Ἔθαψαν τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο στὴν γη ποὺ κάρπιζε τὰ κοντάρια τῆς Μακεδονικῆς Φάλαγγας

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Εἶναι λογικὸ νὰ ἔθαψαν τιμητικὰ τὸν Μ. Ἀλέξανδρο στὸ χῶμα ἐκεῖνο ποὺ κάρπιζε τὰ κοντάρια τῆς Μακεδονικῆς Φάλαγγας ( βλ. ΣΑΡΙΣΑ). Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς τὸ λένε τὰ ἱστορικὰ τοπωνύμια καὶ ἕνας ΑΓΙΟΣ τῆς Ἐκκλησίας μας. Πῶς λοιπὸν τὸ ἴδιο το τοπωνύμιο ὑποστηρίζει ἀπὸ μόνο του τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ. Ἐμεῖς ἐνισχύουμε τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ μέσα ἀπὸ τὶς πηγὲς. Πᾶμε λοιπὸν ἀδελφοὶ γιατί ὅταν θὰ βρεθεῖ ὁ Μεγάλος τῆς Ἱστορίας θὰ σειστεῖ τὸ ἔδαφος τοῦ πλανήτη μας. Ποῦ καὶ πῶς φτιαχνόταν τὸ κοντάρι τῆς ΣΑΡΙΣΑΣ;

«Η σάρισα ἦταν ἀρχαῖο ὅπλο, ἕνα δόρυ μεγάλου μήκους, τὸ βασικὸ ἐπιθετικὸ ὅπλο τῆς μακεδονικῆς φάλαγγας. Ἡ σάρισα ἦταν κατασκευασμένη ἀπὸ σκληρὸ ξύλο κρανιᾶς, δέντρο ποὺ ἀφθονεῖ στὰ βουνὰ τῆς δυτικῆς Μακεδονίας (τῆς Ἄνω Μακεδονίας των ἀρχαίων). Ἡ κρανιὰ φτάνει σὲ μεγάλο ὕψος μὲ....
εὐθὺ κορμό, παρέχοντας ἔτσι δόρατα μὲ μεγάλο μῆκος, σχετικὰ ἐλαφρά, μὲ σκληρότητα καὶ ἀντοχή.

Χαρακτηριστικό τῆς σάρισας, τὸ ὁποῖο κυρίως διαφοροποιοῦσε τὴ μακεδονικὴ ἀπὸ τὶς ὀπλιτικὲς φάλαγγες, ἦταν τὸ μῆκος της. Ἀρχικὰ περίπου 5,5 μέτρα, ἔφτασε τὸν 2ο π.Χ. αἰώνα τὰ 6,50 μέτρα. Εἶχε σιδερένια αἰχμὴ καὶ σαυρωτήρα στὸ ἀντίθετο ἄκρο, ὡς ἀντίβαρο καὶ γιὰ νὰ καρφώνεται στὸ ἔδαφος. Ὁ φαλαγγίτης τὴ χειριζόταν μὲ τὰ δύο χέρια.

Ἡ λέξη εἶναι ἄγνωστης ἐτυμολογίας καὶ προφανῶς ἀποτελεῖ κατάλοιπο ἰδιωματισμοῦ τῆς μακεδονικῆς διαλέκτου, ἢ λεξιδάνειο ἀπὸ τοὺς γειτονικοὺς λαούς. Σάρισες ὀνομάζονταν τὰ μακεδονικὰ δόρατα καὶ πρὸ τοῦ Φιλίππου, αὐτὸς ὅμως εἶναι ποὺ ἐπινόησε τὴν αὔξηση τοῦ μήκους τους καὶ ὡς ἐκ τούτου δημιούργησε τὴ μακεδονικὴ φάλαγγα.» (wikipedia)

ΠΟΙΑ συγκεκριμένη γῆ κάρπιζε καὶ προμήθευε μὲ ΚΟΝΤΑΡΙΑ τὶς Σάρισες καὶ ἐξόπλιζε ἔτσι τὶς μακεδονικὲς φάλαγγες νικηφόρα;

«Ὁ Βυζαντινὸς Ναὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στὴν Κονταριώτισσα, Πιερίας, ἔργο βυζαντινοῦ ρυθμοῦ ποὺ χρονολογεῖται ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα, ἀποτελεῖ σημαντικὸ ἀξιοθέατό τῆς περιοχῆς κοντὰ στὸ ΔΙΟΝ στὶς ὑπώρειες τῶν Πιερίων καὶ τοῦ Ὀλύμπου. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα ὁ ἐπίσκοπος Κίτρους Παρθένιος Βαρδάκας ἔγραψε ἕνα βιβλίο, τὸ ὁποῖο περιεῖχε διάφορες πληροφορίες γιὰ τὶς κυριότερες πόλεις καὶ χωριὰ τοῦ νομοῦ Πιερίας. Ἀνάμεσα στὶς ἄλλες πληροφορίες ποὺ ἔγραψε γιὰ τὴν Κονταριώτισσα ἦταν καὶ οἱ ἑξῆς:

Τὸ ὄνομα Κονταργιώτισσα ἔλαβε τὸ χωρίον ἐκ τοῦ προρρηθέντος βυζαντινοῦ ἐξωκκλησίου τῆς Παναγίας, ἥτις ὠνομάζετο Κονταργιώτισσα Παναγία, ἐκ τοῦ ὅτι κὰθ΄ ἠμᾶς ἐξήγοντο κοντοὶ καὶ κοντάρια ἐκ τοῦ περὶ αὐτὴν δάσους.

Μετάφραση:

Τὸ ὄνομα Κονταργιώτισσα πῆρε τὸ χωριὸ ἀπὸ τὸ βυζαντινὸ ἐξωκλήσι τῆς Παναγίας, ποὺ προαναφέραμε, τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν Παναγία Κονταργιώτισσα, γιατί ἀπὸ τὸ δάσος ποὺ ὑπῆρχε γύρω ἀπὸ τὸ ναὸ κατασκευάζονταν ξύλινα κοντάρια» (kontariotissa)

Τί μᾶς ἐπεσήμανε Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ γιὰ τὸν τάφο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου;

«Μιὰ μέρα ποῦ πήγαμε, μᾶς ἔλεγε ὁ Γέροντας ὅτι μὲ τὸ χάρισμα ποῦ εἶχε ἀπὸ μικρός, διέκρινε ἀπὸ πολὺ μακριὰ νερά, ἅγια Λείψανα, ἀρχαίους Ναούς, ἀρχαίους τάφους. Ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν τάφο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, μᾶς ἔλεγε ὅτι δὲν εἶναι οὔτε στὴν Αἴγυπτο οὔτε ἐκεῖ ποῦ τὸν ψάχνουν, ἀλλὰ εἶναι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα κοντὰ στὸ ἀρχαῖο Δίον καὶ συγκεκριμένα στὴν Κατερίνη στὴν “Κονταριώτισσα”, δίπλα σ? ἕνα παλιὸ ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας»

Τὸ κάτωθι ἀπόσπασμα περιέχεται στὸ νέο βιβλίο τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης “Ὁ Ὅσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)” τῆς ἐκδοτικῆς σειρᾶς “Ὀρθόδοξο βίωμα” (enromiosini)

Πῶς λοιπὸν τὸ ἴδιο το τοπωνύμιο ὑποστηρίζει ἀπὸ μόνο του τὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ. Σὲ αὐτὴ τὴν ΓΗ τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ τῆς Κονταριώτισσας ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ἔρθει γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν Ἑλληνικὴ ἱστορία . Φαίνεται ὅτι τὸ σκήνωμα τοῦ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ δὲν κάηκε ἀλλὰ ταριχεύθηκε μὲ ὅτι πιὸ τέλειο διέθετε ἡ τεχνική των Αἰγυπτίων (βλ. ἐμποτισμὸς σὲ μέλι) καὶ μεταφέρθηκε στὴν Μακεδονία κρυφὰ . Φαίνεται ὅτι μεταφέρθηκε ΚΑΙ διασώθηκε τὸ σκήνωμα γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὶς μέρες μας ποὺ εἶναι καὶ αὐτὲς θὰ καταστοῦν ἱστορικές. Ἡ ἀνεύρεση τοῦ τάφου καὶ τοῦ σκηνώματος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου θὰ ἑνώσει δυὸ σημαντικὲς περιόδους γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.

Ἡ πρώτη ἱστορικὴ περίοδος γράφτηκε στὴν Παγκόσμια ἱστορία μὲ χρυσὰ γράμματα μὲ τὸ ἐκπολιτιστικὸ ἔργο τοῦ μεγάλου ἐπίγειου βασιλιὰ ποὺ κατέστησε τὴν Ἑλληνικὴ Γλώσσα στρατηγικὸ ἐργαλεῖο καὶ διὰ αὐτῆς διαδόθηκε τὸ μήνυμα τοῦ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ στὸ τότε γνωστὸ κόσμο

Ἡ δεύτερη ἱστορικὴ περίοδος ἑτοιμάζεται ΘΕΙΑ ΒΟΥΛΗ νὰ γράψει ἱστορία μὲ τὴν ἀνάδειξη τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ ὡς μοναδικοῦ θεραπευτικοῦ μέσου στὴν ἴαση τῆς φλεγμένουσας ἀπὸ πάθη ἀνθρωπότητας.

Μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα

Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Ὅταν ξυπνήσει ἥ τῆς Μακεδονίας ΓΗ θὰ τοὺς κυνηγήσει μὲ τὰ ΚΟΝΤΑΡΙΑ της!