Menu

24 Δεκ 2013

Πρὸς τὴ Μεγάλη Ἑορτὴ: Μὲ τρεῖς λέξεις

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Πρωτοπρεσβύτερου πατρὸς Εὐαγγέλου Παχυγιαννάκη: «Δροσοσταλίδες»
Ἀποστολικοῦ καὶ Εὐαγγελικοῦ λόγου.
Ὅλη ἡ ὑπέροχη προεόρτιος ὑμνολογικὴ ἀναφορὰ τοῦ ἐρχομοῦ τῆς μεγάλης γιορτῆς τῶν Χριστουγέννων πλέκεται μὲ τρεῖς κυρίως λέξεις: Ἑτοιμάζου, Εὐτρεπίζου, Εὐφραίνου. Εἶναι τὰ προεόρτια ὑμνολογικὰ σαλπίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα οἱ ἱεροὶ ὑμνογράφοι «προευτρεπίζουν τῶν Γενεθλίων τὰς εἰσόδους».
Ὁ κάθε ὑμνογράφος βαπτίζει τὴν πένα του μέσα στὰ νοηματικὰ νάματα τῶν τριῶν αὐτῶν λέξεων, γιὰ νὰ στιχουργήσει καὶ μελουργήσει τὰ προεόρτια ἄσματά του, μὲ τὰ ὁποία ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τοὺς πιστοὺς γιὰ τὸν ἄξιο ἑορτασμὸ αὐτοῦ το μεγάλου καὶ ἀνεπανάληπτου γεγονότος. Καὶ στιχουργεῖ καὶ μελοποιεῖ, μὲ ὅλη τὴν γλυκήτητα καὶ μεγαλοπρέπεια τοῦ βυζαντινοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μέλους, τὸ περιεχόμενο καὶ τὰ πρὶν καὶ τὰ μετὰ ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὥστε νὰ συγκινήσει ὅλων τὶς ψυχές, γιὰ νὰ μεταλάβουν τῶν θείων δωρημάτων τῆς λυτρώσεως.
Πρίν, ὅμως, ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος καλέσει τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν νὰ ἑτοιμάσουν, νὰ εὐτρεπίσουν καὶ νὰ εὐφράνουν τὶς καρδιές τους, τοὺς καλεῖ νὰ ὑψώσουν καὶ νοῦν καὶ ψυχὴ καὶ νοήματα καὶ συναισθήματα πάνω ἀπὸ τὰ γήινα καὶ φθαρτὰ πράγματα τοῦ κόσμου τούτου.
Ἕνα εἶναι τὸ κίνητρο ποὺ κινεῖ τὴν πένα του, γιὰ νὰ δοξολογήσει τὸν Θεὸ καὶ νὰ προτρέψει τοὺς ἀνθρώπους: ἡ ἀνυπέρβλητη ἀγάπη καὶ ἄπειρη συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ νὰ γίνει ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Γι΄ αὐτὸ καὶ στὴ γνωστὴ σὲ ὅλους μας...
πρώτη ὠδὴ τοῦ κανόνος τῶν Χριστουγέννων, ποὺ τὴν ἀκοῦμε ἀπὸ τὶς 21 Νοεμβρίου (γιορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας) «Χριστὸς γεννᾶται», χρησιμοποιεῖ στὴ σειρὰ τὰ τρία ρήματα: δοξάσατε, ἀπαντήσατε, ὑψώθητε! Ὁ Ἅγιος ἔρχεται νὰ μᾶς συναντήσει! Καὶ ὅποιος θέλει ν΄ ἀνταμωθεῖ μαζί Του, πρέπει νὰ ὑψωθεῖ μὲ ἅγια συναισθήματα, μὲ ἅγιες σκέψεις, μὲ ἅγιες ἀποφάσεις, ἀφήνοντας μία ψεύτικη, ἁμαρτωλὴ ζωή, γεμάτη σκοτάδι καὶ χῶμα.
Προεορτάσωμεν λαοί, Χριστοῦ τὰ Γενέθλια· καὶ ἐπάραντες τὸν νοῦν, ἐπὶ τὴ Βηθλεὲμ ἀναχθῶμεν τὴ διανοία… Ἀφοῦ ὁ ὑμνογράφος μᾶς καλέσει νοερὰ νὰ μεταβοῦμε μὲ τὴν διάνοια στὴ νοητὴ Βηθλεέμ, παραγγέλει: Ἑτοιμάζου, Βηθλεέμ, Ἐφραθά, ἑτοιμάζου! Εὐτρεπίζου, Βηθλεέμ. Σπήλαιον, εὐτρεπίζου! Εὐφραίνου, Βηθλεέμ!
Ἡ Βηθλεέμ, ἡ Ἐφραθά, τὸ Σπήλαιον εἶναι οἱ συγκεκριμένοι χῶροι, οἱ καταπράσινοι μοσχομύριστοι τόποι, ὅπου περπάτησαν τὰ ἅγια πόδια τοῦ Χριστοῦ. Τὰ ἥμερα βουνὰ τὰ σκεπασμένα μὲ πεῦκα, ἔλατα καὶ κέδρους, οἱ κάμποι μὲ τὰ περιβόλια καὶ τὶς ροδιές, τὶς ἀμυγδαλιές, τὶς συκιὲς καὶ τὰ λεμονοπορτόκαλα, τὶς μαγευτικὲς ἀκρογιαλιές…
Σήμερα, τ΄ ἀπομεινάρια ἀπὸ μικρὲς πολιτεῖες καὶ χωριά, ὅσα ἀπόμειναν ἀπὸ τὴ ρημαγὴ καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀφροντισιὰ τῶν Τούρκων, τοὺς πολέμους τῶν Ἀράβων, ποὺ συνεχῶς ἴσαμε σήμερα μὲ τὶς ἀντεκδικήσεις τῶν Ἰσραηλινῶν ἀφανίζεται σιγὰ σιγὰ καὶ τὸ τελευταῖο λουλούδι ποὺ ἀρωμάτιζε αὐτὴ τὴ γῆ.
Βηθλεὲμ θὰ πεῖ οἶκος ἄρτου καὶ Εὐφραθὰ εἶναι ἡ ἀρχαιότερη ὀνομασία τῆς Βηθλεέμ. Σ΄ αὐτή, λοιπόν, τὴν πόλη ἦρθε νὰ γεννηθεῖ ὁ «ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς», γιὰ νὰ τὸν γευθεῖ ὁ πεινασμένος ἄνθρωπος καὶ νὰ χορτάσει!
Ἀλλὰ Σπήλαιον καὶ Βηθλεὲμ δὲν εἶναι μόνον ὁ χῶρος καὶ ὁ τόπος, ὁ πέτρινος καὶ χωματένιος. Εἶναι καὶ οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ πολλὲς φορὲς αὐτὴ τὴν ἔννοια παίρνει στὰ στόματα τῶν Προφητῶν, ὅταν θέλουνε νὰ μιλήσουνε γιὰ τὴν σκληράδα καὶ τὴν ἀπανθρωπιά, ποὺ φιλοξενοῦνε μέσα τους καρδιὲς ἀπάνθρωπες, ἀφιλόξενες, πέτρινες. Κι αὐτὲς τὶς πέτρινες καρδιὲς ἦρθε ὁ Χριστὸς νὰ τὶς ξεριζώσει ἀπὸ τὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τοὺς βάλει καρδιὲς σάρκινες, ποὺ νὰ χτυποῦνε καὶ νιώθουνε τὸν ἀνθρώπινο πόνο.
Ἑτοιμάζου, λοιπόν, κάθε ἀνθρώπινη καρδιὰ μὲ κατάλληλα συναισθήματα, μὲ ἅγιες σκέψεις, μὲ ἁγνὰ νοήματα, μὲ ἱεροὺς πόθους, νὰ δεχθεῖς τὸν Χριστὸ ποὺ σήμερα, τώρα δά, ἔρχεται νὰ γεννηθεῖ, ὅπως καὶ τότε στὸ φτωχικὸ σπήλαιο, μέσα σου.
Ἑτοιμάζου καὶ Εὐτρεπίζου, ὄχι μόνο μὲ ἐξωτερικὰ στολίδια καὶ ψεύτικους διακόσμους. Τὸ ρῆμα εὐτρεπίζω, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ ὑμνογράφος εἶναι ἕνα πολυσήμαντο ἐννοιολογικὰ ρῆμα, ποὺ δὲν σημαίνει ἁπλῶς στολίζω, ἀλλὰ καὶ ἑτοιμάζω, τακτοποιῶ, συγυρίζω, ἐπισκευάζω, φιλιώνω, θεραπεύω, περιποιοῦμαι κ.π.. Κι αὐτὸ θὰ πεῖ πὼς ἡ ψυχὴ θὰ πρέπει νὰ τακτοποιήσει τὸ νοικοκυριό της, νὰ συγυρίσει τὸ σπίτι της, μὴν ἔρθει ὁ νοικοκύρης πο τὸ ΄φτίαξε καὶ τὸ βρεῖ ἄνω – κάτω. Αὐτὸ τὸ ρῆμα συμπυκνώνει ὅλη τὴν ἄσκηση ποὺ πρέπει νὰ καταβλαλλει ὁ κατ΄ οὐσίαν Χριστιανός, γιὰ νὰ γιορτάσει ἄξια τὰ Χριστούγεννα. Νὰ δαμάσει τὰ ἄγρια πάθη του μὲ τὴ νηστεία, νὰ διώξει τὶς κακὲς ἐπιθυμίες καὶ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμοὺς μὲ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τὰ δάκρυα καὶ τὸ κατὰ Θεὸν πένθος, τὴ χαυνότητα καὶ τὴν ἀκηδία, μὲ τὴν ἐγρήγορση καὶ τὴ νήψη.
Σὲ καρδιὲς ἀκάθαρτες, γεμάτες ἀπὸ τὴ δυσωδία καὶ τὸ σκοτάδι τῶν παθῶν, ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ κατοικήσει. Οἱ πραεῖς καὶ ταπεινές, οἱ ἄσοφες καὶ περιφρονημένες, ἀπὸ τὴν ἔπαρση καὶ τὴν ἀλαζονεία τῆς κοσμικῆς σοφίας καρδιές, εἶναι τὰ ὡραιότερα καταλύματα ποὺ ἀναπαύεται ὁ Χριστός!
Τέλος τὸ Εὐφραίνου εἶναι τὸ πανηγύρι καὶ ἡ χαρὰ ποὺ γεύεται ἡ κάθε ἀνθρώπινη καρδιά, ποὺ ἀξιώθηκε νὰ γίνει ταπεινὴ φάτνη γιὰ νὰ φιλοξενήσει μέσα της τὸ Νέον Παιδίον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεὸν καὶ νὰ ζήσει μαζί του τὴν ἀπροσμέτρητη δωρεὰ τοῦ θείου πλουτισμοῦ καὶ τῆς κατὰ χάριν θεώσεως! Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μέσα μας, δὲν εἶναι μία προσωρινὴ γεύση τῆς ἀποκαταστάσεώς μας στὴν ἀρχικὴ παραδεισιακὴ τελειότητα, ἀλλὰ ἕνα ὁλοκαίνουργιο ξεκίνημα πρόγευσης τῆς αἰώνιας καὶ ἀτέλευτης εὐφροσύνης μέσα στὴν ὑπέρλαμπρη δόξα τοῦ Θεοῦ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου