21 Οκτ 2014

Ἐσύ, παππού, πολέμησες στὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα;

Γράφει  Μιχαὴλ Φώτιος, Ἰατρὸς
- Αὐτὴν τὴν Κυριακή, καλό μου ἐγγονάκι, τιμοῦμε τὴν ἐπέτειο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Στὶς ἐκκλησιές μας θὰ γίνουν μνημόσυνα γιὰ τοὺς Μακεδονομάχους καὶ θὰ ψαλοῦν δοξολογίες. Τὰ σπίτια καὶ τὰ δημόσια κτίρια θὰ σημαιοστολιστοῦν. Οἱ δάσκαλοι, στὰ σχολεῖα, θὰ μιλήσουν στὰ παιδιὰ γιὰ τὶς θυσίες καὶ τὰ μαρτύρια τῶν ἀγωνιστῶν καὶ οἱ προτομὲς τῶν μακεδονομάχων θὰ στολιστοῦν μὲ δάφνινα στεφάνια.
- Καὶ γιατί ὅλα αὐτά, παππού; Τόσο σημαντικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἐπέτειος;
- Εἶναι πολὺ σημαντική, παιδί μου, ἀλλὰ δυστυχῶς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δὲν τῆς ἔχουμε δώσει τὴν ἀξία καὶ τὴν λαμπρότητα ποὺ τῆς πρέπει. Ἀρκεῖ νὰ σοῦ πῶ ὅτι ἡ ἐπέτειος αὐτὴ τιμᾶται μονάχα ἐδῶ, στὰ χώματα τῆς Μακεδονίας μας, ἐνῶ σὲ ὅλη τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα δὲν γίνεται οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀναφορά. Κι ἃς ἔχουνε πεῖ γνωστοὶ ἱστορικοὶ καὶ μεγάλοι πολιτικοὶ ἄνδρες ὅτι....
ἡ ἐπέτειος τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα εἶναι ἰσάξια μὲ ἐκείνη τῆς 25ης Μαρτίου.
- Ἐσύ, παππού, πολέμησες στὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα;
- Ἐγώ, ἄγγελέ μου, δὲν πολέμησα. Πολέμησε, ὅμως, ὁ πατέρας μου, δηλαδὴ ὁ προπάππος σου. Ὁ Ἀγώνας τὸν εἶχε βρεῖ παλληκαράκι εἴκοσι χρονῶν. Σὰν νὰ τὸν βλέπω, τώρα, νὰ μᾶς διηγεῖται γεγονότα καὶ περιπέτειες ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα.
- Καὶ τί σᾶς ἔλεγε, παππού;
- Θυμᾶμαι, ποὺ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὸν Παῦλο Μελά, γιὰ τὸν καπετὰν Ἄγρα καὶ τὸν βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν, γιὰ τὸν δεσπότη τῆς Καστοριᾶς, τὸν Γερμανὸ Καραβαγγέλη, γιὰ τὸν καπετὰν Ράμναλη καὶ πιὸ πολὺ θυμᾶμαι, ποὺ τὰ μάτια του ἤτανε συνεχῶς βουρκωμένα. Μᾶς τραγουδοῦσε στὸ τέλος καὶ ἕνα τραγούδι γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ μετὰ ἔπεφτε σὲ βαθεῖς συλλογισμούς.
-Μὲ ποιοὺς πολεμοῦσε ὁ Παῦλος Μελάς, παππού;
- Χρυσό μου ἐγγονάκι, ὁ Παῦλος Μελὰς στὰ 1904, τότε δηλαδὴ ποὺ ἡ Μακεδονία μας κινδύνεψε πάρα πολύ, ἦταν ἕνας γενναῖος ἀνθυπολοχαγός, ποὺ ἄφησε, στὴν Ἀθήνα τὴν γυναίκα του καὶ τὰ δυό του μικρὰ παιδιὰ καὶ ἦρθε ἐδῶ στὴν Μακεδονία, μαζὶ μὲ ἄλλους ἀξιωματικοὺς ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, γιὰ νὰ ὀργανώσει τὸν Ἀγώνα καὶ νὰ σώσει τὴν Μακεδονία μας.
- Ἀπὸ ποιοὺς νὰ τὴν σώσει, παππού; Ἡ Μακεδονία δὲν ἦταν ἐλεύθερή το 1904;
- Στὰ χρόνια ἐκεῖνα, ἡ Ἑλλάδα μας δὲν ἤτανε ἔτσι ὅπως τὴν ξέρεις σήμερα. Ἡ ἐλεύθερη Ἑλλάδα ἔφτανε τότε μέχρι τὴν Ἐλασσόνα. Λίγο πάνω ἀπὸ τὴν Λάρισα, δηλαδή. Ἡ Μακεδονία μας, στὰ 1904, ἦταν ἀκόμα σκλαβωμένη στοὺς Τούρκους, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ Ἤπειρος καὶ ἡ Θράκη καὶ τὰ νησιά μας.
Τὸ πρόβλημα, ὅμως, τότε, δὲν ἤτανε μονάχα ὁ τούρκικος ζυγός. Ὁ πιὸ μεγάλος κίνδυνος ἦταν ἀπὸ ἀλλοῦ. Ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους.
- Γιατί, παππού; Τί ἔκαναν οἱ Βούλγαροι καὶ κινδύνεψε τόσο πολὺ ἡ Μακεδονία μας;
- Οἱ Βούλγαροι, στὰ 1870, ἔφυγαν ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ἵδρυσαν δικό τους πατριαρχεῖο, τὴν λεγόμενη βουλγαρικὴ ἐξαρχία. Ἀπὸ τότε καὶ μετὰ ἔβαλαν σκοπό τους, νὰ μᾶς ἀναγκάσουν ὅλους τους Μακεδόνες, νὰ μιλᾶμε τὴν βουλγάρικη γλώσσα, νὰ ἔχουμε στὰ σχολεῖα μᾶς Βούλγαρους μονάχα δασκάλους καὶ οἱ παπάδες μας νὰ ὑπάγονται ἐκκλησιαστικῶς στὴν βουλγάρικη ἐξαρχία καὶ ὄχι στὸ δικό μας τὸ Πατριαρχεῖο. Μὲ ἄλλα λόγια, βάλθηκαν νὰ μᾶς ἁρπάξουν τὴν Μακεδονία μας καὶ νὰ τὴν κάνουνε βουλγαρική.
Στὴν ἀρχὴ προσπάθησαν νὰ τὸ πετύχουν μὲ τὸ καλό. Μὲ δῶρα καὶ μὲ ὑποσχέσεις. Σὰν εἶδαν, ὅμως, ὅτι οἱ Ἕλληνες ἀντιστέκονταν καὶ δὲν ἐγκατέλειπαν οὔτε τὴν Γλώσσα τους οὔτε καὶ τὸ Πατριαρχεῖο τους, ἔβαλαν μπρὸς τὶς ἀπειλές, τὴν τρομοκρατία, τὰ βασανιστήρια, τοὺς ἐμπρησμούς, τὰ μαχαιρώματα, τὶς ἐκτελέσεις καὶ τὶς κρεμάλες.
Ἔνοπλες ὁμάδες φανατικῶν Βουλγάρων, οἱ λεγόμενοι κομιτατζῆδες, εἴχανε γίνει τότε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν χωριῶν μας. Ἀλλοίμονο, παιδάκι μου, σὲ ὅποιον ἀντιστεκόταν στὸ πέρασμά τους. Ὁλόκληρα χωριὰ παραδόθηκαν στὶς φλόγες. Σοδιὲς καὶ ζωντανὰ ἁρπάχτηκαν καὶ ἀφανίστηκαν. Γυναῖκες βιάστηκαν. Μικρὰ παιδιὰ κακοποιήθηκαν. Παπάδες κρεμάστηκαν. Δάσκαλοι ἀποκεφαλίστηκαν. Γιατροὶ καὶ προύχοντες ἐκτελέστηκαν.
- Τοὺς παπάδες καὶ τοὺς δασκάλους γιατί, παππού, τοὺς κυνηγοῦσαν οἱ κομιτατζῆδες μὲ τόση λύσσα;
- Τοὺς κυνηγούσανε, παιδάκι μου, διότι τοὺς χαλοῦσαν τὰ σχέδιά τους. Ἦταν ἐκεῖνοι, ποὺ κρατούσανε στὰ χωριὰ μᾶς ἄσβεστη τὴν φλόγα τῆς Πίστης καὶ τοῦ Γένους μας. Νεαρὲς δασκάλες πλήρωσαν τότε μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ αἷμα τὴν ἀπόφασή τους, κάτω ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς τῶν κομιτατζήδων, νὰ συνεχίζουν νὰ διδάσκουν στὰ Ἑλληνόπουλα τὴν Γλώσσα καὶ τὴν Ἱστορία τῶν προγόνων μας.
Τώρα ποὺ μεγάλωσες καὶ μπορεῖς καὶ διαβάζεις μόνος σου, θὰ πᾶμε μιὰ μέρα μαζὶ καὶ θὰ ἀγοράσουμε ἕνα βιβλίο τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν, ποὺ ἀναφέρεται στὴν δράση τοῦ Μητροπολίτη τῆς Καστοριᾶς Γερμανοῦ Καραβαγγέλη. Ἐκεῖ νὰ δεῖς ἀγῶνες καὶ κινδύνους καὶ φυλακίσεις καὶ θυσίες γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Πίστη.
Ὁ Γερμανὸς Καραβαγγέλης ἦταν ὁ συντονιστὴς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα. Ἦταν ἐκεῖνος, ποὺ συνεργαζότανε στὰ κρυφὰ μὲ τὸν Παῦλο Μελά, ποὺ στήριζε τοὺς τρομοκρατημένους χωρικούς, πηγαίνοντας, μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ποὺ ἄνοιγε ἐκκλησιὲς κλειδωμένες ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους, ποὺ ἐνίσχυε ἠθικὰ καὶ ὑλικὰ ὅλα τα ἑλληνικὰ ἀνταρτικὰ σώματα.
- Τί ἦταν, παππού, τὰ ἑλληνικὰ ἀνταρτικὰ σώματα;
- Οἱ Ἕλληνες, καλό μου ἐγγονάκι, μπροστὰ στὶς βαναυσότητες τῶν Βουλγάρων, δὲν ἔμειναν μὲ δεμένα τὰ χέρια. Οἱ πιὸ τολμηροὶ καὶ οἱ πιὸ γενναῖοι ἀποφάσισαν νὰ ἀντισταθοῦν. Νὰ φυλάξουν τὰ χωριά τους ἀπὸ τὶς ἐγκληματικὲς ἐπιδρομὲς τῶν κομιτατζήδων, νὰ κρατήσουν τὰ σχολεῖα τοὺς ἀνοιχτὰ μὲ δασκάλους Ἕλληνες καὶ νὰ συνεχίσουν νὰ λειτουργοῦν τὶς ἐκκλησιές τους στὸ ὄνομα τοῦ Πατριάρχη.
Ἔτσι, πῆραν στὰ χέρια τοὺς τὰ ὅπλα καὶ δημιούργησαν τὰ ἑλληνικὰ ἀνταρτικὰ σώματα σὲ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν Μακεδονία.
Ὁ ρόλος τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν, ποὺ ἀποστέλλονταν μυστικὰ ἀπὸ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, ὅπως ὁ Παῦλος Μελάς, ὁ Καραβίτης, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μαζαράκης κ.α, δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὴν καλύτερη δυνατὴ ὀργάνωση αὐτῶν τῶν γηγενῶν Μακεδονομάχων. Αὐτῶν τῶν Ἡρώων, ποὺ μὲ τὸ αἷμα τοὺς λύτρωσαν τὴν Μακεδονία μας ἀπὸ τὴν καταιγίδα τοῦ βουλγαρισμοῦ. Τὴν ἔσωσαν, δηλαδή, ἀπὸ τὶς σφαγές, ἀπὸ τὴν ἰσοπέδωση τῆς πολιτισμικῆς μας ταυτότητας καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῆς ἐθνικῆς μας ἑλληνικῆς αὐτοσυνειδησίας.
- Πόσο κράτησε, παππού, αὐτὸς ὁ Ἀγώνας;
- Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγώνας, παιδί μου, στὴν πραγματικότητα εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὸ 1870 περίπου. Ἀπὸ τότε, δηλαδή, ποὺ οἱ Βούλγαροι ξεκίνησαν τὴν ἐγκληματική τους δράση. Ἡ κρισιμότερη, ὅμως, φάση κράτησε τέσσερα χρόνια. Ἀπὸ τὸ 1904 μέχρι τὸ 1908. Στὰ χρόνια αὐτά, Μακεδονομάχοι ἀπ’ ὅλη τὴν Ἑλλάδα -ντόπιοι Μακεδόνες, Κρῆτες, Μανιάτες, Νησιῶτες- δίνοντας σκληρὲς μάχες καὶ θυσιάζοντας καὶ τὴν ζωὴ τοὺς ἀκόμη, κατόρθωσαν στὸ τέλος, νὰ κρατήσουν τοὺς κομιτατζῆδες μακριὰ ἀπὸ τὰ χωριά μας καὶ νὰ σώσουν τὴν Μακεδονία μας.
- Δηλαδή, παππού, ὁ Μακεδονικὸς Ἀγώνας τελείωσε στὰ 1908;
- Ὄχι, παιδί μου. Ὁ Ἀγώνας ὁ Μακεδονικὸς δὲν τελείωσε στὰ 1908. Συνεχίστηκε καὶ συνεχίζεται ἀκατάπαυστα μέχρι καὶ σήμερα.
Ἐκεῖνα τὰ χρόνια χρειάστηκε νὰ γίνει μὲ θυσίες καὶ ὅπλα. Σήμερα συνεχίζεται, τὸ ἴδιο σκληρὸς καὶ ἀδυσώπητος, στὰ τραπέζια τῶν διπλωματικῶν διαπραγματεύσεων, στὰ πανεπιστήμια, στὶς αἴθουσες τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ σὲ κάθε περίπτωση, ποὺ δίνεται εὐκαιρία γιὰ σχετικὴ ἐνημέρωση τῆς διεθνοῦς κοινῆς γνώμης.
Ὅσο θὰ ὑπάρχουν ἐχθροί μας, ποὺ ἀμφισβητοῦν τὸ ὄνομα καὶ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας μας, ὁ Ἀγώνας θὰ συνεχίζεται, χωρὶς σταματημό, μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο καὶ τὸν ἴδιο ἐνθουσιασμό.
- Παππού, τοὺς Βούλγαρους κομιτατζῆδες τοὺς ἀντιμετώπισαν καὶ τοὺς ἀπώθησαν τότε οἱ Μακεδονομάχοι. Ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅμως, πότε ἐλευθερώθηκε τελικὰ ἡ Μακεδονία μας;
- Ἡ πολυπόθητη ἐλευθερία τῆς Μακεδονίας μας καὶ ἡ ἕνωσή της στὸν κορμὸ τῆς Ἑλλάδας ἦρθε, τέσσερα χρόνια μετά, μὲ τοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους.
Τὸ καμπαναριὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴν Θεσσαλονίκη χτύπησε ἐλεύθερα, γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ ἀπὸ πεντακόσια χρόνια, ἀνήμερά της γιορτῆς του. Στὶς 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912.

10 σχόλια:

  1. Όποιος ΄ΕΛΛΗΝΑΣ,δεν είναι ενήμερος για τον Μακεδονικό Άγώνα του 1870-1908, δεν πρέπει να λέγεται Έλληνας.Εάν στην κάλπη,πηγαίναμε γνωρίζοντας την στοιχειώδη Ελληνική ιστορία,Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, τον ΆΠΠ ΤΟΥ 1914-18.ΤΟ έπος του 1940 ΣΤΗ ΒΌΡΕΙΟ ΉΠΕΙΡΟ.τον συμμοριτοπόλεμο με τους ξενοκίνητους κατσαπλιάδες κομμουνιστές, την περίοδο απο το 1944-49. Ακόμα την θρυλική ΕΟΚΑ ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΉ ΜΑΣ ΚΎΠΡΟ ΤΟ 1955-59.Να είναι γνώστεις για το Κυπριακό και τα εγκλήματα του Μακαρίου, που φώναξε τους Τούρκους του Αττίλα,μέσω του βήματος του ΟΗΕ στις 19 του Ιούλη του 1974.Τον ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΚΌ ΑΓΏΝΑ της ΒΟΡΕΊΟΥ ΗΠΕΊΡΟΥ,από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο, τρίμηνο αγώνα του 1914, επίσης την Ανατολική Ρωμυλία, τότε δεν θα ψήφιζαν με τόσο χαλαρή εθνική συνείδηση και φυσικά η αριστερά του Τσίπρα δεν θα πρόβαλε για μελλοντική κυβέρνηση,ούτε και τα τάγματα ασφαλείας την ναζιστικής χρυσής αυγής.tamystikatoubaltou.blogspot.gr.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καὶ ποιὸς εἶναι σὲ θέση σήμερα νὰ διδάξει τὴν πραγματικὴ ἱστορία; Ἀφοῦ τὴν ἔχουνε ἐξοβελίσει ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ἀπαλείφοντας ὅ,τι δὲν συμφέρει τὴν προσαρμογή μας στὴν νέα τάξη πραγμάτων καὶ οἱ δάσκαλοι δυστυχῶς γίνανε ἀπὸ δημόσιοι λειτουργοὶ σὲ ἁπλοὶ δημόσιοι ὑπάλληλοι. Θεωρῶ πῶς ἑλάχιστοι πλέον ἀντιστέκονται στὰ κελεύσματα καὶ τὶς προσταγὲς τοῦ συστήματος, χάριν τῆς μονιμότητος καὶ τῆς ἐξασφαλίσεως τοῦ ἐφ' ἄπαξ! Στὶς παρατηρήσεις τῶν γονέων ἐπὶ τῶν ἀναγραφομένων στὰ σχολικὰ βιβλία, ἀρκοῦνται στὴν... σιωπή, πλὴν ἑλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἀποδεχόμενοι τὴν μιζέρια στὴν ὁποία ἔχουνε περιέλθει. Τὰ παιδιὰ βεβαίως εἶναι τὰ μόνα ποὺ δὲν φταῖνε, ἀφοῦ περιμένουν ὅπως τὰ πουλάκια, νὰ λάβουν τὴν τροφὴ τους ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς τους γονεῖς, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ λογίζονται οἱ δάσκαλοι καὶ οἱ καθηγητές. Καὶ ἡ κατάπτωση συνεχίζεται...

      Στὸ σημεῖο αὐτὸ, θὰ ἤτανε χρήσιμο νὰ παραθέσω ἕνα γεγονὸς ἀπὸ τὸν "ἑορτασμό" τῆς ἐπετείου τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος, σὲ κωμόπολη τοῦ νομοῦ Θεσσαλονίκης, στὴν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας. Ἀλήθεια, μέχρι χθὲς δὲν ἐγνώριζα, ὅτι ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος ἐλάμβανε χώρα μόνον στὴν Μακεδονία! Στὴν κωμόπολη αὐτὴν λοιπὸν ὑπάρχει προτομὴ Μακεδονομάχου Ἥρωος, ὁπλαρχηγοῦ, ποὺ εἶχε λάβει μέρος σὲ μάχη κατὰ τῶν κομιτατζήδων καὶ τίμησε τὰ ὅπλα του δεόντως, ἀπαλάσσοντας τὰ ἱερὰ χώματα τῆς Μακεδονίας ἀπὸ τὴν παρουσία ἀρκετῶν ἀπὸ αὐτοὺς! Ἔμπροσθεν τῆς προτομῆς τοῦ Ἥρωος λοιπόν, ξεκίνησε ἡ καθιερωμένη, μετὰ τὸ τρισάγιο, ἀπονομὴ τῶν στεφάνων ἀπὸ τὰ σχολεῖα καὶ τοὺς συλλόγους τῆς πόλεως. Στὸ ἄκουσμα τῆς ἀναγγελίας τοῦ ἑκάστοτε σχολείου, μαζὶ μὲ τὰ χειροκροτήματα, δυστυχῶς ὑπήρχαν καὶ ἀποδοκιμασίες ἀπὸ μέρους τῶν παιδιῶν, λὲς καὶ ἤμασταν σὲ γήπεδο. Οἱ δάσκαλοι, εἴτε ἀνήμποροι, εἴτε ἀδιάφοροι νὰ ἀντιδράσουν, πλὴν τοῦ ὑπευθύνου δασκάλου τῆς ἐκδηλώσεως, ὁ ὁποῖος καὶ ἀντέδρασε δεόντως, βάζοντάς τους σὲ τάξη, δείξανε μία εἰκόνα τὸ λιγότερο ἀσέβειας πρὸς τὸ τιμώμενο πρόσωπο.

      Στὴν συνέχεια ἔλαβε χώρα ἡ κατάθεση τῶν στεφάνων ἀπὸ τοὺς διαφόρους πολιτιστικοὺς καὶ χορευτικοὺς συλλόγους. Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ συμβαίνει τὸ παράδοξο γεγονός τῆς ἀπουσίας τοῦ ὁμωνύμου πρὸς τὴν ἑορταστικὴ ἐκδήλωση συλλόγου, ὁ ὁποῖος καὶ ΕΛΑΜΨΕ διὰ τῆς ἀπουσίας του... ὁ νοῶν, νοήτω!!!

      Εὐτυχῶς, ἀμέσως μετὰ ἀκολούθησε ἡ ἀπαγγελία τοῦ ἐθνικοῦ μας ὕμνου καὶ ἡ ἑνὸς λεπτοῦ σιγὴ ὑπὲρ τῆς μνήμης τῶν Ἡρώων... καὶ ἕνα εὐχάριστο ἀναπάντεχο. Ποιὸ ἦταν αὐτό; Τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ὅλοι εἴχανε ἡσυχάσει, λόγω τῆς τηρήσεως τοῦ ἑνὸς λεπτοῦ σιγῆς, χτύπησε τὸ κινητὸ τηλέφωνο ἑνὸς ἀπὸ τοὺς παρεβρισκομένους στὴν ἐκδήλωση... καὶ ὁ ἦχος τοῦ κτύπου ἀντήχησε σὲ ὅλους τοὺς παρεβρισκομένους καὶ ὁ συγκεκριμένος ἦχος ἦταν... ΤΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ!!!

      Γηγενὴς Μακεδών


      Διαγραφή
  2. Η εθνικιστική προπαγάνδα αφήνει να διαφανεί, ότι οι αυτοί που πήγαν στη Μακεδονία για να πολεμήσουν στο λεγόμενο μακεδονικό αγώνα στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν εθελοντές ιδεολόγοι. Η αλήθεια είναι ότι ήταν όλοι τους καλοπληρωμένοι με καλό μισθό σύν το πλιάτσικο και οι πλείστοι εξ αυτών, που σήμερα ονομάζουμε μακεδονομάχους, ήταν ληστές (πολλοί από την Κρήτη), που δεν είχαν καμμία σχέση με ιδεολογίες, οράματα και μεγάλες ιδέες.

    Οι πρόξενοι διαφοροποιούσαν τους ενόπλους, που έδρασαν στη Μακεδονία, ανάλογα με τη δράση τους, σε «ληστές», «λησταντάρτες» καί «αντάρτες». Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρει η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» («Εκδοτική Αθηνών», τόμος ΙΔ΄, σελ. 219) επρόκειτο για συμμορίες, ουσιαστικά ληστρικές, που περιστασιακά εντάσσονταν στον Μακεδονικό αγώνα, ή, όπως ήταν και το συνηθέστερο, συνδύαζαν τη ληστεία με τις εθνικιστικές επιδιώξεις.
    Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρόξενου Βατικιώτη: «Το παρʼ έμοί ουδεμίαν έχω εμπιστοσύνην εις τας επαγγελίας των ληστών, ούτε φρονώ ότι πρέπει να βασισθώσιν επʼ αυτών εθνικαί ενέργειαι. Φρονώ όμως, ότι η υπαρξις των χριστιανικών ληστρικών συμμοριών, ιδίως δε των εξ Ελλήνων Χριστιανών συγκειμένων, δεν είναι όλως ανωφελής».

    Ας δούμε τί έλεγαν επί του θέματος οι ίδιοι οι μακεδονομάχοι:
    · «Στέλλω επιτηδείους τινάς πρώην αρματωλούς (κατʼ ευφημισμόν τού ληστάς)». Παύλος Μελάς. (Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 347).
    · «Είναι στα μέρη της Καστοριάς μία συμμορία, που προστατεύει τους δικούς μας (του Βαγγέλη από το Στρέμπενο), αλλά άν δεν κατορθώσουμε να κάνουμε και άλλες συμμορίες (από εντοπίους) δεν θα μπορέση μόνη της να βαστάξη εκείνη, γιατί είναι από παντού περικυκλωμένη από Βουλγαρικές συμμορίες». (Ναταλίας Μελά, Παύλος Μελάς, έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 185).
    · Με τον Μελά είχε ενωθεί και ο Καραλίβανος, που «από καιρό ήταν λησταντάρτης στην Μακεδονία». (Μακεδονομάχου Κ. Μαζαράκη - Αινιάνα, «Ο Μακεδονικός Αγώνας», έκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1981, σελ. 67).
    · «Προσπάθεια του Κορομηλά ήταν να έρθει σε επαφή με τον Αποστόλη, που δεν ήταν ούτε εξαρχικός, ούτε πατριαρχικός, ούτε Βούλγαρος, ούτε Έλληνας, αλλά ληστής φιλοχρήματος με υποχρεώσεις στη Βουλγαρία». (Μακεδονομάχου Κ. Μαζαράκη - Αινιάνα, «Ο Μακεδονικός Αγώνας», έκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1981, σελ. 73).

    Αυτοί οι «αγαθουργοί κακούργοι», κατά την έκφραση του Ίωνα Δραγούμη, δημιούργησαν τέτοια αποστροφή στους σλαβόφωνους χωρικούς, που ο πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, Λάμπρος Κορομηλάς, θα ομολογήσει την αδυναμία να διεισδύσει η προπαγάνδα στους συγκεκριμένους πληθυσμούς, που είχαν φθάσει στο σημείο να απεχθάνονται ό,τι ήταν από την Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι ακρότητες των ληστοσυμμοριών από την Ελλάδα έφερναν αντίθετα αποτελέσματα και στους ελληνόφωνους πληθυσμούς με την αποξένωση των χωρικών, οι οποίοι έδειχναν απροθυμία, όπως παραδέχονται οι ίδιοι oι μακεδονομάχοι:
    · «Ανασάνανε οι καημένοι οι χωριάτες. Θυμάμαι τι τρόμος τους είχε πιάσει! “Θέ μου, Θέ μου” έλεγαν κάθε στιγμή και σταυροκοπιόντουσαν. Η ζωή τους κρεμόταν από μιά τρίχα, άν έφτανε τίποτα ως τις αρχές. Μαύρη ζωή την έκαναν κι αυτοί Φόβο από τους Βούλγαρους, φόβο από τους Τούρκους, φόβο από εμάς, άν μαρτυρούσαν. Κάθε στιγμή περίμεναν το θάνατο». (Αφήγηση μακεδονομάχου Γιώργου Δικώνυμου ή Μακρή στην Αντιγόνη Μπέλλου – Θρεψιάδη, από το βιβλίο «Μορφές μακεδονομάχων και τα Ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», έκδ. «Α. Μαυρίδης», Αθήνα, 1984, σελ 143).
    · «Αλλʼ ενώ βρίσκονται μέσα εις τας οικογενείας των και εις τας εργασίας των, αμέριμνοι, τους γίνεται αίφνης η πρότασις να βγούν κατά των Βουλγάρων. Είναι φυσικόν να διστάσουν. Διότι διʼ αυτούς το κίνημα ισοδυναμεί με εξορίαν». (Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 306).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εκτός από τους ρωμιούς ληστές, κατά τον Μακεδονικό Αγώνα χρησιμοποιήθηκαν και Βούλγαροι ληστές, οι οποίοι γνώριζαν τόσο το έδαφος, όσο και πολλές άλλες πληροφορίες εκ των έσω, που οι εξ Ελλάδος αφιχθέντες αγνοούσαν παντελώς. Διαβόητοι Βούλγαροι ληστές παρουσιάζονται σήμερα ως δήθεν ανανήψαντες εξ αιτίας των διαφωτιστικών προσπαθειών. Η αλήθεια είναι, ότι εξαγοράστηκαν με μεγάλα χρηματικά ποσά. Αποστολή τους ήταν η κατά τόπους παροχή προστασίας σε ελληνόφωνα χωριά, δίκην μαφίας.

    Ο Κώτας από τη Ρούλια (ορεινό χωριό στο δρόμο της Καστοριάς προς το Πισοδέρι, που αργότερα μετονομάστηκε σε Κώτα προς τιμή του) είχε αποκτήσει φήμη στην περιοχή του. Ενώ ήταν μέλος της «Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης» τον προσέγγισε μυστικά ο μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης (τέλος 1901 ή αρχές 1902), ο οποίος ανέλαβε να συντηρεί την ομάδα του κι αυτός να υπερασπίζεται τα χωριά της περιοχής. Ο Κώτας, που δεν γνώριζε λέξη Ελληνικά, με την μεταγραφή του στο Ελληνικό κομιτάτο εξασφάλισε και τα παιδιά του. Ο Καραβαγγέλης τα έστειλε με συνοδεία στην Αθήνα, όπου με τη βοήθεια του Στέφανου Δραγούμη και του Παύλου Μελά σπούδασαν στο Λύκειο κι αργότερα στη Σχολή Ευελπίδων.

    Το ότι ο Κώτας δεν ήταν κανένας ιδεολόγος, αλλά ενεργούσε ως κοινός μαφιόζος, φαίνεται και από τα λεγόμενα του Παύλου Μελά, ο οποίος, όταν κατά τη διάρκεια της πρώτης περιοδείας του στη Μακεδονία τον συνάντησε διαπίστωσε, ότι ο Κώτας ανησύχησε μήπως χάσει τα δικαιώματά του στην περιοχή που έλεγχε, την οποία του είχε αναθέσει ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης: «Φοβούμενος μήπως ανησυχή, ότι θα του αφαιρέσωμεν δια της παρουσίας μας την δύναμίν του και το γόητρόν του, τον διαβεβαιώνω, ότι έχομεν απόφασιν να τον ενισχύσωμεν και διʼ όπλων και διʼ ανθρώπων και να τον αφήσωμεν κύριον και αρχηγόν της περιφερείας του. Τούτο πραγματικώς τον ευχαρίστησε και τον καθησύχασε, διότι από την στιγμήν εκείνην έγινεν ομιλητικώτερος και ευθυμότερος». (Ναταλίας Μελά: «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 208-209).

    Την ίδια περίπου εποχή ο Καραβαγγέλης είχε στρατολογήσει και τον καπετάν Βαγγέλη Νάτση Γεωργίου, σλαβόφωνο, μέλος της Εσωτερικής Οργάνωσης κι αυτός, ο οποίος στην αρχή είχε διστάσει, γιατί η Εσωτερική Οργάνωση τον είχε ορκίσει. Γρήγορα όμως, ο μητροπολίτης τον απάλλαξε από τον όρκο του. Σε αυτό βέβαια βοήθησαν και οι... λίρες, που του έδωσε, προκειμένου να οργανώσει και να συντηρεί την ομάδα του.

    «Τη υποκινήσει του νεόυ μητροπολίτη Γερμανού Καραβαγγέλη δύο παλαιοί Αρχικομιτατζήδες με τα Σώματά των λύνουν τον όρκον των εις το Κομιτάτον και μάχονται δια την προστασίαν των εν απογνώσει Ελλήνων Μακεδόνων. Ο εις είναι ο εκ Στρεμπένου (Ασπρόγεια) Καπετάν Βαγγέλης και ο έτερος ο εκ Ρούλιας (Κώττα) Κορεστίων Καπετάν Κώττας». (Γ.Α.Λ., Η εναντίον της Μακεδονίας Βουλγαροκομ-μουνιστική επιβουλή, Αθήνα, 1963).

    Λίγο αργότερα ο Καραβαγγέλης ήρθε σε απαφή με τον Γκέλεφ. Του παρουσίασε μιά έτοιμη αναφορά προς την κυβέρνηση, όπου υποσχόταν να εργασθεί στο εξής για το Ελληνικό κομιτάτο. Ο Γκέλεφ την υπέγραψε και με τη σειρά τους όλοι οι άνδρες, ο καθένας με όποιο τρόπο μπορούσε. Ο Καραβαγγέλης τους εξασφάλισε κανονική μισθοδοσία.
    Ένας άλλος τοπικός αρχηγός ήταν ο Παύλος Κύρου, που συνεργαζόταν με τον Κώτα κι ούτε κι αυτός γνώριζε Ελληνικά. Ο καπετάν Γεώργης Σιδέρης είχε σχηματίσει μιά ομάδα και προστάτευε χωριά σε συνεννόηση με τον Καραβαγγέλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ας εξετάσουμε μερικές ακόμα χαρακτηριστικές περιπτώσεις:
    · «Ο Ακρίτας, κέρδισε ακόμη την εμπιστοσύνη τοπικών ληστανταρτών, που κατάλληλα χρησιμοποίησε με τη βοήθεια του Γαρέφη». (Μακεδονομάχου Κ. Μαζαράκη - Αινιάνα, «Ο Μακεδονικός Αγώνας», έκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1981, σελ. 56).
    · «Άλλος ντόπιος οπλαρχηγός ήταν ο Παντελής Παπαϊωάννου, ο Γκρέκος, όπως τον ονόμαζαν, βουλγαρόφωνος από τη Στρώμνιτσα. Αρχικά είχε βγεί με το Σαράφωφ ως γραμματέας του, αλλά μόλις άρχισε ο Ελληνικός αγώνας ήρθε στη λίμνη με τον Γκόνο». (Μακεδονομάχου Κ. Μαζαράκης - Αινιάνα, «Ο Μακεδονικός Αγώνας», έκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1981, σελ. 92). «Είχαν οδηγηθεί από τον καπετάν Γκόνο, ένα σλαβόφωνο από τα Γενιτσά» (σελ. 93).
    · «Έμειναν όλοι σύμφωνοι να προσλάβουν τον Καραλίβανον και τον Βισβίκην, δύο ληστοφυγοδίκους... Εδέχθησαν και οι δύο ενθουσιωδώς υπό τους εξής όρους: α. ότι θα ασφαλισθούν εις τον Βόλον και τα Τρίκκαλα αι εδώ διαμένουσαι οικογένειαί των, πληρωμένων εις αυτάς των εξόδων μεταβάσεως και διατροφής επί δύο μήνας (ανά 100 δραχμάς έξοδα μεταβάσεως και ανά 300 δραχμάς συντήρησιν διʼ εκάστην οικογένειαν)...». (Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 292).
    · «Εις τας 10 π.μ. ήλθε και ο πολύς ληστής Καραλίβανος με τον σύντροφόν του Βισβίκην... Μολονότι διέπραξε ληστρικάς πράξεις, φαίνεται, ότι δεν στερείται και μερικών ευγενών αισθημάτων... Έχει μεγάλας απαιτήσεις και δια την οικογένειάν του, δια την οποίαν απαιτεί 100 λίρας». (Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 307).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μέχρι το 1904 η οικονομική παρουσία του επίσημου κράτους στη Μακεδονία περιοριζόταν στην κάλυψη μέρους των εκκλησιαστικών κι εκπαιδευτικών δαπανών των τουρκοκρατούμενων περιοχών της Μακεδονίας. Τα έξοδα των πρώτων ομάδων κάλυπτε μέχρι τη διάλυσή της η παρακρατική - παραστρατιωτική οργάνωση Εθνική Εταιρεία. Αργότερα στον «Οργανισμό του Μακεδονικού Κομιτάτου» τέθηκε το ζήτημα των οικονομικών παροχών στους αντάρτες. Στα άρθρα του Οργανισμού γινόταν λόγος για μισθοδοσία ανδρών μέσω των προξενείων και για παροχή περίθαλψης ύψους 51 δραχμών για κάθε άνδρα, που επέστρεφε από τη Μακεδονία έπειτα από τετράμηνη παραμονή. Επιβλήθηκε η καταβολή εισφορών από τα μέλη, η διενέργεια εράνων κ.λπ..

    Από τις αρχές του 1904 το Υπουργείο Εξωτερικών άρχισε να χορηγεί στο Προξενείο Θεσσαλονίκης ολοένα και μεγαλύτερα ποσά, για «έκτακτες» και «απρόβλεπτες εθνικές δαπάνες», που διαχειριζόταν ο πρόξενος Λάμπρος Κορομηλάς, ο οποίος στις εκθέσεις του πάντα ζητούσε περισσότερα τονίζοντας, ότι τα ποσά ήταν ανεπαρκή και σημείωνε το ύψος των οικονομικών θυσιών, στις οποίες έπρεπε να υποβληθεί το Ελληνικό κράτος. Ενδεικτικά για το 1905 το κράτος επιχορήγησε το Προξενείο Θεσσαλονίκης με 23.700 Τουρκικές λίρες (1 λίρα = 26,5 δρχ), ενώ το 1906 με 27.840 λίρες.

    Εκτός από τους μισθούς των ανδρών των ομάδων υπήρχαν επι πλέον έξοδα για την περίθαλψη τραυματιών, οδοιπορικά για την μετάβαση προς και από τη Μακεδονία, ποσά για κάθε είδους δωροδοκίες κ.λπ.. Πολλές φορές δημιουργήθηκε καχυποψία για καταχρήσεις, που ήταν κι η αιτία για την τελική διάλυση του Κομιτάτου, όπως θα δούμε παρακάτω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Από την οικονομική διάσταση του Μακεδονικού Αγώνα δεν έλειψαν περιπτώσεις ρήξεων μεταξύ εκπροσώπων του ανωτέρου κλήρου και του ποιμνίου τους κυρίως για το ύψος των εισφορών και των ενοικίων, που οι δεύτεροι κατέβαλλαν για την ενοικίαση εκκλησιαστικών γαιών, αλλά και ρήξεις με αφορμή το βαθμό και την ποιότητα συμμετοχής τους..

    * * *
    Παραθέτουμε ορισμένα σχετικά αποσπάσματα από βιβλία μακεδονομάχων:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. · «Ο Μαζαράκης όριζε πράκτορες και τροφοδότες για τα σώματα και κανόνιζε τη μισθοδοσία τους». (Μακεδονομάχου Κ. Μαζαράκη - Αινιάνα, «Ο Μακεδονικός Αγώνας», έκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1981, σελ. 75).
    ·
    «Για πολιτικούς κυρίως λόγους, αλλά και για πρακτικούς λόγους η Ελληνική κυβέρνηση είχε αφήσει τη διεύθυνση του αγώνα της Δυτικής Μακεδονίας στα χέρια της Μακεδονικής Οργανώσεως των Αθηνών, που είχε ιδρύσει ο Καλαποθάκης (διευθυντής του «Εμπρός»), με τη βοήθεια του Καρτάλη (βουλευτή Λάρισας). Όπως φαίνεται από τα προξενικά έγγραφα με το Υπουργείο Εξωτερικών, η Ελληνική κυβέρνηση άν και δεν ήταν ικανοποιημένη από τον τρόπο ενεργείας, όμως υποστήριζε με σημαντικά χρηματικά ποσά και οπλισμό την προσπάθεια». (Μακεδονομάχου Κ. Μαζαράκη - Αινιάνα, «Ο Μακεδονικός Αγώνας», έκδ. «Δωδώνη», Αθήνα, 1981, σελ. 78).

    · «Από εκεί θα τον στείλω (σ.σ. τον μακεδονομάχο Παύλο Γύπαρη) και σας παρακαλώ να τον εφοδιάσετε με λεπτά να κατέλθη εις την Κρήτην να στρατολογήση και να φέρη 30-40 άνδρες.» [Επιστολή από το Πισοδέρι του αρχηγού Ρούβα προς το Μακεδονικό Κομιτάτο (Δημ. Καλαποθάκη). Δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του μακεδονομάχου Παύλου Γύπαρη, «Οι πρωτοπόροι του Μακεδονικού Αγώνος», Αθήνα, 1962, σελ. 80.)]

    · «Εκεί έλαβεν απάντησι από τον Μητροπολίτη – λεφτά, κινίνο τούστειλεν, ήτο ημέρα Τρίτη». (Μακεδονομάχου Παύλου Γύπαρη, «Οι πρωτοπόροι του Μακεδονικού Αγώνος» (έμμετρο), Αθήνα, 1962, σελ. 58.)

    · «Με φώναξένε μυστικά και βγάζει το κεμέρι – μου τόδωσένε φιλικά, με σταθερό το χέρι – που είχε λίρες εκατό, κι εξήντα Ναπολεόνια – για να μισθοδοτούμενε της άνοιξης τα αηδόνια». (Μακεδονομάχου Παύλου Γύπαρη, «Οι πρωτοπόροι του Μακεδονικού Αγώνος», έμμετρο, Αθήνα, 1962, σελ. 86.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. «Τότε ο Βάρδας έδωσε εντολή να τους περιποιηθούμε κι εγώ τους έβαλα να ορκιστούν, πως δεν θα μας προδώσουν. Αμέσως έπειτα τους μοιράσαμε γενναία μπαξίσια. Όταν είδαν το χρήμα, όλοι άπλωναν καταχαρούμενοι το χέρι να τους δώσουμε. Και τους δώσαμε μʼ απλοχεριά, γιατί παντού δείχναμε πως είμαστε πλούσιοι και δεν πάμε να πάρουμε, αλλά να δώσουμε. Έτσι το χρήμα τους βοήθησε να τηρήσουν τον όρκο τους και να μην μας προδώσουν.» (Διήγηση παπα-Δράκου στη γραμματέα της Πηνελόπης Δέλτα, Αντιγόνης Μπέλλου - Θρεψιάδη, από το βιβλίο: «Μορφές μακεδονομάχων και τα Ποντιακά του Γερμανού Καραβαγγέλη», έκδ. «Α. Μαυρίδης», Αθήνα, 1984, σελ. 177.)

    · «Κατόπιν τους προσέφερα ως συνδρομήν μου 1 λίραν τουρκικήν, έχω αθίκτους 24 λίρας». (Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 292).

    · «Αλλʼ αίφνης σήμερα οι εδώ άνθρωποι ζητούν 3 λίρας μηνιαίως έκαστος δια την οικογένειάν του. Μεταξύ της επιτροπής επήλθε διαφωνία. Δια την μεταφοράν των όπλων δεν ευρίσκονται ούτε ζώα, ούτε άνθρωποι. Ένας παρουσιάσθη και ζητεί μισήν λίραν δια την μεταφοράν εκάστου όπλου». (Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 300).

    · «Τους δίνουν 3 λίρας τον μήνα και 1 δια την ενδυμασίαν των». (Ναταλίας Μελά, «Παύλος Μελάς», έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 307).

    · «Μου ενεχείρησε φάκελλον (σ.σ. η κόμησσα Λουίζα Ριανκούρ στον Παύλο Μελά) περιέχοντα 2.000 φράγκα χρυσά. “Όσον δʼ αφορά τα 1.000 φράγκα, τα οποία έστειλα τω Αγίω Μητροπολίτη, αυτά είναι εκτός της εξαμήνου συνδρομής μου”». (Ναταλίας Μελά, Παύλος Μελάς, έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 186).

    · «Εις τον ιερέα δίδω 10 φράγκα». Παύλος Μελάς. (Ναταλίας Μελά, Παύλος Μελάς, έκδ. «Σύλλογος προς διάδοσιν Ελληνικών Γραμμάτων», «Δωδώνη», Αθήνα-Γιάννινα, 1992, σελ. 371).

    · «Κατά το διάστημα αυτό ενεδυναμώθησαν επαρκώς εις το χρήμα αμφότερα τα Κομιτάτα. Η Κυβέρνησις όμως του Ελληνικού Βασιλείου, δυσφορούσα για τα συμβαίνοντα... πάντοτε εστενοχώρει τα κομιτάτα αυτά, επιζητούσα τον τρόπον της διαλύσεώς των...» (Μακεδονομάχου Παύλου Γύπαρη, «Οι πρωτοπόροι του Μακεδονικού Αγώνος», Αθήνα, 1962, σελ. 143.)

    Λίγο παρακάτω κάνει λόγο και για κατηγορίες για οικονομικές ατασθαλίες, δεδομένου, ότι «η διαχείρισις του Μακεδονικού χρήματος δεν ήταν ομαλή... Ο Δ. Καλαποθάκης δεν ηδυνήθη να αντιστή επί πλέον εις την θύελλαν, την οποίαν εξαπέλυσεν εν Μακεδονίας ο αρχηγός Βάρδας διʼ επιστολής του, η οποία, ληφθείσα εν Αθήναις και εκτυπωθείσα εις πολλά αντίτυπα διενεμήθη προς πάντας τους σχετιζομένους με την εθνικήν υπόθεσιν. Η επιστολή εκείνη κατήγγειλε φοβερά και τρομερά πράγματα, ουδέποτε όμως αποδειχθέντα, και έρριπτεν εις το μέσον τας λέξεις “κλοπή και προδοσία”, λέξεις αι οποίαι κατεθορύβησαν την συνείδησιν των πατριωτών, διότι τις έγραφεν ανήρ, ο οποίος, είπερ τις και άλλος είχε δικαιώματα επί του τίτλου του πατριώτου... Ο Καλαποθάκης τότε οριστικώς παρητήθη και το Κομιτάτον σχεδόν αποσυνετέθη» (σελ. 144).

    Ο στρατηγός Λεωνίδας Παρασκευόπουλος εν μέσω Βαλκανικών πολέμων σκιαγραφούσε το Μακεδονικό Κομιτάτο της Αθήνας σαν μια «κακοήθη εταιρεία, που επλούτισαν όλοι οι αναμειχθέντες».

    Άδοξη διάλυση του Κομιτάτου και αναστολή της «εθνικοπατριωτικής» δράσης του για οικονομικές ατασθαλίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.