Τό παράλογο τοῦ «δικαιώματος» τοῦ φόνου, μέσω ἀμβλώσεων

Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,

Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων

Τό παράλογο τοῦ «δικαιώματος» τοῦ φόνου, μέσω ἀμβλώσεων

H Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπέστειλε πρόσφατα Ἐγκύκλιο στόν λαό της, μέ θέμα τήν «προστασία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς καί τήν ἀποφυγή τῶν ἀμβλώσεων», ἡ ὁποία ἀναγνώσθηκε,  στίς 8 Σεπτεμβρίου, ἡμέρα πού ἑορτάζουμε τό Γενέσιο τῆς Θεοτόκου, σέ ὅλους τούς Ναούς τῆς χώρας.

Ἀκολουθῶντας τή διδασκαλία τῶν Ἁγίων της Συνόδων, ἡ Ἐκκλησία διακηρύσσει ὅτι «τό ἔμβρυο εἶναι τέλειος ἄνθρωπος κατά... τήν ταυτότητα, ὁ ὁποῖος ἐξελίσσεται καί ἀναπτύσσεται κατά τή διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης στά μητρικά σπλάγχνα, προσδοκῶντας τή γέννηση, γιά νά συνεχίσει τήν ἀνάπτυξη κατά τή βιολογική πορεία του».

Ἤδη, ἡ Πενθέκτη ἕν Τρούλω Οἰκουμενική Σύνοδος (91ος Κανόνας), τό 691 μ.Χ., εἶχε καθορίσει,  ὁριστικά, τή θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ταυτίζοντας τήν ἄμβλωση μέ ἀνθρωποκτονία καί ὁρίζοντας ἀποχή, ἀπό τή Θεία Εὐχαριστία, ὅσων εὐθύνονται γί΄ αὐτήν.

Δέν μπορεῖ, συνεπῶς, ἡ Ἐκκλησία, σύμφωνα μέ την ὡς ἄνω Ἐγκύκλιο, νά δεχθεῖ οὔτε τίς ἐπιστημονικές θεωρήσεις, οὔτε τίς κοινωνικές ἀντιλήψεις οὔτε τήν ὅποια νομολογία,  «πού ἀμφισβητοῦν τήν ἀξία τοῦ ἐμβρύου, στερῶντας του τό προνόμιο καί τό δικαίωμα τῆς ζωῆς καί ἐγκαταλείποντάς το ἀπροστάτευτο καί ἕρμαιο τῆς ἀνθρώπινης ἀγριότητας. Ἡ ἐσκεμμένη καί ἄκριτη ἀφαίρεση μιᾶς ζωῆς εἶναι ἀντίθετη πρός τόν ὀφειλόμενο σεβασμό μας στήν ἱερότητα τῆς θείας δημιουργίας καί μάλιστα στήν κορωνίδα αὐτῆς, τόν ἄνθρωπο».

Οἱ ὅποιες ἀντιδράσεις ἀπό κάποια στελέχη τῶν ὀργανώσεων τῶν δικαιωματιστῶν καί τῶν ΜΜΕ πού τούς ὑποστηρίζουν, εἶναι φανερό ὅτι διακατέχονται ἀπό ἕνα ἀδικαιολόγητο ἀντιεκκλησιαστικό καί ὑβριστικό ὕφος, ποτίζοντας μέ δηλητήριο καί ἀντιχριστιανική ἐχθρότητα τίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καί ἰδιαίτερα τῶν νέων ἀνθρώπων.

Ὀφείλουμε νά σκεφτοῦμε, ὅμως, γιατί ἄραγε καθυβρίζεται καί συκοφαντεῖται γιά τό θέμα αὐτό ἡ Ἐκκλησία; Ἐπειδή μένει πιστή στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί προβάλλει τά χριστιανικά πρότυπα ζωῆς, ζητῶντας νά ἀποφεύγονται ἀποφάσεις καί ἐνέργειες πού φέρνουν τήν αὐτοκαταστροφή στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη;

Θά ἤθελαν, δηλαδή, ὅσοι διαμαρτύρονται, νά παραπαίει ἡ Ἐκκλησία, «ὡς κάλαμος ὑπό ἀνέμου σαλευόμενη», νά προδίδει τήν πίστη της, νά συμμορφώνεται στά κοσμικά συνθήματα ζωῆς, πού διέπονται ἀπό ἀνθρώπινα πάθη καί νά ἀπορρίπτει τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, ἡ τήρηση τῶν ὁποίων ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στή σωτηρία;

Πῶς εἶναι δυνατό νά ἀπαιτεῖται ἀπό τήν Ἐκκλησία νά ἀρνεῖται τόν διδακτικό καί σωτηριακό ρόλο, πού τῆς ἀνέθεσε ὁ Ἱδρυτής της Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά ἱκανοποιεῖ τά κατώτερα ἔνστικτα κάποιων ἀνθρώπων, πού, μέ ἰδεοληπτικά ἤ ἄλλα ατὁμοκρατικά κριτήρια, ἀρνοῦνται ἤ διαστρεβλώνουν ἕνα ἀπό τά ἱερότερα στοιχεῖα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, πού εἶναι ὁ σεβασμός στήν ἴδια τή ζωή καί στή διατήρησή της;

Διαβάσαμε καί εἴδαμε ὅτι κάποιες γυναῖκες, διαδήλωναν ἐναντίον τῆς Ἐγκυκλίου της Ἐκκλησίας, προβάλλοντας τά δικαιώματά τους νά ἐξουσιάζουν ἐκεῖνες τό σῶμα τους καί τό ἔμβρυό τους καί ὅτι κάποιοι ἄλλοι, προέβαιναν σέ βίαιες βεβηλώσεις ἱερῶν ναῶν, «τιμωρῶντας» ἔτσι τήν Ἐκκλησία γιά τά μηνύματα πού ἔστειλε μέσῳ τῆς Ἐγκυκλίου της στά μέλη της.

Ἴσως, ὅμως, δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι ἡ ὑπεράσπιση τῶν ὅποιων δικαιωμάτων, δέν εἶναι ἀληθινή καί συνεπής, ἀλλά πλήρης ἀντιφάσεων, ἐάν δέν διατηρεῖται ὁ σεβασμός στά δικαιώματα ἄλλων ὑπάρξεων καί μάλιστα τῶν δικῶν τους, ὡς μητέρων, ἀγέννητων καί ἀνυπεράσπιστων παιδιῶν.

Ἔτσι, στό ὄνομα τῶν δικαιωμάτων τους, ὄχι μόνον ὑπερασπίζονται τήν ἐξουσία πού ἔχουν νά φονεύουν τά παιδιά τους, ἐπειδή δῆθεν τούς ἀνήκουν, ἀλλά ἀπαιτοῦν, ταυτόχρονα, ἀπό τήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία νά συμφωνοῦν μαζί τους καί νά δικαιώνουν τίς ἐγκληματικές τους προθέσεις ἤ πράξεις.

Ὡστόσο, ὁ ἀγῶνας τους δέν εἶναι δίκαιος, ὅταν ἀπαιτοῦν, στό πλαίσιο τοῦ παράλογου ἀτομοκεντρισμοῦ καί ὄχι στό πλαίσιο τῆς ἔλλογης συλλογικότητας  νά τούς δικαιώνει, ἀκόμη καί Ἐκκλησία, τό ἐκτός λογικῆς καί ἠθικῆς δικαίωμά της τους, νά φονεύουν ἀναγνωρισμένες, θεολογικά καί ἐπιστημονικά, ἀνθρώπινες ὑπάρξεις.

Ὅταν, μάλιστα, πρόκειται γιά ἀνθρώπινα πρόσωπα, μέ σῶμα καί ψυχή, πού βρίσκονται ἀκόμη στήν ἐμβρυακή περίοδο τῆς ζωῆς τους καί, μάλιστα, πού μπορεῖ νά εἶναι καί δικά τους παιδιά, τότε, εἶναι βέβαιο ὅτι δέν ἔχουν συνείδηση πώς ξεπερνοῦν τά ὅρια τῆς ἐλευθερίας καί τῶν δικαιωμάτων τους, καθώς εἰσέρχονται, μέ φανατισμό καί ἐγκληματική διάθεση, στό χῶρο τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ δικαιώματος πού ἔχουν τά ἔμβρυα, νά ζήσουν καί νά μήν φονευθοῦν.

Ἀπό ἀνθρωπιστικῆς πλευρᾶς, μιλᾶμε γιά μιά ἐλευθερία, πού μετατρέπεται στή μέγιστη ἀνηθικότητα καί ἀσυδοσία, πού θά μποροῦσε νά κάνει ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, ὅταν, μέσῳ αὐτῆς, διεκδικεῖται τό δικαίωμα στό φονικό ἔγκλημα τῆς ἀφαίρεσης τῆς ζωῆς ἑνός ἄλλου.

Πρόκειται γιά τό παράλογο τῶν παραλόγων, γιά μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες βαρβαρότητες τῆς λεγόμενης πολιτισμένης καί ἐκσυγχρονισμένης ἀνθρωπότητας.

Καί,  φυσικά, οἱ πιθανοί ἐγκληματίες εἶναι οἱ ἴδιες οἱ μητέρες, πού διεκδικοῦν στό ὄνομα τοῦ δικαιωματισμοῦ, τή δυνατότητα νά μποροῦν νά ἔχουν τό πιό ἀποτρόπαιο καί παράλογο δικαίωμα, νά θανατώνουν ἐλεύθερα ἀνυπεράσπιστες ὑπάρξεις, στήν ἐμβρυακή τους ἡλικιακή φάση.

Τελικά, ὀφείλουμε νά σκεφτοῦμε, μήπως «ὁ ἀκραῖος δικαιωματισμός μᾶς καθηλώνει σέ μιά ἀέναη παιδική ἡλικία καί μάλιστα κακομαθημένη, ἡ ὁποία γίνεται ἐπικίνδυνη γιά τήν ἴδια τήν ἐπιβίωση τῆς κοινωνίας;

Πέραν, ὅμως, τῆς ἀσέβειας ἔναντι τῆς ἀνάπτυξης καί γέννησης τοῦ ἀγέννητου ἐμβρύου καί τῆς ἐπικίνδυνης συνέπειας στό μεγάλο πρόβλημα της ὑπογεννητικότητας, οἱ λεγόμενοι δικαιωματιστές ἐπιδεικνύουν καί τήν ἔλλειψη σεβασμοῦ ἔναντι τοῦ δικαιώματος καί τῆς ἐλευθερίας ἑνός τόσο ὑψηλοῦ σέ συμβολισμό καί τιμή πνευματικοῦ φορέα, ὅπως εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καθώς δέν τῆς ἐπιτρέπουν κἄν -καί, μάλιστα, μέ τήν ἐκδήλωση διαφόρων συκοφαντιῶν, ὕβρεων, διαδηλώσεων, δημοσιεύσεων καθώς καί τή διάπραξη βεβηλώσεων σέ βάρος της- νά ἐκφράσει τή δική της πνευματική πρόταση ἤ συμβουλή πρός τά ἴδια τά μέλη της.

Ὅταν, ὅμως, ὅπως πολύ ὀρθά ὑποστηρίζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία, «φθάσαμε στό σημεῖο ὁ ἐτήσιος ἀριθμός τῶν δηλωμένων ἐκτρώσεων παγκοσμίως νά ξεπερνᾶ τά 50 ἑκατομμύρια, νά πλησιάζει αὐτόν τῶν θανάτων ἀπό ὅλες τίς ὑπόλοιπες αἰτίες καί νά εἶναι σχεδόν πενταπλάσιος ἀπό τόν ἀριθμό τῶν θανάτων ἀπό τήν ἀσθένεια τοῦ καρκίνου, δέν εἶναι δυνατόν νά μένει σιωπηλή ἡ Ἐκκλησία καί νά μήν ὑπενθυμίζει στά μέλη της τό ἀπαραβίαστο τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, μία ἀπό τίς ὁποῖες εἶναι το «οὐ,οὗ φονεύσεις».

Εἶναι φανερό ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατανοεῖ τά προβλήματα πού προκύπτουν ἀπό μιά ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη, ὅμως, δέν εἶναι δυνατόν νά μήν ἀναζητοῦνται, ἄλλες δυνατές λύσεις ἐπίλυσής του καί νά ὑποστηρίζεται, ἐμμονικά ὡς θεραπεία τους, τό ἔγκλημα τῆς ἔκτρωσης, πού, πέραν τῆς ἀφαίρεσης τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου, ἀμαυρώνει καί πληγώνει θανάσιμα, γιά μιά ὁλόκληρη ζωή, τήν ψυχοσωματική ἰσορροπία καί συνείδηση τῶν γονέων του.

Ἡ Ἐκκλησία συμπονᾶ καί πολλές φορές βοηθᾶ τά νέα ζευγάρια στά διάφορα προβλήματά τους, ἱκετεύει, ὅμως, νά μήν θανατώνουν τά παιδιά τους, συνειδητοποιῶντας  τήν πνευματική καί τό ψυχικό βάρος αὐτῆς τῆς ἀνόσιας πράξεώς τους.

Τό γεγονός ὅτι ἡ Πολιτεία νομιμοποιεῖ τίς ἐκτρώσεις καί δέν τιμωρεῖ τούς γονεῖς γιά φόνο, δέν σημαίνει ὅτι τούς συμβουλεύει καί τούς παροτρύνει νά φονεύουν. Ἐξάλλου, ἡ Πολιτεία ψηφίζει νόμους, καλούς ἤ κακούς, πού μετά ἀπό λίγο ἡ ἴδια τους ἀλλάζει.

Ὡστόσο, δέν συμβαίνει τό ἴδιο καί μέ τήν Ἐκκλησία, πού δέν μπορεῖ νά ἀλλάζει τούς ὅρους τῆς πίστεώς της, καθώς ἀποτελοῦν αἰώνιες καί ἀπαραβίαστες Θεῖες Ἐντολές.

Γι αὐτό εἶναι παράλογο νά τήν παροτρύνουμε νά παραβιάζει τό θεῖο θέλημα, μπροστὰ σέ ὁποιοδήποτε μοντέρνο ἤ μεταμοντέρνο αἴτημα, ὅταν, μάλιστα, ἔχει ὡς ἀφετηρία του ἀσεβεῖς καί βλαβερές πλάνες καί ἐπιθυμίες, πού ἐπιβουλεύονται, μάλιστα, τόν σεβασμό τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.

Σέ κάθε περίπτωση, ἡ Ἐκκλησία ἀπευθύνεται στήν ἐν Χριστῷ ἐλεύθερη βούληση τῶν ἀνθρώπων καί ἰδίως τῶν πιστῶν της, δέν ἐπιβάλλει, οὔτε ὑποχρεώνει, ἀλλά προτείνει, παρακαλεῖ, παροτρύνει καί  προσεύχεται γιά νά μήν κάνει ὁ ἄνθρωπος λάθη καί μάλιστα θανάσιμα, πού μπορεῖ νά σταθοῦν ἐμπόδιο τόσο στήν ἐν Χριστῷ σωτηρία του, ὅσο καί στήν ἴδια τήν ψυχοσωματική του ἰσορροπία.

Ἡ ἄμβλωση, κατά τή βιβλική καί πατερική παράδοση ἀλλά καί σύμφωνα τίς θέσεις ἑκατομμυρίων ἐπιστημόνων, εἶναι φόνος ὁ δέ Χριστός, ὅταν ρωτήθηκε: «Τί ἀγαθόν ποιήσω ἶνα,ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;», ἀπάντησε: «Τήρησον τάς ἐντολάς» καί ὡς πρώτη ἐντολή ἀνέφερε «τό οὐ,οὗ φονεύσεις» (Ματθ. 19 17-18). Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.