Οἱ προσευχὲς τῶν μικρῶν παιδιῶν...

ΑΠΟ: ΗΓΓΙΚΕΝ

Βρεθήκαμε οἰκογενειακῶς στὴν Θεσσαλονίκη καὶ ὅπως συνηθίζουμε σὲ τέτοιες περιπτώσεις περάσαμε ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ γέροντα Παΐσιου γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε. Ἀνεβήκαμε στὴν Ἐκκλησία καὶ πρὶν ἀνάψουμε τὸ κερί μας, εἶπα στοὺς μικρούς "τώρα ποὺ θὰ μποῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ ζητήσετε ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅ,τι θέλετε καὶ ἐὰν εἶναι γιὰ τὸ καλό σας καὶ εἶστε καὶ καλὰ παιδιὰ θὰ γίνει! Ἐντάξει;", "ἐντάξει μπαμπά!" εἶπαν οἱ μικροὶ μπόμπιρες καὶ μπήκαμε μέσα στὴν Ἐκκλησία νὰ προσκυνήσουμε τὶς εἰκόνες καὶ νὰ προσευχηθοῦμε ἀφοῦ πρῶτα ἀνάψαμε τὸ κερί μας.

Μείναμε κάμποση ὥρα μέσα καὶ κατόπιν ἀφοῦ βγήκαμε ἔξω πρὶν περάσουμε ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ γέροντα ρώτησα τοὺς μικρούς "τί ζητήσατε ἀπὸ τὸν γέροντα;". Μοῦ λέει ὁ μεγάλος ποὺ εἶναι κολλημένος μὲ τὸν... ΠΑΟΚ, "ἀπὸ χθὲς τὸ βράδυ, ἐγὼ ζήτησα ἀπὸ τὸν γέροντα νὰ συναντήσω τὸν Ζαγοράκη ὅπως τὸν εἴχαμε ξαναβρεῖ ἐδῶ πρὶν δύο χρόνια ὅταν γυρνούσαμε ἀπὸ τὶς διακοπὲς στὴν Χαλκιδικὴ ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ νὰ τοῦ μιλήσω κιόλας!". "A ρὲ Δημήτρη, κολλημένος μὲ τήν μπάλλα εἶσαι..." εῖπε ὁ μικρὸς προβοκάτορας τῆς οἰκογένειας. Τότε, πρὶν δύο χρόνια, ἔχοντας ἀποφασίσει νὰ ἐπισκεφθοῦμε τὸν τάφο τοῦ γέροντα ἀπὸ βραδὶς στὸ μυαλό μου στροφογύριζε τὸ θαῦμα τοῦ Euro2004 καὶ ἂν ἐννοοῦσε ὁ γέροντας Παΐσιος μὲ τὴν φράση του ποὺ εἶπε στὸν γέροντα Θεοκλητὸ τὸν Διονυσιάτη ὄτι "σὲ δέκα χρόνια ἡ Ἑλλάδα θὰ δοξασθεῖ!" αὐτό. Εἶχαν προηγηθεῖ κάποιες σχετικὲς συζητήσεις σὲ φόρουμ ὅπου προσωπικὰ ὑποστήριζα ὄτι η κατάκτηση τοῦ Euro2004 ἦταν κάτι παραπάνω ἀπὸ ἕνα ἀθλητικὸ γεγονὸς - χαρακτηρίστηκε "ἡ μεγαλύτερη ἔκληξη στὸν ἀθλητισμό, ὅλων τῶν ἐποχῶν!" - καὶ ὄτι ἀποτέλεσε ἕνα δεῖγμα τῆς δύναμης τῶν Ἑλλήνων ὅταν αὐτοὶ εἶναι ἑνωμένοι.

Νὰ μὴν πολυλογῶ, ρωτάω τὸν μικρὸ "ἐσὺ τί ζήτησες ἀπὸ τὸν γέροντα;". Ὁ μικρὸς ποὺ ἂν καὶ μικρὸς εἶναι πιὸ ὥριμος ἀπὸ πολλοὺς μεγάλους μοῦ λέει "ἐγὼ προθευχήθηκα νὰ φύγει...

ἡ τρόϊκα..." εκπλήσσοντάς μας ὅλους! "Ἀμὴν ἀγόρι μου" τοῦ εἶπα καὶ προχωρήσαμε στὸν τάφο τοῦ γέροντα. Προσκυνήσαμε καὶ καθίσαμε ἀρκετὰ λεπτὰ ἀπέναντι ἀπὸ τὸν τάφο του, μαζὶ μὲ ἄλλους, συλλογιζόμενοι ὅσα συμβαίνουν καὶ ὅσα μέλλουν νὰ συμβοῦν γιὰ τὰ ὁποία ὁ γέροντας μᾶς ἐνημέρωσε σχετικῶς. Τοῦ ἐκφράσαμε τὶς ἀγωνίες μας καὶ τὶς ἀνησυχίες μας καὶ φύγαμε ἀναπαυμένοι ὅτι τὰ ἀναθέσαμε στὰ σωστὰ χέρια... 

Στὴ συνέχεια κατεβήκαμε νὰ πάρουμε τὸ λουκουμάκι μας καὶ νὰ πιοῦμε νερό. Ἐκεῖ ποὺ ὁ μεγάλος ἔπινε τὸ νερὸ τοῦ λέω "Δημήτρη γύρνα πίσω σου...". Γυρνάει καὶ ποιὸν νὰ δεῖ; Ὁ Ζαγοράκης μὲ σύμπασα τὴν οἰκογένειά του ἔμπαινε στὸ μοναστήρι! Παρὰ λίγο νὰ πνιγεῖ ὁ μικρός... Τὸν πλησιάσαμε, τὸν χαιρετίσαμε καὶ τὸν ἐνημερώσαμε πὼς μόλις πρὶν λίγα λεπτὰ ὁ Δημήτρης εἶχε προσευχηθεῖ στὸν γέροντα νὰ τὸν συναντήσει! Χαμογέλασε ὁ συμπαθὴς πρώην ἀρχηγὸς τῆς Ἐθνικῆς Ὁμάδας ποδοσφαίρου, κούνησε τὸ κεφάλι καὶ γυρνώντας το νοερὰ πρὸς τὸν τάφο του, σάν νὰ ἦταν ζωντανὸς ἐκεῖ κι ἔστεκε, εἶπε "τὰ κάνει κάτι τέτοια ὁ παππούλης..." Ἀφού ἀνταλλάξαμε μερικὲς κουβέντες ἀκόμη, ντράπηκα νὰ τὸν ρωτήσω ἐὰν τὸ θαῦμα τοῦ Euro2004 ἔχει κάποια σχέση μὲ τὸν "παππούλη" ἀλλὰ μέσα μου ἤδη ἤξερα τὴν ἀπάντηση... Χαιρετισθήκαμε καὶ βγήκαμε ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι.

Μπήκαμε στὸ αὐτοκίνητο καὶ ξεκινήσαμε γιὰ τὴν Θεσσαλονίκη. "Εἶδες τί θαύματα κάνει ὁ γέροντας Παΐσιος Δημήτρη;". Ὁ μεγάλος ἐπίανε τὸ πρόσωπό του, μὴ μπορώντας νὰ συλλάβει ὅσα συνέβησαν καὶ τὸ κεφαλάκι του έλαμπε σὰν... λάμπα ἀπὸ τὴν χαρὰ καὶ τὴν Θεία Χάρη! Τότε πετάχτηκε ὁ μικρὸς ἀπὸ τὸ πίσω κάθισμα καὶ εἶπε "τώρα μπαμπά, ὁ γέροντας Παΐσιος μένει νὰ κάνει καὶ τὴν δική μου εὐχή... Ἐντάξει;".

"Αὐτὸ εἶναι σίγουρο ἀγόρι μου!" τοῦ εἶπα καὶ συνεχίσαμε τὸν δρόμο μας ἔμπλεοι χαρᾶς καὶ μὲ τὴν ἀκατανόητη βεβαιότητα τῆς Ἀνάστασης, εἰσερχόμενοι στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ τῆς προσμονῆς πραγματοποίησης τῆς εὐχῆς τοῦ μικροῦ μπόμπιρα τὸ συντομότερο δυνατὸ γιατί ἐξουθενωθήκαμε...

Σημείωση "ΗΓΓΙΚΕΝ" : 

Κι ἐμεῖς μὲ τὴν σειρὰ μας εὐχόμαστε ἡ εἴσοδος στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα νὰ συνοδευτεῖ μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς Ἀνάστασης - ὅπως πρέπει - τοῦ καθενὸς προσωπικὰ καὶ σύμπαντος τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, τὸ ὁποῖο δύναται νὰ μεγαλουργήσει, ἐφ' ὅσον ἑνωθοῦμε ὁ καθένας προσωπικὰ μὲ τὸν Θεό, καθὼς καὶ τὸν ἄλλον, ἐὰν ἔστω δὲν ἔχουμε ἀκόμη τὴν ψυχικὴ δύναμη νὰ τὸν κάνουμε ἀδερφό, νὰ μὴν τὸν ὑποσκάπτουμε μὲ κάθε τρόπο ὅπως πράττουμε τώρα γιατί ὑποσκάπτουμε τὸν ἑαυτό μας...

Ἂν δὲν τὸ κάνουμε, ἡ τελευταία ἐλπίδα μας εἶναι οἱ προσευχὲς τῶν μικρῶν μας παιδιῶν...