Γιὰ τὸ Μετόχι τῆς Ἱ. Μονῆς Σινὰ στὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης…

Γράφει ο Γεώργιος Κ. Τζανάκης

Τί συμβαίνει στὸ μετόχι τῆς μονῆς Σινᾶ, στὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης;

Μετὰ τὴν ἀσθένεια καὶ τὴν ἀπομάκρυνσι τοῦ μοναχοῦ, τὸ μετόχι φαίνεται νὰ ἔχει ἐγκαταληφθῇ. Ἐρημώνει κλειστό. Ἕνα τέτοιου μεγέθους κτῆμα, μὲ τόσες πολυποίκιλες φυτικὲς καλλιέργειες δὲν μπορεῖ νὰ τηλεδιοικεῖται ἐξ ἀποστάσεως ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν παραμεθόριο Ἑλλάδα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ δραστηριότητες…

 δὲν γίνονται ἐξ ἀποστάσεως , οὔτε δι᾿ ἀλληλογραφίας, οὔτε μέσῳ καμερῶν καὶ τηλεσυνενοήσεων. Πρέπει νὰ εἶσαι ἀπὸ πάνω, νὰ γνωρίζῃς καὶ κυρίως νὰ τὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ τὰ πονᾶς καὶ νὰ διαθέτῃς καὶ τὴν γνώσι καὶ τὸν χρόνο. Πολὺ χρόνο. Μέρα καὶ νύχτα. Μπορεῖ ἕνας παπᾶς ἐξ ἀποστάσεως, μὲ τόσες ἱερατικὲς καὶ οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις νὰ ἀνταποκριθῇ οὐσιαστικῶς στὶς ἀπαιτήσεις ἑνὸς τέτοιου κτήματος; Ὁ ἐπίσκοπος του, τὰ γνωρίζῃ ὅλα αὐτά; Πιστεῦει ὅτι ἔχει τὴν γνώσι, τὴν πείρα καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ δράσῃ ἐπ᾿ὡφελείᾳ τῆς μονῆς ἐξ ἀποστάσεως, καὶ ταυτοχρόνως νὰ ἀνταποκριθῇ στὰ ἱερατικά του καθήκοντα; Ὁ ἴδιος ἔχει συναίσθησι τῆς εὐθύνης ποὺ ἔχει ἐπωμιστεῖ ἀναλαμβάνοντας τέτοιο ρόλο; Καὶ ἀπὸ ποιόν ἀνέλαβε αὐτὸν τὸν ρόλο; Τοῦ ἀνετέθῃ ἀπὸ τὴν Σύναξι τῶν  πατέρων τῆς Μονῆς Σινᾶ; Τὸν γνωρίζουν καλά; Εἶδαν στὸν ἄνθρωπο αὐτὸν τέτοιες ἰκανότητες; 

Ὁ μοναχὸς δαπανήθηκε νὰ παλεύῃ νυχθημερὸν ὥστε τὸ κτῆμα αὐτὸ (250 στρέμματα) νὰ ξεχερσωθῇ, νὰ φυτευτοῦν τόσες καλλιέργειες -ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἐλαιῶνες--ὁπωροφόρα, ἀβοκάντα κλπ, καὶ νὰ ἀποκτήσῃ αὐτονομία καὶ ἀειφορία παράλληλα μὲ τὸ τεράστιο ζωϊκὸ κεφάλαιο ποὺ συγκεντρώθηκε γι᾿αὐτὸν τὸν σκοπό. Πλῆθος ἐργατῶν ἐργαζόταν ἐκεῖ, ἀλλὰ ἡ συνεχῆς νυχθημερής μέριμνα καὶ ὁ προγραμματισμὸς καὶ ἡ ἐποπτεία, ἐβάρυνε τὸν μοναχό. Δὲν φτάνουν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια χρειάζονται τὰ μάτια καὶ ὁ νοῦς. Ἔγιναν πολλὲς προσπάθειες νὰ βρεθῇ ἄνθρωπος νὰ ἀναλάβῃ αὐτὸν τὸν ρόλο, ὥστε ὁ μοναχὸς νὰ ἀσχολεῖται ὅσο τὸ δυνατὸν λιγώτερο μὲ τὶς μέριμνες αὐτὲς καὶ περισσότερο μὲ τὰ πιὸ οὐσιαστικὰ τῆς κλήσεῶς του. Δὲν βρέθηκε. Στὴν ἐποχὴ τῆς ραθυμίας, τῆς δημοσιοϋπαλληλικῆς νοοτροπίας, τῶν τυπικῶν ὑποχρεώσεων, τῶν μισθωτῶν, δὲν βρίσκεις εὔκολα ἀνθρώπους νὰ ἀφοσιώνονται καὶ νὰ ἀγαποῦν αὐτὸ ποὺ κάνουν...

Τελικῶς ὁ μοναχὸς ἔφυγε. Ἡ μονὴ τί ἔκανε; Πόσοι γνωρίζουν τί ἀκριβῶς ἔγινε τόσα χρόνια ἐδῶ; Τὶ κτίρια κατασκευάστηκαν, τί ὑποδομὲς, τί μηχανήματαὑπῆρχαν, τὶ ἐξοπλισμός πάσης φύσεως;

Αὐτὸ ποὺ γίνεται ἀκόμη καὶ γιὰ ἕνα περίπτερο δὲν ἔγινε ἐδῶ. Δὲν ἔγινε παράδοσις καὶ παραλαβή. Εἶναι δυνατόν; Καὶ ὅμως εἶναι πραγματικότης. Ἧταν τόσο αἰφνιδία ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ μοναχοῦ ὥστε ἦτο δύσκολο νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο; Τὸ ἀντίθετο.

Ὅμως ἔχουν περάσει σχεδὸν δύο χρόνια καὶ δὲν ἔχειγίνει ἀκόμη οὔτε παράδοσις, οὔτε παραλαβή. Μὰ περὰἀπὸ τὰ μηχανήματα, ὑπάρχουν κειμήλια, ἱερὰ ἀντικείμενα, λείψανα. Τί γίνεται μὲ ὅλα αὐτά; Τὰ μηχανήματα μποροῦν νὰ κλαποῦν ἤ καὶ νὰ ἀχρηστευτοῦν μένοντας ἀσυντήρητα. Τὰ ὑπόλοιπα; Ποιός ξέρει τί συμβαίνει μὲ αὐτά; Εἴτε ἀφαιρεθοῦν, εἴτε ἐξαφανιστοῦν ποιός μπορεῖ νὰ διαβεβαιώσῃ τί ἔχει συμβεῖ χωρὶς τὴν ὕπαρξι πλήρους καταγραφῆς, παραδόσεως καὶ ἐνυπογράφου παραλαβῆς ἀπὸ ὑπεύθυνο πρόσωπο;

Ὅσοι ἔζησαν ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀνοικοδόμησι καὶ τὴν ἀξιοποίησι τῆς ἐκτάσεως τοῦμετοχίου, πῶς νὰ μὴν θλίβονται καὶ νὰ μὴν ἀνησυχοῦν γιὰ τὶς περαιτέρω ἐξελίξεις;

Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς δὲν ἀνησυχοῦν γιὰ ὅλα αὐτά; Δὲν μποροῦσε νὰ βρεθῇ  ἕνας μοναχὸς μὲ φόβο Θεοῦ καὶ αἴσθησι εὐθύνης ἀπέναντι στὴν ἁγία Αἰκατερίνα,νὰ ἔρθῃ προσωρινὰ καὶ νὰ ἔχῃ τὴν μέριμνα καὶ τὴν ἐποπτεία ὅλου τοῦ κτήματος· καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ μοναχοῦ (ἔστω καὶ ἐξ ἀποστάσεως -μιὰ ποὺ γνωρίζει καλὰ καὶ τὸ τί ὑπάρχει καὶ τὶς ἐργασίες ποὺ ἀπαιτοῦνται) καὶ τῶν ἐντοπίων συνεργατῶν του (ἄν καὶ ὅπου χρειαζόταν), νὰ μείνουν τὰ πράγματα σὲ μιὰ καλή κατάστασι μέχρι ἡ ἀδελφότης νὰ εὔρῃ μιὰ μόνιμηλύσι; 

Ἄντι γι᾿αὐτὰ τὸ Μετόχι παραμένει κλειστό, ἔρμαιο στὶς πιθανὲς διαθέσεις τοῦ κάθε πονηροῦ, ἀκόμη καὶ τῆς φωτιᾶς -ὅ μὴ γένοιτο- ποὺ τὰ καλοκαίρια μᾶς ἐπισκέπτεται συχνὰ καὶ ἡ καταστροφὴ ποὺ προκαλεῖ εἶναι μεγαλύτερη ὅταν δὲν ὑπάρχουν ἐπὶ τόπου ἄνθρωποι νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουν. 

Δὲν πονῇ κανεὶς γιὰ ὅλα αὐτά; Δὲν νοιάζεται; Μπορεῖ ἤσυχα καὶ ἀμέριμνα νὰ κοιμᾶται ὅταν ὑπάρχει τέτοια ἐγκατάλειψις, καὶ ταυτοχρόνως νὰ εἶναι μοναχὸς;Κάποτε οἱ μοναχοὶ εἶχαν μέριμνα καὶ προσπαθοῦσαννὰ ἀνοίξουν μοναστήρια καὶ τώρα μὲ τὴν ἀδιαφορίατους τὰ κλείνουν; Κλείνουν μοναστήρια ποὺ ἔγιναν μὲ τὸ αἷμα καὶ τὸν ἰδρώτα τῶν ἀνθρώπων; Θεωρεῖται μικρὸ πράγμα αὐτό;

Εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ καταστραφῇ τὸ ἀμπελάκι αὐτοῦ τοῦ Κυρίου. Εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ ἐρημώσῃ καὶ νὰ τεθῇ εἰς ἀφανισμόν ἀπωλείας; «Ποιμένες πολλοὶ διέφθειραν τὸν ἀμπελῶνά μου, ἐμόλυναν τὴν μερίδα μου, ἔδωκαν τὴν μερίδα τὴν ἐπιθυμητήν μου εἰς ἔρημον ἄβατον, ἐτέθη εἰς ἀφανισμὸν ἀπωλείας». Λέει, ὅμως, ὁ Θεὸς, διὰ τοῦ προφήτου του, ὅτι ὄχι μόνο δὲν θὰ καλοπεράσουν ὅσοι προκαλοῦν τέτοιες καταστροφὲς, ἀλλὰ θὰ τοὺς βροῦν κακά, ποὺ οὔτε νὰ ξεφύγουν θὰ μπορέσουν, οὔτε οἱ προσευχές τους θὰεἰσακουστοῦν: «Ἰδοὺ ἐγὼ ἐπάγω ἐπὶ τὸν λαὸν τοῦτον κακά, ἐξ ὧν οὐ δυνήσονται ἐξελθεῖν ἐξ αὐτῶν, καὶ κεκράξονται πρός με, καὶ οὐκ εἰσακούσομαι αὐτῶν». 

Ἐμεῖς, ὡς ἄνθρωποι εὐεργετηθέντες ἀπὸ τὴν Μονὴ Σινὰ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ ὑπηρέτησαν ἐδῶ, λέμε αὐτὰ ποὺ αἰσθανόμεθα ἔστω καὶ ἄν φαίνονται βαρειὰ καὶ ἐνοχλητικὰ. Περιμένουμε ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Μονῆς νὰ ἐνεργήσουν ὅπως ἀρμόζει σὲ ὀρθοδόξους μοναχούς. Δὲν μπορεῖ ἡ εὐθύνη νὰ μετατίθεται σὲ ἕναν ὑπέργηρο ἄνθρωπο, ποὺ καὶ βιολογικά δυσκολεύεται νὰ συντηρήσῃ τὸν ἑαυτό του, ἄρα εἶναι εὐάλωτος ἀπὸ τὸ στενό περιβάλλον του. Μποροῦν νὰ βλέπουν τὸ πλοῖο νὰ κινδυνεύῃ νὰ τσακιστῇ στὰ βράχια, νὰ βλέπουν τὰ μάτια τοῦ καπετάνιου νὰ εἶναι κλειστά, νὰ ἔχει χάσῃ τὸν ἔλεγχο· καὶ ἀπλῶς νὰ περιμένουν ὡς ἀπαθεἰς θεατές, χωρὶς νὰ φωνάξουν, χωρὶς νὰ ἐνεργήσουν, χωρὶς νὰ τρέξουν νὰ πιάσουν τὸ τιμόνι;

Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴ τὴν συλλογικὴ ἀκηδία καὶ μιὰ ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ὑπάρχῃ κανεὶς Πατριάρχης γιὰ νὰ ἐνεργήσῃ ὥστε νὰ ξυπνήσουν οἱ πατέρες καὶ ἀναλάβουν τὸ ἔργο τῆς διευθετήσεως τῆς καταστάσεως, περιμένουμε ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς ποὺ δὲν καθεύδουν ἤ δὲν ἔχουν ἀπογοητευθῇ, καὶ τοὺς παρακαλοῦμε νὰ ἐνεργήσουν ὥστε νὰ ἐγερθῇ ἡ ἀδελφότης, νὰ ἐνεργήσῃ, καὶ ἡ Μονὴ νὰ διοικηθῂ ὅπως τῆς πρέπει, καὶ τὸ ἐδῶ μετόχι νὰ μὴν ἐρημώσῃ. Δὲν εἶναι ἀντιμοναχικὴ ἐνέργεια κάτι τέτοιο ἤ ἀντάρτικο -ὅπως συνηθίζεται σήμερα νὰ παρουσιάζεται κάθε προσπάθεια νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ ἑκάστοτε τέλμα- εἶναι εὐθύνη καὶ ὑποχρέωσις κάθε ἀνθρώπου χριστιανοῦ καὶ ἰδιαιτέρως μοναχοῦ. 

Περιμένουμε καὶ ἐλπίζουμε νὰ μὴν ἀναγκαστοῦμε νὰ ἐπανέλθουμε διαμαρτυρόμενοι, ἀλλὰ εὐχαριστοῦντες καὶ τὴν ἁγία (ποὺ τοὺς φώτησε) καὶ τοὺς πατέρες (ποὺ ἐνήργησαν δεόντως).

 

Ἐκ μέρους τῶν Κρητῶν φίλων τοῦ Μετοχίου Γεώργιος Κ. Τζανάκης