Δέν ὑπάρχει πιό χαρμόσυνο γεγονός στήν ἀνθρώπινη ἱστορία ἀπό τήν λαμπροφόρο ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ! Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο ἐλπιδοφόρο μήνυμα ἀπό τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι «Χριστός ἀνέστη καί Ἅδης ἐσκυλεύθη». Γι' αὐτό καί τό Ἅγιο Πάσχα εἶναι ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί ἡ πανήγυρη τῶν πανηγύρεων! Σύμπας ὁ λαός τοῦ Θεοῦ, μέ ἄκρατο ἐνθουσιασμό καί χαρά συμμετέχουμε στό ὑπέροχο πασχαλινό συμπόσιο τῆς πίστεως καί ὑμνοῦμε ἀκατάπαυτα τόν κραταιό καί τροπαιοῦχο Λυτρωτή μας!
Γιά νά γιορτάσει ὅμως κάποιος αὐτό τό ἀνεπανάληπτο καί μοναδικό ἱστορικό γεγονός, θά πρέπει νά γνωρίζει τίς θεῖες... δωρεές πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτό. Θά πρέπει νά βιώσει ὀντολογικά τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας. Θά πρέπει νά παραμερίσει τήν θαμπωτική ἀχλή ἀπό τά πνευματικοῦ του ὄμματα, καί νά ἀνοίξει ὀρθάνοιχτα τά μάτια τῆς πίστεως, γιά νά νοιώσει στά κατάβαθα τῆς ψυχῆς του τό θεῖο μεγαλεῖο, ἀλλά καί τήν ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τά πλάσματά Τοῦ καί ἰδιαίτερα τόν τραγικό ἄνθρωπο. Οἱ πιστοί τοῦ Χριστοῦ ἔχουμε ἀποβάλλει τήν ἐρεβώδη ἀχλή τῆς ἀπιστίας καί γι' αὐτό σκιρτοῦμε ἀπό ἄφατη ἀγαλλίαση τήν ἁγία ἡμέρα τῆς ἐγέρσεώς Του, διότι κατά τόν ἅγιο Θεοφύλακτο: «ὁ Κύριος μέ τήν ἀνάστασή Τοῦ ἔγινε πρόξενος τῆς χαρᾶς» (P.G.123,480).
Ἀντίθετα, ὅσοι δέ θέλουν νά ἔχουν αὐτή τή δυνατότητα μένουν ἀμέτοχοι τῆς ἀναστάσιμης εὐφροσύνης, ἐπιμένουν νά βιώνουν τό δρᾶμα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, πού γεννᾶ ἡ ἁμαρτία. Προτιμοῦν νά διατελοῦν στό κράτος καί τήν ἐξουσία τοῦ φρικτοῦ θανάτου, ἀπορρίπτοντας μέ ρηχές δικαιολογίες καί φτηνά λογικοφανή ἐπιχειρήματα τό δῆθεν «παράλογο» τῆς ἀναστάσεως ἀπό τούς νεκρούς. Προτιμοῦν το θάνατο ἀπό τή ζωή. Ἡ τραγικότητά τους φαίνεται ὁλοκάθαρα στό νά ὑποστηρίζουν ὅτι θά πεθάνουν καί θά ἐκμηδενιστοῦν! Ὑπάρχει πιό παράλογη προτίμηση ἀπό αὐτή; Ἡ ἄρνηση ἄλλωστε εἶναι τόσο παλιά ὅσο καί ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνθρώπινη ζωή σχοινοβατεῖ μεταξύ πίστεως καί ἀπιστίας. Προκειμένου νά «ἱκανοποιηθεῖ» τό σκοτισμένο ἀπό τήν ἁμαρτία καί τή φθορά μυαλό, ἀρνεῖται τίς ὑψηλές προσδοκίες καί προτιμᾶ τά σαθρά καί ἕρποντα. Ἕν προκειμένω, οἱ ἀρνητές τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ διαλέγουν τήν πτώση καί το θάνατο καί ἀρνοῦνται τήν αἰώνια ζωή πού προσφέρει στό ἀνθρώπινο γένος ὁ Ἀναστάς Κύριός μας, καθ' ὅτι«οἰκοδόμησαν ἀμυντικά τείχη γύρω ἀπό τό Εὐαγγέλιο» κατά τόν ἅγιο Νικόλαο Ἀχρίδος. Ἄμεση ὁρατή συνέπεια τῆς ἀρνήσεως εἶναι ἡ μόνιμη ἀσυναίσθητη κατήφεια καί τό διαρκές ἄγχος. Ὁ ἀρνητής εἶναι (ἀποδεδειγμένα πλέον) ἀπαραίτητα νευρωτικός!
Ἐμεῖς οἱ πιστοί του Ἀναστάντος Χριστοῦ ἀποστρέφουμε τό πρόσωπό μας ἀπό αὐτή τή μιζέρια καί τή θανατερή μελαγχολία τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καί πανηγυρίζουμε λαμπρά τή Θεία Ἔγερση. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος προτρέπει: «χαίρεται λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε, ἄγγελος γάρ ἐκάθησε εἰς τόν λίθον του μνήματος» καί «Ἄς γεμίσει ἀπό χαρά καί εὐφροσύνη τό στόμα μᾶς γι' αὐτόν, πού εἶπε μετά τήν ἀνάσταση: χαίρεται» προτρέπει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων (P.G.33,825). Χαιρόμαστε, πάνω ἀπ' ὅλα διότιτα μνήματα τῶν νεκρῶν, ἔπαψαν πιά νά προκαλοῦν φόβο καί τρόμο, ὅπως γινόταν καί γίνεται στούς ἐκτός τοῦ Χριστιανισμοῦ πίστεις. Ὁ «ὄλβιος τάφος» τοῦ Κυρίου μας μετέβαλλε τα μνήματα σέ κλῖνες ὕπνου, διότι ἡ παραμονή πλέον τῶν νεκρῶν σέ αὐτά εἶναι προσωρινή. Οἱ μεταστάντες ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί μας δέν εἶναι πιά νεκροῖ, ἀλλά κεκοιμημένοι, περιμένοντας τήν ἀνάσταση. Τά ἀποτρόπαια νεκροταφεῖα χάρις στήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας μεταβλήθηκαν σέ κοιμητήρια. Δέ θρηνοῦμε πιά γιά καμιά ἐκμηδένιση, ἀλλά λυπούμαστε γιά τόν προσωρινό χωρισμό τῶν κεκοιμημένων μας, μέ τούς ὁποίους μᾶς συνδέει ἐσαεί ἡ μακάρια ἐλπίδα τῆς συναντήσεώς μας στά οὐράνια δώματα τῆς θείας
μακαριότητας! Μᾶς διαβεβαιώνει ὁ θεῖος Παῦλος: «Εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρώμ.6,8-9). Ἀλλά ὄχι μόνο αὐτό τονίζει ὁ μεγάλος ἀπόστολος «μεγαλυνθήσεται Χριστός ἐν τῷ σώματί μου εἴτε δια ζωῆς εἴτε διά θανάτου» (Φίλ.1,20). Εἴτε μέ τή ζωή μας, εἴτε μέ τήν κοίμησή μας δοξάζεται ὁ Κύριος. Τέτοιου μεγέθους συνάφεια μαζί Του μᾶς χάρισε ἡ ἀνάστασή Του!
Ὁ θάνατος εἶναι πανταχοῦ παρών στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τή γέννησή του μέχρι τήν ἔξοδό του ἀπό τόν κόσμο αὐτό, καί καραδοκεῖ νά τόν πλήξει, ἀφαιρῶντας του τό ὑπέρτατο δῶρο τῆς ζωῆς. Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνας συνεχής καί ἀνελέητος πόλεμος μέ το θάνατο! Αὐτά γιά τούς ἀπίστους. Γιά μας τούς χριστιανούς δέν ἔχει ἰσχύ ὁ θάνατος, διότι καταργήθηκε ἀπό τόν ἀναστάντα Κύριο, διότι «δι' ἡμᾶς θανάτῳ θάνατον ώλεσεν». Ἐμεῖς δέν φοβούμαστε πιά το θάνατο, διότι εἶναι ἀποδυναμωμένος πιά. «Ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καί ὑμεῖ σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἕν δόξῃ» Κόλ.3,3-4), γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Χριστιανούς τῶν Κολοσσῶν. Ἡ βεβαιότητα καί τῆς δικῆς μας ἀνάστασης στηρίζεται στό ἀκλόνητο βάθρο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Δέ θά εἶναι μιά ἀνάσταση ἁπλῆς βιολογικῆς ὕπαρξης, ἀλλά θά εἶναι φανέρωση δόξας στήν ἀναστημένη πιά ὕπαρξή μας, ὡς ἀντικατοπτρισμός τῆς δόξας τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας!
Ζωντανή ἀπόδειξη τῆς μακάριας ἐλπίδας γιά αἰώνια ζωή, εἶναι ἡ ἑδραιωμένη εἰρήνη στίς ψυχές τῶν πιστῶν. Ἡ μακαριότητα καί ἡ τέρψη προϋποθέτουν τήν ἐσωτερική εἰρήνη. Λίγο πρίν τό πάθος Του ὁ Κύριος ἄφησε στούς μαθητές του τήν εἰρήνη «οὐ,οὗ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν» (Ἰωάν.14,27), ὡς βασικό στοιχεῖο τῆς ἐρχόμενης βασιλείας Του. Ἔτσι «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβεύεται ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς ἣν καί ἐκλήθητε ἕν ενὶ σώματι· καί εὐχάριστοι γίνεσθε» (Κόλ.3,15) διαβεβαιώνει ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, γράφοντας στούς πιστούς, νά ξεχωρίζουν ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους ἀπό τή διαρκῆ χαρά καί τήν ἀδιάκοπη εἰρήνευση τῶν ψυχῶν τους. Ὁ ἅγιος Πρόκλος Κωνσταντινουπόλεωςμας λέει πώς ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας δίνει τήν πραγματική καί μόνιμη εἰρήνη, αὐτή πού δέ μπορεῖ νά μᾶς δώσει ὁ πτωτικός κόσμος (P.G.155,776).
Μιά ἄλλη σημαντική παράμετρος τῆς Θείας Ἐγέρσεως εἶναι ἡ καθολική ἀνακαίνισή μας.«Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς ἀναστάσεως» μᾶς προτρέπει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τοῦ Πάσχα. Ὁ νέος οἶνος δέ μπορεῖ νά μπεῖ σέ παλαιούς ἀσκούς. Δηλαδή οἱ πιστοί δέ μποροῦμε νά βιώνουμε τό ὑπέρτατο γεγονός τῆς μεταναστάσιμης πραγματικότητας ὡς παλαιοί ἄνθρωποι, ἐμμένοντας στήν πτώση καί τήν ἁμαρτία. «Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χρίστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (Κόλ.3,1-2). Ὁ Χριστός «ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι καὶ τῇ ἀκροβυστίᾳ τῆς σαρκὸς ὑμῶν, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ, χαρισάμενος ἡμῖν πάντά τὰ παραπτώματα, ἐξαλείψας τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσού προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ» (Κόλ.2,11-14). Μᾶς ἀνακαίνισε, μᾶς ἔκαμε νέες ὑπάρξεις, ἅγια κύτταρα τοῦ δικοῦ Τοῦ Σώματος, δυνάμει ἁγίους, μέ τήν ἐθελούσια συμμετοχή μας στό θάνατο καί τήν ἀνάσταση Τοῦ. Ἀφοῦ, «ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν, συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκνεκρῶν διὰ τῆ ςδόξής τοῦ πάτρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα, τοῦτο γινώσκοντες, ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη ἵνα καταργηθῇ
τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ», (Ρώμ.6,3-6). Ἔτσι βίωση τῆς Θείας Ἐγέρσεως σημαίνει ἐξάπαντος καί πλήρη συνειδητή καί ὀντολογική ἀνακαίνιση τῆς ὑπάρξεώς μας.
Γι' αὐτούς καί γιά μύριους ἄλλους λόγους, τό ἅγιο Πάσχα δέν εἶναι γιά μας τούς πιστούς ἁπλά μιά ἑορτή σάν τίς ἄλλες καί ὅπως τή γιορτάζουν οἱ «κοσμικοί» καί οἱ ἑτερόδοξοι αἱρετικοί. Εἶναι γιά μας τό «Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον... Πάσχα λύτρον λύπης», σύμφωνα μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο τῆς ὑπέρλαμπρης ἑορτῆς. Εἶναι ξέχωρη, ἀπό αὐτή τοῦ κόσμου, βιωτή, «τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Τό Πάσχα τοῦ Κυρίου προβάλλει μέσα στήν παραφροσύνη τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου ὡς ὁ ἄσβεστος ἀκτινοβόλος φάρος τῆς εὐφροσύνης, γιά νά φωτίζει τίς ἀνήλιες καρδιές καί νά ἀπαστράπτει τή μιζέρια καί τήν κακοδαιμονία τοῦ δαιμονικοῦ ἐρέβους. Καλούμαστε λοιπόν νά λάβουμε ἀπό αὐτόν «φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός» δοξάζοντες «Χριστόν τόν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν». Καλούμαστε ἐπίσης μαζί μέ ὁλόκληρη τή δημιουργία, νά πανηγυρίσουμε τή Θεία Ἔγερση. Ἡ χαρά μας νά γίνει τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως σέ ὅλους τούς κόσμους, ψάλλοντας ἀκατάπαυτα μαζί μέ τόν μελίρρυτο ψάλτη τοῦ Πάσχα: «Οὐρανοί μέν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν γῆ δέ ἀγαλλιάσθω, ἑορταζέτω δέ κόσμος, ὁρατός τε ἄπας και ἀόρατος. Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου