«Γάμοι», τεκνοθεσίες, παραφωνίες...

Γράφει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κισάμου καὶ Σελίνου κ. Ἀμφιλόχιος 

Γνωστό μου πρόσωπο μοῦ ἔστειλε τὴν φωτογραφία αὐτὴ ἡ ὁποία, νομίζω, ἐκφράζει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῶν καιρῶν μας. 

Τὰ σύμβολα τοῦ Ἔθνους: Ἡ Σημαία καὶ τὸ Κοινοβούλιο, μὲ τὸ μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτη, ὑπὸ τὸ κράτος ἑνὸς συννεφιασμένου, μουντοῦ οὐρανοῦ, ἕτοιμου γιὰ μπόρα καὶ καταιγίδα. 

Ἐνῶ οἱ καρδιὲς τῶν ἀπανταχοῦ Χριστιανῶν γεύονται τὴν μυστικὴ χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Θείου Βρέφους, ἡ Χώρα μας, κοιτίδα τοῦ πολιτισμοῦ, αἰῶνες τώρα προσανατολισμένη στὴν πίστη «τῷ Θεῷ» ποὺ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κήρυξε στὴν Πνύκα τὸ 51 μ.Χ., θέτοντας τὰ θεμέλια μεταξὺ τῆς Χριστιανικῆς καὶ τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς παράδοσης, φανερώνοντας τὸν Θεὸ τῆς Ἀποκάλυψης• ἡ Χώρα ποὺ μορφώθηκε, γαλουχήθηκε, τράφηκε καί, πλεῖστες φορὲς στὴν ἱστορική της πορεία, ἀναστήθηκε ἀπὸ τὴν τέφρα της, στηριγμένη σ΄ αὐτὴ τὴν πίστη στὸν γεννηθέντα Χριστό, ἀντὶ νὰ χαίρεται τὴν ἔλευση τοῦ Θεοῦ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς... ἀγάπης, στὸ κέντρο τῆς σφαίρας τοῦ δημόσιου διαλόγου ἔχει τεθεῖ τὸ θέμα τοῦ «γάμου» τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν. Τυχαῖο ἄραγε; Σύμπτωση; 

Δηλώσεις, ἐξαγγελίες, συμφωνίες, διαφωνίες, ἐπιχειρήματα, (ὑπέρ - κατὰ) ὡς καὶ ἄλλα τινὰ συνθέτουν τὸ σκηνικὸ τοῦ διαλόγου αὐτοῦ. 

Καθώς, ὡς λέει καὶ ὁ θυμόσοφος λαός, «καπνὸς χωρὶς φωτιὰ δὲν ὑπάρχει», εἶναι προφανὲς ὅτι ὅλο αὐτὸ προοιωνίζει τὰ μελλούμενα. Καὶ ἐπειδὴ τὰ μελλούμενα ἀγγίζουν τὸν πυρῆνα, τὸ dna τοῦ λαοῦ, τὸ παρὸν μὰ κυρίως τὸ μέλλον του, καὶ ἀφοροῦν ὅλους μας, περιθώρια ἐφησυχασμοῦ καὶ «δῆθεν» μηδενίζονται. 

«Σιωπηρὴ ἰσότητα», ὁ κορμὸς τοῦ περί οὗ ὁ λόγος προτεινόμενου Νομοσχεδίου. Ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕνα βασικὸ ἄρθρο ποὺ ἐπεκτείνει τὸ δικαίωμα τοῦ γάμου, ὁρίζοντας ὅτι νοεῖται ἀνάμεσα σὲ ἄτομα τοῦ ἰδίου ἢ διαφορετικοῦ φύλου. 

Ἀπὸ αὐτὴ τὴ γραμματικὴ διεύρυνση τοῦ ὁρισμοῦ του θὰ προέρχεται ἡ λεγόμενη «σιωπηρὴ ἰσότητα» ὡς καὶ ὅλων τῶν ὑπόλοιπων δικαιωμάτων ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτόν. Δηλαδή, νὰ ἰσχύει γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως γιὰ ἕνα παντρεμένο ὁμόφυλο ζευγάρι ὅ,τι ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ κάθε παντρεμένο ἑτερόφυλο ζευγάρι, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς τεκνοθεσίας. 

Οἱ ὑπερασπιστὲς αὐτῆς τῆς ἄποψης μιλοῦν γιὰ τὴν θέσπιση: «γάμου ἀνεξαρτήτως φύλου, μὲ πρόβλεψη στὴν πρόσβαση στὴν τεχνικὴ γονιμοποίηση ἀνεξαρτήτως φύλου μὲ ταυτόχρονη ἀναγνώριση», ἀναφέροντας: «Ὀφείλουμε ἐν ἔτει 2023 νὰ ὑπερασπιστοῦμε μιὰ προοδευτικὴ κοινωνία, μὲ πρόταγμα τὴν ἐξάλειψη τῶν διακρίσεων καὶ ἀποκλεισμῶν βάσει φύλου, φυλῆς, καταγωγῆς, θρησκείας, σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, ἀναπηρίας», κάνοντας λόγο γιά: «ἀτομικὲς ἐλευθερίες», «δικαιώματα», «ἀνοικτὴ καὶ σύγχρονη κοινωνία». 

«Ὁτιδήποτε ἄλλο ὑπηρετεῖ μᾶλλον λογικὲς ὁμοιομορφίας καὶ ἐπιβολῆς ἑνὸς συγκεκριμένου συντηρητικοῦ προτύπου γιὰ τὴ μορφὴ τῆς οἰκογένειας», καταλήγουν. 

Ἐννοῶντας, προφανῶς, πὼς ἡ παραδοσιακὴ Ἑλληνικὴ οἰκογένεια, ἡ ἱστορία τῆς ὁποίας χάνεται στὰ βάθη τῶν αἰώνων, καὶ ἐξ΄ αἰτίας τῆς ὁποίας σήμερα ὑπάρχουμε ὡς Ἔθνος, ἡ οἰκογένεια αὐτὴ ἀποτελεῖ «συντηρητικὸ πρότυπο»! 

«Πρότυπο», τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ ἰσοπεδωθεῖ καὶ νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν «νέα κανονικότητα» ὅπως, οἱ ὑπερασπιστὲς αὐτῆς τῆς ἄποψης, ὀνομάζουν αὐτὸ ποὺ φαίνεται νὰ ξημερώνει καὶ νὰ ἀναζητεῖται «ὁ κατάλληλος χρόνος» ὡς δηλώνουν οἱ ἐπαΐοντες, προφανῶς μετρῶντας οἱ ἴδιοι μὲ τά... γνωστὰ μέτρα καὶ σταθμά! 

Τί ἰσχύει σήμερα στὴν Χώρα μας; Σχέσεις τέτοιου εἴδους, ὁμόφυλων ζευγαριῶν, νομικὰ καλύπτονται ἀπὸ τὰ σύμφωνα συμβίωσης, τὰ ὁποῖα κατοχυρώνουν τὰ ἐμπλεκόμενα μέλη ὡς καὶ ὅλα τὰ δικαιώματα τους. 

Ἡ ἐπιχειρηματολογία ὑπὲρ τῆς ἄποψης αὐτῆς εἶναι ὅτι παιδία ποὺ βρίσκονται μέσα σὲ αὐτὲς τὶς σχέσεις εἶναι ἀκάλυπτα ἀπὸ τὸν νόμο καὶ τὸ ἕτερο μέλος δὲν ἀναγνωρίζεται ὡς γονέας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀνακύπτουν θέματα καὶ δυσκολίες πρακτικῆς φύσεως. 

Ἐὰν ὄντως ὑπάρχουν τέτοιου εἴδους θέματα νομικῆς φύσεως εἶναι σαφὲς ὅτι ὁ νομοθέτης ὀφείλει νὰ τὰ ρυθμίσει. 

Τὰ παιδιὰ δηλ. ποὺ βρίσκονται μέσα σὲ μιὰ τέτοια σχέση, παιδιὰ ποὺ τὸ ἕνα μέλος ἐκ τῶν δύο εἶναι ὁ φυσικὸς γονέας καὶ ὁ γονέας αὐτὸς συνάπτει μιὰ τέτοιου εἴδους σχέση καὶ νόμιμα ἔχει τὴν ἐπιμέλεια τοῦ παιδιοῦ του, αὐτὲς οἱ περιπτώσεις παιδιῶν σαφῶς καὶ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν νομικὴ κάλυψη ὡς πρὸς τὸ μέλλον τους μέσα στὴν σχέση αὐτή. 

Αὐτὸ εἶναι ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας νὰ τὸ ρυθμίσει, ὑποχρέωση ποὺ προφανῶς μπορεῖ νὰ ρυθμιστεῖ μέσα στὸ λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης. 

Τὸ θέμα ὅμως δὲν εἶναι ἡ τακτοποίηση νομικῶν θεμάτων ποὺ ἀφοροῦν τα ἤδη ὑπάρχοντα παιδιὰ μέσα σὲ τέτοιου εἴδους σχέσεις ποὺ τὸ ἕνα ἐκ τῶν δύο μελῶν εἶναι ὁ φυσικός τους γονέας, ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ ἀνατροπή, γιὰ ξεθεμελίωμα τῆς οἰκογένειας. 

Μιλᾶμε γιὰ μορφή- μορφές, νέας- νέων εἰδῶν οἰκογενειῶν, μὲ ὁμόφυλα μέλη, τὰ ὁποῖα δὲν διεκδικοῦν ἁπλὰ τὴν νομικὴ κατοχύρωση τῶν φυσικῶν τους παιδιῶν, ἀλλὰ τὴν ἀπόκτηση παιδιῶν, μέσῳ «παρένθετης μητέρας», «ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς», ὡς καὶ μὲ ὅποιο ἄλλο μέσον ἡ ἐπιστήμη, μελλοντικὰ ἴσως, ἐφεύρει. 

Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία ποὺ στέκεται ἀκόμα ὄρθια, χάρη στὸ ζωτικότερο κύτταρο της, τὴν οἰκογένεια, ὅπως αὐτὴ σχηματίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μονοσήμαντα καὶ μὲ βάση τὸ νομικό μας πολιτισμὸ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς ἀξιακούς μας κώδικες, ὡς ἡ συνένωση ἑνὸς ἄνδρα καὶ μιᾶς γυναίκας, αὐτὸς ὁ ἱερὸς καὶ ἅγιος θεσμὸς τῆς οἰκογένειας· θεσμὸς στὸν ὁποῖο ὀφείλεται ἡ ἐπιβίωση καὶ ἡ διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους· θεσμὸς ποὺ διαμορφώνει τὴν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ, δηλαδὴ τῆς κοινωνίας του αὔριο, τίθεται στὸ στόχαστρο τῆς διάλυσης καὶ τῆς ἀποσύνθεσης, πλήττεται ἀπὸ ἐπικίνδυνες ἐκπτώσεις καὶ στρεβλώσεις. 

Ἡ ἄκριτη καὶ ἀβασάνιστη εἰσαγωγὴ νέων ἠθῶν ποὺ ὁδηγοῦν στὴν διαστροφὴ τοῦ ἀνθρωπολογικοῦ μοντέλου, δημιουργοῦν ἕνα δυστοπικὸ παρὸν καί, κυρίως, ἕνα ἐφιαλτικὸ μέλλον, μὲ λαβωμένη τὴν ψυχὴ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν ζωοδότρα δύναμη τῆς Ἑλληνικῆς οἰκογένειας, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀνιδιοτελῆ καὶ αὐτοθυσιαστικὴ ἀγάπη ποὺ προσφέρουν οἱ ἔννοιες, «μάνα» καὶ «πατέρας». 

Ἡ ἔννοια «πατέρας» ποὺ δηλώνει τὴν προστασία, τὸ στήριγμα, τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ σιγουριὰ καὶ ἡ ἔννοια «μάνα», ἡ πιὸ ἱερὴ λέξη τῆς ἀνθρωπότητας, αὐτὴ ποὺ δίνει τὴν ζωὴ· ἔννοιες καὶ λέξεις μὲ νόημα βαθύ, ἱερό, αἰώνιο· ἔννοιες μὲ τὸ μεγαλύτερο κῦρος καὶ ἐπισημότητα στὴν οἰκουμενικὴ ἀνθρωπότητα, τίτλοι τιμῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, λέξεις καὶ ἔννοιες γεμᾶτες συναίσθημα, χαρὰ καὶ δάκρυα, θὰ ἀντικατασταθοῦν ἀπὸ τοὺς ὅρους «γονέας 1» καὶ «γονέας 2», μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου. 

Πολὺς ὁ λόγος στὶς μέρες μας γιὰ τὴν κάλυψη χιλιάδων θέσεων ἐργασίας, σὲ ἕνα μεγάλο φάσμα χώρων ἐργασίας, καὶ μεγάλη ἡ πρόσφατη συζήτηση γιὰ τὶς ἀδειοδοτήσεις χιλιάδων ἀλλοδαπῶν ποὺ θὰ καλύψουν τὶς ἀνάγκες αὐτές. Θύματα καὶ αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀδηφάγου πολιτισμοῦ μας, ψάχνουν μιὰ εὐκαιρία στὴν ζωή, ἀλλὰ τὸ μεῖζον πρόβλημα τῆς Χώρας, τὸ δημογραφικό, πὼς θὰ λυθεῖ; 

Μὲ «παρένθετες μητέρες»; καὶ «ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή»; ἢ μὲ τὶς εἰσαγωγὲς χιλιάδων, κάποιοι μιλοῦν γιὰ 500.000 χιλιάδες ἀλλοδαπῶν, γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν στὴν ἐργασία; 

Διερωτῶμαι: Οἱ ἰθύνοντες δὲν ἀναλογίζονται τὴν εὐθύνη τοὺς ἔναντι τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ μέλλοντος αὐτῆς τῆς Πατρίδας; Τί εἴδους Ἑλλάδα ἐπιθυμοῦν νὰ παραδώσουν στὶς ἑπόμενες γενεές; 

Ἀντὶ νὰ στηριχθεῖ ἡ οἰκογένεια ὡς θεσμὸς ἱερός, νὰ βοηθηθεῖ ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια καὶ ἀντὶ νὰ δωθοῦν κίνητρα γιὰ τὴν δημιουργία νέων οἰκογενειῶν ποὺ τὰ νέα παιδιὰ τρομάζουν στὴν ἰδέα καὶ μόνο δημιουργίας οἰκογένειας, καθὼς ἐκλείπουν τὰ κίνητρα, ἡ ὅλη ἀγωνία ἐξαντλεῖται στὴν θεσμοθέτηση νέων μορφῶν «οἰκογενειῶν»; 

Γιατί δὲν ρυθμίζονται νομικά, τὰ ὅσα θέματα ἀφοροῦν τὰ παιδιὰ ποὺ βρίσκονται μέσα στὶς σχέσεις αὐτές, ὅπως καλύπτονται ἀπὸ τὰ σύμφωνα συμβίωσης; 

Γιατί δὲν ἀφήνεται ἕνας λαὸς ποὺ τὸ 68,7% ἐκφράζει τὴ διαφωνία του, νὰ συνεχίζει νὰ πορεύεται, νὰ ζεῖ, νὰ δημιουργεῖ καὶ νὰ μεγαλουργεῖ μέσα στὸν νομικό του πολιτισμὸ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς ἀξιακούς του κώδικες; 

Τί εἴδους, τέλος, οὑμανισμὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ προβάλλεται σήμερα στὴν δῆθεν πολιτισμένη Δύση ὅταν, σύμφωνα μὲ δημοσιεύματα, προτείνεται ἀκόμα καὶ ἡ νομιμοποίηση τῆς αἱμομιξίας, καθὼς θεωρεῖται.. «θεμελιῶδες δικαίωμα τῶν ἐνηλίκων ἀδελφῶν γιὰ σεξουαλικὴ αὐτοδιάθεση», σύμφωνα μὲ τὸ Γερμανικὸ Συμβούλιο Δεοντολογίας; 

Στὸ τέλος τί θὰ μείνει ὄρθιο, ἢ μήπως... δὲν πρέπει τίποτα νὰ μείνει; 

imks