31 Μαΐ 2014

Νοῦς Χριστοῦ καὶ ἐμπειρία Πατέρων

Γράφει  Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Kυριακη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς A' Οἴκ. Συνοδοῦ (Ἰωάννου ΙΖ' 1-13)
Δὲν εἶναι μόνο αὐτοὶ ποὺ ἀγνοοῦν τὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ποὺ ἀρνοῦνται τὴν σημασία καὶ τὴ συμβολὴ τῶν δογματικῶν ἀγώνων τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁρισμένοι ποὺ κατέχουν θέσεις καὶ μάλιστα ὑψηλὲς στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως, οἱ ὁποῖοι ἰσχυρίζονται ὅτι τὰ δόγματα καταστρατηγοῦν τὴν ἑνότητα τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου.
Ἡ Εὐαγγελικὴ ὅμως περικοπῆ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ ΙΖ' κεφαλαίου τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων πατέρων τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, μᾶς φωτίζουν τὸ ὅλον θέμα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συνειδητοποιοῦμε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας καὶ νὰ οἰκοδομούμαστε ἐπάνω σε ὀρθὴ καὶ ἀκλινῆ βάση.
Ἃς ξεκινήσουμε μὲ μιὰ γενικὴ ἐρώτηση. Ὑφίσταται ποτὲ πράξις ἄνευ θεωρίας καὶ βεβαίως τὸ ἀντίθετο, θεωρία ἄνευ πράξεως; Ὅσο κι ἂν ψάξουμε, ἀπὸ τὰ ἄκρως “θεωρητικὰ” ἕως καὶ τὰ ἄκρως “πρακτικά”, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι καὶ τὰ δύο εἶναι ἀλληλένδετα φυσικῶ τῷ τρόπω. Ὅποιος δὲ ἐπιχειρήσει νὰ τὰ διαχωρίσει, φέρει διάσπαση καὶ κατάσταση ἐντελῶς ἀφύσικη.
Βεβαίως, δὲν εἶναι τόσο εὔκολη ὑπόθεση νὰ γνωρίζουν τὴν ἀκρίβεια τῶν δογμάτων ὅλοι οἱ πιστοί, πόσο μᾶλλον αὐτοὶ ποὺ συνειδητὰ βρίσκονται ἐκτὸς ἐκκλησίας πολὺ δὲ περισσότερο ὅσοι τὴν ἀντιστρατεύονται καὶ τὴν πολεμοῦν. Εἶναι ὅμως ἐντελῶς ἀπαράδεκτο καὶ ἀφύσικο, οἱ συνειδητοὶ πιστοὶ ποὺ κατέχουν καὶ ἕνα μορφωτικὸ ἐπίπεδο καὶ ἰδίως οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι....
τὰ δόγματα δὲν μποροῦν  νὰ σταθοῦν στὴν προσπάθεια τῆς ἑνότητος καὶ ὅτι δῆθεν μειώνουν τὸ Πνεῦμα τῆς ἀγάπης. Ἀπόψεις καὶ θεωρίες δηλ. πού ἀποδεικνύουν τὸ ὀλιγοτερον θεολογικὴ ρηχότητα καὶ ποιμαντικὴ ἀνεπάρκεια.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲ προξενεῖ κατάπληξη τὸ γεγονὸς πὼς γιὰ θέματα ἥσσονος σημασίας, ἀπὸ τὰ ἴδια αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ἐπιστρατεύονται ὄχι μόνο οἱ ἱεροὶ κανόνες μὲ ὅλες τὶς κανονιστικὲς διατάξεις καὶ παραγράφους, ἀλλὰ ἀκούονται καὶ νέες ἑρμηνευτικὲς θεωρίες. Πρὶν ὀλίγων μάλιστα ἐτῶν, ἀκούστηκε καὶ γράφτηκε πὼς ὅταν κανεὶς λαμβάνει τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα, ὁτιδήποτε κι ἂν εἶχε διαπράξει ἕως τῆς στιγμῆς ἐκείνης, ὅλα παραγράφονται καὶ ὅτι ὁ νέος δῆθεν ἐπίσκοπος ἐξέρχεται «ὡσεὶ λευκὴ περιστερά». Ἀκούοντας δὲ κανεὶς τὶς ὀθνεῖες καὶ ἀλλοπρόσαλλες αὐτὲς θεωρίες, δὲν γνωρίζει ἐὰν πρέπει νὰ γελάσει μὲ τὴν φαιδρότητα ἢ νὰ κλάψει γιὰ τὸ κατάντημα. Ὄντως, οἱ πιστοὶ ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν τέτοιου εἴδους «θεολογικὲς ἀπόψεις», ἄλλωστε,... «οὐ πάντες πλεῖν ἒς Κόρινθον»...
Δὲν χρειάζεται νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ παραδείγματα καὶ νὰ φωτογραφηθοῦν πρόσωπα, ὅλοι ὅσοι «παροικοῦμεν ἐν Ἱερουσαλήμ, οἴδαμε τὰ γενόμενα εἰς μῆκος μακρῶν το Κυρίου ἐνιαυτῶν».
Καὶ τὸ θεμελιῶδες ἐρώτημα ποὺ προβάλλεται, ἀναμένει τὴν ἀπάντησή του. Τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως καὶ ἡ διατύπωσίς του, ἔχουν βασικὴ καὶ μάλιστα πρωταρχικὴ σημασία γιὰ τὴν καθημερινή μας ζωή; Καὶ κατ' ἐπέκτασιν χρειάζονται νὰ γίνουν τόσοι ἀγῶνες γιὰ τὰ ζητήματα τὰ ὁποῖα εἶναι πέραν τῆς διανοητικῆς κατανοήσεως; Ἀλλὰ στὸ τελευταῖο αὐτὸ ἐρώτημα, εὑρίσκεται καὶ τὸ κλειδὶ τῆς ἀπαντήσεως.
Τὸ ὅτι τὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ δὴ οἱ δογματικὲς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, δὲν εἶναι τὸ ἀρνητικό της ὅλης ὑποθέσεως, ἀλλὰ τὸ θετικὸ ποὺ μᾶς βοηθᾶ ὥστε νὰ δοῦμε τὸ θέμα στὴ σωστή του βάση.  
Μὲ δεδομένο λοιπὸν ὅτι δὲν ὑφίσταται πράξη ἄνευ τῆς θεωρίας, ὅπως εἴδαμε, ἀκόμα καὶ στὰ πλέον πρακτικὰ θέματα τῆς καθημερινότητας, ἔτσι στὴν συνέχεια  βλέπουμε ὅτι ἡ λογική, σὲ πλεῖστα ὅσα ἄλλα ταπεινώνεται καὶ ὁ ἄνθρωπος παραδέχεται ὡς πραγματικότητα, ὡς «δόγμα», κάτι ποὺ ἡ λογικὴ ἀπὸ μόνη της δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἑρμηνεύσει καὶ νὰ τὸ παραδεχθεῖ. Καὶ ἐὰν αὐτὸ ἰσχύει γιὰ τὴν πλέον θετικὴ ἐπιστήμη, τὰ μαθηματικὰ ἃς ποῦμε, μὲ τὰ «θεωρήματα» ποὺ κατέχει, ἀλλὰ ἰσχύει καὶ σὲ τόσες ἄλλες πτυχὲς τῆς ἐπιστημονικῆς πραγματικότητας, γιατί θεωρεῖται «παράλογο» ἐὰν καὶ ἡ πίστις ἔχει τὶς δικές της ἀλήθειες; Τὸ δὲ θαυμαστὸ ποὺ δὲν θέλουν νὰ παραδεχθοῦν ὁρισμένοι ἢ ἴσως νὰ μὴ γνωρίζουν σωστά τα πράγματα εἶναι τοῦτο. Ὅτι δηλ. οἱ Ἅγιοι ποὺ μᾶς καθοδηγοῦν, ἔχοντας φθάσει στὸν φωτισμὸ καὶ στὴν θέωση, βιώνουν τὶς «θεωρητικὲς» ἀλήθειες, τῆς πίστεως, ἀπολύτως ἐμπειρικά.
Ἔτσι λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀντικειμενικὴ σκοπιὰ θεώρησης τῆς πραγματικότητας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, τὸ ἀναπόδεικτον καὶ «θεωρητικόν» το κατέχουν ἐν πολλοῖς οἱ λεγόμενες θετικὲς ἐπιστῆμες μὲ τὰ δεδομένα τῶν κανόνων τους, ὡς βάση γιὰ νὰ προχωρήσουν περαιτέρω καὶ νὰ ἀναπτυχθοῦν. Ἀντιθέτως, ἡ πίστη μᾶς ἐκ τῆς ἐμπειρίας ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι ἡ πλέον «θετικὴ» πραγματικότητα, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ δέχεται ὄχι θεωρητικῶς καὶ νοησιαρχικῶς, ἀλλὰ ἀπολύτως ἐμπειρικῶς καὶ βιωματικῶς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσω τῶν ἀκτίστων κοινῶν ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας Τριάδας.
Τὸ δὲ χειρότερο, γιὰ ὅσους ἀρνοῦνται τὴν πραγματικὴ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας, καὶ θέτουν ὡς «ἀλάνθαστο κριτήριο» πάντων τὸν δικό τους νοῦ καὶ τὴν δική τους λογική, εἶναι τοῦτο. Ὅτι ὁ κλοιὸς τῆς ἁμαρτίας συσφίγγει τὸν ὑπερήφανο νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸς νὰ ἀδυνατεῖ νὰ δεχθεῖ κάποια ἰσχυρότερη πραγματικότητα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Τελικῶς κάνει κέντρο τοῦ κόσμου τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Δηλ. φθάνει στὴν χειρότερη μορφὴ τρέλας ποὺ εἶναι δυνατὸν νὰ καταντήσει ὁ ἄνθρωπος. Δόξα ὅμως τῷ Θεῶ, διότι διὰ τῆς Ὀρθοδόξoυ καὶ μόνο πίστεως στὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ἐγκλωβισμένος νοῦς, διασπᾶ τὸν κλοιό, «ἐξέρχεται τοῦ τάφου» καὶ ἔτσι ὁ ἄνθρωπος βλέπει, ἀντιμετωπίζει καὶ ζεῖ τὴν πραγματικότητα στὶς σωστὲς τὶς διαστάσεις καὶ ἀντικειμενικά. Ἔτσι μόνο ὁ ἄνθρωπος θὰ δεῖ, θὰ γνωρίσει καὶ θὰ βιώσει τὸν Ἰησοῦ!
Πόσο ὄμορφα καὶ εὐλογημένα, περιγράφει αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ Ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς! “Η Α' Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὤρισε ἅπαξ διὰ παντὸς τὸν ρόλο τοῦ νοῦ εἰς τὴν ἑρμηνείαν τῆς Προσωπικότητας τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ: «ὁ ρόλος του εἶναι τῆς ὑπακοῆς. Εἰς τὸν Χριστιανισμὸν ὁδηγεῖ ἡ πίστις, ὁ δὲ νοῦς ὁδηγεῖται. Ἡ γνῶσις εἶναι καρπὸς τῆς πίστεως τῆς δι' ἀγάπης ἐνεργουμένης καὶ ἐν ἐλπίδι ἐργαζομένης»! (Ὅσιος Ἰουστ. Πόποβιτς Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος).
Καὶ ἀφοῦ ξεκαθαρίσαμε τὸ ἔδαφος σχετικὰ μὲ τὰ ὅρια καὶ τὶς δυνατότητες τοῦ νοῦ, ποὺ διὰ τῆς ἀπεγκλωβίσεως μέσω τῆς πίστεως, ἔχει τὴν δυνατότητα τοῦ φωτισμοῦ καὶ ἄρα τῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων, ἃς ἔλθουμε καὶ πάλι στὸ ἐρώτημα: «Τὸ δόγμα τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ ποὺ κατεγράφει ὡς ἐμπειρία ἡ ὁποία ἀνέκαθεν ὑφίστατο στὴν Ἐκκλησία, στὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων καὶ τῶν ἁπλοϊκῶν πιστῶν, τί ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν καθημερινὴ ζωή;». Ἀλλὰ εἶναι τόσο ξεκάθαρη ἡ ἀπάντηση, τόσο στὸ ἐρώτημα αὐτό, ὅσο καὶ σὲ ἄλλα συναφῆ ποὺ τίθενται περὶ τῶν ἐπὶ μέρους δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας. 
Ἐὰν ἡ ἐκκλησία ἀκολουθοῦσε τὴν διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ἐδίδασκε ὅτι ὁ Κύριός μας ἦταν καὶ Αὐτὸς ἕνα δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ Εὐαγγελική Του διδασκαλία, δὲν θὰ εἶχε μεγαλύτερη βαρύτητα καὶ περισσότερο κύρος ἀπὸ τὶς ἠθικὲς συμβουλὲς ἑνὸς ὁποιουδήποτε μεγάλου φιλοσόφου.
Γι' αὐτὸ καὶ ὅσοι ἐπιχειροῦν νὰ μελετήσουν, νὰ ἐρευνήσουν καὶ νὰ ἀναλύσουν τὸ Ι. Εὐαγγέλιο, μέσω τῆς φιλοσοφικῆς τακτικῆς καὶ διὰ τοῦ «δικτάτορος νοῦ» καὶ δὴ τοῦ ἐσκοτισμένου, καὶ ὄχι διὰ τῆς «παιδικῆς ἀποδοχῆς καὶ ἁπλότητος» τὸ μόνο ποὺ θὰ κατορθώσουν  εἶναι το νὰ ἀπορρίπτουν τὴν «Ὁδὸν τὴν Ἀλήθειαν καὶ τὴν Ζωὴν» ποὺ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς (Ἰωάν. ΙΔ΄6). Στὴν καλυτέρα δὲ τῶν περιπτώσεων, θὰ φθάσουν νὰ στέκονται μπροστά σε κάποια φάσματα «φιλοσοφικῆς ἀληθείας», ἡ ὁποία ὅμως ὄχι μόνον δὲν σώζει, ἀντιθέτως ἀναξέει τὶς ὑπαρξιακὲς πληγὲς καὶ ὑποδαυλίζει τὴ δίψα γιὰ Ἀλήθεια.
Ἐπίσης, ἂν ὁ Κύριος Ἰησοῦς δὲν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ὁμοούσιος πρὸς τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τότε δὲν διαφέρουμε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ποὺ προσεύχονται καὶ λατρεύουν τὰ εἴδωλα.
Φυσικὰ καὶ δὲν εἴμαστε εἰδωλολάτρες ἀφοῦ λατρεύουμε τὸν πραγματικὸ Θεό. Τὸν Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Πατρός.
Ἑπομένως, οἱ 318 θεοφόροι Πατέρες ποὺ συγκρότησαν στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὴν Α' Οικ. Σύνοδο, ὄχι μόνο ἐξέφρασαν αὐτὸ ποὺ ἤδη βίωνε, βιώνει καὶ φυσικὰ θὰ βιώνει ἡ Ἐκκλησία μας, τὴν Θεότητα δηλ. τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ Ὁμοούσιόν τς Ἁγίας Τριάδος, καταρτίζοντας τὸ πρῶτο τμῆμα τοῦ Ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεώς μας. Ὄχι μόνο κατεδίκασαν τὸν Ἄρειο καὶ τὴν δαιμονική του διδασκαλία,  ἀλλὰ ρύθμισαν καὶ θέματα ζωτικῆς σημασίας, ὅπως τοὺς ὅρους τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα καὶ ἐξέδωσαν εἴκοσι Ἱεροὺς κανόνες. Τέλος μᾶς ἄφησαν τὴν πολύτιμη παρακαταθήκη. Τὴν Παρακαταθήκη τῆς ζωντανῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὅπως αὐτὴ τὴν κατέχει τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ συγκεκριμένα ὅπως τὴν ζοῦν καὶ τὴν διδάσκουν οἱ Ἅγιοι.
Θὰ κλείσουμε μὲ αὐτό. Ὁ αἱρεσιάρχης Ἄρειος, δὲν ξεκίνησε νὰ διδάσκει τὴν δαιμονική του διδασκαλία ἐκτός, ἀλλὰ ἐντὸς Ἐκκλησίας, καὶ ἔφθασε νὰ συνταράξει ὁλόκληρό το Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Αὐτοκρατορία τοῦ Μ. Κῶν/νοῦ. Αὐτὸ σημαίνει πὼς χρειάζεται μεγίστη προσοχή, ὄχι μόνο στὶς διδασκαλίες ποὺ ἀκούγονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ κυρίως στὰ ξένα καὶ παράδοξα ποὺ κηρύσσονται ἐκ καθέδρας, καὶ μάλιστα ἀπὸ πρόσωπα ὑπεροχικὰ ἐντὸς Ἐκκλησίας. Ὅλες δὲ αὐτὲς οἱ πλανεμένες καὶ κακόδοξες διδασκαλίες συνοψίζονται ἐπὶ τῶν πονηρῶν ἡμερῶν μας σὲ δύο τάσεις. Πρώτον στὸν ἐπάρατο οἰκουμενισμὸ καὶ δεύτερον στὸν ἐξευτελισμένο Νεονικολαϊτισμό...
Τὸ θέμα ὅμως εἶναι, οἱ «ἑπόμενοι τοῖς θείοις Πατράσι» νὰ ἀναλάβουν τὶς βαρύτατες εὐθύνες ποὺ ἔχουν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὥστε νὰ κηρυχθεῖ ἡ σώζουσα ἀλήθεια, νὰ καταδικαστεῖ ἡ πλάνη καὶ ἔτσι νὰ σώζονται ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες ψυχὲς «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν».
Εἴθε οἱ εὐχὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τοῦ Ἁγίου καὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου ποὺ συνεκάλεσε τὴν Α' Οἰκουμ. Σύνοδο καὶ προήδρευσεν αὐτῆς, νὰ σκεπάζουν πάντας ἠμᾶς, νὰ ξεσκεπάζουν καὶ ἀποκαλύπτουν τοὺς «βαρεῖς καὶ λιμώδεις λύκους» ποὺ «ἐν δορὰ προβάτου» κατεργάζονται τὴν φθορὰν τοῦ ποιμνίου, νὰ εὐλογοῦν ὅλους τούς ὅπου γῆς Ὀρθοδόξους ἀδελφοὺς καὶ τέλος νὰ σκεπάζουν καὶ νὰ προστατεύουν τὸ ταλαίπωρον Ἔθνος μας.
Ἀμήν.

1 σχόλιο:

  1. Γιατί τόση σιωπή περί των oικουμενίστικων συναντήσεων - συμπροσευχών Βαρθολομαίου - Πάπα
    από τους Αρχιεπισκόπους και τους κληρικούς ανά την υφήλιο;;;

    Δεν γνωρίζουν, ότι ο Οικουμενισμός είναι αίρεση και να ειδοποιήσουν τον Πατριάρχη, ότι
    δεν θα ακολουθήσουν την αίρεσή του, ούτε οι ίδιοι, ούτε θα επιτρέψουν στο ποίμνιο
    της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας να χάσει τον ορθό δρόμο της Ορθοδόξου Πίστεως.

    Επίσης, μην προφασίζεστε Υπακοή στον Πατριάρχη, διότι οι ἱεροὶ κανόνες μὲ ὅλες τὶς κανονιστικὲς
    διατάξεις κλπ., είναι ΑΝΩΤΕΡΑ ΟΛΩΝ.
    Οτιδήποτε άλλο είναι ΑΙΡΕΣΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.