Menu

29 Ιουλ 2018

«Πάπας» Φραγκίσκος: 5 χρόνια πορείας προόδου ἢ ὀπισθοδρομικότητας;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἐν Πειραιεῖ τὴ 26η Ἰουλίου 2018
Ὅπως ἔχουμε ἀναλύσει καὶ σὲ προηγούμενα κείμενά μας, τὸ παλαίφατο καὶ σεβάσμιο Πατριαρχεῖο τῆς Δύσεως, μὲ ἕδρα τὴ Ρώμη, καταλήφτηκε σταδιακὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς Φραγκους, ἀπὸ τον 8ο έως καὶ τὸν 11ο μ. Χ. αἰώνα καὶ ἔπαψε νὰ εἶναι τοπικὴ Ἐκκλησία, μετὰ τὴν ἀπόσχισή του, το 1054, νὰ ἀνήκει στὴν λεγομένη «Πενταρχία», δηλαδὴ στὰ πέντε Πατριαρχεῖα τῆς Ἐκκλησίας.
Δὲν εἶναι πλέον Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἕνας παράδοξος ἐγκόσμιος ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος ἀποτέλεσε τὸ κέντρο τοῦ φραγκισμοῦ. Οἱ Φράγκοι κατακτητὲς μετέφεραν τὴν ἕδρα τους στὴ Ρώμη καὶ οἱ ἡγεμόνες τοὺς περιβλήθηκαν καὶ τὴν...
ἱερατικὴ – ἐπισκοπικὴ ἐξουσία καὶ ἰδιότητα καὶ κάθισαν στὸ θρόνο τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης. Οἱ «πάπες», μετὰ τὸ 1054, μέχρι σήμερα, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ διάδοχοί του διαβόητου Φράγκου ἠγεμόνα Καρλομαγνου,ὁρκισμένου ἐχθροῦ της Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι εἶναι πρωτίστως ἰσόβιοι πολιτικοὶ μονάρχες τοὺ «κράτους τοῦ Θεοῦ» καὶ δευτερευόντως «χριστιανοὶ ἐπίσκοποι»! Πολλοὶ θέλουν νὰ ξεχνοῦν πὼς ὁ νῦν «πάπας» Φραγκίσκος, ὅπως ὅλοι οἱ «πάπες», εἶναι ἰσόβιος μονάρχης τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, τὸ ὁποῖο, ὅμως, ἐκτείνεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ὅπου ὑπάρχουν πιστοί του. Τὸ Βατικανὸ εἶναι κανονικὸ κράτος, ἀναγνωρισμένο διεθνῶς, μὲ ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ ἑνὸς ὀργανωμένου κράτους, μὲ πρωθυπουργό, ὑπουργούς, κρατικὲς ὑπηρεσίες, διπλωματικὲς ἀποστολές, κλπ. «Τὸ Βατικανὸ εἶναι ἀνεξάρτητο κράτος, στὴ δυτικὴ πλευρὰ τῆς πόλης της Ρώμης στηνΙταλια καὶ ἀποτελεῖ συνέχεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ (ἢ καὶ παπικοῦ) κράτους του Μεσαίωνα. Ἱδρύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1929 με τὴ Συνθήκη τοῦ Λατερανοῦ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Φασιστικοῦ καθεστῶτος τοῦ Μουσολίνι» (https://el.wikipedia.org/wiki). Ἔχει σημασία τὸ ὅτι ἱδρύθηκε μὲ τὴ σημερινὴ νομική του μορφὴ ἀπὸ τὸ φασιστικὸ κράτος τοῦ Μουσολίνι! Ὁ φασισμὸς εἶναι ἀπόρροια τοῦ φραγκικοῦ πνεύματος. 

Βεβαίως πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι παραβλέπουν αὐτὴ τὴ «λεπτομέρεια», γιὰ τὸ ὅτι τὸ Βατικανὸ ἔπαψε νὰ εἶναι Ἐκκλησία μετὰ τὸ 1054 καὶ οἱ «πάπες» Ρώμης ἔπαψαν νὰ εἶναι Ἐπίσκοποι, ἀλλὰ κοσμικοὶ ἄρχοντες, οἱ ὁποῖοι σφετερίζονται τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα. Ὅμως αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύει περίτρανα ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική μας παράδοση, καὶ ἡ ἱστορία. Ὁ παπισμός, τοὺς τελευταίους δέκα αἰῶνες, ἔχει δημιουργήσει ἱστορία, ἢ μᾶλλον ἔχει σημαδέψει ἀρνητικὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὁ παπισμός, σταδιακὰ ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπόλυτα ταυτισμένος μὲ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, δηλαδὴ τὸ «πνεῦμα τοῦ κόσμου», ἀντὶ νὰ προάγει τὴν«χριστοποίησή» του, φρόντισε γιὰ τὴν ἀποχριστιανοποίησή του, ἡ ὁποία ὁλοκληρώνεται στὶς σύγχρονες ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες μας!

Τὸ ἔργο τοῦ παπισμοῦ, τὰ τελευταία χίλια χρόνια, κρινόμενο μὲ ἀντικειμενικότητα, ἀποδεικνύεται ἀρνητικὸ καὶ ὀλέθριο γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Ὅπου ἐπικράτησε, εἰσήγαγε τὸν πιὸ σκοτεινὸ μεσαίωνα καὶ χρησιμοποίησε τὶς πλέον ἀπάνθρωπες μεθόδους, προκειμένου νὰ ἰσχυροποιήσει καὶ διατηρήσει τὴν ἐξουσιομανία του. Μὲ τὴν ἀπόλυτη παραχάραξη τῆς σώζουσας πίστεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὶς δαιμονικὲς πρακτικές, ποὺ ἐφάρμοσε, δημιούργησε ἕναν ὁλότελα ἀλλοιωμένο καὶ παραχαραγμένο Χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος ταιριάζει, ὄχι σὲ ἐλεύθερους ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ἐξαγόρασε ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ διαβόλου, μὲ τὸ τίμιο Αἷμα Του, ἀλλὰ σὲ ἀνδράποδα. Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἄραγε ἢ «Ἱερὴ Ἐξέταση» μὲ τὸ κήρυγμα περὶ ἐλευθερίας τοῦ Χριστοῦ; Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ διαβόητος «περὶ περιβολῆς ἀγώνας» τῶν «παπῶν» γιὰ κατάληψη ὅλων τῶν ἐξουσιῶν τοῦ κόσμου καὶ τὴν ἄσκηση ἀπὸ αὐτούς, ὠς «ἀντιπρόσωποι τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ», μὲ τὴν διακονικὴ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ (Μάρκ.10,32-45); Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν οἰ σταυροφορίες, τῶν παπικῶν τυχοδιωκτῶν κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων της Ἀνατολῆς καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων μὲ τὸ εἰρηνιστικὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας; Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ φονικὸ ξίφος τῶν σταυροφόρων, μὲ τὴ θυσιαστικῆ χριστιανικὴ ἀγάπη; Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ὁ ἐπὶ γὴς «πάπας», ὁ ὁποῖος ἀνήχθη, μὲ τὸν ἑωσφορικὸ τοὺ ἐγωισμό, ὡς «ἐπὶ γὴς Θεὸς» καὶ ὁ ὁποῖος δὲν καταδεχόταν νὰ πατήσει στὴ γῆ μέχρι προτινός, μὲ τὸν ταπεινὸ Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος δὲν εἴχε «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνη» (Μάτθ. 8, 20, Λούκ.9, 58); Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν οἱ «πάπες», οἱ ὁποῖοι κολυμποῦν στὸ χρυσάφι καὶ ζοῦν ὡς αὐτοκράτορες, μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, οἱ ὁποίοι γεννήθηκαν «ὡς περικαθάρματα του κοσμου» (Ἃ΄Κόρ.4,13) καιστάλθηκαν ἀπὸ τὸν Κύριο στὴν οἰκουμένη, «ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας καιυποδημάτων» (Λούκ.22,35), νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιο τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς σωτηρίας; Ποιὰ σχέση ἔχει ἡ ἁγία καὶ ἄμωμος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ«μὴ ἔχουσα σπίλον ἢ ρυτίδα, ἢ τί τῶν τοιούτων» (Ἔφ.5,27), μὲ τὴν «καθολικὴ ἐκκλησία» τῶν διεφθαρμένων (ἀνήθικων, δολοφόνων, κακούργων, κλπ) «παπῶν» τοῦ ἐφιαλτικοῦ παρελθόντος καὶ τῶν τωρινῶν «κληρικῶν» της, μὲ τὶς χιλιάδες περιπτώσεις παιδεραστίας καὶ παιδοφθορίας, προκαλώντας φρίκη καὶ ἀηδία σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα; Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὁποία κηρύττει τὴν εἰρήνη καὶ τὴν συναδέλφωση τῶν λαῶν, μὲ τις «Νύχτες τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου», τὶς σφαγὲς τῶν «αἱρετικῶν» καὶ τοὺς φονικοὺς θρησκευτικοὺς πολέμους τῆς «καθολικῆς ἐκκλησίας»; Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ μαρτυρικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τοὺς φόνους καὶ τὶς γενοκτονίες τῶν παπικῶν οὐνιτῶν, στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη τοὺς τελευταίους αἰῶνες καὶ μὲ ἀποκορύφωμα τὴ γενοκτονία των880.000 Ὀρθοδόξων Σέρβων, μὲ τὴν ἐπιστασία καὶ παρότρυνση τοῦ διαβόητου καρδιναλίου Αλουισιου Στέπινατς, τὸν ὁποία «ἁγιοποίησε» τὸ Βατικανό; Ποιὰ σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ τιμιότητα, ὁ σεβασμὸς τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ ἡ ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρὸς τοὺς πλανεμένους ἀνθρώπους, μὲ τὴν δαιμονικὴ ἀπάτη της Ουνίας, τὴν ὁποία χρησιμοποιεῖ τὰ τελευταία 800 χρόνια γιὰ νὰ παγιδεύει Ὀρθοδόξους στὸν παπισμό;

Δὲν ἔχει τελειωμὸ ἡ παράθεση γεγονότων ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ παπισμοῦ, τὰ ὁποία ἀποδεικνύουν τὴν ἀντιχριστιανική του πορεία. Ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς μὲ σιγουριὰ εἶναι ὅτι ὁ παπισμὸς εὐθύνεται γιὰ τὴν παραχάραξη καὶ τὴν προβολὴ ἐνός αντιχριστου Χριστιανισμοῦ, τὸν ὁποῖο δὲ μπορεῖ, καὶ δικαίως, νὰ δεχτεῖ ὁ κόσμος καὶ εἰδικὰ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος! Ὁ παπισμὸς ὑπῆρξε, καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι ὁ διαπρύσιος κήρυκας τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ αὐτὴ τὴν πίστη στὸ Θεό! Διότι ὁ Θεός, ποὺ προβάλλει, δὲν εἶναι ὁ Θεός, ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλὰ ἡ φραγκικῆς (παγανιστικῆς ἐμπνεύσεως) ἀντίληψη περὶ τοὺ «κακοῦ» καὶ «σαδιστὴ» Θεοῦ! Ἡ «ἐκκλησία», ποὺ καλεῖ τὸν κόσμο νὰ ἐνταχθεῖ σὲ αὐτή, δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὸ πνευματικὸ θεραπευτήριο, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας, ἀλλὰ ἕνα ἐξουσιολάγνο κράτος, τὸ ὁποῖο διεκδικεῖ την «ἀντιπροσωπεία τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ»! Τρανὴ ἀπόδειξη ὅλων αὐτῶν ἡ δραματικὴ ἀποχριστιανοποίηση τῆς παποπροτεσταντικῆς Εὐρώπης καὶ γενικά του δυτικοῦ κόσμου, ὅπου οἱ χριστιανικοὶ ναοὶ ἀδειάζουν συνεχῶς καὶ πωλοῦνται, γιὰ ἀλλαγὴ χρήσης καὶ τὸ χειρότερο: νὰ μετατραποῦν σὲ τζαμιά! Ὁ Χριστιανισμὸς τῆς Δύσεως, μὲ τὴν μήτρα τοῦ τὸ Βατικανό, δὲν ἔχει μέλλον!

Μόνο ἀφελεῖς δὲ μποροῦν νὰ διακρίνουν τὴν κατάπτωση τοῦ παπισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖται ὁλοταχῶς στὸ βάραθρο τῆς καταστροφῆς. Δὲν εἶναι λίγες οἱ δραματικὲς φωνὲς διαμαρτυρίας ἐπιφανῶν παπικῶν, οἱ ὁποῖοι κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν πλήρη κατάρρευση τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ἀλλὰ εἰς μάτην, ὁ φραγκισμὸς τοῦ Βατικανοῦ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀντιληφτεῖ.

Ἡ πνευματικὴ κατάπτωση καὶ ἡ ἠθικὴ σήψη κατατρώγουν τὶς σάρκες τοῦ παπισμοῦ, χωρὶς νὰ μπορεῖ κανένας νὰ ἀντιστρέψει τὴν κατάσταση. Οἱ «φιλότιμες» προσπάθειες τοῦ πρώην «πάπα» Βενέδικτου 16ου κατέληξαν σὲ ἀποτυχία καὶ τὴν αὐτοπαραίτησή του, ὑπὸ τὸ ἀβάστακτο βάρος τῆς καταπτώσεως τοῦ παπισμοῦ. Κάποιοι πίστεψαν ὅτι μπορεῖ νὰ σωθεῖ ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία», μὲ τὴν ἐκλογὴ κάποιου «δυναμικοῦ» «πάπα». Πολλοὶ εἶδαν ὡς ἐλπιδοφόρο γεγονὸς τὴν ἐκλογὴ τοῦ νυν «πάπα» Φραγκίσκου, τοῦ «ταπεινοῦ» ἰησουίτη, ὁ ὁποῖος θὰ ἔκανε τὶς ἀπαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» καὶ τὸ σπουδαιότερο: τὴν ἀπαιτούμενη κάθαρση, ἀπὸ τὴν ἠθικὴ μπόχα, ἡ ὁποία πνίγει ἀκόμα καὶ αὐτὸ τὸ Βατικανό. Ἄραγε εὐοδώθηκαν οἱ προσδοκίες τους; Εἶναι ὁ κ. Φραγκίσκος ὂ «ἀλλιώτικος πάπας»;

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ σχετικὸ ἀφιέρωμα τοῦ περιοδικοῦ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἰησουιτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (ἀριθ. τεύχ.1111, Μάιος – Ἰούνιος 2018), μὲ γενικὸ θέμα: «5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ». Οἱ συντάκτες τοῦ περιοδικοῦ προσπάθησαν νὰ παρουσιάσουν τὸ «ἀνανεωτικὸ ἔργο» τοῦ Ἀργεντινοῦ κ. Φραγκίσκου καὶ νὰ δώσουν τὴν ἐντύπωση, ὄτι «ἄλλαξαν πολλὰ στὸ Βατικανό». Ότι, ὅπως ἀναφέρεται στὸ δημοσίευμα: «Πράγματι, σὲ αὐτὴ τὴν ἰδιαίτερα συμβολικὴ ἐκλογὴ νέου πάπα, ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἄλλαξε σελίδα στὸν ἐπὶ αἰῶνες εὐρωκεντρικὸ προσανατολισμό της, καὶ οἱ καρδινάλιοι ἐπέλεξαν ἕναν Πάπα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ προωθήσει ἐσωτερικὲς μεταρρυθμίσεις».

Ὄντως, φάνηκε ἐξ ἀρχῆς, ὅτι ὁ κ. Φραγκίσκος ἐξεδήλωσε τὴν πρόθεσή του νὰ ἀνορθώσει τὴν πεσμένη καὶ καταρρακωμένη «καθολικὴ ἐκκλησία». Ἔκαμε κάποιες τομές, ἀσχολήθηκε μὲ τὸ τεραστίων διαστάσεων πρόβλημα τῆς ἠθικῆς καταπτώσεως τῶν «κληρικῶν» της καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὴν παιδοφιλία καὶ παιδοφθορία, ἡ ὁποία ἔχει πάρει τὴ μορφὴ καταστροφικῆς «χιονοστιβάδας» στὸ Βατικανό. Ἐκεῖνο ποὺ προώθησε ἰδιαιτέρως εἴναι «τὸ ἄνοιγμα πρὸς τὸν κόσμο», νὰ βγάλει τὴν «ἐκκλησία» ἀπὸ τὸν «ἀπομόνωση» καὶ νὰ τὴν παρουσιάσει ὡς «σύγχρονη» καὶ «μοντέρνα».

Ἀλλὰ ἡ προσπάθειά του ὑπῆρξε μάταια. Ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία» μοιάζει μὲ γριὰ κολασμένη, τὴν ὁποία κάποιοι προσπαθοῦν νὰ τὴν καλλωπίσουν καὶ νὰ τὴν παρουσιάσει ὡς «νέα» καὶ «ἠθική». Κανένας νοήμων ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ πιστέψει ὅτι ἡ «καθολικὴ ἐκκλησία» μπορεῖ νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο ὠς «ἁγία καὶ ἄμωμος», διότι τὸ χιλιόχρονο παρελθὸν τῆς βοὰ γιὰ τὰ ἐγκλήματά της κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας.

Διαβάζουμε στὸ περιοδικὸ τὸ ἑξῆς ἀποκαλυπτικό: «Ὁ πάπας Φραγκίσκος ἔχει γίνει ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς στὸν κόσμο, ἐπειδὴ μετατόπισε τὴν ἔμφαση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴ διδασκαλία πρὸς τὴν εὐσπλαχνία, καθιστώντας τὴν Ἐκκλησία ἕναν θεσμὸ ποὺ δείχνει ἐνδιαφέρον καὶ φροντίδα γιὰ ὅσους ζοῦν στὸ περιθώριο, γιὰ ὅσους ὑποφέρουν». Ἰδοὺ τὸ αἴτιο τῆς ἀποτυχίας τοῦ κ. Φραγκίσκου: τὸ ξεστράτισμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ σωστικό της ἔργο, καὶ τὴν ταύτισή της μὲ τὸν κόσμο. Προφανῶς δὲ γνωρίζει ὂ «ἀλάθητος καὶ διδάσκαλος τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας» ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα ὅλο καὶ ὡς ὅλο σώζει καθολικὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸ ὅποιο κοινωνικό της ἔργο καταντᾶ ἀνώφελο, ἂν μὴ ἐπιζήμιο, ὅταν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας. Κοινωνικὸ ἔργο ἔχει νὰ παρουσιάσει καὶ ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὄχι σωτηρία. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται, γίνεται σῶος ὁλόκληρος, ὡς σῶμα καὶ ψυχή, κάτι ποὺ θέλει νὰ ἀγνοεῖ ὁ κ. Φραγκίσκος!

Εἶναι γεγονὸς ἀξιοπαρατήρητο ὅτι ὁ νῦν «πάπας» ἔχει θέσει κυριολεκτικὰ στὸ περιθώριο τὰ δόγματα καὶ γενικὰ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία. Οὐδέποτε ὡς τώρα χρησιμοποίησε τῆς γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ ἐκφραστεῖ, ἀλλὰ χρησιμοποιεῖ μία δική του «ξύλινη» γλώσσα, ἡ ὁποία ἀρέσει στοὺς κοσμικούς, γιὰ νὰ γίνει ἀποδεκτὸς καὶ ἀρεστὸς σ’ αὐτούς. Αὐτὸ ἔχει μεγάλη σημασία, διότι φανερώνει τοὺς στόχους τοῦ παπισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοσμικὸ προσανατολισμό. Δείχνει τὶς πραγματικὲς προθέσεις τοῦ Βατικανοῦ, τὸν πρωταρχικό του στόχο: τὴν κατάληψη τῶν ἐξουσιῶν τοῦ κόσμου! Τὴν πραγματοποίηση τοῦ φραγκικοῦ ὀνείρου!

Αὐτὸ τὸ «ὄνειρο» εἶναι γιὰ τὸν παπισμὸ «ζωτικῆς σημασίας», διότι συνιστᾶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του! Καὶ γι’ αὐτὸ προσπαθεῖ νὰ τοῦ δώσει «θεολογικὴ» καὶ «ἐκκλησιολογικὴ» θεμελίωση, μὲ τὰ πλέον ἀντιχριστα δόγματα τοὺ «ἀλαθήτου» καὶ τοῦ «πρωτείου» τοῦ «πάπα Ρώμης». Εἶναι τὰ μόνα δόγματα ποὺ ἐνδιαφέρουν τὸν παπισμὸ καὶ στὰ ὁποῖα παραμένει ἀμετακίνητος. Οἱ κοσμοκρατορικὲς βλέψεις του δὲν μποροῦν νὰ προωθηθοῦν διαφορετικά, παρὰ μόνο μὲ αὐτὰ τὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα βεβαίως στηρίζονται σὲ ἄλλο πρωταρχικὸ ἀντιχριστιανικὸ δόγμα: την «πετρίνεια διαδοχή». Ὅτι δῆθεν ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης εἴναι «διάδοχός του πρίγκιπα τῶν ἀποστόλων Πέτρου» καὶ ὡς ἐκ τούτου ἕλκει τὴν ἐξουσία τοῦ ἐπὶ ὅλων τῶν ἐξουσιῶν τοῦ κόσμου στὸν «κορυφαῖο» Ἀπόστολο καὶ ἐν συνέχεια στὸ Χριστό! Γιὰ νὰ πάρουμε μία μικρὴ γεύση ἀπὸ τὸ ἀμετακίνητο στὴν «πετρίνεια διαδοχὴ» τοῦ παπισμοῦ, διαβάζουμε, στὸ ἐν λόγω περιοδικό, μία προσευχή, των «Ἐννέα ἡμερῶν προσευχῆς (novena) πρὸς τιμὴν τῶν ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου»: «Χαίρομαι ταπεινὰ μαζί σου, Ἅγιε Πέτρε, γιατί εἶσαι ἡ πέτρα στὴν ὁποία ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς οἰκοδόμησε τὴν Ἐκκλησία του…». Η «πέτρα» αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸν «πάπα», ὁ ὁποῖος κάθεται (ὑποτίθεται) στὴν καθέδρα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου! Μὲ ἄλλα λόγια, βάζουν τοὺς πιστοὺς παπικοὺς νὰ προσεύχονται γιὰ τὴν ἰσχυροποίηση αὐτοῦ του ἀντιχριστιανικοῦ δόγματος, τὸ ὁποῖο ἔχει, ὅπως προείπαμε τεραστίων διαστάσεων προεκτάσεις καὶ ἐπιπτώσεις στὴν πορεία τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὶς ὁποῖες δὲν θέλουν νὰ δοῦν οἱ δικοί μας θιασῶτες τῆς λεγομένης «οἰκουμενικῆς κινήσεως». Ἡ «παπικὴ ἐκκλησία» ἔχει σαθρὰ θεμέλια, διότι μετακινήθηκε ἀπὸ τὸ αἰώνιο θεμέλιο τὸ Χριστὸ καὶ στάθηκε στὸ «θεμέλιό» του Πέτρου, ἑνὸς ἀνθρώπου! Δημιούργησε ἕναν μύθο γιὰ νὰ στηρίξει τὸ φραγκικὸ ὅραμα τῆς κοσμοκρατορίας!

Ἡ τραγωδία εἶναι ὅτι στὴν ἰλιγγιώδη καὶ ἀναπόφευκτη κατάρρευση τοῦ παπισμοὺ «βάζει πλάτη» ἡ Ἐκκλησία μας, διὰ τῶν θιασωτῶν τῆς«οἰκουμενικῆς κινήσεως». Δίνοντάς του ἐκκλησιαστικὴ ὑπόσταση καὶ παραβλέποντας τὶς χαώδεις δογματικὲς καὶ ἄλλες διαφορὲς μὲ αὐτόν, καὶ τὴν κατάπτωση τοῦ παπικοῦ «κλήρου», ἐκθέτουν τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία, διότι τὴν ταυτίζουν μὲ τὸν παπισμό, τῆς «φορτώνουν» τὸ ἐγκληματικό του παρελθόν, ἐκθέτουν καὶ «σπιλώνουν» στὰ μάτια τοῦ κόσμου τὴν ἀκηλίδωτη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ἀναγκάζουν τὴν Ὀρθοδοξία νὰ ἀπολογεῖται γιὰ τὰ ἐγκλήματα καὶ τὴν ἀνηθικότητα τοῦ παπισμοῦ! Ἀρέσκονται νὰ συντηροῦν ἕνα πτῶμα, μὲ τὴν ψευδαίσθηση, ὅτι μποροῦν νὰ τὸ ἀναστήσουν! 

Κλείνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας, θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε γιὰ μία ἀκόμα φορᾶ τὴν ἀπογοήτευσή μας γιὰ τὴν καταστροφικὴ πορεία τοῦ πλανεμένου δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος παραμένει δέσμιος του φραγκισμού, ἐδῶ καὶ δέκα αἰῶνες. Κανένας «πάπας», ἡ προτεστάντης πάστορας «μεταρρυθμιστὴς» δὲ θὰ μπορέσει νὰ ἀλλάξει τὴν πορεία του, ὅσο παραμένει πεισματικὰ στὶς πλάνες του. Δὲν θέλουμε νὰ παραστήσουμε τοὺς μάντεις, ἀλλὰ εἶναι ὁλοφάνερο πὼς οἱ ὅποιες προσπάθειες τοῦ κ. Φραγκίσκου θὰ πέσουν στὸ κενό. Τὸ χάσμα μεταξύ της Ἐκκλησίας καὶ τοῦ παπισμοῦ θὰ ἀνοίγει συνεχῶς, ὥσπου νὰ ἐξαφανιστεῖ σὲ αὐτὸ ὁ ἴδιος. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἕναν μόνο δρόμο σωτηρίας γνωρίζει: τὴ μετάνοια! Ἡ μόνη σωτηρία τοῦ παπισμοῦ εἶναι ἡ κατεδάφιση τοῦ σαθροῦ του οἰκοδομήματος, ἡ ἀποτίναξη τοὺ «φραγκισμοὺ» καὶ στὴ θέση του η ἐπανεγκατάσταση τῆς Ἐκκλησίας! Στὴ διαφορετικὴ περίπτωση ἡ πορεία τοῦ εἶναι προδιαγεγραμμένη! 

Εκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου