Εἰσήλθαμε στὴν ἑβδομάδα, τὴ λεγόμενη «βουβὴ» ἢ «βουβοβδομάδα» ἢ «κωφή». Εἶναι ἡ ἕκτη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ προτελευταία πρὶν τὴ δοξασμένη κορυφὴ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας.
Παρὰ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ποὺ ἔχουν κάποιοι, κατὰ τὴ «βουβὴ» ἑβδομάδα συνεχίζονται κανονικὰ νὰ τελοῦνται οἱ προβλεπόμενες Ἀκολουθίες (Προηγιασμένες, Ὄρθρος, Ἑσπερινός, Ὧρες κ.λπ), ἀλλὰ τὸ μόνο ποὺ παύει πλέον νὰ ἠχεῖ στὶς γλυκές μας ἐκκλησιές, εἶναι οἱ Χαιρετισμοὶ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, οἱ ὁποῖοι διαβάζονται σὲ ὅλη τους τὴ μεγαλοπρέπεια στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο, τὴν Παρασκευὴ τῆς προηγούμενης ἑβδομάδας.
Στὶς μέρες μας ἔχουν γίνει κάπως δυσδιάκριτα τὰ ὅρια τοῦ ποῦ τελειώνει ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ποῦ ξεκινᾶ ἡ λαϊκὴ παράδοση στὸν χαρακτῆρα τῆς «βουβῆς», ἀλλὰ ὅπου ὑπερισχύει ἡ εὐλάβεια, ὅλα τὰ ἔθιμα παίρνουν ψυχωφελῆ ρότα ἀργὰ ἢ γρήγορα. Ἔτσι καὶ ὡς τὰ χρόνια μας, ἡ «βουβὴ» ἐπικράτησε νὰ εἶναι μιὰ ἑβδομάδα βαθιᾶς περισυλλογῆς καὶ πνευματικῆς προεργασίας προκειμένου... νὰ εἰσέλθουμε στὴν τερπνὴ μυσταγωγία τῶν Θείων Παθῶν.
Μιὰ μέρα πρὶν ξεκινήσει ἡ «βουβή», στὴν πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ πάνσοφος Ἐκκλησία μας προσφέρει ἁπλόχερα τὸ ἐξαγνιστικὸ νέκταρ ποὺ δοκίμασε ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, δηλαδὴ τὸ πανίσχυρο φάρμακο τῆς μετανοίας ποὺ δύναται νὰ θεραπεύσει κάθε ἕξη, κάθε τραῦμα καὶ κάθε νόσο ποὺ ἐπιφέρει ἡ ἁμαρτία. Μᾶς φέρνει ἡ Ἐκκλησία γιὰ παράδειγμα μιὰ γυναῖκα ποὺ πρὶν ἁγιάσει ἦταν βουτηγμένη σὲ ἕναν ὠκεανὸ ἀσωτίας, ὥστε νὰ μᾶς διαλύσει κάθε ἀπελπισία καὶ κάθε ἀποκαρδίωση γιὰ τὰ δικά μας πάθη.
Καὶ ἀφοῦ ἐμψυχωθοῦμε μὲ τὸ φάρμακο τῆς δικαιωμένης Ὁσίας, ἔρχεται ἡ στιγμὴ ποὺ ἡσυχάζουμε καὶ τὸ ἀφήνουμε νὰ δράσει στὴν καρδιά μας. Νὰ ἐνεργήσει σὰν παυσίπονο στὰ ὀδυνηρὰ κοσμικὰ ἐρεθίσματα, καὶ σὰν παυσίλυπο γιὰ τὶς στενάχωρες μέριμνες. Ἔρχεται ἡ «βουβοβδομάδα», καὶ ἀφοῦ δὲν μποροῦμε νὰ καταφύγουμε στὴν ἔρημο ὅπως ἔκανε ἡ Ὁσία, φέρνουμε ἑκουσίως τὴν «ἔρημο» στὴ ζωή μας. Ἀφοῦ ἡ Ὁσία τὸ ἔκανε γιὰ 47 χρόνια, ἐμεῖς εἴμαστε ἀναπολόγητοι ἂν δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ἕναν ἀγῶνα γιὰ λίγες μέρες.
Ἔτσι ἡ «βουβὴ» μᾶς καλεῖ γιὰ περισσότερη ἀπόσυρση, περισσότερη νήψη, περισσότερη προσευχή, περισσότερη ἐντρύφηση σὲ θεόπνευστα κείμενα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μᾶς παρακινεῖ σὲ ἀποχὴ ἀπὸ κάθε περιττὴ φασαρία τοῦ κόσμου, εἴτε αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ ὑλικὲς σκέψεις, εἴτε ἀπὸ στόματα ἀκατάπαυστης ἀργολογίας, εἴτε ἀπὸ ἀνούσια θεάματα τοῦ διαδικτύου καὶ τῆς τηλεόρασης.
Παρὰ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ποὺ ἔχουν κάποιοι, κατὰ τὴ «βουβὴ» ἑβδομάδα συνεχίζονται κανονικὰ νὰ τελοῦνται οἱ προβλεπόμενες Ἀκολουθίες (Προηγιασμένες, Ὄρθρος, Ἑσπερινός, Ὧρες κ.λπ), ἀλλὰ τὸ μόνο ποὺ παύει πλέον νὰ ἠχεῖ στὶς γλυκές μας ἐκκλησιές, εἶναι οἱ Χαιρετισμοὶ στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, οἱ ὁποῖοι διαβάζονται σὲ ὅλη τους τὴ μεγαλοπρέπεια στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο, τὴν Παρασκευὴ τῆς προηγούμενης ἑβδομάδας.
Στὶς μέρες μας ἔχουν γίνει κάπως δυσδιάκριτα τὰ ὅρια τοῦ ποῦ τελειώνει ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ ποῦ ξεκινᾶ ἡ λαϊκὴ παράδοση στὸν χαρακτῆρα τῆς «βουβῆς», ἀλλὰ ὅπου ὑπερισχύει ἡ εὐλάβεια, ὅλα τὰ ἔθιμα παίρνουν ψυχωφελῆ ρότα ἀργὰ ἢ γρήγορα. Ἔτσι καὶ ὡς τὰ χρόνια μας, ἡ «βουβὴ» ἐπικράτησε νὰ εἶναι μιὰ ἑβδομάδα βαθιᾶς περισυλλογῆς καὶ πνευματικῆς προεργασίας προκειμένου... νὰ εἰσέλθουμε στὴν τερπνὴ μυσταγωγία τῶν Θείων Παθῶν.
Μιὰ μέρα πρὶν ξεκινήσει ἡ «βουβή», στὴν πέμπτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἡ πάνσοφος Ἐκκλησία μας προσφέρει ἁπλόχερα τὸ ἐξαγνιστικὸ νέκταρ ποὺ δοκίμασε ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, δηλαδὴ τὸ πανίσχυρο φάρμακο τῆς μετανοίας ποὺ δύναται νὰ θεραπεύσει κάθε ἕξη, κάθε τραῦμα καὶ κάθε νόσο ποὺ ἐπιφέρει ἡ ἁμαρτία. Μᾶς φέρνει ἡ Ἐκκλησία γιὰ παράδειγμα μιὰ γυναῖκα ποὺ πρὶν ἁγιάσει ἦταν βουτηγμένη σὲ ἕναν ὠκεανὸ ἀσωτίας, ὥστε νὰ μᾶς διαλύσει κάθε ἀπελπισία καὶ κάθε ἀποκαρδίωση γιὰ τὰ δικά μας πάθη.
Καὶ ἀφοῦ ἐμψυχωθοῦμε μὲ τὸ φάρμακο τῆς δικαιωμένης Ὁσίας, ἔρχεται ἡ στιγμὴ ποὺ ἡσυχάζουμε καὶ τὸ ἀφήνουμε νὰ δράσει στὴν καρδιά μας. Νὰ ἐνεργήσει σὰν παυσίπονο στὰ ὀδυνηρὰ κοσμικὰ ἐρεθίσματα, καὶ σὰν παυσίλυπο γιὰ τὶς στενάχωρες μέριμνες. Ἔρχεται ἡ «βουβοβδομάδα», καὶ ἀφοῦ δὲν μποροῦμε νὰ καταφύγουμε στὴν ἔρημο ὅπως ἔκανε ἡ Ὁσία, φέρνουμε ἑκουσίως τὴν «ἔρημο» στὴ ζωή μας. Ἀφοῦ ἡ Ὁσία τὸ ἔκανε γιὰ 47 χρόνια, ἐμεῖς εἴμαστε ἀναπολόγητοι ἂν δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ἕναν ἀγῶνα γιὰ λίγες μέρες.
Ἔτσι ἡ «βουβὴ» μᾶς καλεῖ γιὰ περισσότερη ἀπόσυρση, περισσότερη νήψη, περισσότερη προσευχή, περισσότερη ἐντρύφηση σὲ θεόπνευστα κείμενα. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μᾶς παρακινεῖ σὲ ἀποχὴ ἀπὸ κάθε περιττὴ φασαρία τοῦ κόσμου, εἴτε αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ ὑλικὲς σκέψεις, εἴτε ἀπὸ στόματα ἀκατάπαυστης ἀργολογίας, εἴτε ἀπὸ ἀνούσια θεάματα τοῦ διαδικτύου καὶ τῆς τηλεόρασης.
Εὐκαιρία γιὰ ἐξομολόγηση
Ὅσοι κουβαλοῦν μέσα τους κρίματα ἀπέναντι στὸν Θεό, εἶναι εὐκαιρία νὰ λαμπικάρουν τὴν ψυχούλα τους στὸν ἐξομολόγο γιὰ νὰ πᾶνε μὲ ἀλέρωτο ἔνδυμα στὸ μέγα συμπόσιο τῆς Πίστεως, τὴ ζωοποιὸ Ἀνάσταση. Ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἔπρεπε νὰ ὑπομείνει 46 χρόνια ἀνελέητου ἀγῶνα στὴν παλαίστρα τῆς μετάνοιας, γιὰ νὰ ξεγράψει τὶς ἁμαρτίες της στὸ πετραχήλι τοῦ Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ. Γιατί ὅσο καὶ ἁγιασμένος νὰ εἶναι ὁ βίος, χωρὶς τὸ μέγα Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης, οἱ ἁμαρτίες παραμένουν ἀνεξίτηλες. Ἐμεῖς στὴν ἐποχή μας ἔχουμε τὴν πολυτέλεια νὰ ἔχουμε τόσους πολλοὺς ἐξομολόγους, σὲ κάθε γειτονιὰ καὶ χωριό. Μὲ τέτοια πληθώρα, εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι ἂν δὲν βροῦμε κάποιον νὰ μᾶς ἀναπαύει ἢ ἔστω νὰ καταθέσουμε τοὺς ρύπους τῆς ψυχῆς μας μέχρι νὰ βροῦμε τὸν κατάλληλο γιὰ ἐμᾶς.
Τὰ πνευματικὰ ἐφόδια τῆς «Βουβῆς»
Ἡ «βουβὴ» ἑβδομάδα εἶναι ἡ προεργασία τῆς συνετῆς σιωπῆς, ποὺ θὰ μᾶς συνοδεύσει σὰν δισάκι στὸν ὦμο μὲ τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Ἕνα δισάκι μὲ λιβάνι, μὲ κερί, μὲ κομποσχοίνι, μὲ λαδάκι γιὰ τὸ καντήλι, μὲ ἕνα προσευχητάρι καὶ μὲ ἕνα βιβλιαράκι μὲ τὶς μεγαλοβδομαδιάτικες Ἀκολουθίες. Καὶ σιωπή. Τίποτ’ ἄλλο δὲν χρειάζεται. Εἶναι ἐκείνη ἡ σιωπὴ ποὺ γίνεται ἐργαστήρι καλῶν λογισμῶν, ποὺ ἐργάζεται τὴν ἀνοχή, τὴν ὑπομονή, τὸ κόψιμο τοῦ θελήματος, τὴν εἰρήνευση μὲ τὸν ἀδερφό, τὴ συγκατάβαση, τὴ συγχώρεση.
Ὅλο τὸ χρόνο περισσεύει ἡ ἀργολογία ποὺ εἴτε παράγουμε – εἴτε ἀποζητοῦμε. Ἡ «βουβὴ» ἑβδομάδα μᾶς λέει ὅτι τώρα εἶναι ὥρα τῆς σιγῆς, ἢ τῶν ψυχοφελῶν συζητήσεων ποὺ θὰ γίνονται πρὸς δόξαν Θεοῦ. Τὰ Θεῖα Δράματα εἶναι λεπτεπίλεπτα νοήματα ποὺ χρειάζονται ἡσυχία γιὰ νὰ δονήσουν τὶς ψυχὲς στὴ συχνότητα τῆς Σωτηρίας. Ὄχι περισπασμοὺς καὶ παράσιτα ματαιότητας.
Θυμηθεῖτε αὐτὴ τὴ μεστὴ νοημάτων φράση τῆς Γραφῆς: «Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα...». Εἶναι αὐτὴ ἡ εὐλογημένη σιωπὴ ποὺ κάποιες φορὲς μαρτυρᾶ περισσότερα καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἰσχυρὸ λόγο. Σώπαινε ὁ Χριστὸς γιατί γνώριζε τὶς προειλημμένες ἀποφάσεις τῶν φαύλων ποὺ ἤθελαν νὰ τὸν σταυρώσουν. Σωπαίνει καὶ ὁ Χριστιανὸς γιὰ νὰ ἀφουγκραστεῖ ἕνα-ἕνα τὰ βήματα ὡς τὸν Γολγοθᾶ.
Στὸ Σάββατο τῆς «βουβῆς», ἔρχεται ἡ προτύπωση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Κι ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἡ τετραήμερη σιγαλιὰ τοῦ πένθιμου μνήματος καὶ τῆς ἐφήμερης νίκης τοῦ Ἅδη πάνω στὸν ἐγκάρδιο φίλο τοῦ Χριστοῦ. Σιωπὴ ἁπλώθηκε καὶ ὅταν ὁ Ἰησοῦς δάκρυσε ὡς ἄνθρωπος γιὰ τὸν κουρσεμένο νεκρό, ποὺ ὑπέκυψε στὸ παντοδύναμο κράτος τοῦ θανάτου.
Σιωπὴ καὶ περισυλλογή, ὥσπου νὰ ἀκουστεῖ τὸ βροντερὸ «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» ποὺ ἔφερε ξέσπασμα ἀπὸ δοξολογίες ἀναστάσιμες. Ἀλλὰ καὶ ὥσπου νὰ ἀκουστεῖ τὸ ἐνθουσιῶδες «Ὡσαννᾶ» τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, μιὰ θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα ποὺ παροδικὰ τάραξε τὴ σιγαλιὰ μὲ εὐφρόσυνες ἰαχές. Ἀλλὰ τὸ «Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος», ἔφτασε καὶ πάλι σὲ ἐκεῖνα τὰ λόγια ποὺ ἔκαναν ὁλάκερη τὴ φύση νὰ σταθεῖ βουβὴ καὶ ἄλαλη: τὸ «Ἆρον Ἆρον σταύρωσον αὐτόν»...
Ὅλο τὸ χρόνο περισσεύει ἡ ἀργολογία ποὺ εἴτε παράγουμε – εἴτε ἀποζητοῦμε. Ἡ «βουβὴ» ἑβδομάδα μᾶς λέει ὅτι τώρα εἶναι ὥρα τῆς σιγῆς, ἢ τῶν ψυχοφελῶν συζητήσεων ποὺ θὰ γίνονται πρὸς δόξαν Θεοῦ. Τὰ Θεῖα Δράματα εἶναι λεπτεπίλεπτα νοήματα ποὺ χρειάζονται ἡσυχία γιὰ νὰ δονήσουν τὶς ψυχὲς στὴ συχνότητα τῆς Σωτηρίας. Ὄχι περισπασμοὺς καὶ παράσιτα ματαιότητας.
Θυμηθεῖτε αὐτὴ τὴ μεστὴ νοημάτων φράση τῆς Γραφῆς: «Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα...». Εἶναι αὐτὴ ἡ εὐλογημένη σιωπὴ ποὺ κάποιες φορὲς μαρτυρᾶ περισσότερα καὶ ἀπὸ τὸν πιὸ ἰσχυρὸ λόγο. Σώπαινε ὁ Χριστὸς γιατί γνώριζε τὶς προειλημμένες ἀποφάσεις τῶν φαύλων ποὺ ἤθελαν νὰ τὸν σταυρώσουν. Σωπαίνει καὶ ὁ Χριστιανὸς γιὰ νὰ ἀφουγκραστεῖ ἕνα-ἕνα τὰ βήματα ὡς τὸν Γολγοθᾶ.
Στὸ Σάββατο τῆς «βουβῆς», ἔρχεται ἡ προτύπωση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Κι ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἡ τετραήμερη σιγαλιὰ τοῦ πένθιμου μνήματος καὶ τῆς ἐφήμερης νίκης τοῦ Ἅδη πάνω στὸν ἐγκάρδιο φίλο τοῦ Χριστοῦ. Σιωπὴ ἁπλώθηκε καὶ ὅταν ὁ Ἰησοῦς δάκρυσε ὡς ἄνθρωπος γιὰ τὸν κουρσεμένο νεκρό, ποὺ ὑπέκυψε στὸ παντοδύναμο κράτος τοῦ θανάτου.
Σιωπὴ καὶ περισυλλογή, ὥσπου νὰ ἀκουστεῖ τὸ βροντερὸ «Λάζαρε δεῦρο ἔξω» ποὺ ἔφερε ξέσπασμα ἀπὸ δοξολογίες ἀναστάσιμες. Ἀλλὰ καὶ ὥσπου νὰ ἀκουστεῖ τὸ ἐνθουσιῶδες «Ὡσαννᾶ» τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, μιὰ θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα ποὺ παροδικὰ τάραξε τὴ σιγαλιὰ μὲ εὐφρόσυνες ἰαχές. Ἀλλὰ τὸ «Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος», ἔφτασε καὶ πάλι σὲ ἐκεῖνα τὰ λόγια ποὺ ἔκαναν ὁλάκερη τὴ φύση νὰ σταθεῖ βουβὴ καὶ ἄλαλη: τὸ «Ἆρον Ἆρον σταύρωσον αὐτόν»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου