Ἐνεργειακοὶ Τόποι: Μία ἀκόμη νεοεποχίτικη δοξασία

Τοῦ Πρώτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Μὲ ἀφορμὴ τὰ ἀνορθολογικοῦ χαρακτήρα, νεοεποχίτικης καὶ ἀποκρυφιστικῆς προέλευσης σενάρια γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου τὸ Δεκέμβριο τοῦ 2012, ἀπὸ τὰ διάφορα ΜΜΕ προβλήθηκαν ἔντονα κάποιοι τόποι, ποὺ παρουσιάζονταν ὡς χῶροι προστασίας, γιατί, σύμφωνα μὲ τοὺς ἰσχυρισμοὺς αὐτῶν, ποὺ κατέφευγαν σ’ αὐτούς, εἶναι «ἐνεργειακοὶ τόποι ἢ σημεῖα».

Ἡ χρήση αὐτῆς τῆς ὁρολογίας, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ γεγονὸς ὅτι ἀποτελεῖ βασικὴ πρακτικὴ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Νέας Ἐποχῆς νὰ χρησιμοποιοῦν ἀδιακρίτως, μαζὶ μὲ τοὺς θρησκευτικοὺς καὶ τοὺς ἀποκρυφιστικοὺς ὅρους καὶ ἐπιστημονικὴ ὁρολογία, μὲ μία ὅμως διαφορετικοῦ εἴδους νοηματοδότηση τῶν διαφόρων ἐπιστημονικῶν ὅρων (Βλ. H. Hemminger, New Age und Naturwissenschaft, στὸ K. Bannach - K. Rommel (Hrsg), Religiose Stromungen unserer Zeit, 4η ἔκδ, 1992, σ. 32).

«Ἐνεργειακοὶ τόποι ἢ σημεῖα» στὸ χῶρο τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς θεωροῦνται, περιοχές, τόποι ἢ ἀντικείμενα, ποὺ ὑποτίθεται...

ὅτι ἔχουν μαγικὲς ἢ μυστηριώδεις ἢ ὑπερφυσικὲς δυνάμεις καὶ ἐκπέμπουν θετικὴ ἐνέργεια. Σύμφωνα μὲ μία ἄλλη ἐκδοχὴ εἶναι τόποι παρουσίας πνευμάτων τῆς φύσης.

Σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη νεοεποχίτικη ἐκδοχή, ἡ ἐνεργειακὴ προστασία εἶναι ὑπαρκτὴ μέν, μυστηριώδης δέ, προερχόμενη ἀπὸ τὴν παγκόσμια ζωτικὴ ἢ συμπαντικὴ ἐνέργεια, ποὺ περικλείεται στὴ φύση. Κατὰ τὴ δεύτερη ἐκδοχὴ ἡ προστασία προέρχεται ἀπὸ τὴ δύναμη τῶν πνευμάτων, ποὺ ὑπάρχουν σὲ τέτοιους τόπους.

Βουνά, ἱερὰ ἄλλων θρησκειῶν, διάφοροι τόποι π.χ. τὸ Stonehenge στὴν Ἀγγλία, ἀκόμη καὶ ναοὶ ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν σ’ ὅλα τὰ γεωγραφικὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γής, κατὰ τοὺς θιασῶτες τῆς Νέας Ἐποχῆς, εἶχαν ἐντοπιστεῖ ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὅτι ἀποτελοῦσαν ἐνεργειακοὺς τόπους, γι’ αὐτὸ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἐπιλέχθηκαν καὶ ὡς χῶροι λατρείας.

Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐνεργειακὰ σημεῖα ἢ ἀντικείμενα ἡ μυθολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε σχέση ἢ ἐπαφὴ μαζί τους προκαλεῖ ἄμεσα σύνθετα συναισθήματα, δέους, φόβου καὶ μυστηρίου. Ἡ ἐπιχειρηματολογία τοῦ ἰδίου χώρου ἐπεκτείνεται περαιτέρω διατυπώνοντας θέσεις ὅτι οἱ λεγόμενοι ἐνεργειακοὶ τόπου γίνονται ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἀπόκτηση διαφόρων μυστικιστικῶν ἐμπειριῶν.

Μία ἀπὸ τὶς πλέον διαδεδομένες μορφὲς μυστικιστικῶν ἐμπειριῶν σὲ τέτοιους τόπους εἶναι λ.χ. ἡ αἴσθηση παρουσίας μίας ἐμπειρίας φωτὸς καὶ διάφορα ἀνεξήγητα φωτεινὰ φαινόμενα.

Ἂν ἀξιολογήσουμε, ἀπὸ χριστιανικῆς πλευρᾶς, τοὺς νεοεποχίτικους ἰσχυρισμοὺς περὶ ἐνεργειακῶν κέντρων χωρὶς δυσκολία διαπιστώνουμε ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ μία ἀποκρυφιστικὴ προσέγγιση, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐντυπωσιάζει αδαεις ἢ μπερδεμένους πνευματικὰ ἀνθρώπους ἢ δεισιδαίμονες, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ παραπλανήσει τοὺς χριστιανούς.

Ἡ πατερικὴ ἀσκητικὴ γραμματεία μᾶς ἔχει πληροφορήσει ἐπαρκῶς γιὰ τὴν ὕπαρξη καὶ ἀπατηλῶν, δαιμονικῆς προέλευσης, φωτοφανειῶν. Ο Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἕνας ἐκ τῶν πλέον λαμπρῶν καὶ ἀπλανῶν ἐκφραστῶν τῆς ἁγιοπατερικῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας, συνοψίζοντας τὴν κατὰ τρόπο ἀψευδῆ καὶ ἀδιάβλητο, μᾶς ὑπενθυμίζει διαχρονικὰ ὅτι: «Ἠμεῖς δὲ ἀπὸ τῶν ἐφ’ ἠμῶν ἐν πείρα γεγονότων ἡμετέρων πατέρων διδαχθέντες, οὐκ ἀπλανεῖς νομίζομεν τὰς αἰσθητᾶς φωτοφανείας» (Πρὸς Ἀκίνδυνον Ἀντιρρητικὸς 7, 12, 47).

Ἐπίσης εἶναι αὐτονόητο ὅτι οἱ χῶροι τῶν ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν ναῶν σὲ ὅλη τὴ γῆ, ποὺ τὸ νεοεποχίτικο καὶ ἀντιχριστιανικὸ φρόνημά τους παρουσιάζει ὡς ἐνεργειακοὺς τόπους δῆθεν προστασίας γιὰ τοὺς χριστιανούς, στὸ παρελθὸν ὑπῆρξαν χῶροι λατρείας δαιμόνων (Ψάλμ. 95, 5), ἐνῶ σήμερα εἶναι ἱστορικὰ πολιτιστικὰ μνημεῖα.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη βλέπουμε ὅτι τόποι ἱεροὶ καὶ θυσιῶν πρὸς τοὺς διάφορους εἰδωλολατρικοὺς θεοὺς ἀποτελοῦσαν οἱ λεγόμενοι ὑψηλοὶ τόποι, ποὺ εὑρίσκονταν πάνω σὲ βουνά, λόφους κ.λπ. Σύμφωνα μὲ τὶς νεοεποχίτικες δοξασίες ἦταν ἐνεργειακοὶ τόποι. Σύμφωνα, ὅμως μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ἦταν πραγματικότητα βδελυκτὴ καὶ ἀπορριπτέα ἀπὸ τὸν Θεὸ (Δεύτ. 12, 2-3. Ἱερεμ. 2, 20-25. Ἰεζεκ. 16, 23).

Ἀποτελοῦν ἀδιάψευστη ἀπόδειξη τοῦ γεγονότος τῆς ἀπώλειας τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου καθώς, ὅπως πολὺ χαρακτηριστικὰ τὸ προσδιορίζει ο μέγας Ἀθανάσιος: «ἡπάτων οἱ δαίμονες τοὺς ἀνθρώπους, Θεοῦ τιμὴν ἐαυτοῖς περιτιθέντες» (Περὶ Ἐνανθρωπήσεως, 55).

Στὶς ἡμέρες μας, ποὺ ἡ νεοεποχίτικη σκοτοδίνη ἀποπροσανατολίζει καὶ παρασύρει πλῆθος ἀνθρώπων, ὅπως ἔκανε στὰ ἀρχαῖα χρόνια ο Γνωστικισμός, εἶναι περισσότερο ἐπίκαιρος ἀπὸ ἄλλες ἐποχές, ὁ παύλειος λόγος πρὸς τοὺς Θεσσαλονικεῖς: «Κανεὶς μὴ σᾶς ἐξαπατήσει μὲ κανένα τρόπο» (Β’ Θές. 2, 3).

Ὀρθόδοξος Τύπος, Ἀριθμὸς Φύλλου 1960, 25 Ἰανουαρίου 2013

ΙΜΠ