Νὰ ἀποζημιωθεῖ ὁ Δράμαλης

Τοῦ Παναγιώτη Λιάκου

Καιρὸς πιὰ νὰ ξεχάσουμε λαϊκίστικα συνθήματα τύπου «Ἐλευθερία ἢ Θάνατος», νὰ προσαρμοστοῦμε στὰ νέα δεδομένα καὶ νὰ γίνουμε ἀνταγωνιστικοὶ. Σὲ ποιὸν τομέα νὰ γίνουμε ἀνταγωνιστικοί; Μὰ εἶναι φῶς φανάρι, στὴν ὀσφυοκαμψία. Ἐνῶ στὸ ἐπίπεδό της ἄρχουσας τάξης θεωρεῖται κοινὸς τόπος καὶ καθημερινότητα αὐτὴ ἡ ἐθνοφελὴς πρακτική, στὴν κοινὴ γνώμη δὲν ἔχει ἀπήχηση. Εἶναι δυνατὸν ἔπειτα ἀπὸ τόσα χρόνια ἡ πατρίς μας νὰ ἔχει μόνο ἕναν Χατζηαβάτη ποὺ νὰ σκύβει μὲ τόση ἐπιδεξιότητα, προθυμία καὶ χάρη τὴν εὐλίγιστη μέση του καὶ ὁ λαὸς νὰ τὸν εἰρωνεύεται ὅποτε τὸν βλέπει στὸν καραγκιὸζ μπερντὲ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν τεμενάδων του στὸν ἐκπρόσωπο τῆς νόμιμης ὀθωμανικῆς Ἀρχῆς;

Μποροῦμε νὰ ἀνεχτοῦμε τὴν ὑπερπροβολὴ (ἀπὸ παλιὰ βιβλία Ἱστορίας, κυρίως) ἐθνικιστῶν τύπου Κολοκοτρώνη, Κανάρη, Νικηταρᾶ Τουρκοφάγου, Μιαούλη, Ἰδυσσέα Ἀνδρούτσου, Παλαιῶν Πατρὼν Γερμανοῦ, Μαντοὺς Μαυρογένους, Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, Καραϊσκάκη καὶ ἄλλων τινῶν; Οἱ προαναφερθέντες ἀνεύθυνοι λαϊκιστές, ὀπαδοὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὴ δραχμή, πολεμοκάπηλοι καὶ οἱ ὁμόφρονές τους, σύμφωνα μὲ ἀπολύτως διασταυρωμένες πηγές, ἦταν μέλη τῆς ἐγκληματικῆς ὀργάνωσης Φιλικὴ Ἑταιρεία. Ὑπονόμευαν συστηματικὰ τὴν....

προσπάθεια τοῦ πεφιλημένου μᾶς σουλτάνου νὰ δημιουργήσει ἕναν ἑνιαῖο χῶρο, μία οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ζώνη εὐημερίας, ὅπου το σελτζούκικο φῶς ὑα διαχέετο ἄπλετο εἰς ἅπασες τὶς κτήσεις τῆς αὐτοκρατορίας.

Γρόσια

Μὲ τοῦτε καὶ μὲ ἐκεῖνα, ἐνῶ ὅλα ἔβαιναν καλῶς γιὰ τὴν πολιτικὴ καὶ τὴν οἰκονομικὴ ἐνοποίηση τῆς τουρκικῆς ἐπικράτειας καὶ οἱ τηλεθεατὲς σήμερον δὲν θὰ εἶχαν τὴν ἀνάγκη ὑποτίτλων γιὰ νὰ παρακολουθοῦν «Σουλεϊμᾶν Μεγαλοπρεπῆ», ἐλήλυθον οἱ παλαβοὶ καὶ ἐχάλασαν τὴν ὀθωμανικὴ μανέστρα. Προέβησαν σὲ συστηματικὲς πράξεις βίας, κατέλυσον τὸ πολίτευμα τοῦ σουλτάνου, στενοχώρησαν τὸν σύμμαχο Δράμαλη (προκαλώντας ἀνήκεστο βλάβη στὴν ὑγεία του), προσπάθησαν νὰ ἀντικρούσουν τὰ ἀκλόνητα ἐπιχειρήματα τοῦ φιλέλληνος Ἰμπραὴμ (σ.σ. ὅπου «ἐπιχειρήματα» βάλτε ὅπλα καὶ ὀρδὲς ἀπὸ ἀλαλάζοντα γκρέμλιν) καὶ βωμολοχοῦσαν ἀσυστόλως (εἰδικὰ ὁ Καραϊσκάκης) εἰς βάρος τῶν θεσμικῶν παραγόντων τοῦ κράτους.

Μάλιστα, δέ, εἰς ἐκ τῶν θεσμῶν ποὺ ἐνθάρρυνε ποικιλοτρόπως τὴν ἀπειλὴ χρήσης βίας ἀλλὰ καὶ τὴν ἄσκηση βίας ἐναντίον τῶν θεσμικῶν παραγόντων τῆς Ὑψηλῆς Πύλης ἦτο ἡ Ἐκκλησία. Ἀντὶ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ τοῦ οἴκου τους καὶ νὰ παρηγοροῦν τοὺς πολίτες γιὰ τὰ χαράτσια (τὰ εἰδικὰ τέλη καὶ τὶς εἰσφορὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ καταβάλλουν), οἱ παπάδες ὅρκιζαν ἔνοπλους τρομοκράτες, προετοιμάζοντας τὴν ἀποσταθεροποίηση καὶ τὴν ἄνοδο τῶν σπρὲντ τοῦ τουρκικοῦ γροσίου.

Ἃς μὴν ἐπαναλάβομεν, φίλτατοι ὑπήκοοι, ποτὲ ξανὰ τέτοια λάθη…

Πηγὴ: «Δημοκρατία»