Ὁ Πρωτοσύγκελος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς «εὐλογεῖται» ἀπὸ ραβίνο... κατήφορος χωρὶς φρένα γιὰ τὸ ἀδιέξοδο τοῦ Ἀμερικῆς!

Ἂν ζούσαμε σὲ μιὰ ἄλλη ἐποχή, ἴσως νὰ γελούσαμε μὲ τὴν εἴδηση. Ἀλλὰ τώρα, δυστυχῶς, δὲν χωράει τὸ γέλιο, μονάχα ὁ θρῆνος γιὰ τὴν κατάντια μας. Ναί, καλὰ διαβάσατε: ὁ πρωτοσύγκελος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, π. Ἠλίας Βίλης, «εὐλογήθηκε» δημοσίως ἀπὸ ραβίνο τῆς Νέας Ὑόρκης στὸ Σημεῖο Μηδέν, καὶ μάλιστα τὸ καμάρωνε κι ὁ ἴδιος ἀνεβάζοντας φωτογραφίες καὶ σχόλια στὰ κοινωνικὰ δίκτυα! 
Φαίνεται πὼς ἡ Ὀρθοδοξία στὴν Ἀμερικὴ δὲν περιορίζεται πιὰ στὰ ἱερὰ Μυστήρια, ἀλλὰ πλουτίζεται μέ... διαθρησκειακὲς «εὐλογίες». Ἔτσι, ὁ ραβίνος ἔβαλε τὸ χέρι του πάνω στὸ κεφάλι τοῦ πρωτοσυγκέλου καὶ προσευχήθηκε – εἰκόνα πρωτοφανὴς στὰ ἐκκλησιαστικὰ χρονικά. Καὶ τί ἔκανε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο; Σιωπή. Τί ἔκανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος; Πιθανότατα χαμογέλασε μὲ... ἱκανοποίηση γιὰ τὸ «προοδευτικό» του κοπάδι. 
Ἀλήθεια, τί ἄλλο νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Ἐλπιδοφόρο, τὸν «πρωτοπόρο» ποὺ μᾶς χάρισε τὴ βάπτιση τῶν παιδιῶν ὁμοφυλόφιλου «ζευγαριοῦ» στὴ Γλυφάδα, προκαλῶντας σάλο σὲ ὁλόκληρο τὸν Ὀρθόδοξο κόσμο; Κι ὅμως, ἀντὶ νὰ ἀπολογηθεῖ, συνέχισε ἀκάθεκτος, σκεπασμένος ἀπὸ τὴ συνενοχὴ τῆς σιωπῆς τῶν ὑπευθύνων ἱεραρχῶν. 

 
Πόσο πιὸ χαμηλὰ θὰ κατρακυλήσουμε; Νὰ τὸ ποῦμε ἁπλᾶ: ἔχουμε ξεφύγει. Στὴν Ἀμερική, οἱ ἱερεῖς κυκλοφοροῦν ντυμένοι μὲ κοστούμια, γραβάτες καὶ γυαλισμένα παπούτσια – λὲς καὶ εἶναι στελέχη τραπεζῶν καὶ ὄχι λειτουργοὶ τοῦ Ὑψίστου. Καὶ δὲν ὑπάρχει καμία κοσμικὴ ἀπαγόρευση ὅπως στὴν Τουρκία, ὅπου μόνο ὁ Πατριάρχης ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ φορᾶ ράσο δημοσίως. Ἐδῶ, εἶναι καθαρὰ θέμα ἐπιλογῆς – ἢ μᾶλλον παραίτησης ἀπὸ τὴν ἴδια τήν ὀρθόδοξη ταυτότητα. 

Καὶ γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ τὸ θέαμα, οἱ περισσότεροι ξυρισμένοι, χωρὶς γένια, μὲ ὄψη «κοσμικοῦ κυρίου», λὲς καὶ ντρέπονται νὰ θυμίζουν τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο ἢ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. Ὄχι – προτιμοῦν νὰ μοιάζουν μὲ... μάνατζερ. 

Κι ἐνῷ ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς συνεχίζει νὰ κλείνει τὸ μάτι στὴ «νέα ἐποχή», τὴν ὥρα ποὺ οἱ πιστοὶ μένουν ἀποσβολωμένοι. Τὸ Πατριαρχεῖο, πάλι, τηρεῖ σιγὴν ἰχθύος – λὲς καὶ ὅλα εἶναι ἀνώδυνες λεπτομέρειες. 

Ρωτᾶ κανείς: μέχρι πότε θὰ ἀνεχόμαστε τέτοια κατάντια; Μέχρι πότε ἡ Ὀρθοδοξία μας θὰ θυσιάζεται στὸν βωμὸ τῆς «εἰκόνας» καὶ τῆς «πολυπολιτισμικότητας»; Κι ἂν σήμερα ἕνας πρωτοσύγκελος «εὐλογεῖται» ἀπὸ ραβίνο, αὔριο τί θὰ δοῦμε; Ἕναν Μητροπολίτη νὰ ζητᾶ τὴν «εὐχὴ» ἑνὸς Ἰμάμη; 

Ἂς μὴν κοροϊδευόμαστε: ἡ πίστη δὲν μπορεῖ νὰ γίνει οὔτε σόου, οὔτε παιχνίδι δημοσίων σχέσεων. Κι ὅσο ἡ ἡγεσία σιωπᾶ καὶ σέρνει τὴν Ὀρθοδοξία στὴν Ἀμερικὴ σὲ μονοπάτια ἄγνωστα καὶ ἐπικίνδυνα, τόσο ἡ εἰρωνεία τῆς ἱστορίας θὰ μεγαλώνει. Γιατί ἐκεῖ ποὺ κάποτε οἱ Ἅγιοι ἔδιναν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀλήθεια, σήμερα κάποιοι τὴν ἀνταλλάσσουν γιὰ λίγες «φωτογραφίες» καὶ «likes».