Μία ἡμέρα, ποὺ πῆγα στὸ Γέροντα,
συνάντησα ἐκεῖ κάποιες κοπέλες, ποὺ εἶχαν πάει κι αὐτὲς νὰ τὸν δοῦν. Ἦταν, ὅμως,
ἄσεμνα ντυμένες. Κουβεντίαζε, λοιπόν, μαζί τους ὁ Γέρων Πορφύριος γιὰ διάφορα
πνευματικὰ θέματα, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἔκανε καμιὰ παρατήρηση γιὰ τὴν ἐμφάνισή τους. Ἐγώ,
ὁμολογουμένως, ἀγανάκτησα ἐσωτερικὰ μ΄αὐτὲς τὶς κοπέλες, ποὺ πῆγαν σ΄ ἕνα τέτοιο
ἅγιο Γέροντα ντυμένες κὰτ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀλλὰ σκανδαλίσθηκα καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς
ὅτι ὁ Γέρων Πορφύριος δὲν τοὺς ἔκανε παρατήρηση.
Ὅταν ἔφυγαν οἱ κοπέλες, χαμογελώντας
μοῦ εἶπε: «Κύριε τάδε, ἐγὼ δὲν εἶμαι αὐστηρός, ὅπως εἶσαι ἐσύ». Βέβαια, ἀμέσως
κατάλαβα ὅτι εἶχε συλλάβει τὴ σκέψη μου καὶ τὸν σκανδαλισμό μου. Ὅμως, τὸν
ρώτησα: «Γιατί τὸ λέτε αὐτό, Γέροντα»; Μοῦ εἶπε τότε: «Ἦρθαν αὐτὲς οἱ κοπέλες ἐδῶ
μ΄ αὐτὴ τὴν ἄσεμνη ἐμφάνιση καὶ δὲν τοὺς ἔκανα παρατήρηση. Ἐγὼ ἔχω μία ἄλλη τακτική· διότι, ἀκόμη κι ἂν τοὺς μιλοῦσα γιὰ τὴν ἐμφάνισή τους, ἀφοῦ δὲν ἔχουν
πίστη στὸ Χριστό, δὲ θὰ συμμορφώνονταν. Προσπαθῶ πρῶτα νὰ τὶς φέρω στὴν πίστη
τοῦ Χριστοῦ καί, τότε, μόνες τους θὰ καταλάβουν τὸ λάθος τους καὶ θὰ διορθωθοῦν.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν», τοῦ Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου,
ἐκδόσεις:«Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι Ἀττικῆς.
Ἀδέλφια, διαγράφηκαν ὅλα τὰ σχόλια. Ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὴ σκέψη, ἀποφασίστηκε νὰ μὴν δημοσιεύονται νέα σχόλια στὴν παροῦσα ἀνάρτηση. Ἡ δημοσίευση μπῆκε μὲ ἕναν καὶ μοναδικὸ σκοπό: Ἀφ΄ἑνὸς νὰ ὠφελήσει τὶς ψυχὲς ὅλων μας μὲ τὰ λεγόμενα ἑνὸς Ἁγίου Γέροντος καὶ ἀφ΄ἑτέρου νὰ δώσει στὸν κόσμο νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι πολλὲς φορὲς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι «τῆς Ἐκκλησίας» δὲν ἐνεργοῦμε πάντοτε ὅπως πρέπει, ἀλλὰ ὅπως μᾶς βολεύει καὶ ὅπως μᾶς ἀρέσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα ἂν κάποιοι θέλουν νὰ ἀσκήσουν κριτικὴ σὲ ἕναν Ἅγιο (γιατί τοὺς σύγχρονους γέροντες Παΐσιο, Πορφύριο, Ἰάκωβο, Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη, Ἰωσὴφ Ἡσυχαστὴ καὶ πολλοὺς ἄλλους, τοὺς ἔχουμε στὴν σύνειδησή μας ὡς Ἁγίους), δὲν θὰ γίνει ποτὲ αὐτὸ μέσα ἀπὸ τὸ Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό.
Ἂς σκύβουμε καμμιὰ φορᾶ τὸ κεφάλι μας καὶ τὸν ἐγωϊσμό μας καὶ ἂς μὴν ἐπιδιώκουμε πάντοτε νὰ τὸ παίζουμε «πνευματικότεροι» καὶ «βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως».
Τὰ λόγια τοῦ πατρὸς Πορφυρίου μιλᾶνε στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, γιατί εἶναι λόγια ἁγνά, σεβασμοῦ, ἀγάπης καὶ διάκρισης.
Ὄντως, ὁμολογοῦμε πὼς πολλὲς φορὲς οἱ ἅγιοι φαινόταν πὼς ἔλεγαν καὶ ἔκαναν ἀκραία πράγματα στὴν ζωή τους. Ὅμως, αὐτοὶ οἱ «ἀκραῖοι» ἔκαναν καὶ τὰ «ἀκρότατα» θαύματα στὸν κόσμο, ὁδηγοῦσαν τὶς ψυχὲς στὸν Χριστό. Ζοῦσαν, καὶ ἀπὸ τὸ περίσσευμα τῆς καρδιᾶς τους μιλοῦσαν. Εἶχαν ἀνακαινίσει τὸν ἑαυτό τους μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ περνοῦσαν στὸ ἑπόμενο βῆμα, νὰ βοηθήσουν στὸν ἀνακαινισμὸ τοῦ ἀδελφοῦ τους.