Menu

22 Φεβ 2021

Μία ἀπονεκρωμένη ψυχὴ ποὺ ἔχει στείλει τὸν Θεὸ στὴν «ἐξορία», ἀσεβεῖ καὶ ἀσελγεῖ ἐπάνω στὸν συνάνθρωπο, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ θεοποιεῖ τὴ σάρκα τοῦ θύματός του

Ἡ διαστροφὴ εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ ἀγαθό, ὅπως τὸ σκοτάδι εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ φῶς.
Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Ἡ μαρτυρία τῆς Σοφίας Μπεκατώρου ἦταν ὁ πρῶτος «κανονιοβολισμὸς» ἐναντίον μίας παγιωμένης καὶ ὁλότελα ἄρρωστης νοοτροπίας τῆς ἑλληνικῆς πραγματικότητας. Ἕνας δίκαιος λεκτικὸς «κανονιοβολισμὸς» ποὺ ἔδωσε τὸ σύνθημα γιὰ μία μικρὴ κοινωνικὴ ἐπανάσταση ἐνάντια στὸ ἀνήθικο. Ὁ πρῶτος κρίκος μίας ἁλυσίδας ἀποκαλύψεων ποὺ σήμερα συνταράσσουν τὴν ἑλληνικὴ κοινὴ γνώμη.

Εἶναι αὐτονόητο πώς αὐτὸ τὸ ἀποτρόπαιο κοινωνικὸ ἀπόστημα πρέπει νὰ σπάσει μέχρι τέλους. Τὰ στόματα πρέπει νὰ ἀνοίξουν καὶ ἡ δικαιοσύνη πρέπει νὰ ἀκούσει προσεκτικὰ ὅσα ἔχουν νὰ μαρτυρήσουν. Καὶ ἀσφαλῶς στοὺς...

ἀνόητους ὑποστηρικτὲς τοῦ «γιατί τώρα;» ἀπαντοῦμε: «χίλιες φορὲς καλύτερα τώρα, παρὰ ποτέ».

Ὀφείλουμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως νὰ καταπνίξουμε τὴ κουλτούρα τοῦ βιασμοῦ, τῶν παρενοχλήσεων, τῶν ἐκβιασμῶν, τοῦ ἐκφοβισμοῦ. Νὰ βάλουμε ἕνα λιθαράκι γιὰ νὰ παραδώσουμε στὶς μελλοντικὲς γενιὲς κάτι πιὸ ὑγιὲς ἀπὸ τὸν ἠθικὸ ὑπόνομο ποὺ κυριαρχεῖ στὸ σήμερα.

Τὸ ζήτημα τοῦ ἑλληνικοῦ #metoo φυσικά, ἐπεκτείνεται πολὺ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν πυρήνα τῶν ἴδιων τῶν καταγγελιῶν. Σιγὰ σιγὰ ἀποκαλύπτεται ἕνας βρώμικος ἱστὸς ἔνοχης σιωπῆς, ἀρρωστημένων κυκλωμάτων, διαπλεκόμενων συμφερόντων καὶ συγκαλύψεων.

Ἀσφαλώς καὶ δὲν πρόκειται γιὰ ἕνα σκάνδαλο μόνο τοῦ καλλιτεχνικοῦ χώρου, ὅπως λένε κάποιοι. Εἶναι οἱ πρῶτες ἀναγνωριστικὲς ματιὲς σὲ ἕνα κοινωνικὸ καρκίνωμα ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ παντοῦ καὶ ἐπεκτείνεται παντοῦ. Σὲ ὅλους τούς ἐπαγγελματικοὺς χώρους, σὲ ὅλες τί ἐκφάνσεις τῆς κοινωνίας, ξεκινάει ἀπὸ χαμηλὰ καὶ εἶναι βέβαιο πὼς φτάνει μέχρι πολὺ ψηλά.

Βλέπουμε πώς αὐτὸς ὁ ἀσκὸς τοῦ Αἰόλου ποὺ ἄνοιξαν οἱ πολλαπλὲς καταγγελίες, διαμορφώνει ἐξελίξεις σὲ δύο βασικὰ πεδία. Στὸ πεδίο τῆς Δικαιοσύνης καὶ στὸ πεδίο τῶν ΜΜΕ. Ἡ Δικαιοσύνη βεβαίως εἶναι ἡ μοναδικὴ ὁδὸς γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτῶν τῶν φαινομένων.

Ὅσον ἀφορά τά ΜΜΕ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀντιμετωπίζουν τὰ ζητήματα τοῦ #metoo ὡς τηλεοπτικὲς μηχανὲς τοῦ κιμὰ ποὺ ἀλέθουν ἀδιακρίτως θύματα καὶ θύτες καὶ προκαταλαμβάνουν τὸν ρόλο τῆς Δικαιοσύνης. Οἱ καταγγελίες καὶ τὰ δράματα τῶν θυμάτων, ἀλλά ἀκόμα καὶ ἡ σιωπὴ τῶν καταγγελθέντων, μοσχοπουλιοῦνται ὡς τηλεοπτικὸ προϊὸν ποὺ παζαρεύεται καθημερινῶς στὰ «τηλεδικαστήρια».

Ἀν σιωπᾶς ἐνῶ γνωρίζεις, ἀσφαλῶς καὶ εἶσαι συνένοχος. Ἐπιβάλλεται νὰ μιλήσεις γιατί τὸ ὀφείλεις στὰ ὑποψήφια αὐριανὰ θύματα. Στὴν τελικὴ τὸ ὀφείλεις στὴν ἴδια σου τὴ συνείδηση.

Ἀν ὅμως βγαίνεις νὰ κατηγορήσεις ἐνῶ δὲν γνωρίζεις , εἶσαι ὑποκριτής. Τὸ κάνεις μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀναβαθμίσεις τὸ image σου, σὲ μία χρονικὴ περίοδο ποὺ ὁ δονκιχωτισμὸς πουλιέται ἀπὸ τὰ τηλεοπτικὰ παράθυρα σὰν ζεστὴ φρατζόλα.

Αὐτὸ σημαίνει πώς χρειάζεται μεγάλη προσοχὴ γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν παγίδα τῆς ἀνεξέλεγκτης ἀνθρωποφαγίας καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὰ (ξεχειλωμένα) ὅρια καὶ τὶς ἁρμοδιότητες τῶν ΜΜΕ. Χωρὶς αὐτὸ βέβαια νὰ σημαίνει πὼς τὰ θύματα πρέπει νὰ σιωπήσουν.

Εἶναι βέβαιο πώς γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς παραβατικὲς συμπεριφορές, δὲν ἔχει ἀπολύτως καμία σημασία ἂν εἶσαι ἠθοποιός, τραγουδιστής, πολιτικός, δημοσιογράφος ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο. Εἶναι καθαρὰ θέμα ἀτόμου. Ἀνθρώπου. Ἡ ποιότητα τῆς ἠθικῆς σου, πηγάζει ἀπὸ τὴν συνθήκη ποὺ ἔχεις κάνει μὲ τὸν ἑαυτό σου.

Οἱ σεξουαλικὲς παρεκτροπές, οἱ παραφιλίες, οἱ παρενοχλήσεις, εἶναι ὅλα ἀποτελέσματα βαθιᾶς νοσηρότητας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Μία ἀπονεκρωμένη ψυχὴ ποὺ ἔχει στείλει τὸν Θεὸ στὴν «ἐξορία», ἀσεβεῖ καὶ ἀσελγεῖ ἐπάνω στὸν συνάνθρωπο, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ θεοποιεῖ τὴ σάρκα τοῦ θύματός του.

Τὰ πάθη του τὸν κατακυριεύουν, γιατί δὲν ὑπάρχει στὴ ζωὴ του ὁ παράγοντας Θεός, γιὰ νὰ τοῦ ὑπενθυμίσει τὰ ὅρια τῆς ἐλευθερίας του. Δὲν ἔχει πιὰ ἕναν ἀκλόνητο ὁδηγὸ ποὺ θὰ τοῦ ὁρίσει ποῦ τελειώνει ἡ ἀνθρωπιὰ καὶ ποῦ ξεκινᾶ ἡ ἀποκτήνωση. Ἡ συνείδηση εἶναι μὲν ἕνα ἰσχυρὸ ἠθικὸ φρένο ποὺ ὑπάρχει σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους (ἀνεξαρτήτως ἂν πιστεύουν στὸν Θεὸ ἢ ὄχι), ἀλλὰ μπορεῖ εὔκολα νὰ ἰσοπεδωθεῖ κάτω ἀπὸ τὸν ὁδοστρωτήρα τοῦ «ΕΓΩ» μας.

Δὲν εἶναι ἄνθρωποι «ποὺ γεννήθηκαν ἔτσι». Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἔγιναν ἔτσι. Πού ἐπέτρεψαν στὸν ἑαυτό τους νὰ ἐξελιχθεῖ ἔτσι. Ἡ ρίζα τοῦ κακοῦ κρύβει τὴν ὕπαρξή της στὴν προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι στὴ ἴδια τὴ φύση του. Ἡ ἀληθινὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου ἔχει προορισμὸ ἀφθαρσίας καὶ θέωσης, μέσω τῆς καταστολῆς τῶν παθῶν ποὺ μᾶς κρατοῦν δέσμιους στὴν «θανατίλα» τῆς ὕλης.

Ἡ διαστροφὴ καὶ ἡ κακία εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ ἀγαθό, ὅπως τὸ σκοτάδι εἶναι ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ φῶς. Ἡ Ἐκκλησία μέσω τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας, ἀναλαμβάνει (γιὰ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως) αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν σωτήριο ρόλο. Νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνας ἐν δυνάμει ἅγιος, ἀρκεῖ νὰ ἀπεκδυθεῖ τὸν «παλαιὸν ἄνθρωπον». Πῶς πρέπει νὰ ἀξιολογεῖ τὴ σημασία τῶν πραγμάτων τῆς ζωῆς αὐτῆς, πάντα σὲ σχέση μὲ τὴν αἰώνια προοπτική του.

Σὲ ἀντίθεση μέ ὅλα τὰ κοσμικὰ συστήματα (στὰ ὁποῖα πολλὲς φορὲς κυριαρχεῖ ὁ νόμος τῆς ζούγκλας), ἡ Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει τὸν ἄνθρωπο πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὡς ψυχή, κατακρίνει μοναχὰ τὴν πράξη του καὶ ὄχι τὸ ἴδιο τὸ ἄτομο. Δὲν ξεχωρίζει ἁμαρτωλὸ ἀπὸ ἁμαρτωλό. Στέκεται γιὰ 20 αἰῶνες ἐχθρικὴ πρὸς τὸν κοινωνικὸ κανιβαλισμό. Ἀφήνει πάντα ὀρθάνοιχτο καὶ προσβάσιμο τὸν δρόμο ποὺ ἔστρωσε γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος ὁ Χριστός. Τὸν δρόμο τῆς μετάνοιας καὶ τῆς συγχωρήσεως.

Ἡ μετάνοια, ἡ ἐξομολόγηση καὶ ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι «πυρηνικὰ ὄπλα» ἐναντίον τῆς ἀνθρωποκτόνας θεοποίησης τοῦ ἐγώ μας. Γκρεμίζουν τὸ πάθος τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς φιληδονίας, τῆς σαρκολατρείας, τῆς κενοδοξίας.

Ὁδηγούν τήν ἀνθρώπινη ψυχὴ στὸ νὰ σταματᾶ νὰ λειτουργεῖ ἐγωκεντρικὰ καὶ νὰ ξεκινᾶ νὰ σκέφτεται Θεοκεντρικὰ (αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς ἀνθρωποκεντρισμός), ἀποκαλύπτουν τὴν πλάνη τῆς ματαιότητας καὶ ὠθοῦν τὸ ἄτομο σὲ ἕνα κοπιαστικὸ μὲν – σωτήριο δέ, ταξίδι ἀληθινῆς αὐτογνωσίας, κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς ἄπειρης Θεϊκῆς φιλανθρωπίας ποὺ ἀποκαλύφθηκε ἐπάνω στὸν Σταυρό.

Ὅλες οἱ ἀρετές πού ψάχνει ἀπεγνωσμένα ἡ κοινωνία μας σήμερα ἐν μέσω τόσων σκανδάλων, μποροῦν νὰ ἀντληθοῦν ἀπὸ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ στάση ζωῆς. Ἡ ἀγάπη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ τιμιότητα, ἡ συναισθηματικὴ ἰσορροπία, ὁ σεβασμὸς στὸν συνάνθρωπο, ἡ εὐγένεια, ἡ ἰσότητα καὶ ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές, βρίσκονται σπαρμένες στὸν δρόμο τῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἀληθινῆς ἐν Θεῶ ζωῆς.

Ὁ Χριστός ἦταν Αὐτὸς ποὺ δίδαξε μὲ κάθε τρόπο πὼς στὸν τερματισμὸ τοῦ πνευματικοῦ στίβου τῆς ζωῆς, οἱ ἔσχατοι μποροῦν νὰ γίνουν πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι. Ἡ ἴδια ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱστορία καταπληκτικῶν ἠθικῶν ἀνατροπῶν πρὸς τὴν θέωση ἢ καὶ πρὸς τὴν καταστροφή.

Τελώνες καὶ ταπεινοὶ ψαράδες γίνονται μαθητὲς καὶ ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ μεταβάλλονται σὲ προδότες. Πόρνες μεταστρέφονται καὶ γίνονται μεγάλες ἁγίες. Ληστὲς μετανοοῦν καὶ κερδίζουν μέσα σὲ λίγα δευτερόλεπτα τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ἂς θυμόμαστε πάντοτε πὼς ἡ νίκη κατὰ τῶν παθῶν δὲν εἶναι κάτι ἄπιαστο καὶ ἀκατόρθωτο. Πώς ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ λειτουργεῖ μὲ διαφορετικοὺς νόμους καὶ μὲ διαφορετικοὺς τρόπους ἀπὸ τὴν δικαιοσύνη τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ πὼς τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν ἀφήνει καμία ψυχὴ ἔξω ἀπὸ τὴν λύτρωση τῆς συγχώρεσης.

sportime

4 σχόλια:

  1. Πιο πολύ αντικείμενο ηδονής, κάνει την σάρκα του άλλου ο παιδεραστής. Δεν νομίζω ότι τόσο την θεοποιεί, απλώς την εκμεταλεύεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ὁ Χριστός ἦταν Αὐτὸς ποὺ δίδαξε μὲ κάθε τρόπο πὼς στὸν τερματισμὸ τοῦ πνευματικοῦ στίβου τῆς ζωῆς, οἱ ἔσχατοι μποροῦν νὰ γίνουν πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι. Ἡ ἴδια ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἱστορία καταπληκτικῶν ἠθικῶν ἀνατροπῶν πρὸς τὴν θέωση ἢ καὶ πρὸς τὴν καταστροφή."

    Πολύ σωστό.

    Φιλευλαβής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προσωποποιώντας
    έντονα
    την σύψη

    ελπίζου ίσως να διασωθεί ο
    άθλιος
    μηχανισμός

    πού θα συνεχίσει να παράγει
    την απανθρωπία

    σε ό λ α
    τα ε π ί π ε δ α

    έχοντας
    β α σ ι κ ό
    μ ο χ λ ό του
    και ...
    κεντρική...
    ...μονάδα...

    την απάλειψη
    τού φ ό β ο υ
    Θ ε ο ύ ...

    από την συγχρονη
    συνείδηση

    απονευρώνοντάς
    την

    και απαξιώνοντας
    ταυτόχρονα την
    καλλιέργεια

    τών α ρ ε τ ώ ν ,

    ενώ ήδη τα παιδιά μας
    σιγά σιγά

    θα έρθουν σε επαφή, με την
    χυδαιότητα

    της σεξουαλικής
    αγωγής...








    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΣΑΡΚΟΛΑΤΡΕΙΑ...η μάστιγα της εποχής μας.
    Αυτό είναι το μεγάλο όπλο του πονηρού όπου πιάνει τον άνθρωπο από την νεαρή ηλικία και τον δένει για τα καλά.
    Και όπως σωστά αναφέρει όταν χαθεί η συνείδηση τότε ο άνθρωπος θολωμένος πλέον πέφτει τόσο χαμηλά ακομά και από τα άλογα ζώα....
    Κάτι σαν την αλογόμυγα από την οποία πολύ δύσκολα μπορεί να απαλλαχθεί το ζωντανό όπως έλεγε κάποιος αγιορείτης.
    Όσο για τους δημοσιογράφους οι οποίοι έχουν γίνει πλέον η πρώτη εξουσία του τόπου, ο λογισμός μού λέει πως όταν έρθει η ώρα θα είναι οι πρώτοι που θα κληθούν να δώσουν λόγο...
    Ο ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή