- Ἡ στέρηση, Γέροντα, τονώνει τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸ Θεό; Ρώτησε ἕνας ἀκόμα ἐπισκέπτης.
- Βοηθάει πολύ. Βοηθάει καὶ στὴ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν τὰ ἔχουμε ὅλα ἄφθονα, ξεχνᾶμε τὸ Θεό. Στὸ Σινὰ τὸ νερὸ ἦταν ἐλάχιστο. Ἀπὸ ἕνα βράχο ἔτρεχε σταγόνα - σταγόνα καὶ μάζευα τρία κιλὰ νερὸ τὸ εἰκοσιτετράωρο. Τὸ λίγο αὐτὸ νερὸ τὸ ἐκτιμοῦσα πολὺ κι εὐχαριστοῦσα συνέχεια τὸ Θεό, ποῦ μου τὸ ἔδινε. Μ' αὐτὸ ἔκανα ὅλες τὶς δουλειές. Ἔπινα, πλενόμουν, ἔπλυνα τὰ ροῦχα καὶ κρατοῦσα λίγο καὶ γιὰ τὰ πουλάκια καὶ τὰ ποντικάκια, ποῦ μὲ συντρόφευαν. Ἐνίωθα εὐγνωμοσύνη γιὰ αὐτὸ τὸ νερό. Ἀργότερα, ὅταν ἦρθα στὸ Ἅγιο Ὅρος, στὴ σκήτη τῶν Ἰβήρων, ἄλλαξαν τὰ πράγματα. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἄφθονο νερό. Ἡ στέρνα ξεχείλιζε. Ὅμως, ἔχασα κάτι πολὺ σημαντικό. Δὲν αἰσθανόμουν τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσω τὸ Θεό. Στὸ Σινὰ βούρκωναν τὰ μάτια μου ἀπὸ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸ λίγο νερό, ἐνῶ στὴ σκήτη ξεχάστηκα ἀπ' τὴν ἀφθονία τοῦ νεροῦ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου