«Γιὰ τὴν οὐρὰ τῆς ἀλεπούς», συνέχεια…

Γράφει ὁ Σάββας Ηλιάδης, Δάσκαλος

Διαβάσαμε τὸ ἀφυπνιστικὸ ἄρθρο «Γιὰ τὴν οὐρὰ τῆς ἀλεπούς», τοῦ περιοδικοῦ «Ο Σωτήρ», τὸ βασισμένο στὸ μύθο τοῦ Αἰσώπου : «Ἡ κοντούρα ἡ ἀλεποῦ», (http://aktines.blogspot.gr/2017/06/blog-post_15.html#more) καὶ χαρήκαμε καὶ θαυμάσαμε  τὸν εὔστοχο παραλληλισμὸ καὶ τὴν ἐπιδέξια μεταφορὰ τοῦ ἐπιμυθίου στὴ σημερινὴ ἄθλια ἐποχή. Τὴν ἐποχή, τὴν «βύρσης κάκιστον ὄζουσαν» (αὐτὴ ποὺ βρωμάει χειρότερα κι ἀπὸ τὸ γδαρμένο τομάρι τοῦ ζώου), τὴν ἀπὸ «πάσαν νόσον καὶ πάσαν  μαλακίαν» κατεχόμενη καὶ τὸ χείριστο καὶ ὀδυνηρότερο ὅλων, τὴν ἀγνοοῦσα τὸ βάθος καὶ τὸ πλάτος τῆς ἐξαθλίωσης αὐτῆς, ὡς ἐκ βαρείας καὶ ἀνιάτου ἀσθενείας πασχούσης. 

Τὸ περιεχόμενο τῆς λέξης «ἐποχὴ» εἶναι ἀόριστο καὶ ἀφηρημένο.. Ὑποστασιοποιεῖται ἀπὸ τὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα τὴ ζοῦν.  Ἀπό μας. Ἄρα ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς, οἱ ἄνθρωποι, καὶ συνθέτουμε μὲ τὴ βιωτὴ μᾶς τὴν ἀσθενοῦσα εἰκόνα τῆς ἐποχῆς. 

Πέρα λοιπὸν ἀπὸ τὶς εὐλογημένες ἐπισημάνσεις τοῦ προαναφερθέντος ἄρθρου, ἀλλὰ καὶ τὰ ἐξ αὐτῶν προκύπτοντα περαιτέρω αὐτονόητα συμπεράσματα, ὀφείλουμε νὰ....

δώσουμε καὶ μιὰ ἄλλη μεταφορικὴ διάσταση στὸ μύθο. Καὶ θὰ ἀναφέρεται κατ` ἀνάγκη καὶ ὡς μοναδικὴ καὶ ἀπόλυτη διέξοδος καὶ ἀπάντηση, στὴν κίνηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Δυὸ λόγια ὅμως πρῶτα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό. 

«Οἰκουμενισμὸς ὀνομάζεται ἡ ἰδεολογία ἡ ὁποία εὑρίσκεται πίσω ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ τὴν τροφοδοτεῖ ἢ συνεκδοχικῶς εἶναι ἡ ἴδια ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση. Ἡ Οἰκουμενικὴ Κίνηση εἶναι ἡ κίνηση πρὸς ἕνωση τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν – "ἐκκλησιῶν" μεταξύ τους. Κύριος φορεὺς τῆς δραστηριοποιήσεως αὐτῆς σήμερα εἶναι τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (W.C.C. -  “World Council of Churches”), ὑπὸ τὴν σκέπη τοῦ ὁποίου συνεργάζονται ὅλες σχεδὸν οἱ Προτεσταντικὲς Κοινότητες, οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες πλὴν ὀλιγίστων, καὶ οἱ Ἀντιχαλκηδόνιες Κοινότητες. Τὸ Βατικανὸ δὲν συμμετέχει στὸ Π.Σ.Ε., διότι, μὲ συνέπεια πρὸς τὴ διακήρυξή του ὅτι εἶναι ἡ μόνη «ἐν ἐνεργεία» Ἐκκλησία ἐπὶ γῆς, κρίνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ θέτει σὲ ἴση μοίρα καὶ νὰ συναριθμεῖ ἑαυτὸ μὲ τὶς ἑκατοντάδες τῶν ὑπολοίπων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, οὔτε ἀκόμη καὶ μὲ τὶς «σχισματικὲς» Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες • ἔτσι ἔχει ἀποστείλει κατὰ καιροὺς στὸ Π.Σ.Ε. μόνον παρατηρητὲς» (Ι.Μ.Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου).

Ἀπὸ τὴ μιὰ το Π.Σ.Ε. μὲ ἡγεσία προτεσταντικὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Παπισμός, μὲ ἡγέτη τὸν Πάπα θέλουν, ὡς κόλουρες ἀλώπεκες, νὰ «ἐξισώσουν» τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὰ δικά τους θρησκευτικὰ κατασκευάσματα. Νὰ ἐξισώσουν τὴν «ἁγνὴ καὶ ταπεινὴ κόρη», τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν «τοῖς πάσιν ἐπιδιδομένη πόρνην», τὸν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος εἶναι γνωστὸς γιὰ τὴ «ριζοσπαστική» του θεολογία καὶ βιοθεωρία, ἀλλὰ καὶ τὴ διάσπασή του σὲ χιλιάδες ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες κατέχουν καθεμιὰ καὶ ἀπὸ λίγη ἀλήθεια, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν πλήρη ἀποχριστιανοποίησή του. Ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ τὴν μετατρέψουν σὲ σεμνότυφη,  σεμνοφανὴ καὶ στρίγκλα γυναίκα, ἡ ὁποία φοράει στενὸ κορσὲ καὶ κοντεύει νὰ σκάσει ἀπὸ ἔλλειψη ὀξυγόνου, ἀναζητώντας ἐλευθερία της. Νὰ συνυπάρξει ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὸν Παπισμό, τὸ ἐπικρατοῦν ἀρχηγικὸ σύστημα τῆς παγκοσμιοποίησης. Ὅμως ὁ Ὀρθοδοξία δὲν κάνει τέτοιου εἴδους ἀποκλίσεις. Ἀκολουθεῖ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, «ἀγνεύουσα καὶ ταπεινουμένη», καθὼς τὴ διδάσκουν οἱ Ἅγιοί της κατὰ τὴν παράδοση τῶν Ἀποστόλων.

Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γράφει ὁ π. Γεώργιος Καψάνης:  «Εἰς τόν θεσμόν τῆς συνοδικῆς διοικήσεως ἀποκαλύπτεται κατ’ ἐξοχήν ἡ Ἐκκλησία ὡς Κοινωνία. Ὄχι εἷς ἀλάθητος ἄνθρωπος (παπισμός), οὔτε ἕκαστος πιστός κεχωρισμένως - ἀτομικῶς (προτεσταντισμός), ἀλλ’ ὅλαι αἱ τοπικαί ἐκκλησίαι διά τῶν προέδρων των εἶναι μάρτυρες καί φορεῖς τῆς Ἀληθείας». (Ἀπό τό βιβλίο ‘’ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ’’).

Γι` αὐτὸν τὸ λόγο ἡ Ὀρθοδοξία δὲν κατέστη ποτὲ αἴτιος οἱουδήποτε κακοῦ στὴν ἀνθρωπότητα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ καμιὰ ἄλλη «πίστη», ἂν αὐτὴ ἡ «πίστη» δὲν ἀσπαστεῖ εἰλικρινὰ ὅλη τὴν Ἀλήθειά της. Διότι, ἐνῶ θὰ συνεχίζονται τὰ ἐγκλήματα τῶν ἄλλων εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητας, λόγω τῆς παραμονῆς τους στὶς πλάνες καὶ αἱρέσεις τους, ὅπως γίνεται μέχρι τώρα μέσα στὴν ἱστορία καὶ καταγράφονται στὴ συνείδηση τοῦ κόσμου, θὰ τὶς φορτώνεται καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, χωρὶς νὰ ἔχει καμιὰ εὐθύνη ὡς ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 

Οἱ αἴτιοι τῶν σημερινῶν κακῶν τῆς ἀνθρωπότητας ἀναζητοῦν συνενόχους. Σὰν τὴν κολοβὴ ἀλεποῦ, ζητοῦν νὰ συγκαλύψουν τὸ ἀληθινὸ πρόσωπό τους, θέτοντας τὴν Ὀρθοδοξία  ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἐπιρροῆς τους καὶ τοῦ θελήματός τους. Οἱ ποιμένες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ κάθε γνήσιο τέκνο της, ἀπὸ τὴ θέση τοῦ ὁ καθένας, δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἐνδώσουν καὶ νὰ τὴν προδώσουν,  διότι ἀπὸ τοὺς Ἁγίους της Μάρτυρες ὅλης της γῆς, σὲ ὅλους τους αἰῶνες, «ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵματα, ἡ Ἐκκλησία στολισαμένη», λάμπει ὡς ἥλιος καὶ συνεχίζει νὰ φωτίζει καὶ νὰ παραμένει ἡ μόνη ἐλπίδα ἐπιστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου στὴ «στενὴ καὶ τεθλιμμένη»  ἀλλὰ  εἰρηνική, δίκαιη καὶ σωτήρια ὁδό. 

Αὐτὴν τὴν ὁδό, τὴν ὁποία εὐχόμαστε, χάριτι τοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων ἠμῶν, νὰ περπατήσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαιρέτως, κατὰ τὸ εὐαγγελικό: «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμ. 2,4).

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 15-6-2017