Σκέψεις γιὰ τὴν Ἡμέρα τοῦ Ἀγέννητου Παιδιοῦ

Ἀπό τὸ κίνημα ΝΙΚΗ

Σήμερα, πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Γέννηση τοῦ Κυρίου μας, ἡ Ἐκκλησία μας ἀφιερώνει τὴν ἡμέρα στὸ Ἀγέννητο Παιδί. 

Ἀγέννητο Παιδὶ εἶναι ἐκείνη ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ποὺ ἔχει ἤδη ἔρθει στὸν κόσμο, χωρὶς νὰ τῆς ἔχουμε ἀποδώσει ἡμέρα γενεθλίων. 

Βλέπετε, ἡ ἡμέρα τῶν γενεθλίων ἔχει νὰ κάνει μὲ ἐμᾶς τοὺς γύρω, τους ἐξωτερικοὺς μάρτυρες, ἀλλὰ ὄχι μὲ τὴν πραγματικὴ ἔναρξη τῆς ζωῆς, ποὺ ἤδη ἔχει συμβεῖ πρὸ πολλοῦ, «ἐξ ἂκρὰς συλλήψεως». 

Τὸ Ἀγέννητο Παιδί, χωρὶς νὰ ἔχει ἀντικρύσει ἀπ' εὐθείας το φῶς τῆς ἡμέρας, βλέπει τις φωτοσκιάσεις. Ἀγάλλεται μὲ τὴν ἤπια μουσικὴ καὶ τρομάζει στοὺς ξαφνικοὺς θορύβους. Νιώθει τὰ αἰσθήματα τῆς κυοφορούσας μάνας, χαμογελᾶ ὅταν ἐκείνη ἡ εὐλογημένη τροφὸς εἶναι καλά, δυστροπεῖ μὲ τὶς στενοχώριες της. Χαίρεται τὸ χάδι κι ἂς μὴν τὸ ἀγγίζει κανεὶς ἀπ' εὐθείας. Καί, πῶς ἄραγε νὰ ἑρμηνεύσουμε ἐκεῖνο τὸ μικρὸ μυστήριο, τὴ μητρικὴ μυρωδιὰ ποὺ τὸ Ἀγέννητο Παιδὶ ἀντιλαμβάνεται... μέσα στὸ ἀμνιακὸ ὑγρό! Ὅταν τὸ νεογέννητο βρέφος τὸ ἐναποθέσουν στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας, ἐκεῖνο ἠρεμεῖ γιατί καταλαβαίνει τὴ γνώριμη μυρωδιά της, τὴ μυρωδιὰ τῆς μικρῆς πατρίδας στὴν ὁποία ἔζησε πολλοὺς μῆνες ὡς Ἀγέννητο Παιδί. 

H Ὀρθόδοξη διδασκαλία ὁμιλεῖ γιὰ δημιουργία ζωῆς «ἐξ ἂκρὰς συλλήψεως». Ἂς θυμηθοῦμε (Λούκ. 1:39-44) ὅτι ἡ Παναγία Δέσποινα, ἀμέσως μετὰ τὸν Εὐαγγελισμό, πορεύεται μὲ βιασύνη στὴν θεία της τὴν Ἐλισάβετ, ποὺ ἦταν ἔγκυος στὸν Τίμιο Πρόδρομο. Ὁ τελευταῖος, 6 μηνῶν Ἀγέννητο Παιδί, σκιρτᾶ στὴν κοιλιὰ τῆς Ἐλισάβετ, καὶ ἐκείνη πληροῦται Πνεύματος Ἁγίου καὶ ἀναγνωρίζει τὸν «καρπὸ τῆς κοιλίας» τῆς Παναγίας, τὸν κυοφορούμενο Κύριο. Δὲν ἔχει περάσει παρὰ ἐλάχιστος χρόνος ἀπὸ τὸν Εὐαγγελισμό. Εἶναι καθαρῇ καὶ κρυστάλλινη ἡ ἔννοια «ἐξ ἂκρὰς συλλήψεως». 

Ἡ ἐπιστήμη συμφωνεῖ. Ἡ Μοριακὴ Ἀναπτυξιακὴ Βιολογία καὶ Ἐμβρυολογία βλέπουν τὸ πρῶτο ἀνθρώπινο διπλοειδὲς κύτταρο ὡς ζωντανὸ ὀργανισμὸ ποὺ φέρει ὅλες τὶς γενετικὲς πληροφορίες γιὰ ὅλον τὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό. Ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν πολλαπλασιάζεται καὶ ἤδη στὴν 3η ἑβδομάδα (18η ἡμέρα) τῆς ζωῆς, ἡ καρδιὰ πάλλεται. 

Στὸν σκληρόκαρδο ὅμως κόσμο ποὺ ζοῦμε, οἱ λέξεις «Ἀγέννητο Παιδὶ» μοιάζουν ἀπαγορευμένες, διότι τὶς βυθίζουμε στὰ θολὰ νερὰ τῶν «ὅρων καὶ προϋποθέσεων» τῆς βολῆς μας. Οἱ ἐνοχλητικὲς λέξεις «ἔκτρωση» καὶ «ἄμβλωση» ἀντικαταστάθηκαν στὸν ποινικὸ κώδικα μὲ τὸν ἠθικὰ ἀναίσθητο καὶ ἀποφορτισμένο ὅρο «διακοπὴ τῆς κύησης». Σωρεία οἱ ἀντιφάσεις στὸν νομικὸ καὶ πνευματικό μας πολιτισμό. Θὰ ἀπαριθμήσουμε ἐν συντομίᾳ ἑπτά: 

Πρῶτον, ὁ νομοθέτης ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ὀλιγοήμερη ζωὴ ποὺ ἐξελίσσεται καὶ αὐξάνεται πρὶν τὴν ἐμφύτευση τοῦ ζῶντος ὀργανισμοῦ στὴ μήτρα, ὥστε ἡ «μπίζνα τοῦ χαπιοῦ τῆς ἑπόμενης μέρας» νὰ προηγεῖται τῆς ἱερότητας τῆς ζωῆς. 

Δεύτερον, ὁ νομοθέτης ἐπεκτείνει ὡς τὴν δωδέκατη ἑβδομάδα ζωῆς (καὶ παραπάνω, ἀναλόγως τῶν συνθηκῶν) τὸ δικαίωμα «τερματισμοῦ τῆς κύησης» (sic) κατὰ τὸ ἄρθρο 304 Ποινικοῦ Κώδικα (Ν.4619/2019), μάλιστα μὲ μία περίτεχνη ...ἀποφατικὴ διατύπωση: «δὲν εἶναι ἄδικη πράξη ἡ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης.... ἂν δὲν ἔχουν συμπληρωθεῖ δώδεκα ἑβδομάδες ἐγκυμοσύνης», ἀρκεῖ νὰ συναινεῖ ἡ ἔγκυος. Ἀναρωτιέται κανείς, ὁ νομοθέτης λέει τί ΔΕΝ εἶναι αὐτὴ ἡ πράξη («δὲν εἶναι ἄδικη»), ὡστόσο δὲν λέει τί εἶναι. Καὶ φυσικὰ ΔΕΝ τὴν ἀποκαλεῖ «δίκαιη πράξη». Τί πράξη εἶναι τότε; Ἄχρωμο καὶ ἄοσμο θρόϊσμα τοῦ ἀέρα; 

Τρίτον, τὸ Ἀγέννητο Παιδί, ἂν καὶ μὲ παραβιαζόμενο τὸ δικαίωμα στὴ ζωή, διατηρεῖ ἀπαραβίαστα ἀστικὰ δικαιώματα: Τοῦ ἀναγνωρίζονται δικαιώματα κληρονομιᾶς καὶ συνταξιοδότησης, δικαιώματα διατροφῆς καὶ προστασίας τῆς περιουσίας ἐὰν ἔχασε γονέα κατὰ τὴν κύηση, δικαιώματα ἀποζημίωσης γιὰ βλάβες ποὺ προκλήθηκαν κατὰ τὴν κύηση. Ὅμως λείπει τὸ δικαίωμα ...νὰ ζήσει. 

Τέταρτον, ἐνῶ θεωροῦμε αὐτονόητο τὸ δικαίωμα ἀπολογίας ἑνὸς κατηγορουμένου, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πλέον αὐταπόδεικτα καὶ βαριὰ ἐγκλήματα, κατὰ τὸ πλατωνικὸ «μὴδὲ δίκην δικάσῃς, πρὶν ἀμφὸῖν μῦθον ἀκούσῃς», ὡστόσο τὸν Ἀγέννητο Ἀθῶο σπεύδουμε νὰ τὸν ἐκτελέσουμε χωρὶς νὰ δεχθοῦμε τὴν ἀπολογία του. Τί θὰ ἔλεγε; Ἁπλῶς, «ἀφῆστε μὲ νὰ ζήσω»... 

Πέμπτον, τὸ δικαίωμα στὴ ζωὴ τοῦ Ἀγέννητου Παιδιοῦ ξεθωριάζει μπροστὰ σὲ ἕνα ἄλλο, δῆθεν ἱερότερο δικαίωμα, τῆς «αὐτοδιάθεσης τοῦ σώματος» τῆς κυοφορούσας, χωρὶς ὅμως νὰ σκεπτόμαστε τὸ δεύτερο σῶμα μέσα της, τὸ ὁποῖο ἐπίσης ἀξιώνει τὴν αὐτοδιάθεσή του. Καὶ ἂν τὸ Ἀγέννητο Παιδὶ δὲν τὸ λογαριάζουμε γιατί τάχα δὲν εἶναι αὐτόνομη ἡ ἐπιβίωσή του, ἄραγε πότε ἐμεῖς ποὺ γεννηθήκαμε ἐπιβιώσαμε αὐτόνομοι; 

Ἕκτον, θορυβοῦμε μὲ τὸν καινοφανῆ ὅρο τῆς «γυναικοκτονίας», σιωπῶντας ἀπέναντι στὴν πλέον διαδεδομένη γυναικοκτονία τοῦ πλανήτη: τὴν «διακοπὴ κύησης» τῶν ἀγέννητων κοριτσιῶν. Ἐκεῖνοι ποὺ ἀκοῦνε τὸν ΟΗΕ γιὰ καθετὶ ἄλλο ἀπίθανο, κωφεύουν ἐπιλεκτικὰ ὅταν ὁ ΟΗΕ ζητᾶ τὴ «νομικὴ προστασία τῶν κοριτσιῶν ἀπὸ τὴν ἐμβρυϊκὴ ἡλικία» (4η Διεθνὴς Σύνοδος ΟΗΕ γιὰ τὶς Γυναῖκες, Διακήρυξη τοῦ Πεκίνου). 

Τέλος, τὸ ἴδιο τὸ γεγονὸς ὅτι συζητᾶμε γιὰ τὸ θέμα αὐτό, συμβαίνει μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ οἱ γονεῖς μας ἐπέλεξαν νὰ μὴ μᾶς σκοτώσουν προτοῦ δοῦμε το φῶς τοῦ ἥλιου! Εἴμαστε οἱ ἐλάχιστοι ἐπιβιώσαντες ἀπὸ τὶς «διακοπὲς κύησης». Ἐνῶ ἀπολαμβάνουμε τὴν ἐλεημοσύνη τῆς ἀνθρωπιᾶς τῶν γονέων μας, γιατί τὴν ἀφαιροῦμε ἀπὸ τὰ δικά μας παιδιά; 

Κάποιοι θεωροῦν ὅτι ἡ προστασία τῆς Ἀγέννητης Ζωῆς εἶναι ἐργαλεῖο δημογραφικῆς ἀνάπτυξης. Αὐτὸ κρύβει μία ἐπικίνδυνη παραδοχή, ὅτι ἂν κάποτε ξεπεράσουμε τὸ δημογραφικό μας πρόβλημα, τότε θὰ εἶναι ἐνδεχομένως ἀποδεκτὸ νὰ στεροῦμε τὴ ζωὴ στὸ Ἀγέννητο Παιδί. Δὲν εἶναι ἔτσι. 

Ἡ προστασία τῆς Ἀγέννητης Ζωῆς δὲν εἶναι ἐργαλεῖο γιὰ κάτι ἄλλο, εἶναι αὐταξία καὶ αὐτοσκοπός. Εἶναι ζήτημα πνευματικό, ἠθικὸ καὶ βαθιὰ ἀνθρώπινο. Ἀγγίζει τὸν πυρῆνα τοῦ πολιτισμοῦ μας, τὴν ψυχὴ τῆς Ρωμιοσύνης μας. Εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ζωῆς, ἡ πνευματικὴ ἀρχοντιά μας, τὸ γέλιο τοῦ παιδιοῦ ποὺ μᾶς χαρίζει μιὰ πρόγευση τοῦ παραδείσου! 

Προστατεύοντας τὴν Ἀγέννητη Ζωή, πολῖτες καὶ πολιτεία, ἀποδεικνύουμε ὅτι μποροῦμε καὶ θέλουμε νὰ προστατέψουμε κάθε πρόσωπο στὴν κοινωνία μας, δὲν ἀφήνουμε πίσω κανέναν ἀδύναμο. Δείχνουμε ἔμπρακτο σεβασμὸ στὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, σφυρηλατοῦμε τὴ συνοχὴ καὶ τὴν ὁμοψυχία. Ἑνώνουμε κυριολεκτικὰ τὴν κοινωνία καὶ τὴν πατρίδα μας. Ἀπὸ τὸ μικρόψυχο «ἐγὼ» πᾶμε στὸ εὐγενικὸ «ἐμεῖς». Τό «ἵνά ὦσίν ἕν» τοῦ Χριστοῦ μας. 

Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶναι Ἐλευθερία. 

Καὶ γιὰ νὰ φτάσουμε στὸν καρπὸ τῆς ἐλευθερίας, πρέπει νὰ ποτίσουμε τὴ ρίζα της. Δὲν εἶναι ἱκανὴ ἡ νομοθετικὴ μυωπία τῆς καταστολῆς, τῶν ἀπαγορεύσεων καὶ τῶν ἀφορισμῶν. Ἀπαιτεῖται παιδεία, ἐπίγνωση, ἀγάπη. Ἡ κάθε κυοφοροῦσα μητέρα ἀξίζει νὰ ἐνστερνισθεῖ βαθιὰ τὴν ἀνάγκη προστασίας τῆς νέας ἀνυπεράσπιστης ζωῆς, ὡς προσωπική της ἐπιλογή, καὶ ὄχι ἐπειδὴ τὴν πιάνει τὸ ραντὰρ τοῦ νόμου. 

Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ἡ πολιτεία ἀξίζει νὰ ἀγκαλιάζει προνοητικά, νὰ θεραπεύει τὰ τραύματα, νὰ ἐξαλείφει τὶς κάθε λογῆς αἰτίες ποὺ σπρώχνουν τὴν κυοφοροῦσα μητέρα σὲ μία ἐξαιρετικὰ κακὴ ἐπιλογὴ ποὺ θὰ τραυματίσει ἀνεξίτηλα καὶ τὸν δικό της ψυχισμό. Ἀξίζει νὰ προστατεύσουμε τὴ μητέρα, θεσμοθετῶντας ἕνα πλέγμα πραγματικῆς προστασίας ἀπὸ τὰ κοινωνικὰ καὶ ψυχολογικὰ στίγματα, ἀπὸ τὴν πίεση τοῦ οἰκογενειακοῦ περίγυρου, ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀνέχεια, αἰτίες ποὺ καθιστοῦν μία ἐγκυμοσύνη ἀνεπιθύμητη. Ἀξίζει νὰ προστατεύσουμε καὶ νὰ ὑποστηρίξουμε ἠθικὰ καὶ ψυχολογικὰ τὶς ἐγκύους θύματα βιασμοῦ ἢ ἐνδοοικογενειακῆς σεξουαλικῆς βίας, καὶ ταυτόχρονα τιμωρῶντας τὸν ἔνοχο καὶ ὄχι τὸν ἀθῶο. Ἀξίζει νὰ ὑποστηρίξουμε οἰκονομικά, μὲ ὁλικὴ κάλυψη κόστους τοκετοῦ, ὅλες τὶς κυοφοροῦσες μητέρες. Ἀξίζει νὰ προστατεύσουμε τὸ Ἀγέννητο Παιδὶ μὲ διευρυμένη πολιτικὴ γιὰ υἱοθεσίες, ὥστε ἀκόμη καὶ ὅσες ἔγκυοι θὰ ἐπέμεναν νὰ μὴν ἀναλάβουν τὴν εὐθύνη νὰ μεγαλώσουν τὸ παιδί τους, τοὐλάχιστον νὰ δώσουν τὴν εὐκαιρία στὴ νέα ζωὴ νὰ ἀνθίσει. Καὶ νὰ εἴμαστε σίγουροι ὅτι κάνοντας αὐτά, ὅλοι μαζί, θὰ ἑλκύσουμε τὴ Χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ξανὰ στὸν ταλαιπωρημένο τόπο μας. 

Ἡ τελευταία μέρα αὐτοῦ τοῦ ἔτους κλείνει μὲ τὴν Ἡμέρα γιὰ τὸ Ἀγέννητο Παιδί. Στὴ ΝΙΚΗ, τὸ ἔτος 2024 ποὺ ξεκινᾶ, τὸ ἀφιερώνουμε στὴν Ἑλληνικὴ Παραδοσιακὴ Οἰκογένεια. 

Καλὴ κι εὐλογημένη χρονιά, στὶς μητέρες, στοὺς πατέρες, στὰ ἀγέννητα καὶ στὰ γεννημένα παιδιὰ τῆς Ἑλλάδας μας!