18 Οκτ 2020

Πόλεμος; Τρέξε νὰ σηκώσεις τὰ λεφτὰ ἀπὸ τὴν τράπεζα…

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκὶς
Ἐπὶ τὴ εὐκαιρία τῆς Ἐθνικῆς Ἐπετείου τοῦ «ΟΧΙ», ποὺ πλησιάζει, θὰ ἀκουστοῦν καὶ πάλι οἱ ἴδιο τετριμμένοι «δεκάρικοι», περὶ ὁμοψυχίας καὶ ὁμονοίας του τότε λαοῦ, θὰ τὰ περδικλώσουν οἱ «ἀριστεροὶ» μὲ τὴν ἐθνικὴ ἀντίσταση, θὰ καρυκευτοῦν τὰ μηνύματα «τῆς πολιτικῆς καὶ πολιτειακῆς ἡγεσίας» καὶ μὲ ὀλίγον κορωνοϊὸ καὶ θά… σβήσουν τὰ φῶτα. Βεβαίως θὰ διατρανωθεῖ καὶ ἡ κοσμοξάκουστη ἀποφασιστικότητα τῶν πολιτικῶν, νὰ ὑπερασπιστοῦν τὰ κυριαρχικά μας δικαιώματα ἔναντί της Τουρκίας, ἡ ὁποία ἁλωνίζει ἀνενόχλητη τὸ Αἰγαῖο.
Θὰ πρότεινα φέτος νὰ πρωτοτυπήσουν καί, ἀντὶ γιὰ τὰ χιλιοειπωμένα διαγγέλματα, νὰ διαβάσουν τὸ τί μαθαίνουν τὰ Ἑλληνόπουλα στὰ... σχολεῖα γιὰ τὸ «Σαράντα». 

Είμαι δάσκαλος τῆς Ε' Δημοτικοῦ. Στὴν σελίδα 44 τοῦ α' τεύχους τοῦ βιβλίου Γλώσσας, περιέχεται κείμενο-ἐπίκαιρο γιὰ τὴν ἐπέτειο. Ὅποτε ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας, μπορεῖ νὰ ἀναγνώσει τὸ κείμενο ποὺ διδάσκονται τὰ Ἑλληνόπουλα, «γιὰ νὰ νιώσουν περήφανα γιὰ τὸν ἡρωισμὸ τῆς γενιᾶς τοῦ ’40, γιὰ τὴν πατρίδα μας»: 

«Συμπολίτες μου». (Ἂν προσέξουμε δὲν χρησιμοποιεῖ πιὰ τὴν παραδοσιακὴ προσφώνηση «Ἑλληνίδες, Ἕλληνες», ἀλλὰ τὸ ἀόριστο «συμπολίτες μου». Εἶναι ντροπὴ καὶ δείχνει τὸ προσκύνημά τους στὴν δημογραφικὴ ἀλλοίωση ποὺ μᾶς ἐπέβαλλε ἡ νεοταξικὴ δυσωδία). Θὰ ἀκουστοῦν, λοιπόν, τὰ παρακάτω, «ἀντάξια της μεγαλειώδους θυσίας τοῦ λαοῦ μας»: 

«Ἡ Ἰταλία, συμπολίτες μου, τὴν 28η Οκτωβρίου τοῦ 1940, μᾶς κήρυξε τὸν πόλεμο! Κι ἐμεῖς πήγαμε στὰ ὑπόγεια καὶ κρυφτήκαμε». (Ὁ τίτλος) 

Οἱ οἰκογένειες τῆς ἐποχῆς, ἐκείνης ὅταν ἄκουσαν τὶς σειρῆνες, τρομαγμένες καί… λερωμένες ἀπὸ τὸν φόβο τους, πανικοβλήθηκαν. Σᾶς μεταφέρω μία εἰκόνα, σύμφωνα μὲ τὸ σχολικὸ βιβλίο. 

Κάποια στιγμὴ γύρισε ὁ μπαμπὰς στὴ μαμὰ καὶ τῆς εἶπε πὼς θὰ τρέξει στὴν τράπεζα νὰ σηκώσει λεφτά. Δὲν ἔχουμε δραχμή, εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας στὴ σκάλα… 

Ὅταν ὁ μπαμπὰς γύρισε ἀπὸ τὴν τράπεζα λερωμένος πολὺ καὶ σκισμένος καὶ χωρὶς τὸ καπέλο του, εἶπε ὅτι ἡ τράπεζα ἦταν κλειστὴ καὶ δὲν μπόρεσε νὰ σηκώσει λεφτά. Τότε πήγαμε σ’ ἕνα ὑπόγειο, στῆς κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τὸ σπίτι τῆς ἔχει ὑπόγειο καὶ τὸ λιακωτὸ τῆς εἶναι τσιμεντένιο καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸ τρυπήσουν οἱ μπόμπες. Καὶ ὁ μπαμπὰς πῆρε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ τὸν ἀφηγητή, παιδὶ μικρὸ καὶ τοῦ εἶπε: 

-Ἄκη, ἀπὸ σήμερα θὰ γίνεις ἄντρας. Καὶ ὁ Ἄκης, ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν γενναιότητα τοῦ πατέρα του, ἀπάντησε: 

Ἐγὼ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δὲν ἤθελα νὰ γίνω σήμερα ἄντρας…». 

(Πρὶν σχολιάσω νὰ τονίσω τὰ ἑξῆς: Ὅλοι οἱ εἰδικοὶ ἐπιστήμονες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν γλώσσα καὶ τὴν διδακτική της, γνωρίζουν ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἀθώα παραμυθάκια καὶ ὅτι κάθε γλωσσικὸ κείμενο, ἀκόμα καὶ ἕνα πρόβλημα μαθηματικῶν, προάγει συγκεκριμένες ἀξίες καὶ στάσεις ζωῆς). 

Ἂς προσέξουμε τρία ὕπουλα μηνύματα ποὺ κρύβονται στὸ προδοτικὸ κείμενο. 

Πρῶτον: Κρυφτήκαμε στὰ ὑπόγεια. Δηλαδή, δειλία, ἠττοπάθεια, ἀφιλοπατρία, καλλιέργεια στὰ μικρὰ παιδιὰ αἰσθήματος ὑποταγῆς καὶ ὑποτέλειας στοὺς ἐχθρούς μας. Οἱ Τοῦρκοι ἀλυχτοῦν, ἴσως κληθεῖ ὁ λαὸς νὰ ὑπερασπιστεῖ ὅσια καὶ ἱερά, ὅμως ἐμεῖς, θὰ κρυφτοῦμε στὰ ὑπόγεια καὶ θὰ γλιτώσουμε. Ἡ ἀντίσταση στὰ… ὑπόγεια σώζει πατρίδες καὶ ὄχι τὸ «Ἐλευθερία ἢ Θάνατος». 

Δεύτερον: Τρέχει ὁ πατέρας, πρώτη του σκέψη καὶ ἀντίδραση στὸ ἄκουσμα τοῦ πολέμου, στὴν τράπεζα «νὰ σηκώσει λεφτά». Ὑπάρχει μία συγκινητικότατη φωτογραφία τῆς ἐποχῆς. Μία μαυροφορεμένη μάνα, ἡ Ἑλληνίδα ποὺ ἀνέθρεψε λεβέντες, ἀποχαιρετᾶ τὸν στρατιώτη γιό της, βάζοντας τὸν νὰ φιλήσει τὴν εἰκόνα τοῦ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἄη-Δημήτρη. Μέσω τοῦ σχολικοῦ κειμένου ἐξευτελίζεται ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια, ὁ θεσμὸς τοῦ πατέρα, συκοφαντοῦνται οἱ 14.000 περίπου ἥρωες, ποὺ δὲν ἔτρεξαν στὶς τράπεζες, ἀλλὰ στὶς ἀετοράχες τῆς Πίνδου γιὰ νὰ πεθάνουν -καὶ ὄχι νὰ σκοτώσουν- γιὰ τὴν πατρίδα. Καὶ βέβαια προβάλλεται, ὄχι ἡ ἀρετὴ τῆς φιλοπατρίας, ἀλλὰ ἡ λέπρα τῆς ψυχῆς, ἡ φιλαργυρία. 

Τρίτον: Ἐγὼ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δὲν ἤθελα νὰ γίνω σήμερα ἄντρας… 

Βεβαίως, γιατί οἱ πραγματικοὶ ἄντρες στρατεύονται καὶ πολεμοῦν! Ἐνῶ ὅσοι δὲν θέλουν νὰ γίνουν ἄντρες, παίρνουν ἕνα Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτὶ ἀπόλυσης ἢ ἐξαγοράζουν τὴν θητεία τους καὶ σπεύδουν σὰν λαγοὶ στὰ ὑπόγεια καὶ ἄσε τὰ κορόιδα νὰ κατασκοτώνονται γιὰ τὴν τιμὴ τῆς ἔθνους! Ἂν προβάλλεις τὸ ἀντρικὸ πρότυπο, κινδυνεύεις ἀπὸ τὶς «κυρακατίνες» τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας νὰ κατηγορηθεῖς γιά… σεξισμό. 

Ἕνας πρωθυπουργὸς ποὺ θὰ ἀπευθυνόταν στοὺς Ἕλληνες καὶ τὶς Ἑλληνίδες καὶ ὄχι στοὺς συμπολίτες του, θὰ διάβαζε, τὴν ἡμέρα τῆς 28ης, αὐτὸ ποὺ διέσωσε ὁ Στρατὴς Μυριβήλης. 

Στὸν πανηγυρικὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στὶς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 1960, μεταξὺ τῶν ἄλλων σπουδαίων ἀνέφερε καὶ ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός, ποὺ διαδραματίσθηκε, ὄχι «στὸ διάσελο τῆς Ἱστορίας» (Βρεττάκος), ἀλλὰ στὰ μετόπισθεν, ὅπου ὁ ἀπόλεμος πληθυσμὸς τῆς πατρίδας μας, συναγωνιζόταν τὴν ἀνδρεία τῶν μαχητών. Τὸ μεταφέρω: 

«Εἶχε ὀργανωθῆ, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀγώνα ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος, ἀπ’ τὸν Ἐρυθρὸ Σταυρὸ τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα καὶ ἕνα φίλο γιατρό, σ’ αὐτὴ τὴν ὑπηρεσία, λοιπὸν πήγαινα κάπου-κάπου νὰ τὸν δῶ καὶ νὰ τὰ ποῦμε. Ὁ κόσμος ἔκαμε οὐρὰ κάθε μέρα γιὰ νὰ δώση τὸ αἷμα του γιὰ τοὺς τραυματίες μας. Ἦταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιὰ ποὺ περίμεναν τὴ σειρά τους. Μία μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπὶ τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στὴν σειρὰ τῶν αἱμοδοτῶν ποὺ περίμεναν, νὰ στέκεται καὶ ἕνα γεροντάκι. 

-Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ; 

Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά: 

-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νὰ δώσω αἷμα. 

Ὁ γιατρὸς τὸν κοίταξε αὐστηρὰ μὲ ἀπορία καὶ συγκίνηση. Ὁ γέρος παρεξήγησε τὸ δισταγμό του. Ἡ φωνὴ τοῦ ἔγινε πιὸ ζωηρή. 

-Μὴ μὲ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τὸ αἷμα μου εἶναι καθαρό, καὶ ἀκόμα ποτές μου δὲν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς πατρίδας. Ὅμως μου εἶπαν πὼς οἱ δύο πῆγαν ἀπὸ αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στὴ γυναίκα μου, θὰ ‘ναὶ κι ἄλλοι πατεράδες, ποὺ μπορεῖ νὰ χάσουν τὰ παλληκάρια τους, γιατί δὲ θὰ ‘χοῦν οἱ γιατροὶ μᾶς αἷμα νὰ τοὺς δώσουν. Νὰ πάω νὰ δώσω κι ἐγὼ τὸ δικό μου. Ἄιντε, πήγαινε, γέρο μου μοῦ εἶπε κι ἂς εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν μας. Κι ἐγὼ σηκώθηκα κι ἦρθα». («Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940», πανηγυρικὴ λόγοι ἀκαδημαϊκῶν, ἐπιμέλεια Πέτρος Χάρης, Ἀθήνα 1978, σ. 322). 

Τέτοιες γενιὲς καὶ μὲ τέτοια παιδεία, νικοῦν καὶ σώζουν πατρίδες… 

Δημήτρης Νατσιὸς 
δάσκαλος-Κιλκὶς

3 σχόλια:

  1. Α ρε Δημήτρη. Τόσα χρόνια διδάσκεις ήθος. Να σαι 'χει ο Θεός καλά.
    Ώρα ευθύνης για όλους εμάς που ζούμε μέσα στα σχολεία. Κι εσύ παράδειγμά μας, φίλος κι αδελφός κι ας μη γνωριζόμαστε. Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγχαρητήρια για την ωραία ανάρτηση! Ευχαριστούμε πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από ωραίες αναρτήσεις παμε καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.