Ὁ Κύριος ἐγγὺς καὶ ἡ καθημερινὴ εἴσοδός μας στὰ Ἱεροσόλυμα

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῶν Βαΐων (Φιλιππησίους Δ΄ 4-9)

Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, Ἱεροκῆρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγωνιανής & Κονίτσης e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Κυριακὴ τῶν Βαίων! Ἡ ἡμέρα ποὺ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς ἔκανε τὴν θριαμβευτική του εἴσοδο στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ ἡμέρα ποὺ συγκινεῖ τὸν κάθε πιστὸ Χριστιανό, διότι ἀρχίζει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Ἀχράντων Παθῶν, ἀλλὰ καὶ ποὺ συγκλονίζει κάθε Ρωμιό, ἀφοῦ γιὰ τὸ Ἔθνος μας, ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ταυτισμένη μὲ τὴν ἡρωικὴ ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου!

Πῶς ἀλήθεια νὰ μὴ συγκινεῖται κανεὶς ὅταν σκέπτεται ὅτι οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι πρόγονοί μας, προτίμησαν τὴν ἔξοδο, παρὰ τὸ συμβιβασμό, ποὺ στὴν ἐποχὴ μας προβάλλεται ὡς «συνετὴ λύση», γνωρίζοντας ὅτι γιὰ πολλούς, αὐτὸ θὰ ἐσήμαινε τὸν βέβαιο θάνατο, ὅπως καὶ ἔγινε. Τὸν θάνατο ὅμως ποὺ ὁδηγεῖ στὴν λύτρωση καὶ στὴν ζωή. Καὶ πράγματι, ὅσοι ἔπεσαν, πέρασαν στὴν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία, γιὰ νὰ ἑορτάζουν τὸ αἰώνιο Πάσχα μὲ τὸ «ὡς ἐσφαγμένον ἀρνίον»! (Ἀποκάλ. Ε΄6).

Χρειάζεται ἄραγε μεγαλύτερη ἀπόδειξη ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, παραπάνω καὶ ἀπὸ τὴν βιολογικὴ ζωή, ἔχουν θέσει τὰ ἰδανικὰ τῆς Πίστεως, τῆς Πατρίδος καὶ τοῦ εὐλογημένου θεσμοῦ τῆς Οἰκογενείας;

Ναί, ὅσο κι ἂν προσπαθοῦν κάποιες σκοτεινὲς καὶ ὑποχθόνιες δυνάμεις νὰ ἀλλοιώσουν τὴν...

καρδιά μας καὶ τὸ νοῦ μας, ἐμεῖς, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ πρὸς πεῖσμα τῶν δαιμόνων, οὐδέποτε θὰ λησμονήσουμε ὅτι εἴμαστε ἀπόγονοι ἡρώων καὶ μαρτύρων καὶ ταυτοχρόνως, αὐτὴ ἡ συνείδηση θὰ μᾶς ἐμπνέει καὶ ἕως τέλους θὰ μᾶς κρατεῖ ἐν ἐγρηγόρσει καὶ φυσικὰ θὰ μᾶς καθοδηγεῖ.

Γι' αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ μέσα στὴν πνευματικὴ καὶ κατανυκτικὴ ἀτμόσφαιρα τῶν ἁγίων ἡμερῶν ποὺ βιώνουμε, ὑπακούοντας στὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε, καὶ πάλιν ἐρῶ, χαίρετε.»(Φιλιπ. Δ΄ 4), δὲν ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὶς προσωπικές μας ἀδυναμίες καὶ τὸν λυσσώδη πόλεμο τοῦ ἐχθροῦ, οὔτε βεβαίως καὶ τὰ χάνουμε ἀπὸ τὰ τόσα δεινὰ ποὺ περνᾶ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ἡ Πατρίδα μας.

Ὄχι, δὲν τὰ χάνουμε, ἀλλ' ἀντιθέτως χαιρόμαστε μὲ τὴ χαρὰ τῆς πίστεως καὶ μὲ τὴν προσμονὴ τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως.

Ὅταν μάλιστα βλέπουμε ὅτι αὐτὰ ποὺ ἔγραφε ὁ κήρυκας τῆς οἰκουμένης, τὰ ζοῦσε ὁ ἴδιος στὸν ὕψιστο βαθμό, καὶ μάλιστα εὐρισκόμενος στὴν φυλακὴ τῆς Ρώμης, διότι ἐκεῖ ἔγραψε τὴν πρὸς Φιλιππησίους ἐπιστολή, στὸ πρῶτο ἔτος τῆς φυλακίσεώς του. Ὅταν λοιπὸν βλέπουμε τὴν καταπληκτικὴ ζωὴ τοῦ Ἀποστόλου, τότε ἔτι πλέον συνειδητοποιοῦμε ὅτι δὲν μποροῦμε, ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα ν' ἀφήνουμε τὸ ζοφερὸ πνεῦμα τῆς θλίψεως νὰ μαυρίζει τὴν καρδιά μας.

Καὶ αὐτὸ ὄντως θὰ πρέπει νὰ συμβαίνει. Δήλ. νὰ ἔχουμε χαρὰ καὶ ὄχι θλίψη στὴν ὕπαρξή μας, διότι «ὁ Κύριος ἐγγὺς»(Φιλιπ. Δ΄4). Ὁ Κύριος δήλ. πλησιάζει νὰ ἔλθει καὶ θὰ ἀποδώσει Αὐτὸς ὁ Ἴδιος στὸν κάθε ἄνθρωπο ὅ,τι τοῦ ἀνήκει καὶ ὅ,τι τοῦ ἀξίζει ν' ἀπολάβει.

Βεβαίως, ὅπως γνωρίζουμε, στὴν πρώτη, χρονικῶς, Ἐκκλησία, ποῦ οἱ ἀδερφοὶ μᾶς Χριστιανοὶ ζοῦσαν μέσα σ' ἕνα εὐλογημένο ἐνθουσιαστικὸ πνεῦμα (πότε ἀλήθεια θὰ τὸ ξαναζήσουμε;), προσδοκοῦσαν σύντομα τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ ζωὴ τοὺς ἦταν ἁγία καὶ παραδειγματικὴ καὶ καθημερινῶς ἔφεραν τὸ «ἀπόκριμα τοῦ θανάτου» (Β΄Κοριν. Ἃ΄9).

Καὶ ὁπωσδήποτε ὁ Κύριος θὰ ἔρθει, ἀφοῦ αὐτὸ εἶναι τὸ εὐλογημένο σχέδιο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Θὰ ἔλθει, θέλοντας καὶ μή, ὡς Κριτὴς πλέον, κατὰ τὴν ἔνδοξη Δευτέρα Τοῦ Παρουσία, ὅπως τὸ μελετοῦμε καθαρὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ὅπως ἐπακριβῶς τὸ ὁμολογοῦμε στὸ Ἱερὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας!

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἐνῶ δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε, οὔτε καὶ μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ γνωρίζουμε τὰ ἔτη καὶ τοὺς ὠρισμένους καιροὺς ποὺ ὁ Πατὴρ κράτησε στὴν ἀποκλειστική του ἐξουσία «οὒχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὖς ὁ Πατὴρ ἔθεντο ἐν τὴ ἴδια ἐξουσία» (Πράξ. Ἄπ. Ἃ' 7), εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ γνωρίσουμε μία ἄλλη μεγάλη ἀλήθεια. Μία ἀλήθεια ἡ ὁποία ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν κάθε ἄνθρωπο, μὲ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς καὶ ποὺ κάποια μέρα, ἀνυπερθέτως θὰ ἀντιμετωπίσουμε.

Ποιὰ εἶναι τώρα αὐτὴ ἡ ἀλήθεια; Ὅτι ὁ Κύριος εἶναι «ἐγγὺς» στὸν καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς διὰ τοῦ θανάτου. Πράγματι, μεγάλη ἀλήθεια, ποὺ θὰ πρέπει ἔστω καὶ γιὰ λίγο νὰ ἐμβαθύνουμε σ' αὐτήν. Ἤδη τονίσαμε ὅτι δὲν εἶναι δικό μας θέμα τὸ νὰ γνωρίζουμε τὰ ἔσχατα καὶ τὸ πότε τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας. Καὶ ἀπόδειξις τούτου εἶναι τὸ πόσοι καὶ πόσοι παρασύρθηκαν, ἔπεσαν σὲ παγίδες κατὰ καιρούς, καὶ σὲ ποικίλες πλάνες, δίνοντας χρονολογίες τῆς Παρουσίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐξευτελιστοῦν καὶ νὰ ἀποτελοῦν παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν.

Ὅμως, ἐὰν δὲν γνωρίζουμε αὐτό, ἔχουμε τὴν βεβαιότητα ὅτι κάποια μέρα θὰ ἀναχωρήσουμε ἀπὸ αὐτὴν γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Δήλ. θὰ ἔρθουμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο μὲ τὸν ἀδέκαστο Κριτὴ καὶ ἡ ψυχή μας θὰ τοποθετηθεῖ στὴν θέση ἢ στὴν κατάσταση τὴν ὁποία ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, διὰ τῆς πίστεως καὶ τοῦ βίου μᾶς ἔχουμε συνειδητὰ ἐπιλέξει. Τοῦτο σημαίνει ὅτι θὰ βρεθοῦμε εἴτε στὴν θετική, εἴτε στὴν ἀρνητικὴ κατάσταση. Εἴτε δήλ. στὸν Παράδεισο, εἴτε στὴν κόλαση.

Τονίζουμε γὶ΄ ἀκόμα μία φορά, ὅτι ἡ κατάληξή μας, ἀποτελεῖ θέμα ἀποκλειστικὸ δικό μας, ἀφοῦ ὁ Θεὸς μᾶς ἔχει χαρίσει τὴν ἐλευθερία τῆς ἐπιλογῆς, μέσω βεβαίως τῆς ἐλευθέρας θελήσεως καὶ βουλήσεως. Τὸ δὲ τραγικὸ γιὰ τὴν ἀρνητικὴ κατάσταση εἶναι ὅτι ὁποτεδήποτε στὸ μῆκος τοῦ χρόνου, ἔλθει ὁ Κύριος, ἡ ἀρνητικὴ κατασταστη τῆς κολάσεως ποὺ βιώνει ἡ ψυχή, ὄχι μόνο δὲν θὰ βελτιωθεῖ, ἀλλ' ἀντιθέτως, ὁ ἄνθρωπος, διὰ τῆς ἀναστάσεως πλέον τοῦ σώματος θὰ βρίσκεται ὡς ὁλόκληρη ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη, μακράν του Θεοῦ. Στὴν αἰωνιότητα τῆς κολάσεως, ἐν ἀντιθέσει βεβαίως μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ σεσωσμένους, οἱ ὁποῖοι ψυχοσωματικῶς θὰ βιώνουν τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Μέσα λοιπὸν σ' αὐτὰ τὰ φαινομενικῶς ἁπλὰ λόγια του Ἀποστολικοῦ μας Ἀναγνώσματος, ποὺ κρύβουν ὅμως ἀπύθμενο βάθος καὶ δυσθεώρητο δογματικὸ ὕψος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, διὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, μᾶς καθοδηγεῖ στὴν καθημερινὴ συμπεριφορά.

Στὴν ἐν γένει συμπεριφορὰ ἡ ὁποία βεβαίως ἀποτελεῖ ἀπαύγασμα τοῦ ὅλου πνευματικοῦ μας ἀγώνα.

Εἶναι ἀνάγκη, μετὰ μεγίστης της προσοχῆς νὰ μελετήσουμε καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὸν Ἀποστολικὸ λόγο καὶ ἔτσι θὰ ἀντιληφθοῦμε, ὅτι γιὰ νὰ μᾶς ἐπισκιάσει «ἡ Εἰρήνη τοῦ Θεοῦ» ἢ «ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν» καὶ γιὰ νὰ «φρουρήσει τὰς καρδίας ἠμῶν καὶ τὰ νοήματα ἠμῶν» θὰ πρέπει νὰ ζοῦμε, νὰ κινούμαστε, νὰ ἐνεργοῦμε, ν' ἀναπνέουμε καὶ νὰ χτυπᾶ ἡ καρδιά μας, μόνο «ἐν Χριστῷ»! Γιὰ τὸν λόγο δὲν αὐτὸν καὶ τὰ συμπεράσματα μὲ τὰ ὁποῖα κλείνει τὸ ἀνάγνωσμα, ἐνῶ ἔξω ἀπὸ τὸ πλαίσιο ποὺ τὰ μελετοῦμε, καὶ ἐντελῶς ἐπιφανειακὰ βλεπόμενα, σὲ κάποιους θὰ φαίνονται ξηρὰ καὶ ἠθικιστικά, στὴν δογματικὴ καὶ ἐσχατολογική τους ὅμως ἀτμόσφαιρα ποὺ τοποθετοῦνται, λαμβάνουν διαστάσεις ἄκρως πνευματικές. Ἀφ' ἑνὸς μὲν περιφρουρήσεως καὶ διασφαλίσεως τῆς πνευματικῆς μας πορείας, ἀφ' ἑτέρου δὲ ἀγαπητικῆς διαθέσεως καὶ εὐλογημένης-ζεστῆς παρουσίας στὴν χριστιανικὴ καὶ ἐνοριακή μας κοινότητα. Στὸν εὐλογημένο δήλ. χῶρο τῆς ἐνορίας μας, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν πνεύμονα ζωῆς καὶ τὴν Ἁγιοπνευματικὴ ἀτμόσφαιρα μέσα στὴν, ὁμολογουμένως, καταρακωμένη μᾶς κοινωνία.

Σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων ὁ ἀποκαλυπτικὸς λόγος δὲν διδάσκει μαθήματα «καλῆς συμπεριφορᾶς» μὲ τὰ κοσμικὰ κριτήρια καὶ οὐδέποτε τὸ «savoir vivre» ἀποκαλύπτει εὐαίσθητες, στὴ πνοὴ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ταυτοχρόνως καὶ δυναμικὲς καρδιὲς ποὺ ἀναπαύουν τὸν πόνο τῶν ἀδελφῶν, μὰ καὶ σηματοδοτοῦν τὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν παθῶν καὶ τοῦ ἐν γένει κακοῦ.

Ἐὰν οἱ ἄνθρωποι γνώριζαν τί πραγματικὰ μηνύματα περνᾶ τὸ σημερινὸ ἀνάγνωσμα στὴν Ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα, καὶ ἀπὸ καθαρῶς «ὠφελιμιστικῆς» ἀπόψεως, θὰ ἔσπευδαν νὰ γίνουν ἅγιοι, ἀφοῦ ἐπιτέλους οἱ μεγάλοι μας αὐτοὶ ἀδελφοί, ποὺ συνέχουν σὲ κάθε ἐποχὴ τὸν κόσμο, ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως, βιώνουν σὲ ἀνύποπτη κατάσταση αὐτὴ τὴν ἐγγύτητα τοῦ Κυρίου.

Τὴν ἐγγύτητα τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ ἐπικειμένου θανάτου καὶ ταυτοχρόνως ἀποδεικνύουν τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι εἶναι οἱ «μεγάλες καρδιὲς» ποὺ χωροῦν καὶ ἐξαγιάζουν ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀκόμα καὶ αὐτοὺς τοὺς ἐχθρούς.

Οἱ χριστιανοὶ λοιπόν, εἶναι, θὰ πρέπει νὰ εἶναι οἱ ὑπάρξεις ποὺ ὄχι μόνο μία φορὰ τὸν χρόνο, ἀλλὰ σὲ κάθε στιγμὴ βιώνουν τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδο στὰ Ἱεροσόλυμα. Καὶ στὸ πνεῦμα αὐτό, μὲ «ἐστραμμένο τὸ πρόσωπο» βαδίζουν πρὸς τὸ «ἑκούσιον πάθος» γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν ἀνάπαυση μὰ καὶ τὴν συμπαράσταση στοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς.

Ἀδελφοί μου. Ἤδη διὰ τῆς ἑορτῆς τῶν Βαίων εἰσήλθαμε στὸν λυτρωτικὸ χῶρο τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ. Μπροστὰ μας ὑψώνεται ὁ θρόνος τῆς δόξης. Ὁ Τίμιος του Κυρίου Σταυρός.

Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ λάβουμε γενναῖες ἀποφάσεις. Νὰ αἰσθανθοῦμε τόσο ὅτι οἱ ἡμέρες μας, σὲ ὅσα ἔτη κι ἂν ἀριθμοῦνται αὐτές, στὴν κυριολεξία εἶναι μετρημένες, καθ' ὅτι «ὁ Κύριος ἐγγύς», ὅσο καὶ τὸ ὅτι ὀφείλουμε ἡ ὅλη συμπεριφορά μας μὲ τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας, ἀλλὰ καὶ ὅλους τους ἀνθρώπους, νὰ εἶναι συμπεριφορὰ ποὺ θὰ σκορπίζει τὴν «εἰρήνην τὴν πανταχοῦ ὑπερέχουσαν»!

Ἐκ μέσης καρδίας εὐχόμαστε κατανυκτικὴ καὶ βιωματικὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ προετοιμασία γιὰ τὴν θριαμβευτικὴ Ἀνάσταση. Αμήν.