Menu

27 Ιαν 2019

Γιῶργος Κοντογιώργης: «Ἡ συνθηκολόγηση τῶν Πρεσπῶν καὶ ἡ λέσχη τῶν προθύμων»

Γράφει ὁ Γιῶργος Κοντογιώργης
1    Η συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ὡς συνθηκολόγηση
Ἡ λεγόμενη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν εἶναι στὴν πραγματικότητα μία συνθήκη συνθηκολόγησης πού μία χώρα ὑπογράφει μόνο μετὰ ἀπὸ μία ὁλικὴ πολεμικὴ ἥττα. Ὄντως, ἡ κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας ἐκχωρώντας ἀμαχητὶ τὸ σύνολο τῶν ἀπαιτήσεων ποὺ προέβαλε ὁ πιὸ ἀκραῖος ἐθνικισμὸς τῆς γείτονος ἔγινε ὀργανικὸς φορέας του. Παρέδωσε περισσότερα ἀπὸ ὅσα εἶχε ἀξιώσει ὁ Κίρο Γκλιγκόροφ.
Στὸ παρελθὸν τὸ ἑλληνικὸ κράτος γνώρισε πολλὲς ἧττες οἱ ὁποῖες οὐσιαστικὰ ὀργανώθηκαν ὅλες στὴν Ἀθήνα. Ἡ ἐθνική της ταυτότητα ὅμως, ὅσο καὶ ἂν συρρικνωνόταν ὁ ἑλληνισμός,  δὲν ἐτέθη ποτὲ ὑπὸ ἀμφισβήτηση. Μὲ τὴ συνθηκολόγηση τῶν Πρεσπῶν γιὰ πρώτη φορὰ ἐκχωρεῖται...
σὲ τρίτη χώρα ἑλληνικὴ ἐθνικὴ ταυτότητα. Διότι, ἡ Μακεδονία δὲν εἶναι πιὰ μία ἁπλὴ γεωγραφία, ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν μοιράσει χωρὶς πρόβλημα μεταξὺ διαφόρων χωρῶν ποὺ κατοικοῦνται ἀπὸ τοὺς λαούς τους. Μὲ τὸ νὰ ἀναγνωρίζεται ἐθνικὸ πρόσημο στὴ γεωγραφία τῆς Μακεδονίας, τὸ ὁποῖο τὸ μονοπωλεῖ μία μόνο ἐθνότητα, ἡ ὁποία ἐπιπλέον διεκδικεῖ τὰ ἱμάτια τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικοῦ κορμοῦ, ἡ ἐθνότητα αὐτὴ μεταβάλλεται σὲ ὄχημα διαμοιρασμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, δηλαδὴ τῆς ἐθνικῆς ταυτοτικῆς βάσης τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ὁ διαμοιρασμὸς αὐτὸς δὲν ἀφορᾶ ὅπως νομίζεται μόνο τὴν ἀρχαία ἱστορία, ἀλλὰ τὸ σύνολό της, ἀδιάπτωτα μέχρι τὸν 20ο αιώνα.

2. Ἡ ἰδεολογία τῆς συνθηκολόγησης, πίσω ἀπὸ τὴ συμφωνία
Τὸ ἐπιχείρημα τῆς συνθηκολόγησης καὶ τοῦ διαμοιρασμοῦ τοῦ ἔθνους διατυπώθηκε στὴ Βουλή: «δὲν μᾶς ἐνοχλεῖ, εἶπε βουλευτὴς τοῦ Σύριζα, ὁ ἐθνικισμὸς τῶν γειτόνων ἀλλὰ ὁ ἐθνικισμὸς τῶν Ἑλλήνων». Πρέπει νὰ κοντύνουμε λοιπὸν τὸ ἐθνικὸ μέγεθος τῶν Ἑλλήνων γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλοῦν τὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα» τῶν  ἐξωνημένων τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς νομενκλατούρας.

Τὸ ἐπιχείρημα αὐτό, ποὺ ἐκφράσθηκε συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν Συριζαία Ἀριστερὰ στὴν πράξη («νὰ ἀναγνωρισθοῦν τὰ Σκόπια ὡς Μακεδονία ἀκόμη καὶ χωρὶς ἐπιθετικὸ προσδιορισμό, μὲ ἐπισκέψεις ὑποστήριξης στὴ γειτονικὴ χώρα, κλπ), συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἄποψη ποὺ διατύπωσε σὲ μία ἀποστροφὴ τοῦ λόγου του ὁ Τσιπραῖος πρωθυπουργός, ὅτι δὲν δικαιοῦται νὰ στερήσει ἀπὸ τὸν «ἄλλον» τό δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ. Ὡς ἰδεολογικὰ προδιατεθειμένος νὰ ἀποτελέσει τό ὄχημα στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἐθνικισμοῦ τῶν γειτόνων, καὶ μετὰ βεβαιότητος ὡς ἀμαθής, συγχέει τὸ καθόλα εὔλογο αὐτὸ δικαίωμα μὲ τὸ ἐγχείρημα τῶν Σκοπιανῶν ὄχι νὰ αὐτοπροσδιορισθοῦν μὲ βάση τὸ δικό τους ἐθνοτικὸ/ταυτοτικό  ἰδίωμα (λχ ὡς Σλαβομακεδόνες), ἀλλὰ μὲ γνώμονα τὴν ταυτότητα τοῦ γείτονά του, δηλαδὴ μὲ τὴν ὑφαρπαγὴ τῆς δικῆς του ταυτότητας.

Ἐν προκειμένω ἡ ὑφαρπαγὴ αὐτὴ ἀφορᾶ ἕνα σημαῖνον μέρος τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς ταυτότητας ποὺ ἐνσαρκώνει ὁ ἱστορικὸς βίος τῶν Ἑλλήνων τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως τὶς ἡμέρες μας. Μὲ ἄλλα λόγια, οἱ Σκοπιανοὶ δὲν ἀρκοῦνται στὸ δικό τους ἐθνοτικὸ/πολιτισμικὸ ἰδίωμα, οὐδὲ καν σὲ ἐκεῖνο τὸ μέρος του ποὺ βιώθηκε ἐπὶ μακεδονικοῦ ἐδάφους, ὥστε νὰ αὐτοπροσδιορισθοῦν ἔστω ὡς Σλαβομακεδόνες. Διεκδικοῦν τὸ σύνολο τοῦ πολιτισμικοῦ κεκτημένου ποὺ ἐμπραγματώθηκε ἐπὶ τοῦ μακεδονικοῦ ἐδάφους. Τὸ διεκδικοῦν μὲ τρόπο ἄμεσο, ἰδιοποιούμενοι τὸ μέρος τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ποὺ παρήχθη ἀπὸ τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Μακεδονίας, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα (καὶ ὄχι μόνο στὴν ἐποχὴ τοῦ Φιλίππου καὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου). Τὸ διεκδικοῦν ὅμως καὶ κατὰ τρόπο ἔμμεσο, πλὴν ὅμως ἀπολύτως σαφῆ, μὲ τὴν οἰκειοποίηση τοῦ ὅλου τῆς Μακεδονίας ὡς θεμελίου τοῦ ἐθνικοῦ τους ἰδιώματος.

Τὸ ζήτημα ὡστόσο δὲν εἶναι τί διεκδικοῦν αὐτοί. Τὸ πρόβλημα ἔγκειται στὸ ὅτι ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδας ἀφενὸς ἐκχωρεῖ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ μακεδονικὴ ἱστορία μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι οἱ Σκοπιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ἐπιδεικνύουν «λαιμαργία» καὶ νὰ τὴν διεκδικοῦν ὁλόκληρη («νὰ ἀποδεχθοῦν ὅτι ὁ Φίλιππος καὶ ὁ Ἀλέξανδρος δὲν εἶναι μόνο δικοί τους» sic). Καὶ ἀφετέρου, δὲν δείχνει ὅτι ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ βυζαντινὴ καὶ ἡ νεότερη ἑλληνικὴ ἱστορία τῆς Μακεδονίας ἡ σκοπιανὴ πλευρὰ θεωρεῖ ὅτι τῆς ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου.    

3. Ἡ πολυσημία τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας καὶ ἡ ἄρνησή της ὡς πολιτισμικῆς «συνείδησης κοινωνίας»
Οἱ πρόθυμοι θεράποντες τοῦ ἐθνικισμοῦ τῶν γειτόνων μὲ πρώτους τούς χρήσιμους ἠλίθιους τῆς Ἀριστερᾶς, προσποιοῦνται ὅτι ἀγνοοῦν πὼς ἡ σύνολη ἐθνικὴ ταυτότητα συντίθεται ἀπὸ πλῆθος ἐπιμέρους ταυτοτικὲς/πολιτισμικὲς συλλογικότητες, τὶς ὁποῖες ἐὰν ἀρνηθεῖς εἶναι σὰν νὰ ἀκρωτηριάζεις τὸ ὅλον τοῦ ἐθνικοῦ σώματος. Ὁ Μακεδόνας Ἕλληνας, ὅπως ὁ Ἠπειρώτης, ὁ Πελοποννήσιος, ὁ Κρητικὸς Ἕλληνας ἀνήκει στὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων ὡς Μακεδόνας Ἕλληνας κλπ. Δὲν εἶναι ἁπλῶς Ἕλληνας.

Συγχρόνως, οἱ χρήσιμοι αὐτοὶ ἠλίθιοι τῆς Ἀριστερᾶς, ἐμποτισμένοι μὲ τὰ ἰδεολογήματα τῆς ἄλλοτε ὀλιγαρχικῆς καὶ ἐφεξῆς βαθιὰ ἀντιδραστικῆς νεοτερικότητας (τοῦ Διαφωτισμοῦ), ἀρνοῦνται νὰ προσλάβουν τὸ ἔθνος ὡς κοινωνικὸ φαινόμενο, συμφυὲς μὲ τὶς κοινωνίες ποὺ συγκροτοῦνται μὲ ὅρους ἐλευθερίας (οἱ ἀνθρωποκεντρικὲς κοινωνίες). Ἐμφανίζοντάς το ὡς «ἐπινόηση» τοῦ κράτους, τὸ στοχοποιοῦν ὡς μείζονα ἐχθρό τους, καὶ μαζί του τὸν φυσικό του φορέα, τὴν κοινωνία. Ἡ στοχοποίηση αὐτὴ τοῦ ἔθνους καὶ τῆς κοινωνίας, ἀποκτᾶ πολιτικὲς διαστάσεις στὸ μέτρο ποὺ ἡ ἐθνικὴ συλλογικότητα λειτουργεῖ ὡς ἡ μήτρα τῆς πολιτισμικῆς/πολιτικῆς συνοχῆς μίας κοινωνίας καὶ ἑπομένως ὡς ἡ βάση τῆς ἀντίστασής της ἐνάντια σὲ ἐκείνους ποὺ ἀξιώνουν τὴν ἡγεμονία της, τὴν δήωσή της, ἐντέλει τὴν ἰδίω δικαιώματι νομὴ τοῦ κράτους.

Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐξηγεῖ γιατί ἡ ἄρχουσα σήμερα Ἀριστερὰ ἐκδηλώνει τόσο μένος καὶ τόση ἀπέχθεια ἀπέναντι σὲ μία κοινωνία ποὺ διεκδικεῖ ρόλο στὰ πολιτικὰ πράγματα. Ἡ τσιπραία Ἀριστερά, ὄντας ἐθισμένη νὰ διαχειρίζεται τὸν δημόσιο ὡς ἰδιωτικό της χῶρο, ἀλλεργιάζεται μὲ τὴν ἰδέα ὅτι εἶναι δυνατὸν ἡ κοινωνία νὰ μὴν συντάσσεται ὡς ἀγέλη πίσω ἀπὸ τὴν ἡγεσία της, δηλαδὴ τὶς ἀποφάσεις της. Ἡ κοινωνία οὔτε δικαιοῦται οὔτε εἶναι ἱκανὴ νὰ ἔχει ἄποψη. Καὶ στὸ ζύγι τῆς ἀξιολόγησης ἡ ἄποψη τῆς κοινωνίας εἶναι ἐξ ἀντικειμένου ἀντιδραστική, ὀπισθοδρομικὴ καὶ ἐπικίνδυνη. Τὴν πρόοδο τὴ γνωρίζει ἐξ ἀποκαλύψεως καὶ τὴν ἐκφράζει αὐθεντικὰ μόνο ἡ κομματικὴ νομενκλατούρα! Ἀκόμη καὶ στὰ ζητήματα ποὺ ἀγγίζουν τὸν πυρήνα τοῦ ἀξιακοῦ συστήματος τῆς κοινωνίας, ἡ τελευταία δὲν δικαιοῦται νὰ ἔχει ἄποψη. Μόνο νὰ ἀκολουθεῖ τοὺς καθοδηγητὲς της (ὅπως ἡ ἐθνική της ταυτότητα, ἀξιοπρέπεια ἢ ἐλευθερία κλπ).

Τοῦτο ἐξηγεῖ τὴν ὀργὴ τῆς τσιπραίας Ἀριστερᾶς ἀπέναντι σὲ μία κοινωνία ποὺ ὀρθώνει τὸ ἀνάστημά της στὴν ἰδεολογική της ἐθελοδουλεία καὶ στὴν ἀναίδειά της νὰ βαφτίζει ὡς ἀριστερὴ πολιτικὴ τὴν φτωχοποίησή της, τὸν φασιστικὸ τρόπο τοῦ φέρεσθαι καὶ τὴν ἀλαζονικὴ προσέγγιση τῆς ἄρνησης τῆς κοινωνίας νὰ λειτουργήσει συντεταγμένη στὸ μαντρὶ τῆς κομματοκρατίας  («ἑτερόκλητος ὄχλος» κ.α.) .

4. Τὸ γεωπολιτικὸ διακύβευμα τῆς συνθηκολόγησης
Ἡ συνθηκολόγηση τῶν Πρεσπῶν, θὰ ἔχει ἐπίσης ὀλέθριες συνέπειες στὴ σταθερότητα τῆς περιοχῆς καὶ ἰδίως γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀσφάλεια τῆς Ἑλλάδας. Διότι ὡς ἔθνος τῶν Μακεδόνων ποὺ κατοικεῖ στὸ Βόρειο τμῆμα τῆς Μακεδονίας, δὲν θὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐμποδίσει τοὺς Σκοπιανοὺς νὰ ἐγείρουν διεκδικήσεις ἐπὶ τοῦ συνόλου τῆς Μακεδονίας, νὰ ὀνειρεύονται τὴν ἀπελευθέρωση καὶ τῶν ἄλλων Μακεδόνων ἀδελφῶν. Τὸ ἀνασφαλὲς καὶ μικρό τοῦ κράτους αὐτοῦ δὲν ἀκυρώνει τοὺς κινδύνους, ὅπως νομίζεται. Ἀντιθέτως, θὰ ἐνθαρρύνει ὅσους ἀντλοῦν συμφέρονται ἀπὸ τὴν περιοχὴ νὰ διατηροῦν ἢ νὰ ἐπαναφέρουν τὸ ζήτημα αὐτό. Μακάρι δὲ νὰ μὴν γίνει τὸ διακύβευμα αὐτὸ μέρος τῆς ὑφέρπουσας ἀντίθεσης μεταξὺ βορείων καὶ νοτίων στὴν ἐσωτερικὴ πολιτικὴ ζωὴ τῆς Ἑλλάδας.

5. Τὸ χάσμα μεταξὺ κοινωνίας καὶ πολιτικῆς, ἡ νεοτερικὴ ὀλιγαρχικὴ δυστροπία καὶ ἡ ἑλληνικὴ κακοδαιμονία
Ἀπὸ τὴ συνθηκολόγηση τῶν Πρεσπῶν ἀναδεικνύεται τέλος ἡ ἐνδημικὴ ἀντίθεση μεταξὺ κοινωνίας καὶ πολιτικῆς ποὺ δημιουργεῖ τὸ φύσει ἀναντίστοιχο πρὸς τὴν πολιτικὴ ἀνάπτυξη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Μία αἱρετὴ μοναρχία ποὺ ταυτοποιεῖται μὲ τὸ κράτος καὶ τοὺς κατόχους του, ἐνῶ ἡ κοινωνία διατηρεῖται ἐγκιβωτισμένη στὴν ἰδιωτεία. Τὸ σύστημα αὐτό, καλεῖ νὰ τὸ λειτουργήσει ἕνα πολιτικὸ προσωπικό, τὸ ὁποῖο ὅπως μαρτυρεῖ ἡ νεοελληνικὴ ἱστορία ἀποτελεῖ ξένο σῶμα πρὸς τὴν κοινωνικὴ συλλογικότητα. Πού ἐπειδὴ ἡ νομιμοποίησή του στὰ μάτια τῆς κοινωνίας παραμένει μηδαμινή, ἔχει γαλουχηθεῖ μὲ ἰδεολογίες ἐθελοδουλείας, διαπλοκῆς καὶ ἰδιοποίησης τοῦ δημόσιου ἀγαθοῦ. Πού ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ ἀναζητεῖ νομιμοποίηση ἔξωθεν, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἀμφισβήτηση τῆς κοινωνίας. Τὴν ὁποία κοινωνία σπεύδει νὰ ἐνοχοποιήσει γιὰ τὰ δικά του πεπραγμένα. Πρὸς τὴν ὁποία ὡστόσο τρέφει μία ὑψηλὴ περιφρόνηση, τὴν διαχειρίζεται ὡς «ἑτερόκλητο ὄχλο» δηλαδὴ ὡς ἀγέλη. Τὸ νέο τῆς Συριζαίας Ἀριστερᾶς εἶναι ὅτι θεωρεῖ πὼς κατέχει ὡς μύστης τῆς αὐθεντίας τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια καὶ ὡς «Μέγας Ἱεροεξεταστὴς» τὸ δικαίωμα νὰ ταξινομεῖ ὅ,τι ἀντιτείνει στὶς ἀποφάσεις της ἔξω ἀπὸ τὴ δημοκρατικὴ ἔννομη τάξη, ὡς κατ’ ἐλάχιστον ἀκροδεξιό.

6. Ὁ φασισμὸς εἶναι τρόπος, πρὶν γίνει σύστημα
Ἡ διαχείριση τῆς λαϊκῆς ἀντίθεσης στὴ συνθηκολόγηση ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ μὲ τὴν προβολὴ ἀπὸ αὐτὸν τοῦ δόγματος ὅτι τὸ «ἔθνος εἶμαι ἐγώ», συνομολογεῖ ὅτι ἡ ἑλληνικὴ χώρα ζεῖ τὴν καθόλα ἐκφυλισμένη ἐκδοχὴ τῆς αἱρετῆς μοναρχίας μὲ τὸν πολιτικὸ τρόπο τοῦ φασισμοῦ. Πρὶν ἀπὸ λίγες ἑβδομάδες, συνεκτιμώντας τὸν πολιτικὸ τρόπο τῆς τσιπραίας διακυβέρνησης εἶχα πεῖ ὅτι ὁ φασισμὸς εἶναι πρῶτα τρόπος καὶ μετὰ σύστημα. Ὁ τρόπος ποὺ διαχειρίσθηκε τὸ προχθεσινὸ συλλαλητήριο (ἀλλὰ καὶ τὰ προηγούμενα), ἂν ἀθροισθεῖ μὲ ἄλλες πολιτικές, ὅπως  στό πεδίο τῆς ἐπιλεκτικῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου, τῆς ἐκκόλαψης τοῦ αὐγοῦ τοῦ φιδιοῦ τῆς ἀνομίας, τῆς στοχευμένης  φτωχοποίησης εὐρέων κοινωνικῶν στρωμάτων καὶ τῆς μεταβολῆς τους σὲ (ἐπιδοματούχους) διακονιάρηδες τῆς ζωῆς, ἡ μεταβολὴ τῆς πολιτικῆς εὐτέλειας σὲ πολιτικὴ κανονικότητα κατὰ τὴ διαχείριση τῶν πολιτικῶν πραγμάτων, οἱ σκοτεινὲς διαδρομές της μὲ τὸ παρακράτος τοῦ κράτους καὶ τῶν δυνάμεων τοῦ περιθωρίου, δημιουργοῦν ἕνα ἐκρηκτικὸ μίγμα ποὺ λίγο ἀπέχει ἀπὸ τοῦ νὰ γίνει ὁ φασισμὸς ἀπὸ τρόπος σύστημα.

7. Ἡ ἐφιαλτικὴ θεμελίωση τῆς λογικῆς τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Ἡ ἀνάγκη ἀλλαγῆς πολιτείας
Ἡ συνθηκολόγηση στὸ μεῖζον μακεδονικὸ ζήτημα δὲν ἀποκάλυψε ἁπλῶς τὸ χαοτικὸ χάσμα ποὺ χωρίζει τὸ οὐσιῶδες τῆς ἄρχουσας πολιτικῆς τάξης ἀπὸ τὴ κοινωνία καὶ τὸ κοινὸ συμφέρον. Χάσμα ποὺ διασφαλίζει ἡ λογική τοῦ πολιτεύματος ποὺ καθιερώνει τὸ ἴδιο τὸ Σύνταγμα. Ἄνοιξε τοὺς ἀσκοὺς τοῦ Αἰόλου, τὶς συνέπειες τοῦ ὁποίου, ἡ ἁπλὴ ἐναλλαγὴ στὴν ἐξουσία δὲν δύναται νὰ θεραπεύσει.

Στὸν πυρήνα της, ἡ κρίση ποὺ διέρχεται ἡ ἑλληνικὴ χώρα σήμερα, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, δὲν εἶναι ἀνατάξιμη, χωρίς μια ἀλλαγὴ πολιτείας. Μία ἀλλαγή, ποὺ θὰ ὑποχρεώνει θεσμικὰ τὴν πολιτικὴ τάξη νὰ ἀκολουθεῖ ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὴν βούληση τῆς κοινωνίας. Πού θὰ μεταφέρει τὴ συνάντηση τῆς κοινωνία μὲ τὴν πολιτικὴ ἐντός τῆς πολιτείας καὶ ὄχι στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες. Πού θὰ μεταβάλει ἐν ὀλίγοις τὸ πολιτικὸ σύστημα, ἀπο αιρετὴ μοναρχία σε ἀντιπροσωπευτικὴ πολιτεία.

Εἶναι πιὰ καιρὸς ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ δραπετεύσει ἀπὸ τὰ ἰδεολογικὰ δεσμὰ ποὺ ὕφαναν ἀπὸ κοινοῦ στὸ μυαλὸ της οἱ ἐντόπιοι καὶ οἱ ξένοι κατακτητές της. Νὰ ἀναλογισθεῖ τὴν σημασία τῆς διερώτησης, ἀντὶ νὰ διαδηλώνει στοὺς δρόμους γιὰ νὰ ἐμποδίσει τὴν κυβέρνηση νὰ βλάψει τὴν ἴδια καὶ τὴ χώρα, νὰ ἀξίωνε νὰ συναινεῖ κατ’ ἐλάχιστον γιὰ τὶς μείζονες ἀποφάσεις της. Πιστεύει ἄραγε ὅτι τὸ μίγμα τῆς συμφωνίας γιὰ τὸ μακεδονικὸ ζήτημα θὰ ἦταν τὸ ἴδιο ἐὰν ἔπρεπε νὰ ἐρωτηθεῖ γι’ αὐτό; Διερωτῶμαι μὲ τὴ σειρά μου γιατί δὲν βρίσκει ἐξ ὁρισμοῦ ἐφιαλτικὸ νὰ ἐμπιστεύεται τὶς τύχες της, τὶς τύχες τῆς χώρας, σὲ ἕνα ἄτομο, παραιτούμενη συγχρόνως ἀπὸ τὸ ἐλάχιστο δικαίωμα τοῦ ἐλέγχου, τῆς ἀνάκλησης, τῆς συναίνεσής της στὴν καθημερινὴ πολιτικὴ διαδικασία, νὰ λειτουργεῖ ἐντέλει ὡς ἐντολέας.

Ἐὰν ἡ συνθηκολόγηση τὴν ὁποία ὑπέγραψε ἡ τσιπραία διακυβέρνηση, δὲν τὴν ὁδηγήσει στὴ συνειδητοποίηση ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς χώρας εἶναι θεμελιωδῶς πολιτικό, θὰ συνεχίσει μετὰ βεβαιότητος νὰ ἀπορεῖ γιὰ τὰ κοινωνικὰ ἀπόβλητα ποὺ θὰ καλοῦνται νὰ ὁρίσουν τὸ μέλλον της, κυρίως ὅμως γιὰ τὶς ἐπερχόμενες σὲ τελικὴ ἀνάλυση καταστροφὲς ποὺ θὰ συσσωρεύουν στὴ χώρα οἱ νομεῖς της.    
21.1.2019 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου