Ἀδύνατο εἶναι, νὰ νιώσουμε τὴν θεία παρηγοριὰ (τὴν παραδεισένια γλυκύτητα), ἐὰν δὲν ἀποφύγουμε τὴν κοσμικὴ καὶ ἐὰν δὲν πεθάνει τελείως τὸ κοσμικό μας φρόνημα.
Θὰ πρέπει τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἀφοῦ πεθάνει, νὰ γίνει φυτόχωμα, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ μέσα μας τὸ θεῖο φρόνημα, διότι οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὠδίνες, ποὺ γίνονται στοὺς ἀγῶνες μὲ ἐπίγνωση καὶ διάκριση γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ φιλότιμα παιδιά Του, γιὰ νὰ ἀπεκδυθοῦν τὸν παλαιό τους ἄνθρωπο (τὸν κοσμικό).
Ὁ Καλός Πατέρας τρεφει μετὰ τὰ παιδιά Του, ἀπὸ τὴν γῆ ἀκόμη ποὺ βρίσκονται, μὲ παραδεισένιες τροφές, καὶ σκιρτᾶνε ἀγαλλόμενα ἀναστάσεως ἡμέρα, ἀφοῦ φυσικὰ περάσανε τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ μὲ ἀγῶνες, τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ στὸν Σταυρὸ καί, ἀναστηθήκανε πνευματικὰ καὶ ζοῦν πιὰ τὴν Διακαινήσιμο συνέχεια. Δηλαδὴ δὲν ἑορτάζουν μία φορὰ τὸν χρόνο Ἀνάσταση, ἀλλὰ συνέχεια Πάσχα, Κυρίου Πάσχα.
Καὶ τότε τὴν κάνουμε τὴν ζωὴ μᾶς γλυκιά, μὲ τὴν κακή της ἔννοια, καὶ δὲν θέλουμε νὰ πεθάνουμε ποτὲ καὶ ὅσο περνᾶνε τὰ χρόνιά μας αὐξάνει καὶ τὸ «ἂχ» τῆς ἀγωνίας, καὶ γεμίζει ἡ ψυχή μας ἀπὸ ἄγχος.
Φθάνουμε δηλαδὴ πολλὲς φορές, μερικοὶ ταλαίπωροι ἄνθρωποι, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ θέλουμε νὰ κρατήσουμε τὴν ψυχὴ μᾶς μέσα στὴν ἑκατόχρονη ἐξαντλημένη μᾶς σάρκα μὲ ὀρὸ καὶ νὰ λέμε «εἶναι γλυκιὰ ἡ ζωὴ» καὶ νὰ τρέμουμε μὴν πεθάνουμε ἐνῶ γιὰ ἕναν πεθαμένο κοσμικὰ καὶ ἀναστημένο πνευματικὰ δὲν ὑπάρχει, καθόλου ἀγωνία, φόβος καὶ ἄγχος ποτέ, διότι καὶ τὸν θάνατο τὸν περιμένει μὲ χαρά, ἐπειδὴ θὰ πάει κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ θὰ ἀγάλλεται, καὶ γιὰ τὸ ὅτι ζεῖ πάλι χαίρεται, διότι ζῆ πάλι κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ νιώθει ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου ἐπὶ τῆς γὴς καὶ διερωτᾶται ἐὰν ὑπάρχει ἀνώτερη στὸν Παράδεισο ἀπὸ αὐτὴν ποὺ νιώθει στὴν γῆ.
Γέροντος Παϊσίου, Ἐπιστολές, ἔκδ. «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»,
Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, σέλ. 45
Πάρα πολύ καλό για τις μέρες μας, ημέρες της κάθε αισχρότητας και του αιρετικού νεονικολαϊτισμού!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρθόδοξος Ρωμιός
Σωστά!
ΔιαγραφήΤα λόγια του αγίου Παΐσιου βρίσκονται σε ρήξη με την δικαιολόγηση κάθε ηδονικής-σεξουαλικής αμαρτίας που για τον σημερινό άνθρωπο είναι αυτονόητο φυσικό πράγμα!!
Οι νικολαΐτες "θεολόγοι" χαϊδεύουν τα αυτιά των κοσμικών αλλά τους πιστούς δεν τους πείθουν!
ΔιαγραφήΣυνέσιος
Η κοσμικότητα βοηθά στον νικολαϊτισμό και εύκολα πέφτει σ' αυτόν.
ΔιαγραφήΧριστός Ανέστη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας λέει ο Άγιος Παΐσιος:Θὰ πρέπει τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἀφοῦ πεθάνει, νὰ γίνει φυτόχωμα, γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ μέσα μας τὸ θεῖο φρόνημα, διότι οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὠδίνες,
Η ηδονή του σώματος είναι παντρεμένη με την οδύνη.
Πάντα μετά την ηδονή ακολουθεί η οδύνη. Είναι ο πνευματικός νόμος.
Και αυτό που μας λέει: διότι οἱ θεῖες ἡδονὲς δὲν γεννιοῦνται ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἡδονὲς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς σωματικὲς ὠδίνες,
ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης μας έλεγε: Έχε το νου σου στον Άδη, και μη απελπίζου.
( δηλαδή οσο δύσκολα και να περνάς έχε Ελπίδα).
Και όταν τον επισκίαζε η Θεία Χάρις έλεγε: Χριστέ μου μη μου δίνεις άλλη χαρά γιατί θα σπάσει η καρδιά μου. Πω, πω, όχι δως μου, άλλα μη μου δίνεις Κύριε.
Ζούσε μία Ουρανία Ευφροσύνη, που δεν άντεχε η καρδιά του τέτοια χαρά.
Και θα κλείσω πάλι με αυτό που μας λέει ο Άγιος Παΐσιος: διότι ζῆ πάλι κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ νιώθει ἕνα μέρος τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου ἐπὶ τῆς γὴς καὶ διερωτᾶται ἐὰν ὑπάρχει ἀνώτερη στὸν Παράδεισο ἀπὸ αὐτὴν ποὺ νιώθει στὴν γῆ.
Όποιος δεν δει τον Παράδεισο από αυτήν τη ζωή, δεν θα τον δει ούτε στην άλλη.
Οταν η ζωη μας αγαπητε εχει γινει μια κολαση που συνεχως χειροτερευει
ΑπάντησηΔιαγραφήπως θα δουμε τον παραδεισο σ'αυτη την γη οπως το λες?
Καποτε μπορει να ισχυε αυτο, τωρα
χορευει ο διαβολος παντου,δυστυχως.
Χριστός Ανέστη
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου απαντήσει ένας σύγχρονος Άγιος μας
” Τοις αγαπώσι τον Θεό, πάντα συνεργεί εις αγαθόν.
Γι’αυτούς που αγαπούν το Θεό , όλα οδηγούνται στο καλύτερο αποτέλεσμα. Όλα συνεργούν. Εκεί που ο άλλος νομίζει οτι θα σου κάνει ζημιά και θα σου βαλει τρικλοποδιά για να πέσεις, σου δίνει επιτάχυνση να τρέξεις γρηγορότερα. Αυτό που ο άλλος νομίζει οτι θα σε καταστρέψει, εσένα σε δυναμώνει. Σε κάνει πιο ισχυρό, πιο ώριμο, πιο ανθεκτικό στη ζωή. Και μετά γίνεσαι ένας βράχος που σπάνε πάνω του τα κύματα κι εσύ παίζεις με τα κύματα και δεν απογοητεύεσαι..”
” Αν έχω καλούς λογισμούς μέσα μου, τότε η ζωή δεν θα με λυγίζει. Τότε η ζωή θα με κάνει ώριμο, όμορφο, ταπεινό, με καλοσύνη, με συμπόνια για όλο τον κόσμο, γιατί ο άνθρωπος που έχει δοκιμαστεί, κι έχει ψηθεί κι έχει παλέψει, συμπονά όλο τον κόσμο..”
”Δεν υπάρχει ομορφιά στη ζωή;
Υπάρχει!
Υπάρχει και η κακία. Υπάρχει και ο πόνος. Υπάρχει και η θλίψη. Υπάρχουν κι αυτά. Το θέμα είναι, εσύ, πού θέλεις να εστιάσεις. Πού θέλεις να στρέψεις τους προβολείς της ψυχής σου. Θέλεις να είσαι η μέλισσα, που θα ψάχνει παντού λουλούδια; Θες να’σαι η μύγα, που θα ψάχνει παντού σκουπίδια; Τι προτιμάς;”
Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός.
Για αυτό Πάντα να θυμάσαι ότι ο διάβολος οργώνει, αλλα πάντα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι Αυτός που σπέρνει και θερίζει.
Συμφωνω οπως τα λες,κατ'αρχην,
ΑπάντησηΔιαγραφήωστοσο καλυτερα δεν θα ηταν να μην αφησουμε να οργωνει πρωτα ο διαβολος
γιατι ανθρωποι ειμαστε,"πεφτουμε"
και..."ξανασηκωνομαστε", θα πρεπει να ελεγχουμε πρωτα τους κακους λογισμους μας,τα παθη μας,και τις κακες συνηθειες,γιατι αμα ο διαβολος κερδησει το μυαλο μας, μετα ειναι δυσκολο να αλλαξουν τα πραγματα και ειδικα οταν ο ανθρωπος δεν εχει πνευματικα στηριγματα,δεν εχει δυνατη θεληση,και ειναι "αδυνατος" χαρακτηρας.Παντως τα βρισκω σωστα οσα γραφεις.
Και εγώ συμφωνώ με αυτά που γράφεις, έτσι ακριβώς είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρειάζεται πνευματικός αγώνας και υπομονή.
Και η υπομονή είναι το εισητήριο για τον παράδεισο.
“Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται”.
Και όπου υπάρχει η άνεση εκεί δεν υπάρχει η υπομονή.
. Κάθε μέρα που σηκώνουμε τα βάρη σταυρών ποικίλλων, αυξάνεται στον ουρανό η δόξα μας.