29 Νοε 2012

Μὲ τὸ μέτρο ποὺ κρίνεις θὰ κριθεῖς, γι΄αὐτὸ μὴ κρίνεις κανέναν!

Δυστυχῶς, πέφτουμε συχνὰ στὴν ἁμαρτία τῆς κατακρίσεως. Θὰ μποροῦσα νὰ τὴν κατατάξω στὴν κυριότερη ἁμαρτία ποὺ μαστίζει τὴν κοινωνία καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους. Ξεχνᾶμε ὅτι ὑπάρχει στὴν Γραφὴ ξεκάθαρη ἐντολὴ νὰ μὴν κρίνουμε κανέναν.
Ἀλλὰ ἂς ἑστιάσουμε στοὺς ἀνθρώπους «τῆς Ἐκκλησίας» ποὺ ὅπως εἴπαμε συνηθίζουμε νὰ κατακρίνουμε συνεχῶς, νὰ βάζουμε ἀριστεροὺς λογισμοὺς καὶ νὰ μὴν δικαιολογοῦμε τοὺς ἄλλους παρὰ μόνο τὸν ἑαυτό μας. (Πόσο τῆς Ἐκκλησία εἴμαστε τελικά;).
Γινόμαστε κριτὲς καὶ δικαστές, ρίχνουμε «τὸν λίθο τοῦ ἀναθέματος» καὶ ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ καλοί, οἱ σωστοί, ὅτι σώζουμε καὶ ὅτι βαδίζουμε στὸν σωστὸ τὸν δρόμο.
Τὸ γεγονὸς ὅτι βάζουμε ἀριστεροὺς λογισμούς, ἀποδεικνύει μεγάλη πνευματικὴ ρηχότητα. Πολλοὶ Ἅγιοι, ὅπως ὁ πατὴρ Παΐσιος, τόνιζαν συχνά, ὅτι θὰ πρέπει νὰ μὴν σκανδαλιζόμαστε μὲ τὸ παραμικρό. Δηλαδὴ γιὰ παράδειγμα,  βλέπουμε κάποιον νὰ...
γυρνάει τὰ ξημερόματα στὸ σπίτι του, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ρέπει πρὸς τὴν κατάκριση θὰ πεῖ ἀπὸ μέσα του, ἔρχεται ἀπὸ τὰ μπουζούκια καὶ ἀπὸ τὰ ξενύχτια, τί ἀλήτης. Ἀντιθέτως, ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος θὰ βάλει λογισμὸ ὅτι γυρνάει ἀπὸ μία ἀγρυπνία καὶ θὰ χαρεῖ γιὰ τὸν ἀδελφὸ ποὺ προσεύχεται καὶ ἀγωνίζεται. Θὰ πεῖ δηλαδή, ἔγινε ἀλήτης γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὅπως εἶχε ἀναφέρει ὁ πατὴρ Πορφύριος.
Τὸ νὰ μὴ δικαιολογοῦμε τοὺς ἄλλους καὶ νὰ δίνουμε δίκιο μόνο στὸν ἑαυτό μας, εἶναι καὶ αὐτὸ πολὺ σοβαρό σφάλμα. Ανεξαιρέτως ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὑποστήριζαν ὅτι ἦταν οἱ χειρότεροι τῶν πάντων καὶ δὲν διανοοῦνταν νὰ κατακρίνουν καὶ νὰ βάλουν λογισμὸ ἐναντίον ὁποιουδήποτε, δεδομένου ὅτι βρίσκονταν σὲ χειρότερη πνευματικὴ κατάσταση. Ἔτσι μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ἔθεταν τὸν ἑαυτὸ τοὺς κάτω ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπέφευγαν τὴν κατάκριση.
Πρὶν κατακρίνουμε κάποιον, ἂς ἀναλογιστοῦμε τί πᾶμε νὰ πράξουμε. Ὅπως λέει ἡ Γραφή, «ποιὸς σὲ ἔβαλε κριτὴ τοῦ ἀδελφοῦ σου;», «μὲ τὸ μέτρο ποὺ κρίνεις θὰ κριθεῖς», «μὴ κρίνεις γιὰ νὰ μὴ κριθεῖς»...
Τέλος, εἶναι θὰ λέγαμε πνευματικὸς νόμος, ὅταν κατακρίνεις καὶ δὲν μετανοήσεις γιὰ αὐτὸ ποὺ κατέκρινες, σύντομα θὰ πέσεις καὶ ἐσὺ στὸ ἴδιο ἁμάρτημα, διότι ὁ Θεὸς παίρνει τὴν Χάρη του καὶ δὲν πορεύεσαι μὲ τὴν Εὐλογία του.
Καλὴ Μετάνοια νὰ ἔχουμε, μακρυὰ ἀπὸ κατάκριση...

5 σχόλια:

  1. "Βιον αλλοτριον περιεργαζεσθαι, ανελευθεριας εσχατης" παρατηρει ο ιερος χρυσοστομος.
    Και ο Ιω. Κορναρακης: "Αυτος που κρινει τον αλλο, προσπαθει να κατανοησει τον εαυτο του".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΤΟ ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΘΕΙΤΕ ΠΕΡΙ ΒΙΟΥ ΕΣΤΙ,ΟΥ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ.(ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ).
    ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Κ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ,ΕΧΟΥΝ ΕΡΘΕΙ ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ (ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΠΑΤΡΙΔΑΣ,ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΦΑΚΕΛΛΩΜΑΤΑ,ΤΣΙΠΑΚΙΑ,ΚΑΡΤΕΣ,ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΑ,ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΚΛΠ) Κ ΕΝΑΝ ΡΗΜΑΔΙΑΣΜΕΝΟ ΛΟΓΟ Γ ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΥΣ Κ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.
    ΤΙ ΔΕΞΙΟ ΛΟΓΙΣΜΟ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΩΡΑ,ΜΟΥ ΛΕΤΕ ;
    ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ;
    ΟΛΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Κ ΕΓΩ ΜΕΣΑ.
    Α'Ι' ΣΙΧΤΙΡ ΠΙΑ.
    ΑΗΔΙΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ στην εύστοχη παρατήρηση:
    Το μη κρίνετε για να μην κριθείτε περί βίου εστί, ού περί πίστεως (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

    Κανείς δεν το είπε πιο σωστά από τον ίδιο τον Κύριο και Θεό μας:
    «Μην κρίνετε κατ' όψιν, μάθετε να κρίνετε με κριτήρια ορθά»(Ιω. 7, 24)

    Ορθά κρίνετε λέει, ο ίδιος ο Κύριος, μπροστά στον οποίο όλοι μας, και οι αγιότεροι και σοφότεροι από εμένα, είμαστε τίποτα.

    Δεν είναι ανάγκη με το που δούμε κάποιον όπως αναφέρεται να ξημεροβραδιάζεται στους δρόμους πχ, ούτε να τον καταδικάσουμε, ούτε να τον αγιάσουμε. Και τα δύο άκρα είναι.

    Συγχωρέστε με, αλλά πριν από όλα πρέπει να αποκτήσουμε τη διάκριση.

    Προσωπικά, έχω κουραστεί να βλέπω τυφλούς να επικαλούνται το "μη κρίνεις για να μη κριθείς". Μα, όταν απαντάς στον συνομιλητη σου "μη κρίνεις για να μη κριθείς", κριτική κάνεις! Κρίνεις αδιάκριτο το συνομιλητή σου!

    Άλλο κατάκριση, άλλο κρίση.

    Ορθά κρίνετε. Διαφορετικά, τυφλός τυφλόν οδηγεί και αμφότεροι απωλέσονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Καί μόνο τό γεγονός, ἀδελφοί, ὅτι ἔχετε δίκες μεταξύ σας, ἀποτελεῖ ἤδη πλήρη ἀποτυχία σας."

    Για παράδειγμα, μπορώ αλλά δεν είναι χριστιανικό να καταδικάσω κάποιον για μία σφαλμένη του άποψη, αλλά μπορώ και επιβάλλεται χριστιανικά να κρίνω αν η άποψή του είναι καλή ή κακή. Όπως το εκκλησίασμα κρίνει αν η άνοδος στην αρχιεροσύνη κάποιου είναι Άξια ή ανάξια (πράγμα που έχει αποκτήσει τυπικό χαρακτήρα εξαιτίας μας, όπως και η Ιερά ψυχοσωτήρια Κατήχηση, αν και η Εκκλησία είναι ολοζώντανη και τα μέσα να βουτήξουμε τις καρδιές μας στον πλούτο και τη ζεστασιά της χριστιανοσύνης απείρως περισσότερα από ποτέ)

    Κατά τη γνώμη μου, λοιπόν, γίνεται εκτεταμένη κατάχρηση μεμονωμένων φράσεων όπως το "μη κρίνετε" και της "υπακοής" που σχεδόν πάντα πάνε πακέτο. Με αφορμή την ανάρτηση, θυμάμαι ότι στο ίντερνετ υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες αναρτήσεις για αυτά και σχεδόν καμία για τη διάκριση, την ύψιστη ίσως των αρετών και προϋπόθεση της κρίσης και της υπακοής, το γνώθι σαυτόν και την ελεύθερη βούλησή μας, ένα από τα κύρια δώρα που μας έδωσε ανεξαιρέτως.

    Ναι στην αυτομεμψία, όχι στο βάλτωμα του Χριστιανισμού. "Άνευ Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν" μας είπε, και Εκείνος είναι η προϋπόθεση για την ορθή κρίση, κανείς άλλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. (ούτε για τη φιλαυτία μιλάει κανείς, που διώχνει την ταπεινότητα. Φώτο στο FB ανέβασες; ουάου..)

    Πώς να μην κρίνεις στραβά, και να μην κατακρίνεις, όταν συνηθίζεις στην κολακεία και τη φιλαυτία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.