Ὁ ἱδρώτας μας στὸ παζάρι τῶν ἐθνῶν

Τοῦ Φώτη Μιχαὴλ

Ἡ Τοπική μας Αὐτοδιοίκηση, μέσα σὲ 70 χρόνια, γνώρισε τὴν ''γερμανική μπότα'' τουλάχιστον δύο φορές: Ἡ πρώτη ἤτανε τὸ 1941. Ἡ δεύτερη, πρὶν ἀπὸ τέσσερα χρόνια, συμπίπτει μὲ τὴν ἐγκατάσταση τοῦ Δ.Ν.Τ. καὶ τὴν ὑπαγωγή μας σὲ καθεστὼς ξένης οἰκονομικῆς ἐπιτήρησης. 

Τὴν πρώτη φορά, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ '41, οἱ γερμανικὲς ἀρχὲς κατοχῆς, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Χέρμαν Νοϊμπάχερ, τοποθετοῦν, στὶς Δημαρχίες καὶ τὶς Κοινότητες, ἀνθρώπους τῆς δικῆς τους ἐμπιστοσύνης ἔτσι, ὥστε νὰ μὴν ξεφεύγει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Γερμανῶν οὔτε δράμι Ἑλληνικῆς παραγωγῆς.  Εἴτε μὲ τὸ στανιὸ εἴτε μὲ χαρτονομίσματα πληθωριστικά, ἁρπάζουν τὰ πάντα καὶ ἀφήνουν ἔτσι τὸν ἑλληνικὸ λαὸ νὰ πεθαίνει ἀπὸ τὴν πείνα. Αὐτά, στὴν κατοχὴ τοῦ '41. 

Τώρα, στὰ χρόνια των μνημονίων καὶ τῆς νέας ὑποταγῆς, ὁ γνωστὸς σὲ ὅλους μας κ. Χὰνς Φοῦχτελ -ἀπεσταλμένος τῆς γερμανικῆς καγκελαρίας- ἔρχεται, ὡς φαίνεται, νὰ ὁλοκληρώσει τὸ ''φιλάνθρωπο ἔργο'' τοῦ κατοχικοῦ Χέρμαν Νοϊμπάχερ.   Αὐτὸς ὁ ''καλός μας φίλος'' καὶ οἱ συνοδεύοντες  αὐτόν, Γερμανοὶ αἱρετοὶ καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ ἰδιωτικοῦ γερμανικοῦ κεφαλαίου, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι....

ἔχουνε βαλθεῖ, πάση θυσία, νὰ γίνουν ''εὐεργέτες'' μας!(**)

Τὸ ''ἐνδιαφέρον'' τους, ἰδιαίτερα μάλιστα γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας,  δὲν περιγράφεται! Μᾶς ἔχουνε, κυριολεκτικά, σκλαβώσει μὲ τὴν ''καλοσύνη'' τους. Ἄλλωστε, ὡς καθαρόαιμοι προτεστάντες, βδελύσσονται (σιχαίνονται) τὶς ''κακές πράξεις''.  

Γὶ' αὐτὸ κι ἐμεῖς, ἀνταποδίδοντας τὴν ''ἀγάπη'' τους, σπεύδουμε, ὁλοπρόθυμα καὶ ἀφελῶς ταυτόχρονα,  νὰ συζητήσουμε μαζί τους ὅ, τί ἔχει σχέση μὲ τὰ ἐναπομείναντα δημοτικά μας ''φιλέτα''. Τουτέστιν(*):

1. Τὴν ''διαχείριση'' τῶν οἰκιακῶν ἀπορριμμάτων.

2. Τὴν ''ἀξιοποίηση'' τῆς ἀκίνητης περιουσίας τῶν δήμων.

3. Τὴν ''συνεργασία'' σὲ θέματα τουρισμοῦ, ὅπως εἶναι τὰ θερμὰ λουτρὰ καὶ οἱ παραλίες. 

4. Τὴν ''ἀναβάθμιση'' τῆς ἐκμετάλλευσης τοῦ ὀρυκτοῦ μας πλούτου.

5. Τὴν περαιτέρω ’’βελτίωση'' στὴν παροχὴ κοινωνικῶν ἀγαθῶν, ὅπως εἶναι τὸ νερὸ καὶ τὸ ρεῦμα.

6. Τὴν ''σωτηρία'' τῆς νεολαίας μας ἀπὸ τὴν μάστιγα τῆς ἀνεργίας, δηλαδὴ τὴν ''τακτοποίηση'' ἑτοιμοπαράδοτων γιατρῶν, νοσοκόμων, μηχανικῶν καὶ ἐκπαιδευτικῶν, στὰ πλαίσια ἑνὸς σύγχρονου παιδομαζώματος, προτεστάντικου αὐτὴν τὴν φορὰ καὶ ὄχι ὀθωμανικοῦ. 

Εἶναι ἐξαιρετικὰ ὑποτιμητικό, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ὑβριστικό, ἡ σάρκωση τοῦ δικοῦ μας ἱδρώτα νὰ πετιέται στὸ παζάρι τῶν ἐθνῶν καὶ νὰ πωλεῖται σὲ τιμὲς δουλοπαροίκων.(***) 

Ἢ μήπως, πίσω ἀπὸ τὰ νιάτα μας τὰ ταλαντοῦχα, δὲν κρύβονται οἱ κόποι καὶ οἱ θυσίες τῶν Ἑλλήνων γονέων, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ συλλογικός μας ἐθνικὸς κορβανάς; Τὰ παιδιά μας δὲν τὰ μεγαλώσαμε γιὰ νὰ φύγουν μετανάστες καὶ νὰ τὰ χάσουμε μιὰ γιὰ πάντα. Ἱδρώσαμε, κοπιάσαμε καὶ ματώσαμε γιὰ νὰ τὰ δοῦμε νὰ μεγαλουργοῦν καὶ νὰ προκόβουν μέσα στὴν Πατρίδα τους καὶ ὄχι νὰ μαραζώνουν στὰ ἀφιλόξενα κολχὸζ τῆς Δυτικῆς φεουδαρχίας. 

Ἐδῶ ἡ εὐθύνη τῶν ἡγεσιῶν μας εἶναι πολὺ μεγάλη. Καὶ ἡ εὐθύνη αὐτὴ ἐκπορεύεται καὶ διδάσκεται κατευθείαν ἀπὸ τὸν παμμέγιστο Κυβερνήτη μας, τὸν  Ἰωάννη Καποδίστρια. Ὁ λαμπρὸς αὐτὸς Ἀστέρας τοῦ παγκόσμιου πολιτικοῦ στερεώματος εἶχε πολὺ σοβαρὲς ἀντιρρήσεις πάνω στὸ θέμα τῆς ἀποστολῆς Ἑλληνόπουλων στὴν Ἑσπερία. 

Σὲ σχετικὴ ἐπιστολὴ τοῦ ἐπισημαίνει ὅτι οἱ σπουδαγμένοι στὴν Φραγκιὰ ἀποξενώνονται τόσο πολὺ ἀπὸ τὰ ἤθη, τὴν γλώσσα καὶ τὴν Πίστη τῶν πατέρων τους, ὥστε σὲ περίπτωση ἐπιστροφῆς ''βαρείας δυσκολίας εὐρίσκουσιν εἰς τὸ συνηθίσαι ἐκ νέου τα τῆς Πατρίδος καὶ γενέσθαι ὠφέλιμοι εἰς αὐτῆν''.

Μὲ ἁπλὰ λόγια, ὅσα Ἑλληνόπουλα φεύγουν ἀπὸ νωρὶς γιὰ τὰ ξένα ἢ δὲν γυρίζουν ποτὲ ἢ κι ἂν ἀκόμα γυρίσουν, μᾶς ἔρχονται κυριολεκτικὰ ἀγνώριστα καὶ ἀνίκανα νὰ βοηθήσουν τὴν Πατρίδα τους.

Τελικά, ἀπὸ τὴν ''δράση'' τῶν Γερμανῶν ἀπεσταλμένων καὶ τὴν δική μας ''ἀνταπόκριση''  συμπεραίνεται ὅτι σὲ καμμιὰ περίπτωση ἡ γενιά μας δὲν εἶναι ἄξια νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν γενιὰ τῶν πατεράδων καὶ τῶν παππούδων μας. 

Ἐκεῖνοι, στὴν κατοχὴ τοῦ '41, τίποτε δὲν παραχώρησαν, οἰκειοθελῶς, στὸν Γερμανὸ δυνάστη. Τουναντίον, ἀγωνίστηκαν καὶ ἀντιστάθηκαν ἠρωϊκά.

Ἐνῶ ἐμεῖς, σήμερα, δίνουμε ''γην καὶ ὓδωρ'' στὰ ''στρατεύματα'' κατοχῆς, καὶ μάλιστα χαιρόμαστε καὶ ἀπὸ πάνω, ποὺ τὰ παιδιά μας, ὡς ἤδη ἀφελληνισμένα, εὐκολότατα ἐκγερμανίζονται. Μὲ ἄλλα λόγια, ζοῦμε, αὐτοβούλως, μιὰ πρωτόγνωρη ἀφαίμαξη τοῦ Ἔθνους μας.  

Μιὰ ἀφαίμαξη, ἡ ὁποία ἀπὸ γερμανικῆς πλευρᾶς ὀργανώνεται μὲ τὸν ''καλύτερο'' δυνατὸ τρόπο καί, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τὴν δικιά μας, ἐνθαρρύνεται ἀπὸ τὴν ἀσέβεια καὶ τὴν ἀσυνέπεια τοῦ Πολιτικοῦ μας προσωπικοῦ, ἐνισχύεται ἀπὸ τὸν ναρκισσισμὸ καὶ τὴν ἐκκοσμίκευση τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων καὶ προωθεῖται ἀποτελεσματικὰ ἀπὸ τὴν ἄγνοια ἢ τὴν ὑστεροβουλία τῆς ὅποιας πρόθυμης Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης.

Ποῦ, ὅμως, ὀφείλεται αὐτὴ ἡ μεγάλη διαφορὰ ἀγωνιστικότητας ἀνάμεσα στοὺς Ἕλληνες τοῦ '41 καὶ τοῦ σήμερα;  

Προσωπικῶς ἐκτιμῶ ὅτι ἡ ὑπεροχὴ τῶν προγόνων μᾶς εἶναι θέμα διαφορᾶς ἤθους καὶ ἠθικῆς. 

Στὴν συντριπτική τους πλειονότητα, οἱ γονεῖς μας καὶ οἱ παπποῦδες μας, ἤτανε ἄνθρωποι τῆς ἄσκησης, τοῦ φιλότιμου, τῆς ντομπροσύνης καὶ τῆς φιλοπατρίας. 

Ἤτανε πιὸ κοντὰ στὴν Πίστη τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Γένους μας.

Ἤτανε πιὸ προσηλωμένοι στὸ φρόνημα τοῦ Ρήγα Φερραίου, τοῦ Ἐμμανουὴλ Παπᾶ, τοῦ Παύλου Μελᾶ, τοῦ Πλαστήρα καὶ τῆς Κυρᾶς τῆς Ρῶ. 

Ἤτανε μάνες πιὸ σεμνές, πιὸ χαριτωμένες καὶ πιὸ ἠρωϊκές. 

Ἤτανε πατεράδες πιὸ γενναῖοι, πιὸ ριψοκίνδυνοι καὶ πιὸ ἀνδροπρεπεῖς. 

ΠΗΓΕΣ:

(*) http://ardin-rixi.gr/archives/16128

(**) http://www.koinotikon.gr/?q=node/12

(***)http://www.ygeianet.gr/box/cal/29628.pdf

17.6.2014