Φωτεινὰ παραδείγματα τῶν ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Κύπρου ἀπηγχονισθεντων νέων

«Ἐμένα δὲν πρέπει νὰ μὲ λυπάστε διότι καὶ ἐγὼ δὲν βλέπω νὰ εἶμαι καὶ τόσον ἀξιοκλαυστος καὶ ἐφ' ὅσον ἐγὼ δὲν βρίσκω λόγον γιὰ νὰ κλαίω τὸν ἑαυτόν μου, τότε οὔτε καὶ οἱ δικοί μου δὲν πρέπει νὰ μὲ κλαῖνε». (Μιχαὴλ Καραολής, ἐτῶν 23. Ἀπηγχονίσθη τὴν 10ην Μαΐου τοῦ 1956 εἰς τὰς Κεντρικᾶς Φυλακὰς Λευκωσίας).

«Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μου πλησιάζει. Χωρὶς θυσίες δὲν κατακτιέται ἡ ἐλευθερία. Ἐλπίζω νὰ εἴμαστε οἱ πρῶτοι καὶ οἱ τελευταῖοι».

(Ἀνδρέας Δημητρίου, ἐτῶν 22. Ἀπηγχονίσθη εἰς τὰς Κεντρικᾶς Φυλακὰς Λευκωσίας).

«Τί κι' ἂν ζήσω 50 καὶ 60 χρόνια, πάλι θὰ πεθάνω καὶ μάλιστα ἄδοξα...

Τὶς τελευταῖες ὧρες μου τὶς περνῶ διαβάζοντας θρησκευτικὰ βιβλία καὶ τραγουδώντας ἐθνικὰ τραγούδια».

(Χαρίλαος Μιχαήλ, ἐτῶν 23. Ἀπηγχονίσθη μετὰ τοῦ Πατάτσου καὶ τοῦ Ζάκου τὴν 9.8.1956).

«Τότε μόνον θὰ αἰσθανόμουνα λύπη, ἂν ἤξερα ὅτι θὰ μποροῦσα νὰ μείνω γιὰ πάντα νέος κι' ἀθάνατος ἂν ἀπέφευγα τὴν ἐκτέλεση. Νομίζω ὅμως ὅτι μόνο μὲ τὴν ἐκτέλεση θὰ μπορέσω νὰ μείνω πάντα νέος κι' ἀθάνατος. Πρῶτα ἢ ὕστερα ἔπρεπε νὰ δώσω τὴ ζωή μου».

(Ἀνδρέας Ζάκος, ἐτῶν 24).

«Ἡ ψυχή μου λαχταρᾶ ν' ἀνεβῆ στὴν κορυφὴν καὶ ν' ἀναπνεύση τὸν καθαρὸ ἀέρα τῆς Ἐλευθερίας...»Μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίω ἀποθνήσκοντες ἀπ' ἄρτι. Ναὶ λέγει τὸ Πνεῦμα            παύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν. Τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ' αὐτῶν».

(Ἰάκωβος Πατάτσος, ἐτῶν 22).

«Προσεύχομαι στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο νὰ σᾶς δώση θάρρος καὶ ψυχραιμία γιατί κι' ἐκείνη ἔχασε τὸ γυιό της. Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξη ἀπὸ τὰ δεσμά, ἀπὸ τὴν ἀδικία καὶ τὸν φόβο τοῦ θανάτου».

(Μιχαὴλ Κουτσόφτας, ἐτῶν 22. Ἀπηγχονίσθη τὴν 21.9.1956).

«Νιώθω τὸν ἑαυτό μου ἰσχυρὸν καὶ γαλήνιον καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ ἀντιμετωπίσω ὅλα μὲ θάρρος καὶ ὑπομονὴ γιατί ἔχω τὸν Χριστὸ μέσα μου καὶ μὲ βοηθᾶ. Μήπως δὲν μᾶς εἶπεν ὁ Ἰησοῦς «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι»;

(Στέλιος Μαυρομάτης, ἐτῶν 23. Ἀπηγχονίσθη τὴν 21.9.1956).

«Ἂς εὐχαριστήσουμε ὅλοι τὸν Θεὸν καὶ ἂς γίνη τὸ θέλημά Του. Ἀργὰ ἡ γρήγορα θὰ δώσουμε τὴν ψυχή μας στὸν Θεό, γιατί ὄχι τώρα; Μὴν τὸ νομίσετε ὅτι δικαστήρια, ἀστυνομίες καὶ στρατὸς κρίνουν τὴν τύχην μου. Αὐτὰ ὅλα τὰ κρίνει ὁ Παντοδύναμος Θεός».

(Ἀνδρέας Παναγίδης, ἐτῶν 23. Ἐξετελέσθη τὴν 21.9.1956).

«Ὥρα 7.30' μ.μ. Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου. Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα. Μὴ ρωτᾶτε τὸ γιατί».

(Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, μαθητὴς τοῦ Γυμνασίου Πάφου, ἐτῶν 18. Ἀπηγχονίσθη τὴν 14.3.1957).

«...Ὅλοι μαζί, χειροπιαστά, θὰ προχωρήσουμε στὸ τέρμα μὲ μία θέλησι καὶ μία φωνή: Ἡ θὰ νικήσουμε, ἡ θὰ πέσουμε ὅλοι, ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιά».

(Ἀπὸ προκήρυξι τῆς ΕΟΚΑ).

Ἔτσι διδασκόμενοι οἱ Χριστιανοί μας ἀπὸ τοὺς ἁγίους διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας προετοιμάσθηκαν νὰ σηκώσουν τὸν βαρύτατο Σταυρὸ τῆς δουλείας καὶ νὰ ἀναδειχθοῦν μάρτυρες καὶ ὁμολογηταὶ τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ εὐχὲς τῶν ἁγίων Πατέρων, Μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς πίστεώς μας ἂς βοηθήσουν καὶ ἐμᾶς τοὺς ἀδυνάτους Χριστιανοὺς τοῦ 20ου αιώνος νὰ ὁμολογοῦμε ὀρθοδόξως ἔργω καὶ λόγω, Πατέρα, Υἱόν, καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα Ὁμοούσιον καὶ Ἀχώριστον.