Γράφει ὁ Γεώργιος Κοντογιώργης, Καθηγητὴς Πολιτικῆς Ἐπιστήμης, πρ. Πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου
Μπορεῖ τὰ Μνημόνια νὰ μετέβαλαν τὸν Ἕλληνα οὐσιαστικὰ σὲ οἰκονομικὸ μετανάστη στὴν ἴδια τοῦ τὴν πατρίδα, ἀλλὰ --ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Ἀριστοτέλης-- οἱ συνέπειες τῶν κοινωνικῶν ἀντιθέσεων προκαλοῦν πολὺ μικρότερες ἐντάσεις ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς ἐθνοτικῆς διαίρεσης μέσα σὲ μία χώρα. Οἱ ἐθνοτικὲς διαφορὲς μέσα σὲ μία χώρα, χωρὶς νὰ συντρέχουν πολιτικὲς ἐνσωμάτωσης, εἶναι θανατηφόρες.Ὅπως καὶ μὲ τὴν προηγούμενη ἔτσι καὶ μὲ τὴν τωρινὴ κυβέρνηση, ἀκολουθεῖται μία πολιτικὴ ποὺ μεταβάλλει τὴν Ἑλλάδα ὄχι μόνο σὲ χωματερὴ τοῦ παγκόσμιου καπιταλισμοῦ, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐγγενὲς πρόβλημα τῆς μεσανατολικῆς γεωπολιτικῆς. Ἔχουμε ἤδη μεταβληθεῖ σὲ παίγνιο στὶς ἀντιθέσεις τῶν Μεγάλων Δυνάμεων ποὺ διαμορφώνουν τὸν γεωπολιτικὸ χάρτη τῆς εὐρύτερης περιοχῆς.
Τὸ πρόβλημα τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει πέραν τῆς ἐπωνυμίας της. Μὲ τὴν ἴδια ἔννοια, τὸ πρόβλημα τῆς Δεξιᾶς εἶναι ὅτι ἡ Ἀριστερὰ κατέλαβε τὸν χῶρο της, ἔτσι ὥστε οἱ δυνάμεις ποὺ ἐπικαλοῦνται τὸν κλασικὸ φιλελευθερισμὸ μὲ ἀντισυμβατικὸ πολιτικὸ λόγο νὰ συγκεντρώνουν περισσότερο τὴν προσοχὴ τῶν κοινωνιῶν. Τουλάχιστον, ἕως ὅτου οἱ κοινωνίες ἀποκτήσουν συνείδηση ὅτι τὸ μέλλον τὶς καλεῖ νὰ.... ἐγγράψουν ὑποθήκη ὡς θεσμικοὶ ἑταῖροι τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, πέραν τῆς ἐναλλαγῆς τῶν κομμάτων στὴν ἐξουσία.
Μεταπολεμικά, οἱ δεξιὲς κυβερνήσεις στὴν Εὐρώπη δημιούργησαν ἕνα κράτος δικαίου καὶ πρόνοιας πιεσμένες καὶ ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ ποὺ συνήθως ἦταν στὴν ἀντιπολίτευση, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ Ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τελείωσε αὐτό, ἡ Ἀριστερὰ δὲν εἶχε ἀντικείμενο γιὰ νὰ τὸ ὑπερασπιστεῖ, γιατί καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐργατικὴ τάξη μετασχηματίστηκε καὶ δὲν ἔχει πιὰ τὰ αἰτήματα ποὺ διεκδικοῦσε τὸν 19ο αἰώνα καὶ στὰ δύο τρίτα του 20ου.
Ὁ ἔλεγχος τοῦ οἰκονομικοῦ συστήματος
Ἐκεῖ ποὺ ἡ Ἀριστερὰ ἐπιχείρησε νὰ διαφοροποιηθεῖ στὸ παρελθὸν ἦταν μόνο στὸ ποιὸς θὰ κατέχει τὴν ἰδιοκτησία τοῦ οἰκονομικοῦ συστήματος, ὁ ἰδιώτης ἢ τὸ κράτος. Ἀλλὰ κι ἐκεῖ ἀκόμα συμφωνοῦσαν ἀπόλυτα, ὅτι πρέπει κάποιος νὰ κατέχει τὸ σύστημα, μὲ τὴν κοινωνία νὰ εἶναι ἀπ’ ἔξω περιοριζόμενη στὸ νὰ προσφέρει μόνο τὴν ἐργασία της καὶ τὴν πολιτικὴ τῆς νομιμοποίηση.
Τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε στοὺς δρόμους στὴ διάρκεια τοῦ περασμένου αἰώνα δὲν ἦταν γιὰ νὰ μπεῖ ἡ κοινωνία στὸ σύστημα καὶ νὰ ἔχει λόγο στὰ πράγματα. Ἀφοροῦσε στὴ νομὴ τοῦ κράτους ἀπὸ τοὺς μέν, ἢ ἀπὸ τοὺς δέ. Σκεφτεῖτε ὅτι συντηρητικὸς στὴν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ θεωρεῖται ὄχι αὐτὸς ποὺ ἀνήκει στὴ Δεξιά, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ δέχεται τὴν συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ποὺ δὲν δέχεται τὴν ἰδεολογία τοῦ διαφωτισμοῦ!
Ὁ διαφωτισμὸς ἦταν χρήσιμος τὸν 18ο καὶ τὸν 19ο αἰώνα, γιατί στοχάσθηκε πῶς θὰ ἀπελευθερωθοῦν οἱ κοινωνίες ἀπὸ τὴ φεουδαρχία. Τί διδάσκει ὅμως σήμερα; Διδάσκει τὸν ἐγκλεισμὸ τῶν κοινωνιῶν στὸ παρελθόν, ὥστε νὰ μὴν μεταβοῦν στὸ μέλλον. Στὸν ἀντίποδα, ὁ Ἑλληνισμός ως ἱστορία τί διδάσκει; Διδάσκει τὴν πρόοδο καὶ τὴ δημοκρατία. Γιατί ἐπικαλέσθηκε ἡ Δύση τὴ μὴ ἑλληνικὴ συνέχεια; Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀνακτήσει τὸ ρωμαϊκὸ ἰμπέριουμ ποὺ τὸ κατεῖχαν οἱ Ἕλληνες στὸ Βυζάντιο γιὰ νὰ ἔχει αὐτὴ τὸ δικαίωμα τῆς ἡγεμονίας στὸν κόσμο.
Μὲ ὅρους 18ου καὶ 19ου αἰώνα
Μὲ ἄλλα λόγια οἱ λεγόμενοι ἀριστεροὶ δὲν εἶναι μόνο ἀνόητοι, εἶναι καὶ θεράποντες μίας ὑπόθεσης ποὺ γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἐξομοιώνεται μὲ τὴν ἀπόλυτη καταστροφή. Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πρόοδο τῆς ἀνθρωπότητας ἐγγράφεται ὡς βαθιὰ ἀντιδραστική. Γι’ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ προκύψει κάτι οὔτε ἀπὸ τὴ Δεξιὰ οὔτε ἀπὸ τὴν Ἀριστερὰ σήμερα, γιατί ἀμφότερες μιλᾶνε μὲ ὅρους τοῦ 18ου καὶ τοῦ 19ου αἰώνα. Κι αὐτό, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ οἰκονομία καὶ ἡ ἐπικοινωνία ἔχουν μεταβεῖ στὸ μέλλον καὶ ἔχουν κατακτήσει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἡγεμονία, ὥστε νὰ μονοπωλήσουν τὸν σκοπὸ τῆς πολιτικῆς.
Γνωρίζουμε ὅτι ὅσο περισσότερο πιέζεται ἡ κοινωνία καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιρροὴ στὰ πράγματα, τόσο θὰ διεκδικεῖ τὴν εἴσοδό της στὸ πολιτικὸ σύστημα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἕναν ἀδιαμφισβήτητο νόμο τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι, ποὺ ἀναγγέλλει τὸ μέλλον τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς Πολιτείας καὶ στὸ βάθος τῆς δημοκρατίας. Τὸ μέλλον αὐτὸ φαίνεται μακρινό, γιατί δὲν ἀνήκει στὸ ἀξιακὸ μᾶς σύστημα.
Ἐὰν αὐτὰ ποὺ συνέβησαν καὶ συνεχίζουν νὰ συμβαίνουν στὴν Ἑλλάδα, συνέβαιναν σὲ μία μεγάλη χώρα τῆς Δύσης, τὸ προτάγμα τῆς ἀντιπροσώπευσης θὰ ἦταν στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ αἰτήματος τῶν κοινωνιῶν. Ἡ ἑλληνικὴ διανόηση, ὅμως, ἐπειδὴ εἶναι ἀπολύτως ἐξαρτημένη καὶ δὲν ἔχει καμία αὐτοεκτίμηση καὶ ἄρα καμία ἀντίληψη αὐτονομίας τῆς σκέψης, στοχάζεται μὲ τὸν τρόπο τῆς Δύσης, ὅπου οἱ ἐξελίξεις ἀκολουθοῦν τὸν δικό τους δρόμο. Ὅ,τι, λοιπόν, δὲν συμβαίνει στὴ Δύση, δὲν μπορεῖ νὰ συζητεῖται οὔτε ἐδῶ στὴν “τριτοκοσμικὴ” περιφέρεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου