Μήπως ἀνήκουμε στήν κατηγορία τοῦ "πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ", στήν πραγματική δηλαδή ἀσωτία, πού ἐμφανίζεται ὡς ἁγιότης, χωρίς ἀνάγκη μετανοίας;

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνοῦ (2009), Φῶς ἐκ Φωτός - Κηρυγματικές σκέψεις στά εὐαγγελικά ἀναγνώσματα, Θεσσαλονίκη: Ὀρθόδοξος Κυψέλη.

Ἡ παραβολή τοῦ ἀσώτου ἀποτελεῖ μικρογραφία τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου. Γιατί ὅλοι μας κάποτε ἐρχόμεθα στή θέση τοῦ "νεωτέρου υἱοῦ" καί ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τόν Θεό γιά μικρότερο ἤ μεγαλύτερο χρόνο. Καί ἄν μέν ἀνήκουμε σ' αὐτήν τήν κατηγορία, ἔχουμε τήν ἐλπίδα τῆς ἐπιστροφῆς. Ἀρκεῖ γι' αὐτό ἡ μετάνοιά μας. Ὅπου ὑπάρχει διάθεση μετανοίας, εἶναι εὔκολος καί ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς. Ὁ Θεός εἶναι πάντοτε ὁ στοργικός Πατέρας, πού περιμένει... καί μακροθυμεῖ. Μακροθυμεῖ, μάλιστα, σκανδαλιστικά γιά πολλούς, "μή βουλόμενος τινάς ἀπολέσθαι, ἀλλά πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι" (Β' Πέτρ. 3, 9). Τό κακό εἶναι ὅμως, μήπως ἀνήκουμε στήν κατηγορία τοῦ "πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ", στήν πραγματική δηλαδή ἀσωτία, πού ἐμφανίζεται ὡς ἁγιότης, χωρίς ἀνάγκη μετανοίας. Ναί! Γιά τούς ἀσώτους, πού καταλαβαίνουν τήν νέκρωσή τους, ὑπάρχει κάποιος Πατέρας πού περιμένει. Ὑπάρχει πάντα σωτηρία. Ἐκείνους ὅμως, πού ἐπιμένουν ν' ἀγνοοῦν τήν ἀσωτία τους, ποιός θά τούς ἐπιστρέψει; Αὐτό εἶναι τό μεγάλο ἐρωτηματικό...