Ἡ τελευταία στιγμή τῆς ζωής μας

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει πώς πρέπει νά ζήσουμε «ἐπωφελούμενοι τοῦ χρόνου, διότι οἱ μέρες εἶναι πονηρές» ὁ καιρός εἶναι ἀπατηλός. Καί μήπως ὄντως δέν εἶναι ἔτσι;

Δέν ζοῦμε κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας σάν νά γράφουμε πρόχειρα καί βιαστικά τό προσχέδιο τοῦ βίου ποῦ κάποτε θά καθαρογράψουμε; Δέν ζοῦμε σάν νά προετοιμαζόμαστε ἁπλῶς νά χτίσουμε, συλλέγοντας καθετί πού ἀργότερα θά μεταμορφωθεῖ σέ ὀμορφιά, ἁρμονία καί νόημα;

Ἔτσι ζοῦμε, χρόνο μέ τό χρόνο, χωρίς νά πραγματοποιοῦμε πλήρως καί τελειωτικά, χωρίς νά ὁλοκληρώνουμε αὐτό πού θά μπορούσαμε νά κάνουμε, διότι «ἔχουμε καιρό μπροστά μας», ἀργότερα θά πετύχουμε κάτι, ἀργότερα θά γίνει ὅτι μπορεῖ νά γίνει, κάποια μέρα ἀργότερα θά ἀρχίσουμε νά «καθαρογράφουμε». Τά χρόνια περνοῦν καί ποτέ δέν τό κάνουμε. Δέν τά κάνουμε ὄχι μόνο ἐπειδή ἔρχεται ὁ θάνατος καί μᾶς ἀφανίζει, ἀλλά καί ἐπειδή σέ κάθε περίοδο τοῦ βίου μας δέν ἔχουμε τή δυνατότητα νά κάνουμε αὐτό πού ἡ προγενέστερη περίοδος θά μᾶς εἶχε ἐπιτρέψει: δέν μποροῦμε στά χρόνια της ὡριμότητάς μας νά πετύχουμε μία ὄμορφη καί νοηματοδοτημένη νεότητα, δέν μποροῦμε στά γεράματά μας νά ἀποκαλύψουμε στό Θεό καί στόν κόσμο αὐτό πού θά μπορούσαμε νά ἤμασταν στά χρόνια της ὡριμότητάς μας. ὑπάρχει ἕνας καιρός γιά ὅλα τά πράγματα, ἅπαξ καί παρέλθει, αὐτά δέν μποροῦν πλέον νά πραγματοποιηθοῦν.

Ἔχω πολλές φορές παραπέμψει σέ κάτι πού ἔχει πεῖ ὁ Βίκτωρ Οὐγκῶ: « Στά μάτια τοῦ...

νέου ἀνθρώπου ὑπάρχει φλόγα, στά μάτια τοῦ γέρου θά’ πρεπε νά ὑπάρχει φῶς». Ὁ καιρός τῆς φλόγας πού ἀκτινοβολεῖ περνᾶ καί ὁ καιρός τοῦ φωτός μᾶς ζυγώνει. Ὅταν πιά ἔρθει ἡ ὥρα νά εἴμαστε φῶς, δέν μποροῦμε πλέον νά κάνουμε ὅτι θά μποροῦσε νά γίνει στίς μέρες ἐκεῖνες πού μᾶς πυράκτωνε ἡ φλόγα. «Οἱ μέρες εἶναι πονηρές» καί περνοῦν. Ὁ καιρός εἶναι ἀπατηλός. Καί ὅταν μᾶς λένε νά ἔχουμε μνήμη θανάτου, δέν εἶναι γιά νά μᾶς γεννήσουν φόβο γιά τή ζωή, ἀλλά γιά νά μᾶς κάνουν νά ζήσουμε μέ ὅλη τήν ἔνταση πού θά εἴχαμε, ἄν αἰσθανόμασταν τήν κάθε στιγμή ὡς τή μοναδική στιγμή πού διαθέτουμε, ἄν αἰσθανόμασταν πώς κάθε λεπτό, κάθε μία στιγμή τῆς ζωῆς μας, πρέπει νά εἶναι ὄχι μία ὕφεση ἀλλά μία κορύφωση, ὄχι μία ἥττα ἀλλά ἕνας θρίαμβος. Ὅταν μιλῶ γιά ἥττα καί θρίαμβο, δέν ἀναφέρομαι στήν ἐξωτερική καταξίωση ἤ στήν ἔλλειψή της. Ἀναφέρομαι στίς ἐσωτερικές κατακτήσεις, στήν ἐσωτερική καλλιέργεια, στήν ἱκανότητα νά κατορθώνουμε πλήρως καί ὁλοκληρωμένα τήν αὐτοπραγμάτωσή μας σέ κάθε δεδομένη στιγμή.

Σκεφτεῖτε πώς θά ἦταν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας ἄν εἴχαμε συναίσθηση πώς μπορεῖ νά εἶναι ἡ τελευταία, πώς αὐτή ἡ στιγμή μᾶς δόθηκε γιά νά πλησιάσουμε μέ κάποιο τρόπο τήν τελειότητα, πώς τά λόγια πού λέμε θά εἶναι τά στερνά μας κι ἔτσι θά ἔπρεπε νά ἐκφράσουν ὅλη τήν ὀμορφιά, ὅλη τήν σοφία, ὅλη τή γνώση καί πάνω ἀπ’ ὅλα ὅλη τήν ἀγάπη πού γνωρίσαμε στό κύλισμα τοῦ βίου μας, εἴτε αὐτός ἦταν μακρύς, εἴτε σύντομος.

Πῶς θά συμπεριφερόμασταν ὁ ἕνας στόν ἄλλο ἄν ἡ παροῦσα στιγμή ἦταν ἡ μοναδική πού εἴχαμε στή διάθεσή μας καί θά ἔπρεπε νά χωρέσει καί ἐκφράσει ὅλη τήν ἀγάπη καί τή φροντίδα ποῦ ὑπάρχει μέσα μας; θά ζούσαμε μέ βάθος καί ἔνταση ἀκατόρθωτη ὑπό ἄλλες συνθῆκες. Κι ὡστόσο, εἶναι δύσκολο νά συναισθανθοῦμε τί σημαίνει αὐτή ἡ παροῦσα στιγμή. Κινούμαστε ἀπό τό παρελθόν πρός τό μέλλον, χωρίς ποτέ νά ζοῦμε ἀληθινά μέ ἔνταση τήν παροῦσα στιγμή.

Βατοπαίδι