀστέρων ἐπίδρασις πρῶτον καί κατόπιν νά μελετηθοῦν αἵ γραμμαί τῆς χειρός» (Madame Α. De Thebes, Χειρομαντεία, μετάφρ. Τᾶν. Σπινόσα, Ἀθῆναι, σ. 7).

Κατά τήν Secile Sagne, «ἡ παλάμη εἶναι μία ἰδιαίτερη γλώσσα, μία σφραγισμένη εἴδηση, ἕνα μεγάλο τηλεγράφημα ἀπό σάρκα καί αἷμα, πού μᾶς πληροφορεῖ γιά ἕνα πρόσωπο...» (C. Sangne, Andlesen, Geheimnisvolle Kra-fte, Miinchen 1984, σ. 11). Ἡ χειρομαντεία, ὅπως καί ἡ ἀστρολογία, θέλουν νά προσφέρουν «περιεκτική ὄψη τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς μας, ἕνα πολύ ἤ λίγο, λεπτομερῆ χάρτη τῆς ὕπαρξής μας, πού δείχνει τούς κύριους κλάδους, τίς ἀκτές τίς ὁποῖες μπορεῖ κανείς νά φτάσει, τούς ἐπικίνδυνους δρόμους, τούς βάλτους, πού καλύτερα νά τούς ἀποφεύγει κανείς, πιθανά σημεῖα στάσης, τίς διαταραχές, τίς περιοχές εὐφορίας» (C. Sagne, σ. 148).

Κατά τήν Joyce Wilson «ἡ πραγματική ἀξία τῆς χειρομαντείας ἔγκειται στό ὅτι μᾶς βοηθάει νά κατανοήσουμε τό πεπρωμένο μας καί... νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας. Βοηθάει στήν ἐπίγνωση τῶν δυνατοτήτων καί τῶν ὁρίων μας, τῶν ταλέντων μας καί τῶν περιορισμῶν μας...» (J. Wilson, Χειρομαντεία, μετάφρ. Τάσος Δαρβέσης, Θεσσαλονίκη, σ. 9). Οἱ χειρομάντεις θεωροῦν τίς γραμμές τοῦ χεριοῦ ὡς τό ὁρατό τμῆμα τοῦ ἀτέλειωτα μπερδεμένου νήματος τῆς Ἀριάδνης, πού ἑνώνει τό ἀσυνείδητο μέ τό συνειδητό, τήν ὅλη μοίρα τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν συγκεκριμένη στιγμή.

Ἡ εἰκόνα πού παρουσιάζουν τά χέρια, λέγουν, ἔχει μία διπλή ἀνταπόκριση, στό ἐσωτερικό του ἀνθρώπου καί στό σύμπαν. Ἔτσι ἡ τεχνική της χειρομαντείας μᾶς δίνει πληροφορίες πού προέρχονται «ἀπό τά ἔσω» καί ἀπό τή «Συμπαντική πραγματικότητα». Στόν ἀποκρυφισμό, ὁ ἄνθρωπος ἀντιπροσωπεύει τόν μικρόκοσμο τοῦ σύμπαντός (του μακρόκοσμου). Εἶναι τό πεντάκτινο ἀστέρι, ὅπου τό κεφάλι, τά δύο πόδια καί τά δύο χέρια συμβολίζουν τίς πέντε ἀκτίνες. Μέ τόν ἴδιο τρόπο λέγεται πώς τό χέρι ἀντιπροσωπεύει τόν μικρόκοσμο στόν ἄνθρωπο, ὅπου ὁ ἀντίχειρας καί τά τέσσερα δάκτυλα συμβολίζουν τά πέντε σημεῖα (ἀκτίνες). Ἔτσι δέν πρέπει νά φαίνεται παράξενο τό γεγονός ὅτι ὅταν κάποιος βλέπει μία παλάμη, εἶναι σάν νά βλέπει ὁλόκληρη τή ζωή σέ μικρογραφία» (J. Wilson, σ. 14).

Κατά τόν Α. Πισσάνο ὁ χειρομάντης εἶναι ἀνάγκη νά γνωρίσει τά «ἀστρικά σημεῖα», ὥστε νά μπορεῖ νά τά βρίσκει «μέσα εἰς τήν παλάμην, εἰς τό ἐξωτερικόν σχῆμα τῆς χειρός, εἰς τάς γραμμᾶς πού τήν διασχίζουν... Αἵ γραμμαί τῆς χειρός εἶναι τό ἀλφάβητον, τό ὁποῖον μπορεῖ εὔκολα νά διάβαση ὁ μυούμενος εἰς τήν χειρομαντείαν, ἡ ὁποία ὅταν γίνεται καλῶς, εἶναι δυνατόν νά προσφέρη μεγάλας ὑπηρεσίας εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μέ αὐτήν» (σ. 18).

Γιά τούς χειρομάντες σημασία ἔχει τό σχῆμα καί ἡ δομή τοῦ χεριοῦ, τό μέγεθος τῶν δακτύλων, τό χρῶμα, οἱ γραμμές, τά «ὅρη» κ.ο.κ. Κατά τήν C. Sagne, χέρι «σταθερό, χοντρό κοντό» σημαίνει: Ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀδύνατη, τό πρόσωπο ἀνιαρό, καί διαπεραστικό. Ἔχει πνεῦμα ἀργό καί τοῦ λείπει ἡ ζωντάνια. Δέν ἔχει εὐαισθησία καί κρύπτει μία ὁρισμένη ὠμότητα. Αὐτό μερικές φορές ὁδηγεῖ σέ βιαιοπραγίες, πού δύσκολα μπορεῖ κανείς νά τίς σκεφθεῖ καί νά τίς ἐλέγξει· ἔχει ἔλλειψη φαντασίας. Ἄν τό χέρι εἶναι καί ἁπαλό, τό ἄτομο εἶναι μαλθακό καί εὐκολοεπηρέαστο» (σ. 19). Σκοῦρο χέρι σημαίνει πώς ὁ κάτοχός του εἶναι χολερικός, ἐπιθετικός, μέ τάση γιά ξεσπάσματα καί βιαιοπραγία (σ. 22). Ἄν τά δάχτυλα εἶναι «κοντά καί χοντρά», ἔχουμε νά κάνουμε μέ «περιορισμένης ἀντίληψης ὑλιστή» (σ. 27).

Ὅποιος ἔχει χέρι μεγέθους ἀνάλογου μέ τά ἄλλα μέρη τοῦ σώματος, εἶναι ἄνθρωπος ἰσορροπημένος, λέγει ὁ Πισσάνος. Ἀντίθετα, «ἐκεῖνος πού ἔχει μακρύ χέρι εἶναι δόλιος, μικρολόγος, μανιακός καί κακοῦ χαράκτηρος ἄτομον. Τά μεγάλα χέρια... φανερώνουν πανοῦργον ἄνθρωπον καί ἅρπαγα...»! (σ. 21-22). «Ὅταν ἡ γραμμή τῆς ζωῆς εἶναι κομματιασμένη εἰς τό μέσον φανερώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος θά πεθάνη ἀπό θανατηφόρον δυστύχημα» (σ 40).

Κατά τήν Madame De Thebes αὐτοί πού γεννήθηκαν ὑπό τήν ἐπίδραση τοῦ Δία «εἶναι τίμιοι... ἀγαποῦν τίς γυναῖκες καί ἀπεχθάνονται τό κακό» (σ. 12)· ὁ «Σταυρός» εἶναι σημάδι πού συμβολίζει «τήν συντριβήν τῶν ἐλπίδων τοῦ ἀτόμου» (σ. 42).

Κατά δημοσίευμα σέ ἀθηναϊκό περιοδικό, ἄν τό φούσκωμα στή βάση τοῦ ἀντίχειρα καί τό φούσκωμα κοντά στόν καρπό κάτω ἀπό τό μικρό δακτυλάκι εἶναι ἔντονα, αὐτό σημαίνει πώς τό ἄτομο εἶναι «τεμπέλης καί ἀναξιόπιστος». Ἁπαλά, μεταξένια, μέ λεπτό δέρμα..., Διανοούμενος. Εἶναι εἰλικρινής στήν ἀγάπη του...». Ἀντίθετα: «Τραχιά, σκληρότερα χοντροφτιαγμένα... Δέν κατανοεῖ τά πιό ἐκλεπτυμένα πράγματα στή ζωή. Γιά νά γίνουν εὐτυχισμένοι, τούς ἀρκεῖ ἁπλό φαγητό, τό ἀγαπημένο τούς ποτό καί συντροφιά ὅταν χρειαστοῦν... Κρύα... κρύα καρδιά. Προσβλέπουν στά χρήματα...» (ΚΑΙ, 15.5.1991).

Τά παραδείγματα πού ἀναφέραμε ἀποδεικνύουν ποσο ἄδικη ἄλλα καί καταστροφική μπορεῖ νά εἶναι ἡ στάση ἑνός πιστοῦ της χειρομαντείας ἀπέναντι στούς ἄλλους. Αυτός πού πιστεύει πώς ἡ προσωπικότητα ἐξεικονίζεται ἀμετάκλητα στή μορφή τῶν χεριῶν καί στίς κινήσεις τους, ὑποτάσσεται στό «μοιραῖο», συμπεριφέρεται ἀνάλογα, ἀλλά καί ρυθμίζει τίς σχέσεις του μέ ἄλλα πρόσωπα μέ μηχανιστικά κριτήρια.

Κατά τόν Desbarolles οἱ γυναῖκες πού σύμφωνα μέ τή χειρομαντεία βρίσκονται κάτω ἀπό τήν ἐπίδραση τῆς Σελήνης «παραδίδονται εὔκολα»· προδίδουν τόν ἄνδρα τούς «χωρίς νά τό θέλουν!» (Μ. Thebes, σ. 14). Γιά νά συνδεθεῖ κανείς περισσότερο μέ κάποιον ἄνθρωπο πού τόν ἐνδιαφέρει, πρέπει νά ἐρευνήσει τά χέρια του, συμβουλεύει ὁ Γ. Καραφουλίδης (σ. 27)· «πρίν συνδεθεῖτε... δεῖτε τά χέρια του! Τό σχῆμα, τό χρῶμα τους ἤ τό μῆκος τῶν δακτύλων καί τήν ἀπόσταση μεταξύ τους»· αὐτά εἶναι ἐκεῖνα πού δίνουν τίς ἀπαραίτητες «συστάσεις» γιά τόν ὀπαδό τῆς χειρομαντείας. Ἡ χειρομαντεία γίνεται «ὁδηγός στήν ἐκλογή συζύγου, στήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν» καί στήν «ἐκλογή τῆς καριέρας» (Μ. Thebes, σ. 10).

Κατά τήν ἀντίληψη αὐτή ἡ μοίρα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι προκαθορισμένη. Ὅταν γνωρίσουμε τά χέρια μας, γνωρίζουμε τή μοίρα μας, γιατί πάνω ἐκεῖ εἶναι ζωγραφισμένη. Ἡ πραγματική ἀξία τῆς χειρομαντείας ἔγκειται στό νά μᾶς βοηθήσει νά γνωρίσουμε τόν ἑαυτό μας, καί μ' αὐτόν τόν τρόπο ν' ἀναπτύξουμε τίς δυνατότητές μας, νά παραδεχτοῦμε τά ὅριά μας», ἀναφέρει ἡ Μαίρη Ἀντερσον (Χειρομαντεία, μετάφρ. Μάρω Θεοδώρου, Ἀθήνα 1980, σ. 8).

Οἱ χειρομάντεις ὑπόσχονται νά «διαβάσουν» στό χέρι μας τή «γραμμή τῆς μοίρας» ἤ τό «κάρμα» ἀπό προηγούμενες ζωές, δεδομένου ὅτι κινούμεθα στόν ἀποκρυφιστικό χῶρο καί ἡ δοξασία τῆς μετενσάρκωσης εἶναι κάτι τό «δεδομένο» (βλ. Wilson, σ. 175). Ἔτσι μπορεῖ κανείς νά προσδιορίσει τό «χρέος», πού εἶναι ἡ «συμπλήρωση καί ἀνάκτηση τῆς χαμένης ἐμπειρίας στή ζωή μας», ἀπολαμβάνει κανείς καί τήν «κατακτημένη ἐμπειρία τῶν περασμένων τοῦ ὑπάρξεων» (Wilson, σ. 176).

Ἐδῶ βέβαια ὁ χειρομάντης δέν ὑπόσχεται τήν ἀποφυγή τῆς «μοίρας», ἀλλά τήν γνώμη τοῦ τί μπορεῖ κανείς νά ἀναμένει ἀπό τή ζωή του καί, ἑπομένως, τήν κατάλληλη προετοιμασία νά τό δεχτεῖ χωρίς προσκόλληση ἤ ταύτιση. Σ' αὐτό συνίσταται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου!

Οἱ χειρομάντεις πού ὑπόσχονται νά βοηθήσουν τους «πελάτες» τους να ἀντιμετωπίσουν τήν «κακή μοίρα» τούς ὁδηγοῦν σέ πρόσθετη ἐξάρτιση. Ο Α. Πισσάνος γράφει γιά τούς ἀρχαίους πού πίστευαν πώς μέ τά διάφορα «φυλακτά» μποροῦσε κανείς νά ἀποφύγει τά κακά καί καταλήγει πώς σήμερα οἱ χειρομάντεις πιστεύουν πώς «εἶναι δυνατόν νά κανονίση κανείς τήν ζωήν τοῦ ὅπως θέλη, ἀφοῦ γνωρίση καλῶς τήν σημασίαν τῶν γραμμῶν τοῦ χεριοῦ του». Ὁ ἴδιος πιστεύει πώς «ἡ χειρομαντεία μᾶς δείχνει τόν δρόμον τόν ὁποῖον πρέπει νά ἀκολουθήσωμεν διά τό καλόν μας» (σ. 10).

Ὁ χῶρος, στόν ὁποῖο ἀποδεικνύεται ἡ χειρομαντεία ἀκόμη πιό ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ ὑγεία. Σέ σχετικό ἄρθρο Ἀθηναϊκοῦ περιοδικοῦ ὑπογραμμίζει πώς οἱ ἀστρολόγοι μποροῦν στά χέρια νά «διαβάσουν» τό ζώδιο τοῦ καθενός καί νά προσδιορίσουν «τή φύση τῶν ἀσθενειῶν πρός τίς ὁποῖες ὁ καθένας μᾶς εἶναι ἐπιρρεπής, καθώς καί τήν ἐποχή πού θά ἐκδηλωθοῦν». Αὐτό, προστίθεται στό ἴδιο ἄρθρο, «θά ἀποτελοῦσε πολύτιμο βοηθό ἑνός γιατροῦ στήν ἔγκαιρη διάγνωση τῆς ἀρρώστιας, ἀλλά καί στή μέθοδο θεραπείας πού θά ἦταν προτιμότερη γιά τόν ἀσθενῆ». Ένας τέτοιος προσανατολισμός τοῦ γιατροῦ ἐμπερικλείει ἀσφαλῶς τεράστιους κινδύνους γιά τήν ὑγεία τῶν ἀσθενῶν του. Ἔτσι ἡ χειρομαντεία μπορεῖ πράγματι νά γίνει δημόσιος κίνδυνος.

Οἱ θεωρητικοί της χειρομαντείας δεν διστάζουν νά ἐπικαλεσθοῦν καί ἐδάφια ἀπό τήν ἁγία Γραφή. Ἔτσι ὁ Γ. Καραφουλίδης ἀναφέρει:

Ἀρκετά ἐπίσης ἐδάφια τῆς Βίβλου ἀναφέρονται στήν εἰκασία, ὅτι τό μέλλον ἑνός ἀνθρώπου μπορεῖ νά εἶναι γραμμένο στίς παλάμες του. Τά ἴδια ἐδάφια εἰκάζουν ἐπίσης πώς ἡ χειρομαντεία ἦταν γνωστή ἀπό τόν καιρό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

"Ὁ θεός σφραγίζει τό χέρι κάθε ἀνθρώπου γιά νά μπορεῖ νά ἀναγνωρίζει τό ἔργο τοῦ" (Βίβλος Ἰωβ 37,7). "Τό μῆκος τῆς ζωῆς εὑρίσκεται στό δεξί χέρι.Τά δέ πλούτη καί οἱ τιμές στό ἀριστερό" (Παροιμίες 3,6)» (σ. 14).

Ὅμως τά ἐδάφια αὐτά δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τή χειρομαντεία. Στον Ἰωβ γίνεται λόγος γιά τή θύελλα, πού ξεσπᾶ μέ ἀστραπές, βροντές καί καταιγίδες καί μ' αὐτό τόν τρόπο ὁ θεός «σφραγίζει» τά χέρια κάθε ἀνθρώπου, ὥστε νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀδυναμία του, πού ἀναγκάζεται νά σταματήσει τήν ἐργασία τοῦ ἔξω στήν ὕπαιθρο καί στούς ἀγρούς. Μ' αὐτό τόν τρόπο γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι τό ἔργο τοῦ θεοῦ! Στό δεύτερο ἐδάφιο πού ἀναφέρεται στό Παροιμ. γ' 16 (καί ὄχι 6)ὁ Σοφός Σολωμῶν προσωποποιεῖ τή Σοφία τοῦ Θεοῦ καί λέγει πώς δέν ἔρχεται μέ ἄδεια χέρια: δίδει ζωή καί αἰωνιότητα. στο δεξί της χέρι κρατάει «μῆκος βίου καί ἔτη ζωῆς» καί στό ἀριστερό «πλοῦτο καί δόξα». Τό ὅτι ἐδῶ δέν γίνεται λόγος γιά ὑλικό πλοῦτο καί γιά ἐπίγεια ἀγαθά φαίνεται καθαρά ἀπό τούς προηγούμενους στίχους: «Τό ἐμπόριον αὐτῆς εἶναι καλύτερον παρά τό ἐμπόριον τοῦ ἀργυρίου, καί τό κέρδος αὐτῆς παρά χρυσίον καθαρόν. Εἶναι τιμιωτέρα πολυτίμων λίθων καί πάντα ὅσα ἐπιθυμήσεις δέν εἶναι ἀντάξια αὐτῆς» (στίχ. 14-15).

ε) Ἀριθμολογία

Πρόκειται γιά ἀποκρυφιστικό σύστημα πού πιστεύει στή δύναμη τῶν ἀριθμῶν. Ὀνομάζεται καί ἀριθμοσοφία ἤ ἀριθμομαντική.

Οἱ ὀπαδοί τῆς βρίσκουν τίς ρίζες τῆς κίνησης στήν Ἀρχαία Αἴγυπτο καί στόν Πυθαγόρα, γιά τόν ὁποῖο οἱ ἀριθμοί εἶχαν κάποια μυστηριώδη δύναμη.

Ἡ δοξασίες τοῦ Πυθαγόρα ἦταν ἕνα ἀνακάτεμα ἰνδουισμοῦ, καββάλα καί ἄλλων ἀποκρυφιστικῶν στοιχείων. Δίδασκε τή μετενσάρκωση καί ἀνεφέρετο στήν ἀριθμοσοφία καί στήν κίνηση τῶν ἄστρων. Γιά τόν Πυθαγόρα τό «σημεῖο» ταυτίζετο μέ τή μονάδα, ἡ γραμμή μέ τή δυάδα, ἡ ἐπιφάνεια μέ τήν τριάδα, τό στερεό μέ τήν τετράδα κ.ο.κ. Μέ τούς ἀριθμούς ἑρμήνευε ὁλόκληρη τήν κοσμογονία. Τό μηδέν ταυτίζεται μέ τό Ἄπειρο, τό ἕνα μέ τήν πρώτη αἰτία, ἀπό τήν ὁποία προῆλθαν τά πάντα καί κατευθύνονται καί πάλι πρός τό «Ἄπειρο». Τούς ἀριθμούς χώριζε ἐπίσης σέ κατηγορίες, ὅπως, μονοί, ζυγοί, «ἀρτιόμορφοι ζυγοί» (αὐτοί πού διαιροῦνται συνεχῶς μέχρι νά ἀφήσουν ὑπόλοιπο μηδέν, π.χ. ὁ ἀριθμός 64), «ἀρτιόμορφοι μονοί» κ.ο.κ.

Κάθε γράμμα τοῦ ὀνόματος, τῆς ἡμέρας καί τῆς ὥρας, μετατρέπεται σέ ἀριθμό, μέ βάση τόν «πυθαγόρειο πίνακα ἀριθμολογίας», οἱ ἀριθμοί προστίθενται ἀναμεταξύ τους, ὥσπου νά καταλήξει κανείς σέ μονοψήφιο ἀριθμό ἤ στόν ἀριθμό 11 ἤ 22. Ἔτσι μπορεῖ νά βρεῖ τόν «ἀριθμό προσωπικότητας», τόν «ἐρωτικό ἀριθμό» κ.ο.κ. καί νά προσδιορίσει ἀκόμη καί τή μοίρα του.

Ὅμως στήν πραγματικότητα καταλήγει στό συμπέρασμα πώς ὑπάρχουν μόνο 11 «μοῖρες». Ἀκόμη εἶναι σίγουρο πώς μέ τό ἀποκρυφιστικό αὐτό σύστημα καταλήγει κανείς σέ ἀπόλυτη ἐξάρτηση καί σέ δυσάρεστες καταστάσεις. Ἡ ζωή του δέν ρυθμίζεται πλέον μέ βάση τήν ἐλεύθερη προαίρεσή του, ἀλλά μέ βάση τούς ὑπολογισμούς τῶν ἀριθμολόγων.

Οἱ πιστοί στήν ἀριθμολογία θεωροῦν ὅτι μέ τήν τεχνική της μποροῦν νά ἀνακαλύψουν τόν ἑαυτό τους καί νά ἀνιχνεύσουν τό χαρακτήρα τῶν ἀνθρώπων πού τούς ἐνδιαφέρουν, ὥστε νά λάβουν τίς ἀνάλογες ἀποφάσεις, λόγου χάρη ὅταν πρόκειται νά ἐκλέξουν σύζυγο, δάσκαλο ἤ σχολεῖο γιά τά παιδιά τους, συνεργάτες, ἐπάγγελμα πρίν προβοῦν σέ ὁποιαδήποτε ἐνέργεια.

Σύμφωνα μέ τήν ἀριθμολογία, κάθε ἕνας ἀπό τούς πιό πάνω ἀριθμούς ἀποκαλύπτει τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου πού τόν κατέχει. Ἔτσι τό ἕνα λογίζεται ὁ ἀριθμός τοῦ θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ του Σύμπαντος. Εἶναι ὁ «ἀρσενικός ἀριθμός» καί τά ἄτομα πού ἀνήκουν σ' αὐτό τόν ἀριθμό ἐπιθυμοῦν νά εἶναι πάντοτε οἱ ἀρχηγοί σέ ὁποιαδήποτε προσπάθεια. Τά ἄτομα λοιπόν πού ἔχουν αὐτόν τόν ἀριθμό εἶναι ἰσχυροί χαρακτῆρες. Ἀντίθετα τό δύο ἀνήκει στούς θηλυκούς ἀριθμούς καί ἔχει πολλές ἀρνητικές ἰδιότητες. Ἔχει ὅμως δύο ὄψεις. Γι' αὐτό καί τά ἄτομα πού ἀνήκουν σ' αὐτόν μπορεῖ νά εἶναι σεμνά καί καλοσυνάτα, μπορεῖ ὅμως νά εἶναι καί τό ἀντίθετο· ὕπουλα καί διπρόσωπα. Εἶναι ἐσωστρεφῆ καί δέν ἐκδηλώνονται εὔκολα.

Ὁ ἀριθμός ἕντεκα εἶναι ὁ ἀριθμός τῶν 11 μαθητῶν πού ἔμειναν πιστοί στόν Χριστό. Εἶναι ὁ ἀριθμός τῶν ἀποκαλύψεων. Τά ἄτομα πού ἀνήκουν σ' αὐτό τόν ἀριθμό εἶναι ἱκανά νά διδάξουν τούς ἄλλους, γιατί κατέχουν ὑψηλότερο ἐπίπεδο γνώσεως. Τό δέκα εἶναι ὁ ἀριθμός ὅλου του κόσμου, τοῦ κάθε τί πού ὑπάρχει καί τό ἕνα εἶναι ὁ ἀριθμός τοῦ θεοῦ. Τό ἄθροισμα αὐτῶν τῶν δύο κάμνει τόν ἀριθμό 11. Γι' αὐτό καί ὁ ἀριθμός αὐτός εἶναι τό ἄθροισμα ὅλου του κόσμου καί τοῦ θεοῦ. Γι' αὐτό καί τά ἄτομα πού ἀνήκουν σ' αὐτό τόν ἀριθμό εἶναι σπάνιες προσωπικότητες.

Στόν ἀριθμό αὐτό ἀνήκουν οἱ μεγαλοφυῖες. Μποροῦν νά ἐξελιχτοῦν σ' ὅλους τους τομεῖς, νά γίνουν μεγιστάνες τοῦ πλούτου, καλοί πολιτικοί. Κάτι ἀνάλογο εἶναι καί ὁ ἀριθμός 22. Σ' αὐτόν τόν ἀριθμό βρίσκεται τό μυστικό της δημιουργίας τοῦ Σύμπαντος ἀπό τόν Θεό. Ὁλόκληρη ἡ δημιουργία ἀποτελεῖ «22 πράγματα». Τά ἄτομα πού ἀνήκουν σ' αὐτόν τόν ἀριθμό ξεχωρίζουν γιά τούς ὑψηλούς τῶν στόχους, πού ταυτόχρονα τραβοῦν τά ἄκρα.

Γιά νά γίνει κατανοητός ὁ κίνδυνος τῆς ἐξάρτησης ἀπό τήν ἀριθμολογία, ἀναφέρουμε τήν ἀκόλουθη περίπτωση ἀπό δημοσίευμα στίς Εἰκόνες» (28.2.1990, σ. 64). Ἐκεῖ παρατίθεται «Πίνακας τῶν ζευγαριῶν» μέ τίς δυνατότητες συνδυασμῶν καί προσδιορίζεται ἡ «ἀξία» καί τό μέλλον τῆς σχέσης στόν κάθε συνδυασμό. Γιά τό συνδυασμό ΔΔ ἀναφέρεται: «Μία τέτοια σχέση θά μποροῦσε νά διατηρηθεῖ μόνο ἄν οἱ δύο ἐνδιαφερόμενοι ἤσαν οἱ μοναδικοί ἐπιζήσαντες πάνω στή Γῆ!».

Σέ ἔνθετό του περιοδικοῦ «Τηλεραμα», μέ τίτλο Ἀριθμολογία» καί στό κεφάλαιο «Μέ ποιούς ἀριθμούς ταιριάζετε» ἀναφέρεται:

1+1: Αὐτό δέν εἶναι σχέση. Εἶναι καθημερινή ἐξάσκηση στό ζίου ζίτσου. Οἱ δύο ἀπόλυτοι πού κανείς δέν ὑποχωρεῖ. Κι ὁ καβγάς ἀκολουθεῖ τόν καβγά ἀφοῦ... κανείς δέν μπορεῖ νά συγκρατήσει τά νεῦρα του. Χρειάζεστε πάντα ἕναν διαιτητή! Τό μέλλον... ἀβέβαιο, ἐκτός κι ἄν ὁ ἕνας ἄπ' τούς δύο ἀποφασίσει ἀντί νά πάει μέ τά... νερά τοῦ ἀριθμοῦ του, νά πάει μέ τά νερά τοῦ ἄλλου.

1+2: Ἐσεῖς μάλιστα! Γεννηθήκατε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον. Ἀκόμα καί στίς διαφωνίες καί στούς καβγάδες σας, βρίσκετε ἕναν τρόπο νά ἐπικοινωνεῖτε. Δέν χρειάζεται νά προσπαθήσετε. Μπορεῖτε νά ἔχετε τήν ἰδανική σχέση ἀφοῦ... «τά 'χετε βρεῖ».

Τά παραπάνω παραδείγματα δείχνουν πώς ἡ συζυγική ζωή προσδιορίζεται μέ βάση τίς δοξασίες τῆς ἀριθμολογίας. Ἄν κάποιος βρίσκεται σέ συνδυασμό πού ἀξιολογεῖται ἀρνητικά ἀπό τήν ἀριθμολογία καί γίνει ὀπαδός αὐτῆς τῆς ἀποκρυφιστικῆς τάσης, θά ὁδηγηθεῖ στό συμπέρασμα, πώς πρέπει νά διαλύσει τό γάμο του, γιατί δέν ἔχει κανένα νόημα ἡ συνέχισή του, καί νά ἀναζητήσει ἄλλες λύσεις, ἀφοῦ ὁ σύζυγός του ἤ ἡ σύζυγος δέν εἶναι τό μοναδικό ἄτομο τοῦ ἄλλου φύλου πάνω στή γῆ!

Ὁ πιστός της ἀριθμολογίας δέν κάνει ποτέ τίποτε, πρίν συμβουλευθεῖ τούς «συνδυασμούς» τῶν ἀριθμῶν.

Ὅπως καί νά ἔχει τό πράγμα, ὁ ὀπαδός τῆς ἀριθμοσοφίας γίνεται ἀπόλυτα ἐξηρτημένος καί παραχωρεῖ τίς ἀποφάσεις γιά τή ζωή του στόν «πίνακα ἀριθμολογίας» καί στά συμπεράσματα πού προκύπτουν ἀπό τήν ἑρμηνεία τῶν συνδυασμῶν μέ βάση αὐτόν τόν πίνακα.

στ) Ἀστρολογία

Ἡ ἀστρολογία ἰσχυρίζεται πώς ἡ τύχη τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι γραμμένη στά ἄστρα καί μέ τή μελέτη τῶν ἄστρων, σέ σχέση μέ τόν χρόνο τῆς γεννήσεώς του, μπορεῖ νά προσδιοριστεῖ αὐτό τό «πεπρωμένο» μέ λεπτομέρειες.

Ἀλλά οἱ ἀστρολόγοι βεβαιώνουν πώς μποροῦν νά «διορθώσουν» τό πράγμα: «Παρά τήν ἐπίδραση τῶν ἀστέρων, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀντιδράση καί νά ἀλλάξη τήν μοίρα τῆς ζωῆς του, ἄν ἀναπτύξη μέσα τοῦ τίς ψυχικές δυνάμεις, πού βρίσκονται σέ λανθάνουσα κατάσταση... Ἄν ὅμως ἀφήση τόν ἑαυτόν του στίς κακοτυχίες καί δέν ἀντιδράση ὅσο πρέπει, θά καταστραφῆ» (Α. Πισσάνου, Ἡ Σολομωνική, Ἀθήνα, σ. 31-32).

Μέ τόν ἰσχυρισμό αὐτό οἱ ἀποκρυφιστές καταβάλλουν προσπάθεια να κατοχυρώσουν τό κερδοφόρο ἐπάγγελμα τοῦ ἀστρολόγου σάν «κοινωνικό λειτούργημα». Οι ἀστρολόγοι ισχυριζονται πώς πρόκειται γιά «ἐπιστήμη». Ὅμως ἡ ἀστρολογία δέν μπορεῖ νά λογιστεῖ ἐπιστήμη. Ἀκόμη κι ἄν δεχτοῦμε τή θρησκευτική-ἀποκρυφιστική της θέση στήν ὁποία θεμελιώνεται, πρέπει νά ποῦμε πώς καί σ' αὐτή τήν περίπτωση ἡ ἐπιστήμη ὀφείλει νά ἀπορρίψει τήν ἀστρολογία! (βλ. ἀναλυτικά Α. Ἀλεβιζοπούλου, Ἡ ἀστρολογία στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀθήνα 1995).

Ἡ ἀστρονομία ἔχει ἀποδείξει πώς τά τελευταία 2500 χρόνια ὁ ἄξονας τῆς γής μετατοπίστηκε. Ἑπομένως ἄλλαξαν οἱ συσχετισμοί μέ τά ἄστρα. Οἱ ἀστρολόγοι δέν φρόντισαν νά προσαρμόσουν ἀνάλογα μέ τήν ἐπιστημονική ἀλήθεια τά σημεῖα τοῦ ζωδιακοῦ κύκλου. Ἔτσι τά «ζώδια» δέν ἐπαληθεύονται. Αὐτός λόγου χάρη πού ἰσχυρίζεται μέ βάση τίς δοξασίες τῆς ἀστρολογίας πώς εἶναι Ταῦρος, στό μεταξύ, μέ τόν ἀκριβῆ ὑπολογισμό τῶν ἀστρονόμων, ἔγινε Κριός καί αὐτός πού ἰσχυρίζεται πώς εἶναι Αἰγόκερως στήν πραγματικότητα εἶναι Τοξότης!

Τά ὡροσκόπια ὑπολογίζονται μέ βάση τήν ἡμέρα τῆς γέννησης. Ὅμως ἡ ἡμέρα αὐτή δέν εἶναι σταθερή καί καθορισμένη ἐκ τῶν προτέρων. Μπορεῖ, μέ μία ἐπέμβαση τοῦ «γιατροῦ», νά μεταβληθεῖ. Αὐτό πού ἔχει σημασία εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς σύλληψης. Ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη ἀρχίζει ὁ ἄνθρωπος νά διαμορφώνεται καί αὐτή ἡ ἡμέρα εἶναι σταθερή καί δέν μεταβάλλεται γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἀτομικά. Ἡ ἐμβρυακή ζωή ἀρχίζει ἀπό τή στιγμή τῆς γονιμοποίησης τοῦ ὠαρίου ἀπό τό σπερματοζωάριο!

Ἡ ἀστρολογία προβάλλει τήν ἄποψη ὅτι ἀπό τά ἄστρα προέρχονται ποικίλες ἐπιρροές, πού προσδιορίζουν τή μοίρα τῶν ἀνθρώπων, «σφραγίζοντας» τρόπον τινά τόν καθένα μέ εἰδική «σφραγίδα», κατά τήν ὥρα τῆς γεννήσεώς του. Ὅμως στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά «προβολές» τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου.

Κατ' ἀρχήν τά ὀνόματα πού σύμφωνα μέ τή δυτική ἀστρολογία δίδονται στούς ἀστερισμούς, προέρχονται ἀπό τήν ὑποκειμενική ἀντίληψη πού σχηματίζει ὁ ἄνθρωπος γιά τά «φαινόμενα» καί ἀπό τίς πνευματικές καί πολιτιστικές του ἀντιλήψεις. Ὁ ἀστρολόγος δέν ἐνδιαφέρεται γιά τήν πραγματική, ἀντικειμενική εἰκόνα τῶν ἄστρων καί τῶν σχηματισμῶν τῶν, ἀλλά γιά τή δική του ὑποκειμενική ἀντίληψη τῶν πραγμάτων.

Ἔτσι ἑνώνει αὐθαίρετα διάφορα οὐράνια σώματα καί φαινόμενα σέ μία ὁμάδα, ἀκόμη κι ἄν ἡ ἐπιστήμη σήμερα ἀπέδειξε πώς δέν ἔχουν καμμία σχέση μεταξύ τους, καί ἀνάλογα μέ τίς νοητικές γραμμές πού θά χρησιμοποιήσει σ' αὐτή τήν ἕνωση, κινούμενος σ' ἕνα συγκεκριμένο πνευματικό-πολιτιστικό χῶρο, δίνει καί τά ὀνόματα τῶν ἀστερισμῶν ἤ τῶν πλανητῶν, π.χ. Μεγάλη Ἄρκτος, Σκορπιός, Ἰχθεῖς, Ὑδροχόος, Ἑρμῆς, Ἀφροδίτη κ.ο.κ.

Πίσω ἀπό ὅλα τά ἀστρολογικά ὀνόματα καί σύμβολα κρύβονται θεότητες καί παραστάσεις ἀπό τήν ἀρχαία ἑλληνική ἤ ρωμαϊκή μυθολογία. Οἱ ἰδιότητες τῶν μυθολογικῶν αὐτῶν προσώπων καί θεοτήτων προβάλλονται τώρα στά ἄστρα καί στούς συνδυασμούς τους. Ἔτσι πίσω ἀπό τούς πλανῆτες καί τά ζώδια κρύβονται οἱ ἀρχαῖες θεότητες πού «βρυκολακιάζουν» μέ τήν ἀστρολογία καί ἔρχονται καί πάλι νά κυριαρχήσουν στή ζωή μας.

Τοῦτο γιατί οἱ ἰδιότητες τῶν ἀρχαίων θεοτήτων πού «προβάλλονται» στούς πλανῆτες, σύμφωνα μέ τίς ἀντιλήψεις τῆς ἀστρολογίας, «προβάλλονται» στή συνέχεια στούς ἀνθρώπους μέσω τῶν ζωδίων στά ὁποῖα ἀνήκουν, ἀνάλογα μέ τούς πλανῆτες-θεότητες οἱ ὁποῖοι λογίζονται «κυρίαρχοί» του πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σώματος καί ὅλων τῶν τομέων τῆς ζωῆς, σύμφωνα μέ τίς δοξασίες τῆς ἀστρολογίας.

Ἡ λεγόμενη «ἐπιστήμη» τῆς ἀστρολογίας θεμελιωνεται σέ ἀποκρυφιστικές κοσμοθεωριακές ἀντιλήψεις. Το σύμπαν ἐκλαμβάνεται ὡς ἑνιαῖος ὀργανισμός (ἀπόλυτος μονισμός) καί προβάλλεται ἡ ἀποκρυφιστική δοξασία: «Ὅπως ἐπάνω, ἔτσι καί κάτω» (Περί αὐτοῦ βλέπε ἀναλυτικά τά προηγούμενα κεφάλαια αὐτοῦ του βιβλίου). Η ἀστρολογία εἶναι μία ἀντιχριστιανική θρησκεία πού ὑπόσχεται στόν ἄνθρωπο τήν αὐτοπραγμάτωση, μέσα ἀπό ἀλλεπάλληλες μετενσαρκώσεις. Κάθε ζωή ἔχει ὡς σκοπό νά ἀποκτήσει κανείς τή «γνώση», ἀφοῦ μάθει τό «μάθημά» του. Αὐτό τό «μάθημα» τό μαθαίνει ἀφοῦ μέσω τοῦ ὡροσκοπίου γνωρίσει τί εἶναι γραμμένο γι' αὐτόν στά ἄστρα καί τό «περάσει» μέ τήν ἀνάλογη «γνώση», ὅτι δηλαδή εἶναι ἀπαραίτητο γιά τήν «ἐξέλιξή του». Έτσι οἱ ἀστρολογικές σχολές πού κηρύττουν τίς ἀντιλήψεις αὐτές δέν διακρίνουν τό καλό ἀπό τό κακό, δέν προβαίνουν σέ καμμία ἀξιολογική διάκριση. Ὅλα εἶναι γραμμένα στό ὡροσκόπιο, ὅλα εἶναι καλά γιά τήν «ἐξέλιξη» τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμη κι ἐκεῖνα πού σέ μᾶς φαίνονται κακά ἤ ἐγκληματικά.

Ὅμως σέ ἄλλους πολιτισμούς (π.χ. στήν Κίνα), οἱ ἀντιλήψεις γιά τά ἄστρα εἶναι διαφορετικές, οἱ ὀνομασίες τῶν ζωδίων εἶναι διαφορετικές, οἱ «προβολές» διαφορετικές καί ἑπομένως οἱ «προβλέψεις» γιά τόν καθένα διαφορετικές. Ἐκεῖ δέν γίνεται λόγος γιά Κριό, Ταῦρο, Δίδυμους, Καρκίνο, Λέοντα, Παρθένο, Ζυγό, Σκορπιό, Τοξότη, Αἰγόκερο, Ὑδροχόο καί Ἰχθεῖς, ἀλλά γιά Ἀρουραῖο, Βούβαλο, Τίγρη, Λαγό, Δράκο, Φίδι, Ἄλογο, Πρόβατο, Πίθηκο, Πετεινό, Σκύλο καί Κάπρο. Οἱ ἰδιότητες αὐτῶν τῶν ζώων προσδιορίζουν «διά προβολῆς» τίς ἰδιότητες τῶν ζωδίων, πού μέ τή σειρά τούς προσδιορίζουν τίς λεπτομέρειες στή ζωή τῶν ἀνθρώπων πάνω στούς ὁποίους «κυριαρχοῦν».

Ἔτσι οἱ ὀπαδοί τῆς ἀστρολογίας δέν πιστεύουν οὐσιαστικά ὅτι τή ζωή τούς τήν ρυθμίζουν τά ἄστρα, ἀλλά ὅτι ἡ ζωή τούς κυριαρχεῖται ἀπό τούς ἀρχαίους θεούς ἤ ἀπό μυθολογικά πλάσματα. Ἄν σκεφθοῦμε πώς σύμφωνα μέ τήν ἁγία Γραφή οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν εἶναι δαιμόνια, τότε οἱ ὀπαδοί τῆς ἀστρολογίας ὑποτάσσονται σέ δαιμονικές ἐπιρροές.

Ἡ ἀστρολογία εἶναι θρησκευτική ἄποψη, πού κινεῖται ἔξω ἀπό τό χῶρο τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Η ἁγία Γραφή απαγορευει στους πιστούς νά καταφεύγουν στούς ἀστρολόγους (Δεύτ. ἰη' 10. Ἤσ. μζ' 13-14». Στό Λευϊτ. ἰθ' 31 ἀναφέρεται χαρακτηριστικά. Ουκ ἀκολουθήσετε ἐγγαστριμύθοις καί τοῖς ἐπαοιδοῖς οὐ προσκολληθήσεσθε, ἐκμιανθῆναι ἐν αὐτοῖς· ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν»· δέν θά ἀκολουθήσετε αὐτούς πού ἔχουν πνεῦμα μαντείας, ὥστε νά μιαίνεστε ἀνάμεσα σ' αὐτούς. Ἐγώ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός σας!

Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία, πώς ἡ ἀστρολογία κάνει τούς ἀνθρώπους ἐξηρτημένους καί στό τέλος συμπεριφέρονται ἀκριβῶς, ὅπως «προβλέπει» ὁ ἀστρολόγος! Ὁ πιστός της ἀστρολογίας δέν ταξιδεύει, ἄν δέν συμβουλευθεῖ τό ὡροσκόπιό του. Δέν παίρνει ἀποφάσεις, χωρίς νά ρωτήσει τόν ἀστρολόγο. Ἑρμηνεύει ὅλα τά γεγονότα μέ βάση τίς κινήσεις τῶν ἄστρων! Μία μητέρα πού δέν τά πηγαίνει καλά μέ τήν κόρη της, μέ ἀποτέλεσμα τό κορίτσι νά ἐγκαταλείψει τό σπίτι, δέν πολυνοιάζεται νά ἀναζητήσει στόν ἑαυτό τῆς τήν αἰτία- εἶναι πρόθυμη νά πεῖ: «τό ὡροσκόπιό μου δέν ἐναρμονίζετο μέ τό ὡροσκόπιο τῆς κόρης μου»!

Ἄν κανείς «διαβάσει» στό ὡροσκόπιό του, πώς θάχει μία «φρικτή συνάντηση», τότε ἡ ὅποια συνάντηση θά θεωρηθεῖ φρικτή, ἀκόμη κι ἄν πρόκειται γιά εὐχάριστη συνάντηση. Γιατί ὁ πιστός της ἀστρολογίας δέν θά ἀντιδράσει προσωπικά στήν παρουσία τοῦ ἐπισκέπτη του, ἀλλά θά συμμορφωθεῖ ἀπόλυτα μέ ἐκεῖνο πού «διέταξε» τό ὡροσκόπιο. Παραδείγματα ὑπάρχουν ἄπειρα.

Τό πράγμα γίνεται ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνο, ἄν οἱ ἄρχοντες μίας χώρας παίρνουν ἀποφάσεις πού ἀφοροῦν τήν τύχη τῆς χώρας καί τό μέλλον τοῦ λαοῦ, συμβουλευόμενοι ἀστρολόγους. Καί ὁ κίνδυνος μεγαλώνει ἀκόμη περισσότερο, ἄν αὐτοί δέν διευθύνουν τίς τύχες μικρῆς χώρας, ἀλλά μέ τίς ἀποφάσεις τούς ἐπηρεάζουν τήν ἱστορία ὁλόκληρής της ἀνθρωπότητας.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Ρήγκαν ὑπέγραψε τόν Δεκέμβριο τοῦ 1987 τή συμφωνία μέ τούς Σοβιετικούς γιά τούς πυραύλους μικροῦ βεληνεκοῦς νωρίς τό μεσημέρι, ἀντί γιά τό βράδυ, πού εἶναι ὁ χρόνος ὑψηλῆς τηλεοπτικῆς ἀκροαματικότητας. Ἀργότερα ἔγινε γνωστό ὅτι αὐτό συνέβη, ἐπειδή οἱ ἀστρολόγοι-ἀποκρυφιστές τόν πληροφόρησαν πώς αὐτή εἶναι ἡ πιό εὐνοϊκή γι' αὐτόν ὥρα. Ὁ Τόμ Τίπεν, στήν ἐφημερίδα «Ἀτλάντα Κονστιτιοῦσεν» σχολιάζει:

«Δέν ξέρω πώς νοιώθετε ἐσεῖς, ἀλλά ἐγώ δέν βρίσκω πολύ καθησυχαστικό τό γεγονός πώς ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τό ἕνα του χέρι πάνω στό κουμπί τοῦ πυρηνικοῦ πολέμου, ἔχει τό ἄλλο τοῦ χέρι πάνω σέ μία κρυστάλλινη σφαίρα» (Ἔθνος 15.5.1988).

Στή χώρα μᾶς παρουσιάζονται κατά καιρούς ἀστρολόγοι καί μάγοι, πού ἰσχυρίζονται πώς εἶναι «προσωπικοί (πολιτικοί) ἀστρολόγοι τῶν πρωθυπουργῶν μας καί τῆς οἰκογενείας τῶν καί πώς ἡ ἐπιδίωξη τῶν εἶναι νά θεσπισθεῖ ἐπίσημα ὁ θεσμός τοῦ «ἀστρολόγου-σύμβουλου τῆς Κυβέρνησης». Συγκεκριμένα ὁ Π.Π., «ἀστρολόγος, μέντιουμ καί ἰδιόμορφος πολιτικός σύμβουλος, ὄχι μόνο τῆς πρωθυπουργικῆς οἰκογενείας ἀλλά καί ὑπουργῶν, ὅπως ἰσχυρίζεται, εἶναι σαφέστατος... Για ὅσους μπαίνουν στό γραφεῖο του καί περιεργάζονται τίς ἀναμνηστικές φωτογραφίες του...»!!

Τέτοιοι ἀστρολόγοι αὐτοτιτλοφοροῦνται «ἐπιστήμονες» καί «διπλωματοῦχοι», ἐνῶ δέν διστάζουν νά χαρακτηρίσουν συναδέλφους τούς τσαρλατάνους καί ἀπαταιῶνες. Ὅμως οἱ ἴδιοι μποροῦν νά δώσουν ἀκόμη καί «ἐγγυήσεις» γιά ὅσα «προβλέπουν». Ἔτσι ὁ Ἄκης Ρ. ἀναφέρει γιά τόν ἑαυτό του:

«Διπλωματοῦχος Ἀστρολόγος ἀπό γονεῖς μεγαλυτέρων ἀστρολόγων τῆς Εὐρώπης ἀναλαμβάνω μέ μεγάλη ὑπευθυνότητα καί γραπτή ἐγγύηση τό ὁποιοδήποτε πρόβλημά σας. Γιά νά ἔχετε συνάντηση μαζί μου θά πρέπει νά κλείσετε ραντεβού τουλάχιστον πέντε μέρες νωρίτερα. Γραφεῖο Ἀθηνῶν: Δέχομαι κάθε μήνα ἀπό 1-10... Ἰωάννινα: Δέχομαι κάθε μήνα ἀπό 15-25... Μόναχο... Καναδά...».

Ὅμως ποιός γνωρίζει πως πουθενά, σέ καμμία πολιτισμένη χώρα ἡ ἀστρολογία δέν ἀναγνωρίζεται ὡς ἐπιστήμη καί κανένα ἀνεγνωρισμένο πανεπιστήμιο δέν δίνει «διπλώματα» ἀστρολογίας, οὔτε διδάσκεται μάθημα ἀστρολογίας σέ καμμία πανεπιστημιακή Σχολή. Τα λεγόμενα «πανεπιστήμια» πού ἐπικαλοῦνται οἱ ἀστρολόγοι ἤ οἱ «σχολές» (Faculty) καί τά «Ἰνστιτοῦτα» εἶναι σωματεῖα πού ἰδρύθησαν ἀπό τούς ἴδιους γιά νά ἀποκτήσουν στή συνέχεια τόν τίτλο τοῦ «προφέσσορα» ἤ τοῦ «διπλωματούχου», τοῦ «προέδρου» ἤ τοῦ «πρύτανη»!

Ἀπό τίς διάφορες ὁμάδες στή χώρα μας καί τούς μεμονωμένους ἀστρολόγους ἀναφέρουμε ἐδῶ τό «Διεθνές Ἀστροβιορυθμικό Κέντρο ΟΜ». Στοχεύει «στή συγκέντρωση γνώσεων πάνω στά εἰδικά θέματα καί τή μετάδοσή της σάν παροχή καί πνευματική βοήθεια σέ ὅποιον τήν ἔχει ἀνάγκη καί τήν ἀποζητᾶ» (πολυγρ. ἔντυπο).

Προβάλλει τό διαλογισμό «στόν κοσμικό ἦχο ΟΜ». Ἐπίσης διαθέτει «ἀστρικό φυλαχτό» καί ἀναλαμβάνει τήν ἀνάλυση προσωπικοῦ ζωδίου μέ ἀμοιβή 2000 δρχ.

Καταρτίζει ὡροσκόπιο «μέ μεταφυσικές προεκτάσεις καί πρόγνωση 5 ἐτῶν». Ὅμως γι’ αὐτό τό σκοπό εἶναι ἀνάγκη νά γίνει προσυνεννόηση «κι ἀπ' εὐθείας ἐπαφή μέ ἀστροφιλόσοφο τοῦ Κέντρου».

Τό Κέντρο παρέχει ἀκόμη «ἀναλυτικές ὁδηγίες χρήσεως τράπουλας ΤΑΡΩ», ὅμως κοστίζουν 3000 δρχ., ἐνῶ οἱ ὁδηγίες γιά τή χρήση τοῦ ξύλινου ἐκκρεμοῦς (Pentulum) μέ «βέβαιη πρόγνωση» τιμῶνται 5000 δρχ. Γιά ἐπαγγελματικά ζητήματα 7000 δρχ. Σημειώνεται ἀκόμη πώς τά φυλαχτά τοῦ Κέντρου ἔχουν «εἰδικές ἰδιότητες γιά ἐπιτυχία», ἰδιαίτερα σέ ζητήματα αἰσθηματικά, ὑγείας, σπουδῶν καί κοστίζουν μόνο 1000 δρχ. τό καθένα. Ἄλλο προϊόν πού διατίθεται ἀπό τό Κέντρο στήν καταναλωτική ἀγορά εἶναι κασέττα μέ τήν τεχνική διαλογισμοῦ μέ 100 δρχ.... (Οἱ τιμές ἀναφέρονται στό ἔτος 1989). (Ἀναλυτικά γιά τήν Ἀστρολογία βλ. βιβλίο μας Ἡ Ἀστρολογία στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀθήνα 1995).

Μερικοί προβάλλουν ὡς ἐπιχείρημα τό ὅτι ὑπάρχουν ἐπιδράσεις τῶν φάσεων τῆς σελήνης στή φύση καί ἰδιαίτερα στίς καλλιέργειες. Ἀπό αὐτό συμπεραίνουν πώς εἶναι φυσικό νά ὑπάρχουν παρόμοιες ἐπιδράσεις καί στόν ἄνθρωπο.

Κατ' ἀρχήν πρέπει νά σημειώσουμε πώς οἱ ἀποκρυφιστές δέν σταματοῦν στήν ὕπαρξη τυχόν ἐπιδράσεων μεταξύ τῶν ποικίλων σωμάτων, τά ὁποία ἔχουν ἀσφαλῶς φυσική ἑρμηνεία. Ἀπολυτοποιοῦν τό πράγμα κηρύττοντας πώς τά πάντα στή φύση εἶναι ἀποτέλεσμα ἐπιδράσεων κοσμικῶν δυνάμεων καί ἀλληλοεπιδράσεων, αὐτό περιλαμβάνει καί τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο.

Ἀλλά αὐτό προϋποθέτει πώς καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀποκλειστικά καί μόνον φυσικό ὄν, ὑποκείμενο στούς παγκόσμιους νόμους πού δροῦν τυφλά. Αὐτό ὅμως εἶναι λανθασμένο. Γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα ἀλλά καί ψυχή, ἡ ὁποία δέν ὑπόκειται σέ παρόμοιους νόμους, ὅπως ἡ λοιπή δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ὡς σῶμα ἔχει βέβαια φυσικές λειτουργίες. Όμως ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν ἀποτελεῖ «κομμάτι» αὐτοῦ του κόσμου, ἀλλά εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πού ὁδηγεῖ στό «καθ' ὁμοίωσιν», στήν ἐκπλήρωση τοῦ βαθύτερου νοήματος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

στ) Runs

Νέο εἶδος μαντείας εἶναι τό λεγόμενο ρούνς. Σέ μικρά πετραδάκια ἤ κομμάτια ἀπό ξύλο ἐπικολλοῦνται ἤ ζωγραφίζονται εἰδικά σύμβολα, στά ὁποῖα δίδεται ὁρισμένη σημασία. Αὐτός πού ἀσχολεῖται μ' αὐτό τό εἶδος τῆς μαντείας χαράσσει δύο ὁμόκεντρους κύκλους, κάθεται στό μέσον καί ρίχνει τά πετραδάκια πίσω του. Αὐτά πού θά πέσουν μεταξύ τῶν δύο κύκλων προσδιορίζουν τό μέλλον του. Ἀλλά ὑπάρχουν καί ἄλλοι τρόποι τῆς ἴδιας «μαντικῆς» τεχνικῆς.  ,   * ,

Καί αὐτή ἡ μαντεῖα τρομοκρατεῖ τούς ὀπαδούς της καί τούς καθιστά ἔξηρτημενους. Έτσι σέ περιοδικό τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ χώρου ἀναφέρεται γιά ἕνα συγκεκριμένο σχέδιο προειδοποιεῖ:

«Γεγονότα ἀνεξάρτητα ἀπό τή θέλησή σας θά ἀναστατώσουν τά σχέδια αὐτοῦ του χρόνου. Ἀρρώστια, θάνατος, γάμος, Γέννηση. Νέα πού ἀφοροῦν τά προηγούμενα. Πόλεμος. Ἐποχή γονιμότητας».

Π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΡ. ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, ΔΡ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΝΕΟΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ

ΤΕΥΧΗ 11ον-15ον

ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ, ΟΥΦΟλογία, Πνευματισμός, Μεντιουμισμός, Μαντεῖα, Παραψυχολογία, Πνευματιστικές ὁμάδες καί ἐπιχρειρήσεις στήν Ἑλλάδα

Πηγή:Ι.Μ.ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ