Menu

27 Μαρ 2020

Ποιὸς «νέος Πατριωτισμός», κυρία Πρόεδρε;


Τοῦ Θανάση Κ.

Μέρα ποὺ εἶναι δὲν ἤθελα νὰ ἀντιδικήσω μὲ τὴν νέα μας Πρόεδρο  κα Αἰκατερίνη Σακελλαροπούλου. Τῆς εὔχομαι προσωπικὰ – ὅπως εὔχομαι καὶ σὲ ὅλους ἐσᾶς – Χρόνια Πολλὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας. Ἀναγκάζομαι, ὅμως, νὰ παρατηρήσω τὰ ἑξῆς, γιὰ τὸν τηλεοπτικό της διάγγελμα “ἐπὶ τῆ ἐπετείω”:

* Πρῶτον, δὲν καταλαβαίνω τί θὰ πεῖ “νέος πατριωτισμός”. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ξέρω ὅτι τὸν ὄρο τὸν χρησιμοποιοῦν συστηματικὰ ὅσοι – στὴν οὐσία – ἀρνοῦνται τὸν Πατριωτισμό! Μποροῦμε νὰ λέμε ὅτι ὁ Πατριωτισμὸς προσλαμβάνει διαφορετικὸ περιεχόμενο ἀπὸ ἐποχὴ σὲ ἐποχή. Ἀλλὰ δὲν παύει νὰ εἶναι Πατριωτισμὸς – ὄχι νέος ἢ παλιὸς – πατριωτισμός! Δηλαδὴ “ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα”.

Καὶ Πατρίδα εἶναι πάντα μία “αἴσθηση κοινότητας” καὶ μία “αἴσθηση τοῦ ἀνήκειν”, εὐρύτερη ἀπὸ τὴν....
οἰκογένεια, τὴ φάρα τὴ φυλὴ καὶ τὴν ἐπιτοπιότητα.



Ἡ Πατρίδα ὅμως, ἀφορᾶ ἕνα δεσμὸ ἀνάμεσά μας, πέρα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς ἀτομικῆς καταγωγῆς καθενὸς ἀπό μας.



Δεσμὸ εὐρύτερο, συναισθηματικὰ φορτισμένο καὶ ἱστορικὰ ριζωμένο.



Τὸ μὲ ποιοὺς ἄλλους ἔχετε τὴν ἴδια γλώσσα, μοιράζεστε τὰ ἴδια ἤθη καὶ ἔθιμα, τὸν ἴδιο Πολιτισμό, τὴν ἴδια συλλογικὴ ταυτότητα, ἀνήκετε στὴν ἴδια εὐρύτερη κοινότητα καὶ ἔχετε τὴν ἴδια “αἴσθηση τοῦ ἀνήκειν”.



Σᾶς ἑνώνουν ὅλα αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία εἶστε συλλογικὰ ὑπερήφανοι.



Καὶ σᾶς ἑνώνουν κοινοὶ κώδικες συμπεριφορᾶς.



Κοινὲς ἀξίες καὶ κοινὸς Πολιτισμός.



Ὅ,τι δίνει “ἠθικὴ διασταση” στὰ ἄτομα καὶ τὰ κάνει “Προσωπα”.



* Δεύτερον: Ὅλα αὐτὰ ἐξελίσσονται, ἀσφαλῶς, ἀλλὰ διαμορφώνονται μέσα ἀπὸ αἰῶνες καὶ ἀλλεπάλληλες γενιές: ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες τους καὶ τὶς συλλογικὲς ἐμπειρίες τους, καὶ τοὺς θριάμβους ἢ τὶς καταστροφές τους – ἢ ὅ,τι ἐβίωσαν συλλογικὰ ὡς “θριάμβους” ἢ ὡς “καταστροφές” – καὶ τὸν Πολιτισμὸ ποὺ σώρευσαν, καὶ τὶς ἀναμνήσεις ποὺ πέρασαν ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ καὶ τὴ γλώσσα ποὺ ἐμπλούτισαν (ἢ φτώχυναν) καὶ τὰ μνημεῖα Πολιτισμοῦ ποὺ ἐφτίαξαν καὶ τοὺς καθόρισαν.



Κι αὐτὰ ὅλα εἶναι πραγματικὰ καὶ “φαντασιακὰ” ταυτόχρονα:



–Είναι πραγματικά, γιατί σμιλεύτηκαν μέσα σὲ ἱστορικὰ – συχνὰ δραματικὰ γεγονότα – ποὺ χάραξαν τὸ ὑποσυνείδητο τῶν λαῶν ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά.



–Και εἶναι “φαντασιακά”, διότι ὅλο αὐτὸ τὸ συλλογικὸ πολιτιστικὸ ὑποσυνείδητο  γέννησε μέσα ἀπὸ τὴ φαντασία τῶν ἀνθρώπων μύθους καὶ “ἐκδοχές” τῆς Ἱστορίας καὶ Πολιτισμὸ ποὺ καθόρισε τὴν Ταυτότητα τῶν λαῶν.



Ἡ Πατρίδα τῶν νεοΕλλήνων εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὶς Πόλεις-πατρίδες τῶν Ἀρχαίων Ἀθηναίων ἢ τῶν Ἀρχαίων Σπαρτιατῶν.



Εἶναι εὐρύτερη καὶ ἔχει πολὺ μεγαλύτερο ἱστορικὸ βάθος.



–Αλλά ἐκεῖνοι εἶχαν τὸν “Παιάνα” τους, ὅπως ἐμεῖς ἔχουμε τὸ “Τὴ Ὑπερμάχω” μας.



–Εκείνοι εἶχαν τὶς ἐνδο-ἑλληνικὲς συγκρούσεις τους, ὅπως κι ἐμεῖς ἔχουμε τὶς φαγομάρες μας.



–Εκείνοι, ἑνώνονταν πρὸ κοινοῦ ἐχθροῦ καὶ νικοῦσαν – συνήθως πέρα ἀπὸ κάθε προσδοκία – πολὺ περισσότερους.



Ὅπως ἀκριβῶς κάναμε κι ἐμεῖς τὸ 1821 καὶ τὸ 1912 καὶ τὸ 1940.



–Εκείνοι ἔμεναν ὄρθιοι, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶχαν λυγήσει.



Ὅπως ἀκριβῶς κάναμε κι ἐμεῖς, ἀρκετὲς φορές…



–Εκείνους τοὺς ἔνωνε κοινὴ γλώσσα ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων, ὅπως ἀκριβῶς κι ἐμᾶς μᾶς ἑνώνει ἡ ἴδια γλώσσα.



–Εκείνοι νοσταλγοῦσαν τὴν γενέτειρά τους – τὸ “σύνδρομο τοῦ Ὀδυσσέα” – καὶ ἔκαναν τὰ πάντα γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Πατρίδα τους, ὅσο δύσκολο κι ἂν ἦταν ὅσο κι ἂν τοὺς εἶχε πικράνει – ὅπως ἀκριβῶς κάνουμε κι ἐμεῖς.



–Εκείνοι θεωροῦσαν τραγικὴ κατάληξη νὰ πεθάνουν “ὁδοιπόροι στὰ Σούσα” (παρὰ τὶς τιμὲς ποὺ θὰ τοὺς ἐπιδαψίλευε ὁ “Ἀρταξέρξης” – ὅπως ἀκριβῶς κι ἐμεῖς.



Καὶ τί φρικτὴ ἡ μέρα ποὺ ἐνδίδεις



            (ἡ μέρα ποὺ ἀφέθηκες κ’ ἐνδίδεις),



            καὶ φεύγεις ὁδοιπόρος γιὰ τὰ Σοῦσα,



            καὶ πιαίνεις στὸν μονάρχην Ἀρταξέρξη



            ποῦ εὐνοϊκὰ σὲ βάζει στὴν αὐλή του,



            καὶ σὲ προσφέρει σατραπεῖες, καὶ τέτοια.



            Καὶ σὺ τὰ δέχεσαι μὲ ἀπελπισία



            αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ δὲν τὰ θέλεις.



            Ἄλλα ζητεῖ ἡ ψυχή σου, γι’ ἄλλα κλαίει·



            τὸν ἔπαινο τοῦ Δήμου καὶ τῶν Σοφιστῶν,



            τὰ δύσκολα καὶ τ’ ἀνεκτίμητα Εὖγε·



            τὴν Ἀγορά, τὸ Θέατρο, καὶ τοὺς Στεφάνους.



            Αὐτὰ ποῦ θὰ στὰ δώσει ὁ Ἀρταξέρξης,



            αὐτὰ ποῦ θὰ τὰ βρεῖς στὴ σατραπεία;



            καὶ τί ζωὴ χωρὶς αὐτὰ θὰ κάμεις;



(Καβάφης, Σατραπεία)



Ἡ Πατρίδα δὲν εἶναι “παλιὸ ροῦχο”, νὰ τὸ πετάξουμε καὶ νὰ βάλουμε νέο – πιὸ “μοντέρνο” – στὴ θέση του.



Ἡ Πατρίδα δὲν εἶναι προπαγανδιστικὸ δημιούργημα ἢ “καθεστωτικὸς μύθος”, νὰ τὸν ἀλλάξουμε καὶ νὰ προσαρμοστοῦμε σὲ ἕνα νέο “καθεστώς” (στηριγμένο σὲ καινούργιους προπαγανδιστικοὺς μύθους).



Ἡ Πατρίδα μᾶς εἶναι ἡ συλλογική μας ταυτότητα. Καὶ οἱ συλλογικὲς ταυτότητες δὲν ἀλλάζουν ὅπως οἱ μόδες, ποὺ ἔρχονται καὶ παρέρχονται…



* Τρίτο: ὁ Πατριωτισμὸς ἔχει τεράστιο ἱστορικὸ ὑπόβαθρο καὶ ἀκόμα μεγαλύτερο συναισθηματικὸ φορτίο. Ἐπειδὴ εἶναι ἡ “ὑπέρτατη συλλογικότητα” ποὺ δίνει – ἐντός της –  “Προσωπο” στοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἐμπνέει στὰ εὔκολα καὶ – κυρίως – στὰ δύσκολα. Ἀκόμα καὶ κόντρα στὴ συμβατικὴ λογική.



Κόντρα στὴ λογική του ἰδιοτελοῦς ὀφέλους καὶ τῆς χρησιμοθηρίας.



Τοὺς ἐμπνέει νὰ ἀγαπᾶνε, κόντρα σὲ “ὑπολογισμούς”,



νὰ ἀντιστέκονται, κόντρα σὲ συσχετισμούς,



νὰ θυσιάζονται, κόντρα σὲ θεμελιώδη “ἔνστικτα αὐτοσυντήρησης”.



Τοὺς ἐμπνέει νὰ δημιουργοῦν καὶ νὰ “θεώνονται” – δηλαδὴ νὰ ξεπερνοῦν μέσα ἀπὸ τὴ “φήμη” ποὺ θὰ ἀφήσουν πίσω τους, τὸ φόβο τοῦ θανάτου.



Χωρὶς τέτοια αἰσθήματα καὶ χωρὶς τέτοιες συναισθηματικὲς ὑπερβάσεις, τὰ ἄτομα δὲν γίνονται ποτὲ “Προσωπα” – μετατρέπονται: εἴτε σὲ “ἀνδράποδα” εἴτε σὲ “ἀγρίμια”.



Τὰ γυμνὰ ἄτομα – ποὺ δὲν εἶναι “προσωπα” – δὲν ἔχουν Πατρίδα, ἀλλὰ δὲν ἔχουν καὶ τίποτε ἄλλο…



Δὲν θὰ γίνουμε γυμνὰ ἄτομα!



Ποτὲ δὲν ἤμασταν. Καὶ – εὐτυχῶς – κουβαλᾶμε τέτοιο Πολιτισμό, ἀκόμα καὶ ἀσυνείδητα, μέσα ἀπὸ τὴ γλώσσα ποὺ μιλᾶμε – ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε “γυμνὰ ἄτομα”…



–Όταν βρισκόμαστε γιὰ καιρὸ στὸ ἐξωτερικὸ κι ἀκοῦμε κάποιους ἄγνωστους νὰ μιλᾶνε Ἑλληνικὰ δίπλα μας, ἀνατριχιάζουμε.



–Όταν εἴμαστε γιὰ χρόνια ἔξω, καὶ μαθαίνουμε κάτι κακὸ ποὺ συνέβη στὴν Ἑλλάδα, ταραζόμαστε…



–Όταν ἐκεῖ μακριὰ “εἰς τὴν ξενην” ἀκοῦμε Ἕλληνες νὰ τραγουδᾶνε ἢ νὰ ψέλνουν ἢ νὰ γελᾶνε ἢ νὰ τιτιβίζουν, κάτι μᾶς σπρώχνει πρὸς τὸ μέρος τους.



“Είτε μὲ τὶς ἀρχαιότητες εἴτε μὲ Ὀρθοδοξία, τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες κάνουν ἄλλο Γαλαξία”, ποὺ τραγούδησε κάποτε ὁ Διονύσης Σαββόπουλος.



Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατριωτισμός μας, κυρία Πρόεδρε.



Αὐτὸς ἦταν πάντα. Αὐτὸς εἶναι καὶ σήμερα.



Κι αὐτὸ δὲν ἀλλάζει. Γιατί εἶναι βαθιὰ ριζωμένος στὶς ψυχές μας.



Εἶναι βαθὺ συναίσθημα, ζυμωμένο σὲ ἱστορικὴ μνήμη καὶ Πολιτισμικὲς καταβολὲς αἰώνων. Ποῦ δὲν μποροῦμε νὰ τὶς ἀνιχνεύσουμε. Συχνὰ δὲν τὶς συνειδητοποιοῦμε καν. Ἀλλὰ μᾶς καθορίζουν…



* Τέταρτο, ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 21 ἦταν “Ἐθνεγερσία”, δηλαδὴ Ἔγερση Ἔθνους.



Ἦταν “Παλιγγενεσία”! Δηλαδὴ Ἀναγέννηση Ἔθνους.



ΔΕΝ ἦταν “δημιουργία” Ἔθνους!



Τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ΔΕΝ δημιουργήθηκε τὸ 1821!



Τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος προϋπῆρχε!



Κι ἐπειδὴ δὲν ἄντεχε ἄλλο τὸν Ὀθωμανικὸ ζυγό, ἐπαναστάτησε!



Καὶ ἄντεξε γιὰ 9 χρόνια ἀνείπωτες κακουχίες. Καὶ ἐλευθερώθηκε!



Ἡ Ἐπανάσταση ξεκίνησε σὲ ἐντελῶς ἐχθρικὸ διεθνὲς περιβάλλον καὶ κατάφερε – ἐπειδὴ ἄντεξε – νὰ μεταστρέψει τὴν πολιτικὴ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων.



Δὲν “δημιούργησε” ἡ Ἐπανάσταση τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος.



Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο:



Τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ξεσηκώθηκε καὶ δημιούργησε τὴν Ἐπανάστασή του.



Ἡ Ἐπανάσταση ὑπῆρξε ἡ ὑπέρτατη ἀπόδειξη ὕπαρξης ἑνὸς Ἔθνους ποὺ μόνον ἐλεύθερο ἄντεχε πλέον νὰ ζήσει…



* Πέμπτο: τὸ πρόβλημα τῶν ἐξεγερμένων Ἑλλήνων δὲν ἦταν ὁ Ὀθωμανικός… δεσποτισμός! Ἦταν ἡ ὑποδούλωση τεσσάρων αἰώνων στοὺς Ὀθωμανούς.



Δεσποτισμὸς εἶναι ἕνας χαρακτηρισμὸς καθεστῶτος.



Ἢ μᾶλλον ἕνας χαρακτηρισμὸς διακυβέρνησης.



Τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς Ἕλληνες ΔΕΝ ἦταν ἡ μορφὴ καθεστῶτος τῶν Ὀθωμανῶν οὔτε ὁ τρόπος διακυβέρνησής του τότε Σουλτάνου στὴν Ὑψηλὴ Πύλη, τοῦ Μαχμοὺτ τοῦ Β’.



Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ἅλωσης τὸ 1453 ἔγιναν 28 μείζονες ἐξεγέρσεις τῶν Ἑλλήνων (καὶ κάποιες ἄλλες μικρότερες) σὲ ὅλες τὶς περιοχὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ χώρου.



Ἱστορικὰ πρόσωπα ὅπως ὁ Μάρκος Μουσοῦρος (1503), ὁ Βησσαρίωνος (1457), ὁ Μητροπολίτης Πατρέων Νεόφυτος (1466), ὁ Ἰάννος Λάσκαρης (1525), ὁ μητροπολίτης Ρόδου Εὐθύμιος (1531), ὁ Θεόδωρος Μπούας-Γρίβας (1683) στὴν Στερεά, ὁ μητροπολίτης Λαρίσης καὶ Τρίκκης Διονύσιος (1600), ὁ Διονύσιος ὁ Φιλόσοφος (1609), ὁ Γερακάρης (1696), ὁ Ζήσης Καραδῆμος στὴν Ἠμαθία (1705), ὁ Δασκαλογιάννης στὰ Σφακιὰ Κρήτης (1711), ὁ Νικοτσάρας καὶ οἱ Λαζαῖοι ἀδελφοὶ (1806 καὶ 1808), ξεσήκωναν τοὺς Ἕλληνες καὶ σφαγιάζονταν ἐγγράφοντας ἀνεξίτηλες ὑποθῆκες αἵματος:



Ὅτι οἱ Ἕλληνες ὑπῆρχαν καὶ ἀντιστέκονταν καὶ ἐπαναστατοῦσαν συνεχῶς!



Καὶ τὸ πρόβλημά τους δὲν ἦταν ἡ μορφὴ καθεστῶτος ἢ ἡ προσωπικότητα τοῦ ἑκάστοτε Ὀθωμανοῦ Ἡγεμόνα, ἦταν ἡ Ἐλευθερία τους.



Ὄχι ὁ… δεσποτισμός!



Ἔλεος κά. Πρόεδρε…



ΥΓ.1 Γιὰ τὸ μεγάλο συμβολισμὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ξεχάσατε νὰ πεῖτε τὸ παραμικρό. Παράλειψη…



Ὅμως, τὸ “Καλὸ Ἄγγελμα” τῆς Παλιγεννεσίας δὲν “συνέπεσε” τυχαία μὲ τὴν θρησκευτικὴ γιορτὴ τοῦ “Καλοῦ Ἀγγέλματος” πρὸς τὴ Θεοτόκο γιὰ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ.



Ἦταν ἀκριβῶς τὸ βαθύτερο συμβολικὸ νόημα τῆς Ἐθνεγερσίας…



Οἱ Ἕλληνες βίωσαν τὴν ἐξέγερσή τους μὲ ὅρους “Ἀνάστασης ἐκ νεκρών”!



Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ Ἑλληνικὰ εἶναι ἡ μόνη εὐρωπαϊκὴ γλώσσα, ὅπου ἡ συνολικὴ ἐξέγερση διαρκείας ποὺ φιλοδοξεῖ νὰ ἀνατρέψει τὰ πάντα (κι ὄχι μόνο τό… δεσποτισμὸ) ὀνομάζεται Ἒπ-Ἀνάσταση!



Κι ὄχι… “περιστροφὴ” – (κατὰ τὸ Κοπερνίκειο Revolution).



Ἔτσι τὸ ὀνομάσαμε τότε καὶ τώρα: Ἒπ-Ἀνάσταση!



Κι ὅποιος αὐτὸ τὸ νόημα πάει νὰ τὸ ἀλλάξει, δὲν θὰ ἔχει καμία τύχη…



ΥΓ.2 Πηγαίνετε νὰ πεῖτε στοὺς Ἰταλοὺς ὅτι τὸ Ριζορτσιμέντο τοὺς (Risorgimento – “Ἀναβίωση” θὰ λέγαμε στὰ Ἑλληνικὰ) ποὺ ξέσπασε ὡς ἔνοπλο κίνημα τὶς ἴδιες μέρες, τὸν Μάρτιο τοῦ 1821, ὅπως καὶ σὲ μᾶς – ἀλλὰ ὁλοκληρώθηκε πενήντα χρόνια ἀργότερα), ἦταν ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀποτινάξουν τό… δεσποτισμὸ τῶν Αὐστριακῶν!



Ἀναγέννηση τοῦ λαοῦ τοὺς ἦταν!



Καὶ σὲ ἐκείνους καὶ σέ μας.



ΥΓ.3 Παρεμπιπτόντως, μεγάλη ἀπήχηση εἶχαν στὴν προεπαναστατικὴ Ἑλλάδα οἱ ἰδέες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Ποῦ ἐνσαρκώνονταν ὅμως, στὸν ἴδιο τὸ Ναπολέοντα, μία ἰδιαίτερα “δεσποτικὴ φιγούρα” – ἀφοῦ ἀναδείχθηκε καὶ Αὐτοκράτορας!



Αὐτὸ δὲν ἐμπόδισε τοὺς Ἐπαναστάτες νὰ φτιάξουν τὰ πρῶτα συντάγματά τους, ἐντόνως Δημοκρατικά! (καὶ πολὺ προχωρημένα Δημοκρατικὰ γιὰ τὴν ἐποχή τους…)



Ἀλλὰ ἡ Ἐπανάστασή τους ἔγινε κατὰ τὴν πρώτη ἐκείνη Διακήρυξή τους:



Γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ γιὰ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία!



Δὲν ἦταν “θρησκόληπτοι” οἱ ἐπαναστατημένοι μᾶς πρόγονοι…



Ἁμαρτωλοὶ ἦταν, ὅσο δὲν πάει.



Ὅμως βίωναν τὴν Πίστη τους, ὡς ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ταυτότητάς τους, δηλαδὴ τῆς Πατρίδας τους!



Αὐτὸ κάνουμε καὶ τώρα.



Αὐτὴ τὴν Πατρίδα ἀγαπᾶμε.



Αὐτὴ ἡ Πατρίδα μᾶς ἑνώνει.



Αὐτὴ ἡ Πατρίδα μᾶς δονεῖ.



Κι ἄλλη Πατρίδα δὲν ἔχουμε. Οὔτε θέλουμε.



Εὐχαριστοῦμε, δὲν θὰ πάρουμε.



Οὔτε χρειαζόμαστε “νέο Πατριωτισμό”…



ΥΓ.4 Οἱ Ἰσραηλινοί, παρεμπιπτόντως, μὲ τὸν κλασικὸ Πατριωτισμό τους, ἔχουν κάνει θαύματα. Ὅπως καὶ οἱ Ἰάπωνες, μὲ τὸν δικό  τους. Ὅπως καὶ οἱ Γάλλοι, μὲ τὸν δικό τους. Καὶ οἱ Γερμανοί, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε. Καὶ οἱ περισσότεροι Εὐρωπαῖοι. Καὶ οἱ Κινέζοι. Καὶ ὅλοι…



Νέο πατριωτισμὸ “εὐαγγελίζονται” ὅσοι δὲν θέλουν καθόλου πατριωτισμό!



Ξέρουμε ὅτι ἡ κά. Πρόεδρος δὲν ἀνήκει σὲ αὐτοὺς τοὺς τελευταίους.



Μόνο εἶναι λίγο “μπερδεμένη”.



Νὰ ξεμπερδευτεῖ, παρακαλῶ πολύ!



Καὶ γρήγορα…

3 σχόλια:

  1. Ἔ,ΤΙ ! ΝΕΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ,ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ,ΤΗΝ ΓΗ !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν υπάρχει "νέος πατριωτισμός"!

    Ενας είναι ο πατριωτισμός του Ελληνορθόδοξου Γένους μας. Ο πατριωτισμός των οπλαρχηγών του 1821 και των αγίων νεομαρτύρων μας!!!

    Φιλάρετος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μόνο εἶναι λίγο “μπερδεμένη”........Οὔτε χρειαζόμαστε “νέο Πατριωτισμό”…....

    Γιατί τα λέτε στην κυρία; “μπερδεμένος”......που χρειάζεται “νέο Πατριωτισμό”…....είναι αυτός που την επέλεξε. Η ταυτότητα της κυρίας ήταν γνωστή.


    ΑπάντησηΔιαγραφή