Μνημόνευε ᾿Ιησοῦν Χριστὸν

τῆς Μαρίας Κορνάρου 

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ προσιτὲς καὶ χαριτωμένες διηγήσεις τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι ἡ ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὶς μέριμνες. Ἐκεῖ ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν μαθητῶν στὰ πουλιὰ τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ δὲ σπέρνουν οὔτε θερίζουν, καὶ στὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ, ποὺ εἶναι ἄκρως ἐφήμερη ἡ ὕπαρξή τους. Καὶ ὅμως, θαυμαστά, τὰ μὲν πτηνὰ τρέφονται, τὰ δὲ κρίνα εἶναι στολισμένα μὲ ἀνείπωτη ὀμορφιά. Αὐτὸ τὸ θαῦμα δὲν εἰν’ ἄλλο παρὰ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ποὺ σιωπηλὰ ἐργάζεται τὴ συντήρηση καὶ τὴν πρόοδο τῶν λογικῶν καὶ ἀλόγων πλασμάτων. Ἀπὸ τοῦτα ζητᾶ καὶ ὁ Κύριος νὰ πάρει τὸ μάθημα ὁ ἄνθρωπος, νὰ μὴν ἀγωνιᾶ γιὰ τὶς φροντίδες τοῦ βίου, ὡσὰν ἡ ζωή του νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν ἴδιο, καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν φροντίδα τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ. Ὑπογραμμίζει καὶ ἕνα ἄλλο σημαντικὸ στοιχεῖο τῆς περικοπῆς αὐτῆς σὲ κήρυγμά του, εὐσεβὴς κληρικός: τὰ πιὸ ὄμορφα πράγματα στὴ ζωὴ τὰ βρίσκουμε σ’ αὐτὴ τὴ διήγηση, τὰ παιδιά, τὰ πουλιὰ καὶ τὰ λουλούδια. Ὅσο...
καὶ ἂν ἀκούγονται αὐτὰ ρομαντικά, εἶναι οἱ μέριμνες ποὺ μᾶς κάνουν νὰ χάνουμε, τελικά, τὴν ὄψη τους. 

Στὶς βόλτες, τὰ γυρίσματα καὶ τὶς διασκεδάσεις τοῦ καλοκαιριοῦ, ποὺ ὁδεύει τὶς ἡμέρες αὐτὲς πρὸς τὴν κορύφωσή του Δεκαπενταύγουστου, συχνὰ ὑποθέτουμε πὼς οἱ μέριμνες ἔχουν σβήσει. Ἴσως ἔχουμε πάρει ἄδεια, ἔχουμε τελειώσει τὸ διάβασμα, ἔχουμε φύγει ἀπ’ τὴν πόλη, πάντως οἱ ἐπείγουσες ὑποθέσεις σταματοῦν γιὰ ἕνα διάστημα καὶ ἔχουμε χρόνο ἀναπτερώσεως τῶν δυνάμεών μας. Χρόνο νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ὅ,τι μᾶς ἐνδιαφέρει πραγματικά, μ’ ὅ,τι ἀγαπᾶμε καὶ μᾶς ξεκουράζει. Ἀνακαλύπτουμε, ἄραγε, πῶς αὐτὸ τὸ «κάτι» ποῦ ἐπιθυμοῦμε στὸν κενὸ χρόνο τῶν διακοπῶν εἶναι ὁ Θεός; Πιθανότατα, ἡ σκέψη καὶ ὁ χρόνος μᾶς γεμίζει μὲ τὶς τοῦ βίου φροντίδες ποὺ μᾶς ἀκολουθοῦν στὶς ἀργὲς ἡμέρες τοῦ θέρους: νὰ φᾶμε, νὰ ντυθοῦμε, νὰ περιηγηθοῦμε, νὰ γνωρίσουμε, νὰ μιλήσουμε… Κάπου δὲ στὸ πίσω ἢ καὶ μπροστινὸ μέρος τοῦ μυαλοῦ, τριγυρίζουν τὰ ἀναπάντητα ἐρωτηματικὰ γιὰ τὶς ὑποθέσεις μας τὶς ἀνοιχτές, τὶς ἄλυτες δυσκολίες, τὰ οἰκονομικά, καὶ ὅλα ὅσα θέλαμε νὰ ἀφήσουμε γιὰ τὸ «Σεπτέμβριο». 

Ἡ μέριμνα, λοιπόν, δὲν ἔχει τὴ ρίζα στὴν κατάσταση ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καὶ μᾶς πιέζει, ὅπως συχνὰ παριστάνουμε στὸν ἑαυτό μας τὸ χειμώνα. Ὑπάρχει καὶ ἐπιβιώνει, χωρὶς ἄμεσο ἐρέθισμα ποὺ τὴν προκαλεῖ. Ἡ ρίζα βρίσκεται μέσα μας, στὸν τρόπο ποὺ βιώνει ἡ ψυχή μας τὴ ζωὴ καὶ τὶς καταστάσεις της. Ἂν τὶς βιώνει μὲ ἀγωνία, ἐὰν δίνεται ὁλοκληρωτικὰ στὶς κοσμικὲς ὑποθέσεις, αὐτὴ τὴ συνήθεια θὰ τὴ μεταφέρει καὶ στὶς δευτερεύουσες δυσκολίες, καὶ στὴν ἀπόλυτη εὐταξία ἀκόμη. Ἐὰν δὲ ἔχουμε συνηθίσει νὰ δίνουμε στὸν ἑαυτό μας τὸ μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον, οἱ διάφορες ἀπαιτήσεις του θὰ παραμένουν τυπωμένες στὴ μνήμη μας, ὅσο μεγάλες ἐπιτυχίες καὶ ἂν βρεθοῦν στὸ δρόμο. 

Πρόκειται γιὰ κατάσταση νοσηρή του πνεύματος, καὶ καλεῖται ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς «σύστημα» ἀληθινὰ ψυχο-θεραπευτικό, νὰ τὴν ἰάσει. Ξεκινώντας ἀπὸ τὴ συνείδηση τῆς ἀγωνιώδης διαδρομῆς τῶν σκέψεων, ποὺ κουράζει βαθιὰ τὴν ψυχή, μποροῦμε νὰ τὶς ἀνακατευθύνουμε. Νὰ μάθουμε νὰ σκεφτόμαστε, ἀντὶ γιὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, τὸν Χριστό, κατὰ τὸ Εὐαγγελικὸ «Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν» (Τίμ. β΄, 8) Στὸ πέταγμα τῆς σκέψης πρὸς τὸν Χριστό, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν σκεφτόμαστε κάτι συγκεκριμένο γιὰ Ἐκεῖνον ἀλλὰ ἁπλὰ τὴν ὕπαρξή Του, γεννιέται μία ἡσυχία στὸ νοῦ, ποὺ πρότερα δὲν ὑπῆρχε. Γνωρίζοντας αὐτὴ τὴν εὐλογημένη λύτρωση, πιὸ πολὺ θὰ ποθοῦμε Ἐκεῖνον νὰ σκεφτόμαστε, παρὰ τὰ κουραστικὰ καὶ μάταιά του κόσμου. Εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ ποὺ δίνει ἀληθινὴ χαρὰ στὸν 

ἄνθρωπο, καὶ εἶναι διαθέσιμη πάντοτε, χωρὶς περιορισμοὺς χρονικοὺς ἢ τοπικούς, χωρὶς κανέναν ὄρο ἐκτὸς ἀπ’ τὸν προσωπικό μας πόθο. Καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει πὼς δὲν ὑπάρχει καλύτερος τρόπος νὰ εἶναι κανεὶς χαρούμενος, παρὰ νὰ θυμηθεῖ τὸν Θεό. 

Ἀσκούμενοι στὴν συνήθεια τῆς μνήμης Θεοῦ, πιὸ εὔκολη θὰ τὴν συναντήσουμε μὲ τὸ τέλος τῶν διακοπῶν καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὶς πιεστικὲς συνθῆκες τῆς καθημερινότητας. Ὁμοιάζει μὲ τὴν ἀνακάλυψη ἑνὸς ἀμύθητου χρυσοῦ θησαυροῦ, ποὺ ποτὲ δὲν τελειώνει μὰ πάντα ἀναπληρώνεται, γιατί αὐτὴ τὴ χαρὰ ποὺ περιμένουν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕναν τέτοιο θησαυρό, τὴ βρίσκουμε πιὸ μεγάλη ἀκόμη στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Θυμόμαστε τότε ἐκείνη τὴν ὄμορφη Εὐαγγελικὴ διδαχὴ γιὰ τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία ὁμοιάζει «ἀνθρώπω ἐμπόρω ζητούντι καλοὺς μαργαρίτας· ὃς εὐρῶν ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθῶν πέπρακε πάντα ὅσα εἶχε καὶ ἠγόρασεν αὐτὸν» (Μάτθ. ἲγ/ 45-46). Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο, πωλοῦμε ὅλες τὶς φροντίδες καὶ ἔγνοιες μας γιὰ τὸν Βασιλέα Χριστόν. 

enromiosini