24 Δεκ 2019

Τά Χριστούγεννα... γεννήθηκε ὁ Χριστός!

Γράφει ὁ Γεώργιος Ἔξαρχος, Φιλόλογος
«Τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!». Αὐτονόητο; Ἴσως γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὅμως καὶ αὐτὸ πλέον συζητεῖται…
Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ πάρελθον ἐπιχειρήθηκε νὰ καταργηθεῖ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγεννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, θέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα. Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπαγορεύθηκε νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία.
Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορευθεῖ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα!
Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλλει τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Φθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν.... κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση.
        Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἔναν ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα...
Ὅμως καὶ στὴν ὀρθοδόξη πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».
            Ἐπιπροσθέτως κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος. Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας, πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο πλὴν τῆς Γερμανίας καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν θεολογικὴ σχολή: «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς ἐμπειρίας καὶ πραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. Ἀποτέλει αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση.»2 Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος ἐμφανίστηκε γιὰ πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναυπλιο ἐπὶ Ὀθωνος, καὶ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1843 στὴν Ἀθήνα, στὸ σπίτι τοῦ Ι. Παπαρηγοπούλου, τοῦ προξένου τῆς Ρωσσίας.3 Τὸ περιστατικὸ διασώζει καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Εἶχε προσκληθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀθήναιο πρόξενο τῆς Ρωσσίας. Φθάνοντας στὸ σπίτι τοῦ Παπαρηγοπούλου μαζὶ μὲ τὸν φίλο του καὶ συναγώνιστη του Κῶτσο Λιδωρικιώτη, ὁ στρατηγὸς μὲ ἐκπλήξη εἶδε ἕνα δίμετρο ἔλατο στὸ σαλόνι τοῦ προξένου, κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κὺρ Γιάννη. Καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλά. Ἀλλὰ τὰ δένδρα μου ἔγω δὲν τ' ἀφήνω νὰ φυτρώνουν μέσα στὴν καμάρα!... Μόνο τ' ἅρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ!...»4 Ἀπὸ τότε τὸ Δένδρο ἐπεκτάθηκε στὶς λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰῶνα μετά, κατὰ τὴν γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρώματα. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διεδόθηκε περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ποὺ παρέμειναν στὴν Ἑλλάδα.
            Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἀη Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἅη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. «Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα ποῦ παραπέμπει στὸν Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση;  Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυία) ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴν Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἄλλος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας.
            Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴν ζωὴ ἑνὸς Ἅγιου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἅγιου, μίμησις Ἅγιου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴν στολὴ τοῦ «χονδροβασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους σὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!
            Ὁ «Ἀη Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. Στὴν Ν. Ὑορκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου, ἐγκαινιάζει ἐπισημως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν ποὺ τελειώνουν μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο!
            Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴν χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ ὁ 50ος τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα! Συνεπῶς, στὴν «ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης, τὰ ὁποία μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραία καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθῆ ἡ Πίστη τοῦ Χριστοῦ!
            Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ παραγάγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς (ὅπως τοῦ υπάρκτου βεβαίως Ἁγίου Βαλεντίνου, μὲ διαφορετικὴ ὅμως χροιά) ἤ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενέθλιων μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς). Ἡ μίμηση ἐξάλλου ποὺ ἀκρίτως, ἀκατακρίτως καὶ ἀδιακρίτως ποὺ «τιμοῦμε» ὡς νεοέλληνες, μᾶς κάνει νὰ πιθηκίζουμε! Ἔχουν καλλιεργηθεῖ στὸν λαό μας σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ συναισθήματα μειονεξίας ἔναντι τῶν εὐρωπαίων.5
 Ἐν κατακλείδι, ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾷ τὸ λεγόμενο χριστουγεννιατικο κλίμα, δεν ἐχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα ἔθιμα. Πῶς μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ Χριστούγεννα τιμῶνται καὶ στὴν Κίνα, στὴν Ἰνδία, στὴν Κορέα μέχρι καὶ σὲ αὐτὴ τὴν Ἀφρικὴ; Τιμῶνται βεβαίως σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀλλόθρησκες περιοχές, διότι δὲν τιμοῦν τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μία γιορτὴ καθαρὰ ὑλιστικὴ καὶ παγκοσμιοποιημένη.
Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψάλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἂς κόψουμε τὴν βασιλόπιττα τιμῶντας ἔτσι τὸν Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθῇ καὶ φέτος ὁ Χριστὸς στὴν καρδιὰ μας…
Ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς ἄς ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμέῃκα, σκεπτόμενοι πὼς τὰ Χριστούγεννα γεννήθηκε ὁ Χριστός!!!


1 Κ. Γ. Παπαδημητρακοπούλου «τὰ Χριστοῦγεννα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς»
2 π. Θ. Ζήση: «Τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ξενόφερτο καὶ ἀντιχριστιανικό»
3 Δ. Λουκάτου, «Χριστουγεννιάτικα καὶ τῶν ἑορτῶν»
4 Καθημερινὴ 22/12/1996
5 ΕΣΤΙΑ 24/12/1896: «Πολλοὶ ἐκ τῶν εὐπορωτέρων, τοὺς Φράγκους μιμούμενοι, εἰσήγαγαν εἰς τὰς οἰκογένειας των, χωρὶς κανένα λόγον, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ φαίνονται ὅτι διαφέρουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ρωμιούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὡς ἀρχὴν καὶ διακηρύττουν πρὸ παντὸς νεωτερισμοῦ, ὅ,τι αὐτοὶ ἐννοοῦν «ὅπως τἄβραν ἔτσι νὰ τὰ ἀφήσουν καὶ στὰ παιδιὰ των»

10 σχόλια:

  1. Ο στρατηγὸς Μακρυγιάννης,εἶχε προσκληθεῖ ὁ ἴδιος τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἀθήναιο πρόξενο τῆς Ρωσσίας. Φθάνοντας στὸ σπίτι τοῦ Παπαρηγοπούλου μαζὶ μὲ τὸν φίλο του καὶ συναγώνιστη του Κῶτσο Λιδωρικιώτη, ὁ στρατηγὸς μὲ ἐκπλήξη εἶδε ἕνα δίμετρο ἔλατο στὸ σαλόνι τοῦ προξένου, κούνησε τὸ κεφάλι του καὶ τοῦ εἶπε: «Ὡραῖο εἶναι κὺρ Γιάννη. Καὶ τοῦ χρόνου νὰ εἴμαστε καλά. Ἀλλὰ τὰ δένδρα μου ἔγω δὲν τ' ἀφήνω νὰ φυτρώνουν μέσα στὴν καμάρα!... Μόνο τ' ἅρματά μου φυτρώνουν ἐκεῖ!...

    Μονον γι αυτον τον λογο του,ας ειναι αιωνια η μνημη του στρατηγου Μακρυγιαννη κ για ολα τα υπολοιπα που ειπε αλλα κυριως εκανε,Αγιο το ονομα του στους αιωνες των αιωνων.
    Αμην.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Θα παραθέσω ένα μικρο σχόλιο που είχα γράψει στην Κατάνυξη για τις ευθύνες μας στο θέμα (το οποίο και κατεβάσανε, πιθανόν λόγο, υπέρμετρου ευσεβισμού) εδώ : https://katanixi.gr/2019/12/05/%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%cf%85%cf%81%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%b1%ce%bd%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%ba/ τις ημέρες που πήρε δημοσιότητα ο “Χριστουγεννιάτικος στολισμός” στο Αίγιο αντί να γράψω ένα καινούριο εδώ, σε εσάς, που έχετε προσπεράσει τη λογοκρισία..


    5 Δεκεμβρίου 2019

    “..Φυσικό επόμενο είναι μετά το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που υιοθετήσαμε και τον “Santa” clauss που εγκαθιδρύσαμε να περάσουμε σε ξωτικά και άλλες δαιμονικές παραστάσεις που στόχο έχουν να βγάλουν την ενανθρώπηση του Θεού απο τις άγιες μέρες που έρχονται.

    1) Όσον αφορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο υπάρχει η εξής αναφορά :

    Τις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα ο κόσμος ξεχυνόταν στα μαγαζιά. Η αγορά διέθετε τα πάντα για όλα τα γούστα. Η παιδαγωγός της βασίλισσας Αμαλίας, Ιουλία φον Νόρντενφλυχτ, αναφέρει για την Αθήνα σε επιστολή της το 1838: «…Τα καταστήματα γεμίζουν όχι μόνο με τα αναγκαία, αλλά και με πράγματα περιττά και διάφορα είδη πολυτελείας… Περίπου κάθε δύο εβδομάδες από τη Μασσαλία καταφτάνουν φορτωμένα πλοία με εμπορεύματα που πωλούνται σχεδόν αμέσως…»

    Οι Έλληνες στόλιζαν ένα καραβάκι. Το κλασικό χριστουγεννιάτικο δέντρο ήρθε στην μεταεπαναστατική Αθήνα με τον Όθωνα. Όταν στολίστηκε το πρώτο τέτοιο δέντρο στην Αθήνα προκάλεσε τον θαυμασμό του κόσμου. Στην οδό Κυδαθηναίων απέναντι από την εκκλησία της Μεταμορφώσεως βρίσκεται από το 1842 το αρχοντικό Παπαρρηγόπουλου. Εκεί κατοικούσε από το 1843 ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος (1780-1874), διπλωμάτης και ιατρός. Τα Χριστούγεννα εκείνου του έτους έδωσε μια μεγάλη γιορτή με πολλούς καλεσμένους. Είχε δε στήσει κι ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο σε ένα δωμάτιο με πολλά στολίδια. Ανάμεσα στους καλεσμένους του ήταν ο γνωστός στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης. Αυτός το θαύμασε και χαμογελαστός είπε στον Παπαρηγόπουλο : «Ωραίο είναι το δέντρο σου κυρ-Γιάννη. Και του χρόνου… Αλλά εγώ τα δέντρα μου εγώ δεν τ’αφήνω να φυτρώσουν μέσα στην κάμαρά μου! Εκεί μόνο τ’ άρματά μου μπορούν να φυτρώνουν!»
    https://www.timesnews.gr/christoygenna-stin-athina-toy-othona-kai/

    2) Εξόχως σημαντικότερη είναι η αντικατάσταση του ερχομού του Θείου βρέφους και ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας στον κόσμο, με την έλευση του “Santa” clauss που εναγωνίως τα παιδιά αναμένουν μετά της παρότρυνσης των γονιών τους.
    Ιδίως δε στην ορθόδοξη Ελλάδα τελείται το ανοσιούργημα ο ντυμένος στα κόκκινα αυτός τροφαντός τύπος που επιβραβεύει με ύλη να συγχέεται με τον ασκητικότατο Μέγα Βασίλειο που προσκομίζει γνώση και πνεύμα Θεού στα παιδιά.

    Ως καθαρά παγανιστικό πρότυπο (ασχέτως αν τον προμοτάρισε η Coca-cola η οχι) οφείλει να περιστοιχίζεται απο ξωτικά που ως πρότινος παρουσιάζονταν πολύ αθώα και εύπεπτα για τον νεοέλληνα καταναλωτή των σύγχρονων αντιχριστουγέννων.

    Αν θέλουμε να διαπιστώσουμε γιατί “σκληραίνει” κάθε χρόνο και περισσότερο η όψη (κατά τους κοσμικούς) της “γιορτής” αυτής θα ηταν φρόνιμο να απομυθοποιήσουμε όσα φιλοξενούσαμε τόσα χρόνια στα σπίτια μας γνωρίζοντας το λόγω που εισήχθηκαν στην ζωή μας και “Ποιον” έχουν σκοπό να προβάλουν.

    Άλλωστε μόνο τυχαία δεν είναι η παγκόσμια διάσταση (και σε μη χριστιανικούς λαούς) του εορτασμού των “αντιχριστουγέννων”

    https://duckduckgo.com/?q=satan+claus&t=%3Dimages&kp=-2&ia=images&iax=images&iai=http%3A%2F%2Fi1.ytimg.com%2Fvi%2FqzM-n04qLlQ%2Fhqdefault.jpg “

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σταλαγματιά
    σταλαγματιά

    αλλότριοι

    οχι με το στανιό
    και τη φοβέρα
    -από τέτοια δεν μάσαγαν
    οι παππούδες μας-

    παρά με χάδια,
    παινέματα
    και ωραιολογίες
    -για μια αρχαιότητα
    πο την... "εχάλασε"
    ο επάρατος Χριστιανισμός-.

    Ευχαριστούμε για τις
    αλήθειες.
    Αν έστω λίγο αφυπνιστούμε,
    κάποια μικρή μαγιά θ'αφήσουμε
    και για τα παιδάκια μας
    που το τι ακούνε
    -και στο σχολείο πιά-
    δεν λέγεται...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΒΓΑΛΤΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΙΚΑΤΖΑΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑς ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θα μου επιτρέψει η αγάπη σας να έχω μια διαφορετική άποψη όσον αφορά το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Το καραβάκι ήρθε από τα νησιά. Επιπλέον ακόμα μέσα στις εκκλησίες (σε ανάμνηση εκείνων των χρόνων) υπάρχουν οι πολυέλαιοι που έχουν την μορφή δένδρων και που τα χρόνια της τουρκοκρατίας μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με τον ίδιο συμβολισμό (δένδρο της ζωής) χωρίς να προκαλούν. Για την υποστήριξη αυτών παραθέτω τα παρακάτω κείμενα...

    Ρίζες από την Ανατολή
    Σε χειρόγραφο του Βρετανικού Μουσείου, του 13ου αιώνα, αναφέρεται πως το έτος 512 ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Α΄ έκτισε έναν Ναό στο Τουρ Αμπντίν της Συρίας στον οποίο προσέφερε δύο ορειχάλκινα δένδρα στημένα εκατέρωθεν της Ωραίας Πύλης του Ιερού Βήματος, τα οποία είχαν θέσεις για φώτα. Επίσης και στον Ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη υπήρχαν επί Βυζαντίου, στο επιστύλιο του τέμπλου, μεταλλικά δένδρα σε σχήμα κώνου (πυρσόμορφα δένδρα) όμοια με κυπαρίσσια, όπου αντί για καρπούς έφεραν φώτα σε σχήμα κωνοειδές. Βεβαιώνεται επιπλέον η χρήση πολυκάνδηλων σε σχήμα δένδρου σε όλο τον Ναό. Μάλιστα σε διάφορα μέρη όπως στο Λιτόχωρο Πιερίας και τα Επτάνησα στόλιζαν δένδρα στο μέσο των Εκκλησιών με φρούτα ή και καρπούς. Στην Καππαδοκία στόλιζαν μέσα στα σπίτια κατά το Δωδεκαήμερο κλαδιά κωνοφόρων ή άλλων δένδρων με ξηρούς καρπούς και αυτοσχέδια στολίδι

    Στην αρχαία Ελλάδα το έτος άρχιζε μεταξύ του Χειμώνα και της Άνοιξης, ενώ στην Αττική μετά το θερινό ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου) κατά τα μέσα Ιουλίου και ο πρώτος μήνας ήταν ο Εκατομβαιών. Τραγούδια όμως θρησκευτικά τραγουδούσαν τα παιδιά και σε άλλες γιορτές μέσα στον χρόνο, όπως συνέβαινε κατά τον μήνα Πυανεψιώνα, που ξεκινούσε από τα μέσα του Οκτωβρίου μέχρι τα μέσα του Νοεμβρίου. Κατά τον μήνα αυτό υπήρχε μια γιορτή, τα Πυανέψια ή Πυανόψια ή Πανόψια (πύανα=κύαμοι, κουκιά. Πύανα+έψω=ψήνω). Η γιορτή αυτή, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς προερχόταν από την εποχή του Θησέα, ο οποίος, όταν πήγαινε στην Κρήτη, για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, πέρασε από τη Δήλο και έκανε τάμα στον Απόλλωνα, ότι αν θα πετύχαινε τον στόχο του, θα επέστρεφε και θα του πρόσφερε ένα κλαδί ελιάς στολισμένο, πράγμα που έγινε.

    Έτσι καθιερώθηκε το στόλισμα του δέντρου ελιάς, που το τοποθετούσαν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού. Το στόλισμα περιλάμβανε κλωστές από μαλλί, διάφορα φρούτα και καρπούς, σύκα, χουρμάδες, κορδέλες λευκές και κόκκινες, μπισκοτάκια με μέλι κτλ. Το κλαδί της ελιάς ονομαζόταν Ειρεσιώνη (είριον=έριον=μαλλί) και το κρατούσαν μέχρι την επόμενη χρονιά. Τα παιδιά περιέρχονταν τα σπίτια και τραγουδούσαν:

    εἰρεσιώνη σῦκα φέρει καὶ πίονας ἄρτους καὶ μέλι ἐν κοτύλῃ καὶ ἔλαιον ἀποψήσασθαι καὶ κύλικ’ εὔζωρον, ὅπως μεθύουσα καθεύδῃς (η ειρεσιώνη έχει πάνω της σύκα και ψωμιά παχιά και μέλι σε ποτήρι και λάδι για σπόγγισμα (του προσώπου) και φιάλη με καλό κρασί, ώστε να κοιμηθείς μεθυσμένη).

    Όταν κατά την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο απαγορεύτηκαν οι ειδωλολατρικές γιορτές, για να μη χαθεί το έθιμο το επένδυσαν οι χριστιανοί με στίχους χριστιανικούς και έφτασε το έθιμο μέχρι τις μέρες μας με τη μορφή των καλάντων, που είναι ευχετήρια και εγκωμιαστικά τραγούδια. Ψάλλονται κυρίως τις παραμονές των γιορτών των Χριστουγέννων, της πρωτοχρονιάς, των Θεοφανίων και του Λαζάρου.

    Ο στολισμός του δέντρου, επειδή στο θεοκρατικό Βυζάντιο θεωρήθηκε συνδεδεμένος με ειδωλολατρικά έθιμα απαγορεύτηκε. Όμως οι Έλληνες που μετακινήθηκαν σε ευρωπαϊκές χώρες μετέδωσαν το έθιμο στους βόρειους λαούς, οι οποίοι ελλείψει ελαιοδένδρων χρησιμοποίησαν τα έλατα, που είχαν σε αφθονία. Έπειτα από αιώνες, στην εποχή του Όθωνα ξαναγύρισε στην Ελλάδα, ως δικό τους χριστουγεννιάτικο έθιμο.

    Παραπομπές
    Άγια Μετέωρα, π. Παντελεήμων Κρούσκος, Το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου
    The Guardian Too much seasonal spirit: Abu Dhabi hotel 'regrets' £7m Christmas tree
    Ορθόδοξο και βυζαντινό το χριστουγεννιάτικο δέντρο - Ένωση Μικρασιατών Φοιτητών
    Ορθόδοξο και βυζαντινό το χριστουγεννιάτικο δέντρο - Ένωση Μικρασιατών Φοιτητών

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το δένδρο των Χριστουγέννων


    Αποτελεί παλαιοχριστιανική παράδοση η παρουσία των φωτοφόρων παραδεισιακών δένδρων, δηλαδή δένδρων στον χώρο του Ιερού Βήματος το οποίο συμβολίζει τον παράδεισο. Ήδη τον 6ο αιώνα ο Ρωμανός ο μελωδός στο περίφημο Κοντάκιό του «Η Παρθένος σήμερον» προτρέπει τους πιστούς: «δεύτε λάβωμεν τα του παραδείσου εντός του σπηλαίου». (Δηλαδή ελάτε να πάρουμε μέσα από το σπήλαιο της Βηθλεέμ ό,τι ανήκει στον παράδεισο). Αλλά μέσα στο σπήλαιο, τον παράδεισο ορίζει το «ξύλον της ζωής» που είναι ο Χριστός. Έτσι ερχόμαστε στη σύνδεση του «ξύλου (=δένδρου) της ζωής» με την λατρεία και την όλη πανήγυρη των Χριστουγέννων. Πράγματι σε ένα προεόρτιο τροπάριο που αρχίζει με την λειτουργική προτροπή: «Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ», παρέχεται η βεβαίωση: «ότι το ξύλον της ζωής εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου» και ότι «παράδεισος (και γαρ) η εκείνης γαστήρ ... εν ω το θείον φυτόν ...» (φυσικά ο Χριστός). Αλλά και μια Καταβασία των Χριστουγέννων, Κοσμά του μελωδού (ωδή δ΄, ειρμός) εμφανίζει τον Χριστό ως «... άνθος (το οποίο) εκ της Παρθένου ανεβλάστησεν». Βλέπουμε λοιπόν ότι παλαιότατα τα Χριστούγεννα συνδέονται με το δένδρο – σύμβολο του Χριστού, αφού αυτός είναι το δένδρο που «εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου». Αλλά και το πρώτο ιδιόμελο του Μεγάλου Εσπερινού της 25ης Δεκεμβρίου βεβαιώνει ότι, με την Γέννηση του Χριστού «και τα Χερουβείμ παραχωρεί του ξύλου της ζωής». Σύνδεση λοιπόν και εδώ των Χριστουγέννων με το δένδρο – ως ξύλο της ζωής (=με τον Χριστό). (Ως εκ περισσού σημειώνουμε ακόμη ότι και στην απεικόνιση της «Ρίζας του Ιεσσαί» συναντούμε, ως παραλλαγή, την παράσταση της Γέννησης του Χριστού στην κορυφή του γενεαλογικού δένδρου).

    Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στην εικονογραφία της Γεννήσεως συναντούμε, καμιά φορά, πλάι στην Θεοτόκο με το θείο Βρέφος και ένα δένδρο.

    Αλλά με τον Χριστό και την Γέννησή Του συνδέουν το δένδρο και ορισμένα παλαιά κάλανδα. Εδώ έχουμε όχι την λόγια αλλά την λαϊκή πίστη στο γεγονός, όχι στίχους της θεολογίας των μελωδών, ή συμβολισμούς της εικονογραφίας, αλλά της βιωματικής των απλών ορθοδόξων. Τα κάλανδα αυτά ακούονταν στην Καππαδοκία και στην Κρήτη, αλλά και στους Αγίους Τόπους: «κει που γεννήθηκε ο Χριστός, χρυσό δενδρίν εβγήκε...».

    Τι φυσικότερον λοιπόν, ύστερα από αυτό, να συνδέσει η Ορθόδοξη Ανατολή το δένδρο με τα Χριστούγεννα; Μετά την εικονογραφία έρχεται και η λαική ποίηση, με το βίωμα της, να υποδείξει το ίδιο πράγμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θεωρώ πολύ πιθανόν ότι από την ορθόδοξη παράδοση – σε συσχέτιση με τα πάρα πάνω – κατάγεται και η χρήση από τους Δυτικούς του όρου «Παράδεισος» (Paradeis) στο τελετουργικό μεσαιωνικό «μυστήριο της Γεννήσεως», όρου του οποίου τον απόηχο βεβαιωνόμαστε μέχρι τα τελευταία χρόνια (περιοχή των Άλπεων). Ειδικώς όμως στη νότια Γερμανία και σήμερα ονομάζεται «παράδεισος» το διακοσμημένο με φώτα κ.λ.π. δένδρο. Αλλά και κάτι επί πλέον. Στη Δύση τονίστηκε ο θρύλος ο οποίος συνέδεσε το «ξύλο της ζωής» της Παλαιάς Διαθήκης (Γεν. 2,1) με το ξύλο από το οποίο κατασκεύασαν τον Σταυρό του Ιησού. Έτσι έδωσαν μάλιστα και λειτουργικό, ευχαριστιακό χαρακτήρα στο χριστουγεννιάτικο δένδρο. Αυτό αποδεικνύεται και από τις όστιες (oblaten) που κρεμούσαν στη Δύση στο δένδρο, και οι οποίες αργότερα (όταν το δένδρο έγινε πανηγυρικό, διακοσμητικό στοιχείο των Χριστουγέννων) αντικαταστάθηκαν με μικρά αρτοποιητικά προϊόντα και, τέλος, με γλυκίσματα, είδος μπισκότων (τα λεγόμενα γερμ. spekulazius). Ενδιαφέρον είναι να σημειωθεί εδώ ότι αυτά υπενθυμίζουν τα αρχαία «πέμματα» από γλυκιά ζύμη (ανάλογα με τα σημερινά παξιμαδάκια) τα οποία οι αρχαίοι έλληνες πρόσφεραν στους βωμούς των θεών, όπως αναφέρουν, π.χ. ο Πλάτων και ο Παυσανίας. Άρα αυτή η αρχαία παράδοση επεβίωσε στα παρόμοια «πλακούντια» που κρεμούν στην Δύση πολλές φορές ακόμη σήμερα στα χριστουγεννιάτικα δένδρα. Αλλά το νόημα του Πάθους οι δυτικοί έδωκαν και σε καρπούς που κρεμούσαν στο δένδρο, κυρίως στα μήλα. Οι καρποί οδηγούσαν στο ξύλο του Σταυρού, που ως πολύτιμο καρπό δέχτηκε και προσφέρει τον «επ’ αυτού προσπαγέντα» Σωτήρα. Ευνόητο ότι και τα μήλα και τα παρόμοια, με την παρόδο του χρόνου, έχασαν την αρχική σημασία τους και έγιναν οι χρυσομένες κουκουνάρες ή τα καρύδια και, τέλος, τα σημερινά γυάλινα ή πλαστικά σφαιροειδή πολύχρωμα που διακοσμούν το σχετικό δένδρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πρέπει όμως εδώ να σημειώσουμε και μία άλλη αντιμετώπισή του. Την αρνητική. Δηλαδή, παρά την ορθή θεώρησή του ως συμβόλου (του Χριστού) από τους Χριστιανούς, από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια ακούσθηκαν φωνές εναντίον της λατρευτικής προσέγγισης κάθε ιερού δένδρου. Έτσι αρνητική στάση τηρούν εκκλησιαστικοί παράγοντες Ανατολής και Δύσης, επειδή φαίνεται η παληά παράδοση της γενικότερης δενδρολατρίας είχε οδηγήσει στην δεισιδαιμονική εκτίμηση των ιερών δένδρων. Παληές δοξασίες στην Ανατολή και στην Δύση, ήθελαν ορισμένα δένδρα ως ενδιαιτήματα θεών και οι ρίζες αυτών των αντιλήψεων έμεινα και στα χριστιανικά χρόνια. Έτσι, οι λιγότερο εδραιωμένοι στην χριστιανική πίστη και στερημένοι σε πνευματική καλλιέργεια από τον λαό, εξακολουθούσαν να τα βλέπουν ως κατοικητήρια πνευμάτων (που έπρεπε να τα εξευμενίσουν) ή ως φορείς επιβλαβούς μαγείας που έπρεπε να την εξουδετερώσουν. Γι’ αυτό π.χ. ο Ιουστίνος (2ος αι. μ.Χ.) στην «Απολογία» του αντιπαραβάλλει αυτούς που πιστεύουν στον Χριστό προς τους «δένδρα σεβομένους». Κυρίως ο διάκοσμος των δένδρων θεωρήθηκε ύποπτος από μέρους της Εκκλησίας επειδή πιστεύθηκε ότι δεν αφορά απλώς στην χαρμόσυνη εμφάνιση του δένδρου, αλλά ότι αναφέρεται στο περιεχόμενό του, στον θεό ή στον δαίμονα που κρύβεται μέσα του... Γι’ αυτό τον λόγο και ο Θεοδοσιανός Κώδικας απαγόρευε την διακόσμηση αυτών των δένδρων με ταινίες και στέμματα, ενώ συγγραφείς στη Δύση θεωρούσαν ειδωλολατρικό το άναμμα κεριών κοντά στο δένδρο ή προσκολλημένων στα κλαδιά του. Αλλά και ο πάπας Γρηγόριος ο μέγας (ο λεγόμενος Διάλογος) τον 6ο αι. απαγόρευε τις σχετικές εκδηλώσεις ως ειδωλολατρικές. Παρά ταύτα όμως, το γνήσιο νόημα του δένδρου ως συμβόλου του Χριστού (δένδρου ζωής) ήταν ισχυρότερο και, με την όλη ευχάριστη ατμόσφαιρα που δημιουργεί (χρωματίζοντας και αισθητικά την λαμπρότητα των χριστουγεννιάτικων εορτών) και, ασφαλώς, με την σύν τω χρόνω διαφώτιση των λαών, επεβλήθηκε και επεκράτησε.

    Από όλα τα δένδρα που ευδοκιμούν σε ποικιλίες στα μεγάλα δάση του βορρά ξεχώρισαν το έλατο (ελάτη). Πρόκειται γιά το είδος του κτενοειδούς ελάτου (Abias pectinata) με το αργυρόγκριζο ή σκούρο γκριζοπράσινο φύλλωμα που είναι ιθαγενές στην Ευρώπη και μάλιστα στις Άλπεις. Αιωνόβιο αυτό το δένδρο, με τον κορμό του ίσιο, και με μεγάλο ύψος, πράσινο το καλοκαίρι και τον χειμώνα, έγινε το κατάλληλο εορταστικό δένδρο της Πρωτοχρονιάς. Οι ιδιότητές του, όπως π.χ. του αλύγιστου κορμού του που μεγαλοπρεπώς υπερέχει, της σταθερής του αντίστασης στις καιρικές συνθήκες και της αμετάβλητης όψης του, έγιναν σύμβολα που διδάσκουν το θάρρος και την υψηλοφροσύνη, αλλά και που εμπνέουν στον καθ’ ένα την ελπίδα γιά κάτι καλύτερο στην νέα περίοδο του έτους το οποίο αρχίζει. Τί ωραιότερο λοιπόν από το να φέρνουν το έλατο στα σπίτια, να το διακοσμούν και να το λαμπροφωτίζουν και, ενθουσιασμένοι, να τραγουδούν τις «διδακτικές» του ιδιότητες; Έτσι γύρω στα μέσα του 16ου αιώνος ακούστηκε στη Γερμανία το τραγούδι του: «Ώ έλατο, ώ έλατο» (O Tannenbaum...) που φέρεται στο όνομα του Ernst Anschutz, αν και ο θρύλος επίμονα το θεωρεί σύνθεση των ιπποτών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γίνεται φανερό από τους στίχους του, ότι το ποίημα δεν έχει καμμία σχέση με τα Χριστούγεννα, ούτε περιέχει κανένα υπαινιγμό γιά την μεγάλη εορτή. Επειδή όμως έγινε αντιληπτό στον πολύ κόσμο διατηρήθηκε και στις αρχές του 17ου αι. το δένδρο απέβαλε την παληά του σημασία και έγινε «Χριστουγεννιάτικο» (Christbaum). Ακολούθως μεταφράστηκε στις ευρωπαϊκές γλώσσες και ακούεται ευχάριστα κατά την περίοδο των Χριστουγέννων.

    Πρέπει εδώ να προσθέσουμε ότι επειδή στην αρχική διάδοση του δένδρου συνέβαλαν οι Προτεστάντες, οι οποίοι το πανηγύριζαν την παραμονή του Νέου Έτους, γι’ αυτό στην αρχή έγινε γνωστό ως δένδρο της Πρωτοχρονιάς. Μάλιστα έγινε και ελληνικό τραγούδι (άσχετο βέβαια με το Tannenbaum) που πρόβαλε και εξυμνούσε τον διάκοσμό του ως σύμβολο της «καλής χρονιάς». Όπως βλέπουμε και στο τραγούδι αυτό, ούτε υπαινιγμός δεν γίνεται για Χριστούγεννα, και ο λόγος ότι το δένδρο μας ήρθε ως πρωτοχρονιάτικο. Αλλά επειδή στο μεταξύ, στην Ευρώπη, και μάλιστα στον Καθολικό κόσμο, έγινε πιά χριστουγεννιάτικο (arbre de Noel, Christbaum, Christmas-tree) και με αυτή την έννοια διακοσμεί τα σπίτια, τα καταστήματα και τις Εκκλησίες κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, και επειδή συνδέθηκε και με την φάτνη της Βηθλεέμ (υποσυνείδητη διατήρηση της παράδοσης του δεσμού αυτών των δύο), γι’ αυτό επεβλήθηκε και στη χώρα μας με αυτή την έννοια και χρήση, για όλη την χριστουγεννιάτικη περίοδο.

    Σε μας όμως – πρέπει πια να δεχτούμε – έφθασε συναποκομίζοντας παλαιές αναμνήσεις, βιώματα αρχαίων και βυζαντινών χρόνων. Δεν ήλθε άγνωστο σε άγνωστους, ξένο σε ξένους, αλλά επανήλθε στον Ορθόδοξο χώρο μας όπου, πριν από αιώνες εξυμνήθη ως σύμβολο του Χριστού και του παραδεισιακού κόσμου, -της «Εδέμ ήν Βηθλεέμ ήνοιξε» με την Γέννηση του Χριστού, όπως θυμίζει ο Ρωμανός (Κοντάκιο). Και γιά να μή ξεχαστεί η καταγωγή του και η σχέση του με την Ορθοδοξία.

    του Κωνσταντίνου Δ. Καλοκύρη


    Πηγή: Κοίμηση Θεοτόκου Φανερωμένης Χολαργού

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.