Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Εἶναι κοινὴ παραδοχὴ ὅτι ἡ πατρίδα μας σήμερα βουλιάζει στὸν ὑπόκοσμο τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς μαφίας. Καὶ σκέφτομαι ὅτι ἴσως οἱ ἀναλυτὲς τοῦ μέλλοντος ποὺ θὰ ζοῦν σὲ μιὰ καλύτερη Ἑλλάδα ἀπὸ ἐμᾶς, νὰ ἐρευνήσουν κάποτε τὸ πῶς ξεκίνησε νὰ ξετυλίγεται αὐτὸ τὸ κουβάρι τοῦ σημερινοῦ ξεπεσμοῦ. Ποιοί ἦταν οἱ πρῶτοι πεσόντες ὑπὲρ δημοκρατίας, ὑπὲρ ἐλευθερογνωμίας καὶ ἐλευθεροτυπίας. Ποιά ἦταν τὰ πρῶτα μνήματα ποὺ ἄρχισαν νὰ σφραγίζουν μέσα τους τὴ φωνὴ τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας. Τὴ φωνὴ τῆς συνείδησης, τῆς καταγγελίας, τῆς διαφωνίας, τῆς ἀντισυστημικῆς γνώμης, τῆς ὀρθῆς ἐνημέρωσης. Τῆς δημοσιογραφίας ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι ὑπὲρ τῶν ἀφεντικῶν. Αὐτὴ τὴ φωνὴ ποὺ σήμερα ἔχει λιγοστέψει νὰ ἀκούγεται ὅσο ποτέ.
Καὶ ψάχνοντας τὰ κιτάπια τῶν περασμένων δεκαετιῶν οἱ ἐρευνητὲς θὰ συναντήσουν τὰ πρῶτα θύματα ποὺ δολοφονήθηκαν γιὰ μιὰ ἀνένδοτη ἀλήθεια, ὥστε νὰ στρωθεῖ ὁ δρόμος γιὰ τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀνομία. Κι ἐκεῖ μοιραῖα θὰ σταθοῦν... καὶ σὲ μιὰ μαύρη σελίδα μὲ ἡμερομηνία 19 Ἰουλίου τοῦ 2010. Ἡ μέρα ποὺ 17 σφαῖρες ἤχησαν δυνατότερα μὲ τὸν ξερὸ κρότο τους, ἀπὸ τὴν ἀδέσμευτη φωνὴ τοῦ Σωκράτη Γκιόλια. Ἡ μέρα ποὺ ἡ ἑλληνικὴ δημοσιογραφία δολοφονήθηκε ἐν ψυχρῷ. Ἡ μέρα ποὺ οἱ ἄνομοι ἔστειλαν πρὸς πᾶσα κατεύθυνση τὸ πρῶτο μήνυμα ὅτι τὸ νὰ πράττεις ἐλεύθερα ἰσοδυναμεῖ μὲ θανατικὴ καταδίκη. Ἕνα μήνυμα ποὺ τότε ἦταν θρασύδειλο καὶ σήμερα κοντεύει νὰ γίνει ἀξίωμα.
Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν ἀπὸ τότε. Στὸ νοητὸ κοιμητήριο τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας αὐξήθηκαν γεωμετρικά τα παραπονεμένα μνήματα, ὅσο αὐξήθηκε ἡ σήψη καὶ ὁ εὐτελισμὸς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἔναντι τῆς ἐξουσίας. Κάθε μορφῆς ἐξουσίας, θεμιτῆς ἢ ἀθέμιτης. Ποικίλουν οἱ δράστες, ποικίλουν οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοί, ποικίλουν τὰ σκοτεινὰ συμφέροντα, ἀλλὰ πάντως ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα ἔχουν κοινὸ παρονομαστῆ τὴ συγκάλυψη. Ἀπὸ ἕναν σκιώδη μηχανισμὸ ποὺ ἀλληλοεξαρτᾶται ὅπως τὸ ἕνα καρκινικὸ κύτταρο ποὺ συνδέεται μὲ τὸ ἄλλο, κι ὅλα μαζὶ καταστρέφουν τοὺς ὑγιεῖς ἱστοὺς τῆς κοινωνίας. Καὶ ἂν σήμερα ἡ ἐλευθερία τῆς γνώμης εἶναι ἡμιθανής, ἡ δολοφονία τοῦ Σωκράτη ἦταν ἀπ’ τὰ πρῶτα προειδοποιητικὰ σημάδια αὐτῆς τῆς νοσηρῆς ἐξέλιξης.
Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν καὶ οὔτε ἕνα ἐπιπλέον στοιχεῖο δὲν ἔχει προστεθεῖ γιὰ τὴ διαλεύκανση τῆς ὑπόθεσης. Οὔτε ἕνας φάκελος δὲν ἔχει ἀνασυρθεῖ ἀπὸ τὰ ἀραχνιασμένα συρτάρια. Οὔτε μισὴ συγγνώμη δὲν ἔχει προφερθεῖ ἀπὸ τὸν Χρυσοχοΐδη καὶ τοὺς προκατόχους του γιὰ τὴ σκανδαλώδη ἀπραξία τους. Οὔτε μισὸ δράμι ντροπῆς δὲν ἔχουν δείξει μπροστὰ στὶς εὐρωπαϊκὲς καταγγελίες γιὰ τὶς δολοφονίες δημοσιογράφων στὴν Ἑλλάδα. Ἀκινησία, ἀδιαφάνεια καὶ ἔνοχη σιωπή. Τὸ κράτος δικαίου γίνεται καθηλωμένος βάλτος ὅπου δὲν σαλεύει τίποτα στὴν ἐπιφάνεια, παρὰ μόνο ὅ,τι δὲν κοστίζει στοὺς λασπωμένους.
Κάθε τέτοια μέρα εἴμαστε μὲ τὴν ἴδια πικρὴ γεύση τῆς ἀδικίας νὰ στέκεται σὰν κόμπος βαρὺς στὸ λαιμό. Μνημονεύουμε τὸν Σωκράτη γιὰ ὅσα ἦταν καὶ πενθοῦμε γιὰ ὅσα δὲν πρόλαβε νὰ γίνει. Ἐξοργιζόμαστε γιατί ζοῦμε σὲ μιὰ τριτοκοσμικὴ χώρα ποὺ ἡ ἱστορία τῆς ἐλεύθερης δημοσιογραφίας γράφεται ὅλο καὶ λιγότερο μὲ μελάνι κι ὅλο περισσότερο μὲ αἷμα. Αἷμα ἀπὸ σφαῖρες κατὰ παραγγελία, αἷμα ἀπὸ ἀποκλεισμούς, αἷμα ἀπὸ ἀπειλές, αἷμα ἀπὸ διώξεις, αἷμα ἀπὸ τραμπουκισμούς. Οἱ πρακτικὲς διαφέρουν, ἀλλὰ ἡ ἐλευθερογνωμία τὸ ἴδιο αἱμορραγεῖ καὶ σήμερα κοντεύει νὰ ξεματώσει.
Χορτάριασε τὸ κοιμητήριο τῶν πεσόντων ὑπὲρ ἀλήθειας. Γέμισε μὲ ζιζάνια συσκότισης. Ἡ δημοκρατία δὲν τοὺς ἐπισκέφθηκε ποτέ. Ἡ δικαιοσύνη δὲν περνάει οὔτε ἀπ’ ἔξω. Ἡ πολιτικὴ αἰσχύνη ἔχει ἐνταφιαστεῖ πρὸ πολλοῦ, σὲ ἄλλο τόπο, ζοφερό. Τὰ καντηλάκια τῶν ἀδικοχαμένων σιγοκαῖνε ἀναμένοντας τὴν Ἀνάσταση. Ἀλλὰ πρεσβεύουν συνάμα καὶ γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀνάταση. Γιὰ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη μέρα ποὺ μὲ ἕνα νεῦμα τοῦ Θεοῦ ὅλες αὐτὲς οἱ σιγανὲς φλόγες θὰ φουντώσουν ἀπὸ τὸ ὀξυγόνο τῆς ἀλήθειας, θὰ γίνουν πύρινος ποταμὸς ποὺ θὰ ἐξαγνίσει τὸ καθεστὼς τῆς ἀδικίας.
Θὰ ἔρθει αὐτὴ ἡ μέρα. Εἶναι βέβαιο, ὅσο βέβαιο εἶναι τὸ πεῖσμα τῆς ἱστορίας νὰ γιατρεύει τὶς πληγές της ἀργὰ ἢ γρήγορα. Δεκαπέντε χρόνια οἱ ἔνοχοι μπορεῖ νὰ διαφεύγουν, ἀλλὰ τὰ μαρτυρικὰ μνήματα δὲν μετροῦν τὸ ἄδικο σὲ χρόνια. Τὸ μετροῦν σὲ στεφάνια. Τὸ ἐναποθέτουν στὸν ἄχρονο Θεὸ ποὺ γνωρίζει πῶς νὰ εὐεργετήσει τοὺς πενθοῦντες καὶ πῶς νὰ ξεσκεπάσει τοὺς κύκλους τῶν ἀνόμων. Τόσες προσευχὲς εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἀνθίσουν. Τόσο βαρὺς οὐρανός, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ μιλήσει. Θὰ βρεῖ τὸν τρόπο καὶ τὸν χρόνο.
Σὲ μιὰ καλύτερη Ἑλλάδα ἀπὸ τὴ σημερινή, ἡ Δικαιοσύνη θὰ μᾶς πεῖ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τοῦ Σωκράτη...
Καὶ ψάχνοντας τὰ κιτάπια τῶν περασμένων δεκαετιῶν οἱ ἐρευνητὲς θὰ συναντήσουν τὰ πρῶτα θύματα ποὺ δολοφονήθηκαν γιὰ μιὰ ἀνένδοτη ἀλήθεια, ὥστε νὰ στρωθεῖ ὁ δρόμος γιὰ τὸ ψέμα καὶ τὴν ἀνομία. Κι ἐκεῖ μοιραῖα θὰ σταθοῦν... καὶ σὲ μιὰ μαύρη σελίδα μὲ ἡμερομηνία 19 Ἰουλίου τοῦ 2010. Ἡ μέρα ποὺ 17 σφαῖρες ἤχησαν δυνατότερα μὲ τὸν ξερὸ κρότο τους, ἀπὸ τὴν ἀδέσμευτη φωνὴ τοῦ Σωκράτη Γκιόλια. Ἡ μέρα ποὺ ἡ ἑλληνικὴ δημοσιογραφία δολοφονήθηκε ἐν ψυχρῷ. Ἡ μέρα ποὺ οἱ ἄνομοι ἔστειλαν πρὸς πᾶσα κατεύθυνση τὸ πρῶτο μήνυμα ὅτι τὸ νὰ πράττεις ἐλεύθερα ἰσοδυναμεῖ μὲ θανατικὴ καταδίκη. Ἕνα μήνυμα ποὺ τότε ἦταν θρασύδειλο καὶ σήμερα κοντεύει νὰ γίνει ἀξίωμα.
Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν ἀπὸ τότε. Στὸ νοητὸ κοιμητήριο τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας αὐξήθηκαν γεωμετρικά τα παραπονεμένα μνήματα, ὅσο αὐξήθηκε ἡ σήψη καὶ ὁ εὐτελισμὸς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἔναντι τῆς ἐξουσίας. Κάθε μορφῆς ἐξουσίας, θεμιτῆς ἢ ἀθέμιτης. Ποικίλουν οἱ δράστες, ποικίλουν οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοί, ποικίλουν τὰ σκοτεινὰ συμφέροντα, ἀλλὰ πάντως ὅλα αὐτὰ τὰ ἐγκλήματα ἔχουν κοινὸ παρονομαστῆ τὴ συγκάλυψη. Ἀπὸ ἕναν σκιώδη μηχανισμὸ ποὺ ἀλληλοεξαρτᾶται ὅπως τὸ ἕνα καρκινικὸ κύτταρο ποὺ συνδέεται μὲ τὸ ἄλλο, κι ὅλα μαζὶ καταστρέφουν τοὺς ὑγιεῖς ἱστοὺς τῆς κοινωνίας. Καὶ ἂν σήμερα ἡ ἐλευθερία τῆς γνώμης εἶναι ἡμιθανής, ἡ δολοφονία τοῦ Σωκράτη ἦταν ἀπ’ τὰ πρῶτα προειδοποιητικὰ σημάδια αὐτῆς τῆς νοσηρῆς ἐξέλιξης.
Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν καὶ οὔτε ἕνα ἐπιπλέον στοιχεῖο δὲν ἔχει προστεθεῖ γιὰ τὴ διαλεύκανση τῆς ὑπόθεσης. Οὔτε ἕνας φάκελος δὲν ἔχει ἀνασυρθεῖ ἀπὸ τὰ ἀραχνιασμένα συρτάρια. Οὔτε μισὴ συγγνώμη δὲν ἔχει προφερθεῖ ἀπὸ τὸν Χρυσοχοΐδη καὶ τοὺς προκατόχους του γιὰ τὴ σκανδαλώδη ἀπραξία τους. Οὔτε μισὸ δράμι ντροπῆς δὲν ἔχουν δείξει μπροστὰ στὶς εὐρωπαϊκὲς καταγγελίες γιὰ τὶς δολοφονίες δημοσιογράφων στὴν Ἑλλάδα. Ἀκινησία, ἀδιαφάνεια καὶ ἔνοχη σιωπή. Τὸ κράτος δικαίου γίνεται καθηλωμένος βάλτος ὅπου δὲν σαλεύει τίποτα στὴν ἐπιφάνεια, παρὰ μόνο ὅ,τι δὲν κοστίζει στοὺς λασπωμένους.
Κάθε τέτοια μέρα εἴμαστε μὲ τὴν ἴδια πικρὴ γεύση τῆς ἀδικίας νὰ στέκεται σὰν κόμπος βαρὺς στὸ λαιμό. Μνημονεύουμε τὸν Σωκράτη γιὰ ὅσα ἦταν καὶ πενθοῦμε γιὰ ὅσα δὲν πρόλαβε νὰ γίνει. Ἐξοργιζόμαστε γιατί ζοῦμε σὲ μιὰ τριτοκοσμικὴ χώρα ποὺ ἡ ἱστορία τῆς ἐλεύθερης δημοσιογραφίας γράφεται ὅλο καὶ λιγότερο μὲ μελάνι κι ὅλο περισσότερο μὲ αἷμα. Αἷμα ἀπὸ σφαῖρες κατὰ παραγγελία, αἷμα ἀπὸ ἀποκλεισμούς, αἷμα ἀπὸ ἀπειλές, αἷμα ἀπὸ διώξεις, αἷμα ἀπὸ τραμπουκισμούς. Οἱ πρακτικὲς διαφέρουν, ἀλλὰ ἡ ἐλευθερογνωμία τὸ ἴδιο αἱμορραγεῖ καὶ σήμερα κοντεύει νὰ ξεματώσει.
Χορτάριασε τὸ κοιμητήριο τῶν πεσόντων ὑπὲρ ἀλήθειας. Γέμισε μὲ ζιζάνια συσκότισης. Ἡ δημοκρατία δὲν τοὺς ἐπισκέφθηκε ποτέ. Ἡ δικαιοσύνη δὲν περνάει οὔτε ἀπ’ ἔξω. Ἡ πολιτικὴ αἰσχύνη ἔχει ἐνταφιαστεῖ πρὸ πολλοῦ, σὲ ἄλλο τόπο, ζοφερό. Τὰ καντηλάκια τῶν ἀδικοχαμένων σιγοκαῖνε ἀναμένοντας τὴν Ἀνάσταση. Ἀλλὰ πρεσβεύουν συνάμα καὶ γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀνάταση. Γιὰ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη μέρα ποὺ μὲ ἕνα νεῦμα τοῦ Θεοῦ ὅλες αὐτὲς οἱ σιγανὲς φλόγες θὰ φουντώσουν ἀπὸ τὸ ὀξυγόνο τῆς ἀλήθειας, θὰ γίνουν πύρινος ποταμὸς ποὺ θὰ ἐξαγνίσει τὸ καθεστὼς τῆς ἀδικίας.
Θὰ ἔρθει αὐτὴ ἡ μέρα. Εἶναι βέβαιο, ὅσο βέβαιο εἶναι τὸ πεῖσμα τῆς ἱστορίας νὰ γιατρεύει τὶς πληγές της ἀργὰ ἢ γρήγορα. Δεκαπέντε χρόνια οἱ ἔνοχοι μπορεῖ νὰ διαφεύγουν, ἀλλὰ τὰ μαρτυρικὰ μνήματα δὲν μετροῦν τὸ ἄδικο σὲ χρόνια. Τὸ μετροῦν σὲ στεφάνια. Τὸ ἐναποθέτουν στὸν ἄχρονο Θεὸ ποὺ γνωρίζει πῶς νὰ εὐεργετήσει τοὺς πενθοῦντες καὶ πῶς νὰ ξεσκεπάσει τοὺς κύκλους τῶν ἀνόμων. Τόσες προσευχὲς εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἀνθίσουν. Τόσο βαρὺς οὐρανός, εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ μιλήσει. Θὰ βρεῖ τὸν τρόπο καὶ τὸν χρόνο.
Σὲ μιὰ καλύτερη Ἑλλάδα ἀπὸ τὴ σημερινή, ἡ Δικαιοσύνη θὰ μᾶς πεῖ ὁλόκληρη τὴν ἱστορία τοῦ Σωκράτη...
Ο Σωκράτης ανήκει στην κατηγορία των ΕΛΛΉΝΩΝ που από τα κόκκαλα τους βγαίνει η ελευθερία της Ελλάδος , σύμφωνα με τον εθνικό ύμνο . Στις δολοφονίες που οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι , δεν είναι αιτία η ανικανότητα των διωκτικών αρχών , αλλά η σκοτεινότητα των δολοφόνων .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι κράτος δολοφόνων και υπάρχει κοινό που τους επιβραβεύει. Μόνοι μας καταστρεφόμαστε!
ΑπάντησηΔιαγραφή