Ἀσίγαστη, δυνατὴ ὡς τὸν οὐρανὸ ὑψώνεται πρὸς τὴν Παντάνασσα Παναγιὰ ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης μας τοῦτες τὶς ἀπαράκλητες (ἀπαρηγόρητες) ἡμέρες γιὰ τὴν ἅγια «Κοίμησή» Της.
Πνιγμένοι στὶς ἀσήμαντες καὶ ἄχαρες στιγμὲς τῆς στυγνῆς καθημερινότητας, ἐναγώνια ζητᾶμε τὴν ἀνακουφιστικὴ δροσιστικὴ διέξοδο καὶ πιστεύουμε ἀπόλυτα πῶς τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς Παντάνασσας γιὰ τὸ μικρὸ Πάσχα καὶ συνάμα τὸ πιὸ μεγάλο πανηγύρι τοῦ καλοκαιριοῦ, καὶ τὸ ζητᾶ ἔντονα ἡ πνευματική μας ὑπόσταση. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ πύρωμα τοῦ καλοκαιριοῦ ποὺ θὰ μᾶς στείλει εἴτε στὶς θαλασσινὲς αὖρες ἢ σὲ ὑψηλὲς δροσιστικὲς βουνοκορφές, ὅλο καὶ κάποιο προσκύνημα τῆς Παναγιᾶς θὰ μᾶς φέρει κοντά Της!
Δυὸ χιλιάδες χρόνια ἡ Πάναγνη Μητέρα κάθεται στὸ θεϊκό της θρονὶ καὶ τὸν κόσμο μέρα καὶ νύχτα παρηγορεῖ, τὸν ἐμπνέει, τὸν στηρίζει, καὶ ἐσὺ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς ὅσο φιλότιμα μετανοεῖς καὶ δακρύζεις ἄλλο τόσο Αὐτὴ χαίρεται καὶ σκουπίζει τὰ δάκρυά σου, πρεσβεύει γιὰ σένα καὶ ἔτσι ζεῖς καὶ πορεύεσαι... Πολύ συνταιριαστὰ καὶ ὁ στοχαστικὸς ἀσκητικὸς λόγος: «Ὅσο κάμπτεσαι ἀπὸ... τὶς θλίψεις ἄλλο τόσο κάμπτει τὰ χέρια της ἡ Παναγία καὶ σὲ ἀγκαλιάζει».
«Τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε»
Αὐτὴ τὴν βεβαιότητα δίνει καὶ στὸν καθημερινὸ κόσμο ἡ μεγάλη γιορτή Της. Στὸν κάθε ὀρθόδοξο χριστιανό, στὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ τὴ νιώθει καὶ τὴ φωνάζει Μάνα δική του ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ δὲν τὴν ξέρει, σ’ αὐτὸν ποὺ στενάζει στὴ στέρηση, στὴν ἀρρώστια στὸν πόνο, ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ πικραίνεται στὴ σκοτεινιὰ τῆς ἀπιστίας.
Ἡ Κοίμησή της εἶναι ἕνας ζωηφόρος θάνατος, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μνήμη του εἶναι χαρμόσυνη ἑορτὴ καὶ παγκόσμια πανήγυρη. Ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς ἔγινε ἡ Μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Οἱ δωρεές της πρὸς ἐμᾶς τὰ παιδιά της εἶναι ἀμέτρητες. Τὴν εὐγνωμονοῦμε! Τὴν τιμοῦμε! Τὴν παρακαλοῦμε νὰ μὴν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλὰ νὰ μᾶς δίνει πάντοτε τὴν ἀληθινὴ ζωὴ τὸ Χριστό. Νὰ ἀκούσουμε σύγχρονο ἱερατικὸ λόγο:
Τί μάνα εἶναι αὐτή...
Ἡ Παναγία δέχεται νὰ ζήσει στὴν ἀφάνεια. Νὰ γίνει ἡ πιὸ ταπεινὴ τῶν ταπεινῶν. Νὰ μὴ ζητήσει τίποτε δικό της, τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό της, νὰ τὰ δώσει ὅλα στὸ Θεό...Να δεχθεῖ τὰ πάντα, ὅλες τὶς δοκιμασίες της γῆς ἀρκεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας μας. Μένει πάντα στὴν ἄκρη γιὰ νὰ φαίνεται μονάχα Ἐκεῖνος...μάνα γλυκιά, ἀγκαλιὰ μεγάλη καὶ πλατιά, στήριγμα κραταιό, σκέπη καὶ παρηγοριὰ στοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀβοήθητους, στοὺς ἀπελπισμένους καὶ ταλαιπωρημένους τῆς ζωῆς...Είναι ἀδύνατον ἀνθρώπινη καρδιὰ μὲ ἔμπονη προσευχὴ νὰ ζητήσει τὴν Παναγία καὶ ἐκείνη νὰ μὴν ἔρθει...(π. Χαράλαμπος)
Ποιό τὸ δικό μας καθῆκον ἀπέναντι στὴν ἀπέραντη εὐσπλαχνία Της. «...ἀποκαλοῦμε τὴ Θεοτόκο ὅταν τῆς ἀπευθύνουμε τὴν προσευχή μας ἄβυσσο τοῦ ἐλέους. Ἅς προσπαθοῦμε νὰ τῆς μοιάσουμε ὅσο μποροῦμε. Πῶς; Δείχνοντας σπλαχνικὴ διάθεση σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη τοῦ ἐλέους μας. Ἅς τοὺς φανερώσουμε ἀγάπη ἔμπρακτο καὶ ἀνεξάντλητο. Ἅς τοὺς ἀτενίζουμε μέσα στὸ φὼς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ χωρὶς ἄλλο τότε ἡ Κυρία Θεοτόκος θὰ αὐξήσει τὸ ἔλεός του πάνω μας» (Ἰωάννης της Κροστάνδης)
«Οὐ σιωπήσομεν ποτὲ Θεοτόκε»
Μαζὶ καὶ μεὶς μὲ τὸν Ὑμνογράφο τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα τὰ χείλη μας, ποὺ συντονίζονται μὲ τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας, ἱκετευτικὰ καὶ εὐγνώμονα ποτὲ νὰ μὴν πάψουν νὰ δοξολογοῦν την «Πολυϋμνητο» Κόρη, αὐτὴν ποὺ μέρα νύχτα μὲ δέος οἱ ἄγγελοι τὴν «χαιρετοῦν», νὰ εὐχαριστοῦν τὴν Μεσίτρια καὶ Κυρία τοῦ παντὸς ποὺ ποτὲ δὲν κατεβάζει τὰ δεόμενα χέρια της καὶ «πρεσβεύει» στὸν Υἱὸ καὶ Σωτῆρα Της γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς..,
Στὴν κάψα τοῦ Αὐγούστου, μπορεῖ ὅμως καὶ μέσα στὸ καμίνι τοῦ πόνου, ξέρουμε ἐμεῖς οἱ πρόσκαιροι ἐπισκέπτες τούτης τῆς ζωῆς ποὺ καὶ σὲ ποιά «Παντάνασσα» θὰ καταλαγιάσουμε, ποὺ θὰ ἀποθέσουμε τούτης τῆς ζωῆς τὶς πραμάτειες τῆς λύπης ἢ τῆς χαρᾶς. Γιὰ νὰ ἐνσταλάξει στὴν ψυχή μας τὴν ἐλπίδα καὶ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὅσο μένουμε κοντά Της, ὅσο ἀναθέτουμε στὴν ἀγάπη της ὅλες τὶς «βιοτικὲς» μέριμνες καὶ τὰ προβλήματά μας θὰ εἶναι πάντοτε ἀκούραστη βοηθὸς καὶ προστάτης μας.
Καλὴ καὶ εὐλογημένη Παναγιά!
Παῦλος Σαββίδης, θεολόγος, Αὔγουστος 2025
Πνιγμένοι στὶς ἀσήμαντες καὶ ἄχαρες στιγμὲς τῆς στυγνῆς καθημερινότητας, ἐναγώνια ζητᾶμε τὴν ἀνακουφιστικὴ δροσιστικὴ διέξοδο καὶ πιστεύουμε ἀπόλυτα πῶς τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς Παντάνασσας γιὰ τὸ μικρὸ Πάσχα καὶ συνάμα τὸ πιὸ μεγάλο πανηγύρι τοῦ καλοκαιριοῦ, καὶ τὸ ζητᾶ ἔντονα ἡ πνευματική μας ὑπόσταση. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ πύρωμα τοῦ καλοκαιριοῦ ποὺ θὰ μᾶς στείλει εἴτε στὶς θαλασσινὲς αὖρες ἢ σὲ ὑψηλὲς δροσιστικὲς βουνοκορφές, ὅλο καὶ κάποιο προσκύνημα τῆς Παναγιᾶς θὰ μᾶς φέρει κοντά Της!
Δυὸ χιλιάδες χρόνια ἡ Πάναγνη Μητέρα κάθεται στὸ θεϊκό της θρονὶ καὶ τὸν κόσμο μέρα καὶ νύχτα παρηγορεῖ, τὸν ἐμπνέει, τὸν στηρίζει, καὶ ἐσὺ ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς ὅσο φιλότιμα μετανοεῖς καὶ δακρύζεις ἄλλο τόσο Αὐτὴ χαίρεται καὶ σκουπίζει τὰ δάκρυά σου, πρεσβεύει γιὰ σένα καὶ ἔτσι ζεῖς καὶ πορεύεσαι... Πολύ συνταιριαστὰ καὶ ὁ στοχαστικὸς ἀσκητικὸς λόγος: «Ὅσο κάμπτεσαι ἀπὸ... τὶς θλίψεις ἄλλο τόσο κάμπτει τὰ χέρια της ἡ Παναγία καὶ σὲ ἀγκαλιάζει».
«Τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε»
Αὐτὴ τὴν βεβαιότητα δίνει καὶ στὸν καθημερινὸ κόσμο ἡ μεγάλη γιορτή Της. Στὸν κάθε ὀρθόδοξο χριστιανό, στὸν κάθε ἄνθρωπο ποὺ τὴ νιώθει καὶ τὴ φωνάζει Μάνα δική του ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ δὲν τὴν ξέρει, σ’ αὐτὸν ποὺ στενάζει στὴ στέρηση, στὴν ἀρρώστια στὸν πόνο, ἀλλὰ καὶ σ’ αὐτὸν ποὺ πικραίνεται στὴ σκοτεινιὰ τῆς ἀπιστίας.
Ἡ Κοίμησή της εἶναι ἕνας ζωηφόρος θάνατος, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μνήμη του εἶναι χαρμόσυνη ἑορτὴ καὶ παγκόσμια πανήγυρη. Ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς ἔγινε ἡ Μητέρα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Οἱ δωρεές της πρὸς ἐμᾶς τὰ παιδιά της εἶναι ἀμέτρητες. Τὴν εὐγνωμονοῦμε! Τὴν τιμοῦμε! Τὴν παρακαλοῦμε νὰ μὴν μᾶς ἐγκαταλείπει, ἀλλὰ νὰ μᾶς δίνει πάντοτε τὴν ἀληθινὴ ζωὴ τὸ Χριστό. Νὰ ἀκούσουμε σύγχρονο ἱερατικὸ λόγο:
Τί μάνα εἶναι αὐτή...
Ἡ Παναγία δέχεται νὰ ζήσει στὴν ἀφάνεια. Νὰ γίνει ἡ πιὸ ταπεινὴ τῶν ταπεινῶν. Νὰ μὴ ζητήσει τίποτε δικό της, τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό της, νὰ τὰ δώσει ὅλα στὸ Θεό...Να δεχθεῖ τὰ πάντα, ὅλες τὶς δοκιμασίες της γῆς ἀρκεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας μας. Μένει πάντα στὴν ἄκρη γιὰ νὰ φαίνεται μονάχα Ἐκεῖνος...μάνα γλυκιά, ἀγκαλιὰ μεγάλη καὶ πλατιά, στήριγμα κραταιό, σκέπη καὶ παρηγοριὰ στοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀβοήθητους, στοὺς ἀπελπισμένους καὶ ταλαιπωρημένους τῆς ζωῆς...Είναι ἀδύνατον ἀνθρώπινη καρδιὰ μὲ ἔμπονη προσευχὴ νὰ ζητήσει τὴν Παναγία καὶ ἐκείνη νὰ μὴν ἔρθει...(π. Χαράλαμπος)
Ποιό τὸ δικό μας καθῆκον ἀπέναντι στὴν ἀπέραντη εὐσπλαχνία Της. «...ἀποκαλοῦμε τὴ Θεοτόκο ὅταν τῆς ἀπευθύνουμε τὴν προσευχή μας ἄβυσσο τοῦ ἐλέους. Ἅς προσπαθοῦμε νὰ τῆς μοιάσουμε ὅσο μποροῦμε. Πῶς; Δείχνοντας σπλαχνικὴ διάθεση σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη τοῦ ἐλέους μας. Ἅς τοὺς φανερώσουμε ἀγάπη ἔμπρακτο καὶ ἀνεξάντλητο. Ἅς τοὺς ἀτενίζουμε μέσα στὸ φὼς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ χωρὶς ἄλλο τότε ἡ Κυρία Θεοτόκος θὰ αὐξήσει τὸ ἔλεός του πάνω μας» (Ἰωάννης της Κροστάνδης)
«Οὐ σιωπήσομεν ποτὲ Θεοτόκε»
Μαζὶ καὶ μεὶς μὲ τὸν Ὑμνογράφο τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνα τὰ χείλη μας, ποὺ συντονίζονται μὲ τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς μας, ἱκετευτικὰ καὶ εὐγνώμονα ποτὲ νὰ μὴν πάψουν νὰ δοξολογοῦν την «Πολυϋμνητο» Κόρη, αὐτὴν ποὺ μέρα νύχτα μὲ δέος οἱ ἄγγελοι τὴν «χαιρετοῦν», νὰ εὐχαριστοῦν τὴν Μεσίτρια καὶ Κυρία τοῦ παντὸς ποὺ ποτὲ δὲν κατεβάζει τὰ δεόμενα χέρια της καὶ «πρεσβεύει» στὸν Υἱὸ καὶ Σωτῆρα Της γιὰ μᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς..,
Στὴν κάψα τοῦ Αὐγούστου, μπορεῖ ὅμως καὶ μέσα στὸ καμίνι τοῦ πόνου, ξέρουμε ἐμεῖς οἱ πρόσκαιροι ἐπισκέπτες τούτης τῆς ζωῆς ποὺ καὶ σὲ ποιά «Παντάνασσα» θὰ καταλαγιάσουμε, ποὺ θὰ ἀποθέσουμε τούτης τῆς ζωῆς τὶς πραμάτειες τῆς λύπης ἢ τῆς χαρᾶς. Γιὰ νὰ ἐνσταλάξει στὴν ψυχή μας τὴν ἐλπίδα καὶ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὅσο μένουμε κοντά Της, ὅσο ἀναθέτουμε στὴν ἀγάπη της ὅλες τὶς «βιοτικὲς» μέριμνες καὶ τὰ προβλήματά μας θὰ εἶναι πάντοτε ἀκούραστη βοηθὸς καὶ προστάτης μας.
Καλὴ καὶ εὐλογημένη Παναγιά!
Παῦλος Σαββίδης, θεολόγος, Αὔγουστος 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου