Τὸ κριτήριο ἀγάπης ἀπὸ τὸν Γέροντα Παΐσιo

Ὅταν ἕνας ἔχει καὶ δίνει ἐλεημοσύνη, δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβεις ἂν ἔχει ἀγάπη ἢ ὄχι, γιατί μπορεῖ νὰ δίνει ὄχι ἀπὸ ἀγάπη, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξεφορτωθεῖ κάποια πράγματα. Ὅταν στερεῖται καὶ δίνει, τότε φαίνεται ἡ ἀγάπη του. Πιστεύω, ἂς ὑποθέσουμε, ὅτι ἔχω ἀγάπη. Ο Θεός, γιὰ νὰ δοκιμάσει τὴν ἀγάπη μου, μοῦ στέλνει ἕναν φτωχό. Ἂν ἔχω λ.χ. δυὸ ρολόγια, ἕνα καλὸ κι ἕνα λίγο χαλασμένο, καὶ δώσω τὸ χαλασμένο στὸν φτωχό, σημαίνει ὅτι ἡ ἀγάπη μου εἶναι δευτέρας ποιότητος. Ἂν ἔχω πραγματικὴ ἀγάπη, θὰ δώσω τὸ καλὸ στὸν φτωχό. Μπαίνει ὅμως ἡ βλαμμένη λογικὴ καὶ λέμε: «Τί, τὸ καλὸ θὰ δώσω; Γι' αὐτόν, ἀφοῦ δὲν ἔχει κανένα ρολόι, καλὸ εἶναι καὶ τὸ παλιό», καὶ δίνω τὸ παλιό. Ἀλλά, ὅταν δίνεις τὸ παλιό, ζεῖ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ἀκόμη μέσα σου. Ἂν δίνεις τὸ καινούριο, εἶσαι ἀναγεννημένος ἄνθρωπος. Κολάσιμη κατάσταση εἶναι, ὅταν κρατᾶς καὶ τὰ δύο καὶ δὲν δίνεις κανένα.

Ἁγιορείτικες Μνῆμεςμες