Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου

Ἐάν ἔχουμε ζήσει τή χαρά τῆς Πασχαλινῆς περιόδου, εἶναι σπάνιο νά μήν νιώσουμε ἕνα σφίξιμο στήν καρδιά, ὅταν ἔρχεται ἡ μέρα τῆς Ἀναλήψεως. Ξέρουμε πολύ καλά ὅτι εἶναι μία ἀπό τίς μεναλύτερες γιορτές τῆς Χριστιανοσύνης. Κι ὅμως , μᾶς φαίνεται σάν ἀναχώρηση, σάν χωρισμός, ὅτι ὁ Κύριός μας δέν εἶναι πιά παρών μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο. Οἱ μαθητές δέν ἀντέδρασαν ἔτσι. Θά μποροῦσε n λύπη νά τούς ἔχει καταβάλει, αὐτοί ὅμως ἀντιθέτως» ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ μετά χαρᾶς μεγάλnς»(Λουκ. 24:36-53). Γ ἰατί n Ἀνάληψη χαροποιεῖ τούς χριστιανούς;

Καταρχᾶς, διότι n δόξα τοῦ Κυρίου μᾶς εἶναι πολύτιμη γιά μας. Ἡ Ἀνάληψη ἐπιστέφει τήν ἐπίγεια ἀποστολή Του. Ὁλοκλήρωσε τό ἔργο πού Τοῦ ἀνάθεσε ὁ Πατήρ, καί πρός Αὐτόν τείνει τώρα μέ ὅλο τό εἶναι Του. Σέ λίγο ὁ Πατέρας θά Τόν ὑποδεχθεῖ, ὅπως ἁρμόζει στή νίκη πού κέρδισε κατά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, μία νίκη πού κατακτήθηκε μέ τόσο πόνο. Σέ λίγο θά δοξαστεῖ στόν οὐρανό. Ἡ δόξα καί ἡ ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου μᾶς πρέπει νά εἶναι σημαντικότερες γιά μᾶς ἀπό τήν «αἰσθητή παρηγοριᾶς» πού ἀντλοῦμε ἀπό τήν παρουσία Του. Ἄς μάθουμε νά ἀγαποῦμε τόσο τόν Κύριό μας, ὥστε νά χαιρόμαστε μέ τή δική Του χαρά.  Στή συνέχεια, ἡ Ἀνάληψη σηματοδοτεῖ τό γενονός ὅτι ὁ Πατήρ ἀποδέχεται ὅλο τό λυτρωτικό ἔργο τοῦ Υἱοῦ. Ἡ Ἀνάσταση ἦταν τό πρῶτο ἐκτυφλωτικό σημεῖο αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆς. Ἡ Πεντηκοστή θά εἶναι τό τελικό. Ἡ νεφέλη πού σήμερα περιβάλλει τόν Ἰησοῦ καί....

 ἀνεβαίνει μαζί Του στόν οὐρανό ἀντιπροσωπεύει τόν καπνό τοῦ ὁλοκαυτώματος πού ἀνεβαίνει ἀπό τό θυσιαστήριο πρός τόν Θεό. Ἡ θυσία ἔγινε δεκτή. Ὁ Πατήρ ὑποδέχεται τό Θύμα, ὅπου κοντά Του θά συνεχίσει νά προσφέρει αἰωνίως τή θυσία Του. Τό ἔργο τῆς σωτηρίας μᾶς ὁλοκληρώθηκε.

Ὁ Ἰησοῦς δέν ἐπιστρέφει μόνος στόν Πατέρα. Εἶναι ὁ ἀσώματος Λόγος πού κατέβηκε καί ἔζησε μετά τῶν ἀνθρώπων. Σήμερα εἶναι ὁ Λόγος πού ἐγένετο Σάρξ, ἀληθινός Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, πού εἰσέρχεται στή βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Φέρνει μαζί Του τήν ἀνθρώπινη φύση τήν ὁποία εἶχε ἐνδυθεῖ. Ἀνοίγει τίς πύλες τῆς Βασιλείας γιά τήν ἀνθρωπότητα . Κατακτοῦμε « μέσω πληρεξουσίου» τά ἐπουράνια ἀγαθά: «Ὄντας nμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι … συνήγειρε καί συνεκάθισεν ἐν τοίs ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ ‘Ἰησοῦ» . Ἐάν εἴμαστε πιστοί, προόρισε γιά μᾶς θέση στή Βασιλεία. Ἡ παρουσία μας ἐκεῖ εἶναι αὐτό πού ἐπιθυμεῖ καί περιμένει.

Ἡ Ἀνάληψη καθιστά γιά μᾶς τή σκέψη τοῦ οὐρανοῦ περισσότερο παροῦσα καί ἐπίκαιρη. Σκεπτόμαστε ἄραγε ἀρκετά τή μόνιμη κατοικία μας; Γιά τούς περισσότερους χριστιανούς, ἡ οὐράνια ζωή εἶναι κάτι σάν συμπλήρωμα τῆς ἐπίγειας. Κάτι σάν ὑστερόγραφο, σάν τό παράρτημα ἑνός βιβλίου, τοῦ ὁποίου τό κυρίως κείμενο ἔχει γραφτεῖ στή γῆ. Τό ἀντίθετο ὅμως εἶναι τό ἀληθινό. Ἡ ἐπίγεια ζωή, μᾶς δέν εἶναι παρά ὁ πρόλογος τοῦ βιβλίου. Ἡ ζωή στόν οὐρανό θά εἶναι τό κείμενο, καί τό κείμενο δέν θά ἔχει τέλος. Γιά νά χρησιμοποιήσουμε μία ἄλλη εἰκόνα, ἡ γήινη ζωή μᾶς εἶναι μία σήραγγα-στενή, σκοτεινή καί πολύ σύντομη- πού ὁδηγεῖ σ΄ἕνα ὑπέροχο καί ἡλιόλουστο τοπίο. Σκεπτόμαστε πάρα πολύ αὐτό πού εἶναι ἡ ζωή μάs τώρα . Δέν σκεπτόμαστε ἀρκετά αὐτό πού θά εἶναι στό μέλλον : « Ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε… ἅ ἠτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν» . Στόν ‘Ὄρθρο τns σημερινῆς ἑορτῆς ψάλλουμε: «Ἀγγελικώs οἱ ἕν κόσμω πανηνυρίσωμεν…». Πράγμα πού σημαίνει, ἄς σκεπτόμαστε περισσότερο τούs ἀγγέλουs, ἄς προσπαθήσουμε νά εἰσέλθουμε στά δικά τους αἰσθήματα, νά γευθοῦμε κάτι ἀπό αὐτά πού γεύθηκαν αὐτοί, ὅταν ὁ Υἱός ἐπέστρεψε ἐν δεξιά τοῦ Πατρός. Ἄς μεταφερθοῦμε πρῶτα-πρῶτα κοντά στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί τούs ἁγίους, πού θά εἶναι οἱ ἀληθινοί συμπολίτες μας: «Τό πολίτευμα ἠμῶν ἐν οὐρανοῖς ὕπαρχει , ἐξ οὐ καί ἀπεκδεχόμεθα σωτήρα Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν ». Ἡ ζωή μας θά μεταμορφωνόταν, ἐάν, ἤδη ἀπό τώρα, ρίχναμε τήν καρδιά μας στήν ἀντίπερα ὄχθη, πέρα ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, στή Βασιλεία, ὅπου βρίσκονται ὄχι μόνον τά ἀληθινά ἀγαθά μας, ἀλλά καί τά ἀγαθά ὅλων ἐκείνων πού ἀγαποῦμε .

Οἱ μαθητές, ἀφοῦ ἀποχωρίστηκαν τόν Ἰησοῦ, παρέμεναν πλήρειs ἐλπίδας, διότι ἤξεραν ὅτι θά τούs ἐδίδετο τό Πνεῦμα. Τούς παρήγγειλε «ἀπό Ἱεροσολύμων μή χωρίζεσθαι, ἀλλά περιμένειν τήν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρός…». Ἡ νεφέλη περιβάλλει τόν Ἰησοῦ ,ἀλλά δέν ἔχει πάρει ἀκόμη τό χρῶμα τῆς φλόγας τῆς Πεντηκοστῆς Ὁ Ἰησοῦς φεύγοντας μᾶς σταθεροποιεῖ σέ μία στάση, ὄχι λύπης ἀλλά χαρούμενης καί γεμάτης ἐμπιστοσύνη προσμονῆς .

«Καί ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὖτον αὐτούς διέστη ἀπ’ αὐτῶν καί ἀνεφερετο εἰς τόν οὔρανον. Καί αὐτοί προσκυνήσαντες αὐτόν ἐπέστρεψαν εἰς Ἱερoυσαλήμ μετά χαρᾶς μεγάλης.» Νά τί θά ἔπρεπε νά εἶναι γιά μᾶς ἡ γιορτή τῆς Ἀναλήψεως. Ἐάν ὁ Ἰησούs ἀπομακρύνεται εὐλογώντας, κι ἄν ἐμεῖς Τόν προσκυνοῦμε γονατιστοί ἐνῶ ἀνεβαίνει, θά σηκωθοῦμε γεμάτοι μέ καινούργια δύναμη-καρπό τῆς εὐλογίας καί τῆς προσκύνησης- καί θά ἐπιστρέψουμε, ὅπως οἱ ἀπόστολοι, «μετά χαρᾶς μεγάλης».

( Lev Gillet, (ἑνός Μοναχοῦ της Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας) ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ, Ἔκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἀθήνα 2009, σ.124-128).
vatopaidi.wordpress.com