Συνοπτικὴ ἀφήγησις περὶ τῆς Ἁγίας Δεξιᾶς τοῦ Τιμίου Προδρόμου...

Συνοπτικὴ ἀφήγησις περὶ τῆς Ἁγίας Δεξιᾶς τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ τοῦ τρόπου ἐλεύσεώς της εἰς τὴν ἐν Ἁγίω Ὄρει Ι. Μονὴν Διονυσίου 

Ἐκ τοῦ ἀμύθητου καὶ ἀμετρήτου πλούτου τῶν ἱερῶν κειμηλίων, τὰ ὁποία σεμνύνουν καὶ στολίζουν τὰς Ἱερᾶς Μονὰς τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ἀσφαλῶς ὠρισμένα ἐκτιμῶνται ἰδιαιτέρως καὶ κατέχουν ἰδιάζουσαν θέσιν. Εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Βατοπεδίου π.χ. διακρίνομεν τὴν τιμίαν Ζώνην τῆς Θεοτόκου, εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ἰβήρων τὴν θαυματουργὸν Πορταΐτισσαν, εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ξηροποτάμου τὸ μέγιστον τμῆμα τοῦ Τιμίου Ξύλου τοῦ Κυρίου, εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ἁγίου Παύλου τὰ Τίμια Δῶρα τῶν Μάγων. Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Διονυσίου ὡς ἀνεκτίμητον θησαυρὸν ἔχει νὰ παρουσιάση τὴν ἁγίαν ἐκείνην δεξιὰν χείρα τοῦ Τιμίου Προδρόμου, μὲ τὴν ὁποίαν ἐβάπτισεν τὸν Σωτήρα μας καθὼς μελωδικώτατα ἡ ἐκκλησία μᾶς ψάλλει- Τὴν χείρα σου τὴν ἀψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου.

Αὐτῆς τῆς ἁγίας Δεξιᾶς τὸ ἱστορικόν, δήλ. τὸν τρόπον της πρὸς ἠμᾶς συγκαταβατικῆς ἐλεύσεώς της πρὸς ἁγιασμὸν τόσον τῶν ἐν τὴ ἡμετέρα Μονὴ ὅσον καὶ ὅλων τῶν ἐν Ἁγίω Ὄρει θεοφιλῶς μοναζόντων —τῶν ὁποίων ἀρχηγὸς καὶ προστάτης μετὰ τὴν Θεοτόκον τυγχάνει ὁ Μέγας Προδρομος— καθὼς καὶ τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν, ἡ Μονὴ μᾶς θεωρεῖ χρέος νὰ παρουσιάση συνοπτικῶς...

ἀπὸ τῆς παρούσης στήλης· εἰς εὐθετότερον δὲ χρόνον προτιθέμεθα νὰ ἐκδώσωμεν λεπτομερῆ διήγησιν τοῦ ὅλου ἱστορικοῦ σὲ αὐτοτελὲς τεῦχος. 

 Σύντομος ἱστορικὴ ἀναδρομή, ἀπὸ τῆς ἀπότομής της κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου μέχρι τῆς εἰς τὴν Βασιλεύουσαν ἐλεύσεως τῆς Ἁγίας Δεξιάς 

Διὰ τὴν περίοδον ταύτην ἱστορικᾶς μαρτυρίας ἀρυόμεθα ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς Γεώργιον Κεδρηνὸν[1], Θεόδωρον Δαφνοπάτην[2]  καὶ Δοσίθεον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων[3]. 

Ὁ Τίμιος Πρόδρομος, κατὰ τὴν μαρτυρίαν τῶν Εὐαγγελιστῶν, ἀπετμήθη τὴν κεφαλὴν ὑπὸ τοῦ Ἡρώδου Ἀγρίππα τοῦ τετράρχου, υἱοῦ τοῦ ἄλλου γνωστοῦ Ἡρώδου του καὶ παιδοκτόνου. Τὸ σῶμα τοῦ ἐτάφη ὑπὸ τῶν μαθητῶν τοῦ εἰς τὴν πόλιν Σεβαστὴν εἰς τὸν τόπον ἔνθα ἐγένετο καὶ ἡ ἀποτομή. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ἐπιθυμῶν νὰ ἐμπλουτίση τὴν γενέτειρά του Ἀντιόχειαν, θέλησε νὰ μετακομίση ἐκεῖ τὸ σῶμα τοῦ Προδρόμου. Μὴ ἐπιτρέποντος ὅμως τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου τὴν μετακομιδήν, ἔλαβεν κρυφίως τὴν ἁγίαν μόνον Δεξιάν. Ἐπὶ Ἰουλιανοῦ αὔτη ἐκρύβη εἰς ἕνα πύργον ὀνομαζόμενον Γωνία πρὸς διαφυγὴν ἐκ τῆς μανίας τοῦ Παραβάτου. Ἀπὸ τοῦ 7ου αἰῶνος, ὄτε ἡ Ἀντιόχεια περιέπεσεν εἰς χείρας τῶν Ἀράβων, ἡ ἁγία Δεξιὰ συνεχίζει νὰ ἀπαντᾶται εἰς Ἀντιόχειαν, τιμώμενη οὐ μόνον ὑπὸ τῶν Χριστιανῶν ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀράβων. Ἐπὶ Ἰουστινιανοὺ μεταφέρεται εἰς Κωνσταντινούπολιν ὁμοὺ μετὰ τῆς κάρας τοῦ Τιμίου Προδρόμου πρὸς ἁγιασμὸν καὶ πάλιν ἐπιστρέφεται. 

Πολλοὶ αὐτοκράτορες ἐπεθύμησαν νὰ ἐμπλουτίσουν τὴν Βασιλεύουσαν μὲ τὴν ἁγίαν Δεξιάν του Βαπτιστοῦ, κατ’ ἐξοχὴν ὁ Κωνσταντῖνος Πορφυρογέννητος (913-959). Ἐπειδὴ ὅμως φανερῶς τοῦτο ἦτο ἀδύνατον, πάλιν κατ' οἰκονομίαν τοῦ Τιμίου Προδρόμου, κάποιος διάκονος ὀνόματι Ἰώβ, ἐκπληρώνει τὸν αὐτοκρατορικὸν πόθον, ὑποκλέψας τὴν ἁγίαν Δεξιὰν ἐκ τοῦ ναοῦ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου ἔνθα ἐφυλάσσετο, ἀφοῦ πρῶτον ἐξοικειώθη μετὰ τοῦ φύλακος. Καθ' ἢν στιγμὴν σάλος μέγας ἐγένετο εἰς Ἀντιόχειαν ἐπὶ τὴ ἀπώλεια τῆς Δεξιᾶς, συνεργοῦντος τοῦ Βαπτιστοῦ, ὁ διάκονος ἤδη εὐρίσκετο ἕκτος τῶν ἐχθρικῶν συνόρων. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἐπὶ τῷ ἀκούσματι μετὰ τοῦ πατριάρχου Πολυεύκτου καὶ πάσης της Συγκλήτου, ἀναμένοντες εἰς Χαλκηδόνα ἐπεφύλαξαν λαμπρᾶν ὑποδοχήν. Τὰ ἀνωτέρω ἀρυόμεθα, ὡς προείπομεν, ἐκ τῶν ἱστορικῶν Κεδρηνοῦ καὶ Δαφνοπάτη. 

Μετὰ τὴν πτῶσιν τῆς βασιλευούσης, ὁ ἱστορικὸς Δοσίθεος μᾶς παραθέτει τὰ ἑξῆς σημαντικὰ στοιχεῖα: Γενομένης καταγραφῆς τῶν βασιλικῶν θησαυρῶν κατὰ τὸ 1680 ὑπὸ τοῦ βεζύρη Μουσταφᾶ πασᾶ, ἀπαντᾶται καὶ ἡ ἁγία αὐτὴ χεὶρ εἰς χρυσοῦν κιβώτιον, ἀποπνέουσα ἄρρητον εὐωδίαν, ἤτις καὶ σεβασθεῖσα ὑπὸ τοῦ ἀλλοθρήσκου ἐφυλάχθη ἐπιμελῶς. 

Ἔλευσις τῆς ἁγίας Δεξιᾶς ἐκ Κωνσταντινουπόλεως εἰς Ἱερὰν Μονὴν Διονυσίου 

Τὸ ἐν λόγω ἱστορικὸν ἀρυώμεθα κατὰ πλάτος ἀπὸ ἀξιόπιστον πρόσωπον, τὸν εὐγενέστατον καὶ εὐλαβέστατον δραγουμάνον τοῦ βασιλέως τῆς Πρωσίας ἐν Κωνσταντινουπόλει κ. Ἰωάννην Φραγκόπουλον, τὸν μετέπειτα ἐν τὴ καθ’ ἠμᾶς Ἱερὰ Μονὴ ἐγκαταβιώσαντα. Οὗτος ὡς αὐτήκοος, αὐτόπτης ἀλλὰ καὶ συνεργός, συνέγραψεν τὸ κατὰ πλάτος ἱστορικόν της ὅλης ὑποθέσεως, τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται εἰς τὸν ὑπ' ἀριθ. 1032 χειρόγραφον κώδικα τῆς Μονῆς μας ὑπὸ τὸν τίτλον «Διήγησις ἀπ’ ἀρχῆς περὶ τῆς ἁγίας Δεξιᾶς του Τιμίου Προδρόμου καὶ πῶς ἦλθεν εἰς τὸ ἱερὸν τοῦτο Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Διονυσίου ἐν τοῖς καθ' ἠμᾶς χρόνοις». 

Κατὰ τὸ ἔτος 1778 ὁ σουλτάνος Ἀβδοὺλ Χαμίτ, λόγω τῆς αἰσθητὴς πτωχείας τοῦ κράτους, ἐγύμνωσεν ὅλα τὰ πολύτιμα περικαλύμματα τοῦ βασιλικοῦ θησαυροφυλακίου, διορίσας πρὸς τοῦτο ὡς ὑπευθύνους τὸν Ἕλληνα ἀργυραμοιβὸν Πετράκην καὶ κάποιον Ἀρμένιον ὀνόματι Τουζόγλου. Οἱ ἀνωτέρω μὲ βεζυρικὴν ἄδειαν οἰκειοποιήθηκαν ὅσα ἤθελον ἐκ τῶν φυλασσομένων ἐντὸς τῶν πολυτίμων θηκῶν, ἐξ ὧν ὁ μὲν Ἀρμένιος ἔλαβεν Σταυρὸν πηχιαίου μήκους μετὰ Τιμίου Ξύλου, ὁ δὲ Πετράκης τὴν Δεξιάν του Προδρόμου γυμνήν, μετὰ τεμαχίου ἐκ τοῦ λειψάνου τῆς ἅγιας Παρασκευῆς. Ἀτυχῶς ὅμως, μετ' οὐ πολὺ ὁ προαναφερθῆς Πετράκης, διαβληθεῖς ἀπὸ τὸν βεζύρην Χασᾶν πασὰν ὡς φιλορῶσος, προστάξει βασιλικὴ ἀπαγχονίζεται ἔξω της βασιλικῆς πόρτας. Ἀφοῦ τὸ μέγιστόν της περιουσίας τοῦ ἐδημεύθη, παρέμεινεν εἰς τοὺς οἰκείους του ὡς κληρονομιὰ καὶ ἡ χαριτόβρυτος Δεξιὰ τοῦ Προδρόμου μετὰ τοῦ λειψάνου τῆς ἁγίας Παρασκευῆς. 

Προαναφέραμεν ὅτι τὸ πρῶτον ἐκλάπη ἡ ἁγία χεὶρ ὑπὸ τῆς ἁγίας καὶ Εὐαγγελικῆς χειρὸς τοῦ Λουκᾶ. Ἐκλάπη τὸ δεύτερον ὑπὸ διακόνου τινὸς Ἰώβ. Ἄβυσσος τῶν κριμάτων σου, ὢ Βαπτιστά! Καὶ πάλιν ἐκ τρίτου ηὐδόκησας διὰ κλοπῆς ὅπως μεταβῆς καὶ παρηγορήσης τὴν ποίμνην σου διὰ τῆς ἁγίας σου Δεξιᾶς, πενθοῦσαν ἤδη καὶ κλαίουσαν διὰ τὴν πρὸ μικροῦ ἀπώλειαν διὰ κλοπῆς τῆς σεβάσμιας Κάρας σου[4]. 

Ὁ τρόπος τῆς τὲ κλοπῆς καὶ ἐλεύσεως εἰς τὴν Μονήν μας τῆς ἁγίας Δεξιᾶς ἔχει οὕτως: Κάποιος νεανίας ὀνόματι Θεοχάρης, γνωστὸς εἰς τὴν ἀρχοντικὴν οἰκίαν Πετράκη, προσυνεννοηθεῖς μὲ τὸν τότε ἐφησυχάζοντα εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Διονυσίου πρώην Βελεγράδων Ἱερεμίαν, εἰσῆλθεν μὲ οἰκειότητα εἰς ἀνύποπτον χρόνον ἐν ὥρα μεσημβρίας εἰς τὴν ἐν λόγω οἰκίαν καὶ ἀφαιρέσας ἐκ τοῦ σεντουκίου τὴν Δεξιάν του Προδρόμου ὁμοῦ μετὰ τοῦ λειψάνου τῆς ἁγίας Παρασκευῆς μετέφερεν ταῦτα μετὰ σπουδῆς, ὡς προσυνεννοήθη, εἰς τὸν εὐγενέστατον δραγουμάνον Ἰωάννην Φραγκόπουλον.

Ἐν τῷ μεταξύ, σάλος μέγας γενόμενος εἰς τὴν οἰκίαν Πετράκη ἅμα τὴ διαπιστώση τῆς κλοπῆς, καταγγέλλεται εὐθὺς ἡ ὑπόθεσις εἰς τὸν τότε οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Νεόφυτον, ὅστις καὶ ἀμέσως ἐξαπολύει φρικτὸν ἀφορισμὸν κατὰ παντὸς σχέσιν καὶ γνῶσιν ἔχοντος μὲ τὴν κλοπήν.

Θορυβηθεῖς εὐλόγως ἐκ τούτου ὁ ἀνωτέρω Φραγκόπουλος ἀποκαλύπτει κρυφίως τὴν ὑπόθεσιν εἰς τὸν Πατριάρχην, καθὼς καὶ τὸν ἀπώτερον σκοπὸν τῆς κλοπῆς. Ὁ δὲ Πατριάρχης ἔλυσεν κρυφίως τὸν ἀφορισμόν, κρίνας ὅτι τὸ ἔργον ἦτο νεύσις τοῦ Βαπτιστοῦ, ἀρεσκομένου νὰ διαμένη μᾶλλον εἰς τόπους κρημνώδεις καὶ ἀσκητικοὺς παρὰ εἰς κοσμικοὺς οἴκους, ἔνθα συμβαίνουν ἐνίοτε καὶ πολλὰ ἄτοπα. Οὕτω λοιπὸν ὁ ἀνωτέρω Φραγκόπουλος συνοδεύων καὶ συνοδευόμενος ὑπὸ τοῦ Προδρόμου καταφθάνει εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Διονυσίου κατὰ τὴν 6ην Αὐγούστου τοῦ 1800. 

Ἐπειδὴ ὅμως εἰς τοὺς πολλοὺς ἡ λύσις τοῦ ἀφορισμοῦ ἦτο ἄγνωστος καὶ ἐπειδὴ ὁ κεκρυμμένος θησαυρὸς ὤφειλε νὰ φανερωθῆ πρὸς ἁγιασμὸν πάντων τῶν ἁγιορειτῶν καὶ πάλιν ὁ Μέγας Ἰωάννης ἀναλαμβάνει τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς εὐεργεσίας του. Νεύσει Προδρομικὴ μεταβαίνει ὁ τότε ἡγούμενος Ἰωακεὶμ μὲ συστατικὰ γράμματα πρὸς τοὺς Ἱεροσολύμων Ἄνθιμον καὶ Θεσσαλονίκης Γεράσιμον, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ συμφώνου μετὰ τοῦ Πατριάρχου Καλλινίκου κατέπεισαν τοὺς δικαιούχους τῆς οἰκίας Πετράκη Βαρβάραν, Αἰκατερίνην, Γεώργιον καὶ Δημήτριον ὅπως, οἰκεία βουλήσει καὶ ἀντὶ ὠρισμένης ἀμοιβῆς, πρὸς ψυχικὴν τῶν ὠφέλειαν καὶ εἰς μνημόσυνον αἰώνιον, δὶ' ἀφιερωτικοῦ γράμματος δωρήσουν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Διονυσίου τὴν ἁγίαν Δεξιὰν ὁμοὺ μετὰ τοῦ προειρημένου λειψάνου τῆς ἁγίας ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς. 

Εἰς τὸ ἀρχεῖον τῆς Μονῆς μᾶς φυλάσσονται τρία πατριαρχικὰ ἔγγραφα, ὧν τὸ πρῶτον εἶναι ἀφοριστικὸν καὶ ὑπογεγραμμένον ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Νεοφύτου ἐν ἔτει 1799, τὸ δεύτερον ἀναιρετικόν του προηγουμένου καὶ ὑπογεγραμμένον ὑπὸ τοῦ τότε πατριάρχου Καλλινίκου, συνυπογράφουν δὲ καὶ οἱ προειρημένοι Ἱεροσολύμων Ἄνθιμος καὶ Θεσσαλονίκης Γεράσιμος ἐν ἔτει 1802 μηνὶ Ἰανουαρίω 15, καὶ τὸ τρίτον ἀφιερωτικόν, ὑπογεγραμμένον ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Καλλινίκου ἐν ἔτει 1802 καὶ συνυπογράφουν οἱ ἀρχιερεῖς Ἡρακλείας Μελέτιος, Δέρκων Γρηγόριος, Θεσσαλονίκης Γεράσιμος, Τυρνόβου Ματθαῖος, Λαρίσης Διονύσιος καὶ Ἀγκύρας Ἰωαννίκιος· προσυπογράφουν δὲ καὶ βεβαιοῦν οἱ δωρηταὶ Βαρβάρα, Αἰκατερίνη, Γεώργιος καὶ Δημήτριος Πέτρου. 

Οὕτω λοιπὸν δεξάμενος ὁ καθηγούμενος Ἰωακεὶμ τὸ ἀφιερωτικὸν γράμμα, μετὰ πολλῆς χαρᾶς καὶ καθαροῦ συνειδότος, ἐπέστρεψεν εἰς τὴν Μονὴν κατὰ τὴν Δ' Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν τοῦ ἔτους 1802, ἔνθα ἀνεκηρύχθη μετὰ πανηγυρικῆς ἀγρυπνίας ὁμοῦ μετὰ πλήθους ἁγιορειτῶν Μοναχῶν ἡ ἐπίσημος ἔλευσις τῆς ἁγίας Δεξιᾶς, ἤτις ἔκτοτε καθιερωθεῖσα τελεῖται κατ' ἔτος τὴν αὐτὴν Δ' Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν, εἰς μνήμην τῆς τὲ ἐλεύσεως ἀλλὰ καὶ τῆς εὐεργεσίας τοῦ Βαπτιστοῦ πρὸς πάντας τοὺς ἐν τὴ Μονὴ καὶ παντὶ τῷ Ἁγιονύμω Ὄρει θεοφιλῶς ἐνασκουμένους, σκέπων καὶ φυλάσσων ἠμᾶς διὰ τῆς ἁγίας αὐτοῦ Δεξιᾶς, ὡς ἀρχηγὸς τοῦ μοναχικοῦ τάγματος, ἀπὸ πάσας τὰς χαλεπᾶς παγίδας τοῦ ἀλλοτρίου. 

Τέλος, ἄξιον σημειώσεως τυγχάνει καὶ τοῦτο: Κατὰ τὴν πρόσφατον ἀποκάλυψιν τῆς ἐπιχρύσου θήκης τῆς ἁγίας χειρὸς ὑπὸ τῆς γεροντίας τῆς Μονῆς διεπιστώθη ὅτι ἐνῶ ὑπάρχουν ὁλόκληρα τὰ δύο ὀστᾶ (κερκὶς καὶ ὠλένη) ἀπὸ τοῦ ἀγκῶνος μέχρι τῆς παλάμης, ἐλλείπουν μικρὰ τεμάχια τῶν ὀστῶν τῆς παλάμης καὶ τῶν δακτύλων. Περὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ θὰ ἀσχοληθῶμεν προσεχῶς- σημειοῦμεν μόνον ἐνταύθα, ὅτι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας καὶ ἐπὶ ἡγουμενίας τοῦ ἀρχιμανδρίτου κυροῦ Γαβριὴλ ἀντηλλάγη εἰς δάκτυλος ἀντὶ ἐλαχίστου τεμαχίου ἐκ τῆς ἁγίας Ζώνης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου. Ἐκεῖνο ὅμως τὸ ὁποῖον δὲν δεχόμεθα κατόπιν τῶν ἀνωτέρω συνοπτικῶν στοιχείων εἶναι ἡ διακύβευσις τῆς γνησιότητος τῆς ἁγίας Δεξιᾶς. Δεχόμεθα βεβαίως τὴν ὕπαρξιν μικρῶν τεμαχίων ἐκ τῆς ἁγίας Δεξιᾶς ἐκτός της Μονῆς μας, οὐχὶ ὅμως καὶ αὐτῆς ταύτης τῆς Δεξιᾶς. Θὰ χαρῶμεν ἐὰν ἀποδειχθῆ δὶ' ἐπιστημονικοῦ καλάμου ἡ γνησιότης τῶν ἐμφαινομένων μικρῶν τεμαχίων εἰς τὴν κλειστὴν θήκην τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει μουσείου Τὸπ-Καπί. Ἡ Μονή μας πάντως δὲν ἔχει στοιχεῖα, διὸ καὶ δὲν ἀποφαίνεται σχετικῶς. 

Ἐπιλογος 

Παρουσιάζοντες τὰ ἀνωτέρω στοιχεῖα αἰσθανόμεθα ὅτι ἐκπληροῦμεν ἐλάχιστον χρέος ἔναντί της ἀπείρου εὐεργεσίας τοῦ ἐν γεννητοῖς μείζονος πρὸς ἠμᾶς τὰ τέκνα του, τόσον τὰ ἐν τὴ Μονὴ ὅσον καὶ πάντας τοὺς ἐν τῷ Ἁγίω Ὄρει θεοφιλῶς ἐνασκουμένους, τῶν ὁποίων προστάτης καὶ ἔφορος μετὰ τὴν Κυρίαν μᾶς Θεοτόκον τυγχάνει ὁ Μέγας Βαπτιστής, ὡς ἀρχηγὸς τοῦ μοναχικοῦ τάγματος· προσέτι δὲ καὶ πρὸς πάντας τοὺς φιλοπροδρομικοὺς εὐλαβεῖς προσκυνητᾶς, οἱ ὁποῖοι μετὰ πόθου συρρέουν εἰς τὴν Μονὴν πρὸς ἁγιασμὸν καὶ προσκύνησιν τῆς ἁγίας Δεξιᾶς καὶ οἱ ὁποῖοι στερεοῦνται ἔτι μᾶλλον, ἀφαιρουμένης καὶ τῆς ἐλαχίστης προκαταλήψεως περὶ τῆς γνησιότητός του πρὸς ἁγιασμὸν προσφερομένου θησαυροῦ. 

Περαιώνοντες, ἀπευθυνόμενοι πρὸς σὲ τὸν μέγαν Πρόδρομον καὶ Βαπτιστὴν μετὰ πάντων τῶν μοναστῶν καὶ μετὰ παντὸς φιλοπροδρομικοῦ συστήματος κλήρου καὶ λαοῦ, ἰκετευτικῶς ἀλλὰ καὶ μελωδικῶς μετὰ τοῦ ὑμνωδοῦ σου λέγομεν τὴν χείρα σου τὴν ἀψαμένην τὴν ἀκήρατον κορυφὴν τοῦ Δεσπότου.,.ἐπαρον ὑπὲρ ἠμῶν Βαπτιστά...ὡς παρρησίαν ἔχων πολλὴν καὶ γὰρ μείζων τῶν προφητῶν ἁπάντων ὑπὸ Χριστοῦ μεμαρτύρησαι.

1. Γεώργιος Κεδρηνός: Ἔζησεν περὶ τὰ τέλη τοῦ ἴα' αἵ. Ἔγραψεν ἐν εἶδος παγκοσμίου Ἱστορίας τιτλοφορουμένης «Σύνοψις ἱστοριῶν» καὶ ἐκτεινομένης ἀπὸ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου ἕως τῆς ἐμφανίσεως Ἰσαακίου Ἃ' Κομνηνοῦ (1057). Τὸ ἔργον τοῦ εἶναι μία συμπλήρωσις παλαιοτέρων χρονικῶν. 

2. Θεόδωρος Δαφνοπάτης (900 - 963): Βυζαντινὸς συγγραφεὺς καὶ δημόσιος λειτουργός, προαχθεῖς βαθμηδὸν μέχρι καὶ τοῦ μεγίστου ἀξιώματος τοῦ Μαγίστρου ὑπὸ Ρωμανοὺ Β'. Ἐξεφώνησεν λόγον ἐπὶ τὴ εἰς Κωνσταντινούπολιν ἐλεύσει τῆς ἁγίας Δεξιᾶς ἐν ἔτει 959, παρουσία τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου καὶ πατριάρχου Πολευεύκτου. 

3. βλ. Ἱστορία περὶ τῶν ἐν Ἱεροοολύμοις πατριαρχευσάντων. βιβλ. Γ', κέφ. ΙΑ', πάρ. Γ’, σέλ. 267, Βουκουρέστι 1715 

4. Τὴν ἁγίαν Κάραν τοῦ Προδρόμου ἀφιέρωσεν εἰς Ι. Μ. Διονυσίου, ὁ ἡγεμὼν τῆς Μολδοβλαχίας Νεάγγοε Βοεβόδας (1512 - 1521), παραμείνασα δὲ εἰς τὴν Μονὴν μέχρι τὸν Ρωσσοτουρκικὸν πόλεμον (1769 - 1770), ἠρπάγη ὑπὸ τούρκων πειρατῶν κατὰ τὴν διάρκειαν ταξιδίου εἰς τὴν νῆσον Ἅγιος Εὐστράτιος.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ 8-9

τεῦχος 8-9

Ἰούνιος Νοέμβριος 1990 

Ι.Μ.Παντοκράτορος