ΕΝΑ ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Οἱ ἐνέργειες καὶ οἱ πράξεις τῶν ἀνθρώπων γίνονται πάντοτε κατόπιν σκέψεως. Ὅταν κανεὶς ἐνεργεῖ χωρὶς μυαλὸ ἢ εὑρίσκεται ἐκτὸς ἑαυτοῦ, τότε ἀπαλλάσσεται.Θέματα ἢ προβλήματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν ὄχι μόνο ὠρισμένες στιγμὲς ἢ ὧρες, ἀλλὰ ὁλόκληρους μῆνες, ποὺ τὰ σκεπτόμαστε καὶ τὰ ξαναμετρᾶμε, ὅπως εἶναι, τὸ ἂν θ' ἀφήσουμε νὰ ἔλθει στὴ ζωὴ τὸ ἔμβρυο, ποὺ κρατιέται στὰ σπλάχνα τῆς μητέρας, ἢ θὰ τὸ ἐκτελέσουμε ἐν ψυχρῶ καὶ μάλιστα τόσο σφικτὰ φυλακισμένο, ποὺ δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα οὔτε ν' ἀμυνθεῖ, οὔτε νὰ καλέσει σὲ βοήθεια, οὔτε καθ' ὁποιονδήποτε τρόπο ν' ἀντιδράσει, εἶναι φρικτὸ καὶ ἀποτρόπαιο τὸ ἔγκλημα.
Τὸ ΕΝΑ ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ποὺ ἀκολουθεῖ, ἂς εὐχηθοῦμε ὅπως προβληματίσει ἀρκετὰ ὅσους θὰ τὸ διαβάσουν καὶ ὅπως βοηθήσει σὲ ὀρθὲς ἐνέργειες σύμφωνες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
5 Ὀκτωβρίου: Σήμερα ἡ ζωή μου ἀρχίζει. Οἱ γονεῖς μου δὲν τὸ γνωρίζουν ἀκόμη. Εἶμαι...
μικρούτσικο, μικρότερο καὶ ἀπὸ ἕνα σπόρο μήλου, ἀλλὰ ἤδη εἶμαι κάτι. Πρόκειται νὰ γίνω κοριτσάκι, θὰ ἔχω ξανθὰ μαλλάκια καὶ θ' ἀγαπῶ τὰ ἄνθη.19 Ὀκτωβρίου: Ἔχω μεγαλώσει λιγάκι, ἀλλὰ ἀκόμη εἶμαι πολὺ μικρὸ γιὰ νὰ φροντίσω τὸν ἑαυτό μου. Ἡ μητέρα κάμνει τὰ πάντα γιὰ μένα. Τὸ ἀστεῖο εἶναι ὅτι ἐκείνη δὲν γνωρίζει τὴ μικρή μου ὕπαρξη, ὅτι ζῶ κάτω ἀπὸ τὴν καρδιά της καὶ ὅτι τρέφομαι μὲ τὸ αἷμα της.
23 Ὀκτωβρίου: Τὸ στόμα μου μόλις ἀρχίζει νὰ σχηματίζεται. Σκέπτομαι πὼς ὕστερα ἀπὸ ἕνα ἔτος θὰ γελῶ, ἀργότερα θὰ μπορῶ νὰ μιλῶ. Ξέρω ποιὰ θὰ εἶναι ἡ πρώτη μου λέξη: ΜΑΝΑ.
27 Ὀκτωβρίου: Ἡ καρδούλα μου ἀρχίζει νὰ κτυπᾶ.
Ἀπὸ σήμερα καὶ πέρα θὰ κτυπᾶ γιὰ ὅλη μου τὴ ζωὴ χωρὶς νὰ ξεκουράζεται ποτέ. Ὕστερα ἀπὸ πολλὰ χρόνια, θὰ ξεκουρασθεῖ καὶ θὰ σταματήσει. Ἀλλὰ γιατί νὰ σκέπτομαι τὸ τέλος, ἀφοῦ εἶμαι ἀκόμη στὴν ἀρχή;
2 Νοεμβρίου: Κάθε ἡμέρα μεγαλώνω καὶ λιγάκι. Τὰ χέρια μου καὶ τὰ πόδια μου ἀρχίζουν νὰ παίρνουν μορφή. Θὰ πρέπει ὅμως νὰ περιμένω πολὺ πρὶν τὰ μικρά μου πόδια μὲ ὁδηγήσουν τρέχοντας στῆς μανούλας τὴν ἀγκαλιὰ καὶ πρὶν τὰ μικρά μου χέρια μπορέσουν ν' ἀγκαλιάσουν τὸν πατέρα.
12 Νοεμβρίου: Τώρα τὰ μικροσκοπικά μου δακτυλάκια ἀρχίζουν νὰ σχηματίζονται. Πόσο ἀστεία εἶναι, μὰ πόσο ὄμορφα θὰ γίνουν. Ἴσως κάποτε μάθουν νὰ ζωγραφίζουν.
20 Νοεμβρίου: Σήμερα ὁ γιατρὸς εἶπε στὴ μητέρα γιὰ τὴ μικρή μου ὕπαρξη. Δεν εἶσαι εὐτυχισμένη μητέρα;
25 Νοεμβρίου: Οἱ γονεῖς μου δὲν ξέρουν ὅτι εἶμαι ἕνα κοριτσάκι. Ἴσως νὰ περιμένουν ἀγόρι ἢ καὶ δίδυμα ἀκόμη μὰ ἐγὼ θὰ τοὺς ἐκπλήξω μὲ τὴν παρουσία μου. Θὰ ἤθελα νὰ μοῦ δώσουν τὸ ὡραῖο ὄνομα Αἰκατερίνη.
10 Δεκεμβρίου: Τὸ πρόσωπό μου ἔχει ἐντελῶς σχηματισθεῖ. Πόσο θέλω νὰ μοιάζω τῆς μανούλας!
15 Δεκεμβρίου: Τώρα εἶμαι ἱκανὴ νὰ βλέπω, μὰ ὅλα γύρω μου εἶναι σκοτεινά. Γρήγορα ὅμως τὰ ματάκια μου θ' ἀνοίξουν στὸν κόσμο τοῦ ἥλιου, τῶν λουλουδιῶν καὶ τῶν μικρῶν παιδιῶν.
24 Δεκεμβρίου: Μανούλα: μπορῶ ν' ἀκούω τοὺς κτύπους τῆς καρδιᾶς σου. Ἀναλογίζομαι ἂν καὶ ἐσὺ ἀκοῦς τοὺς ψιθύρους της δικῆς μου καρδιᾶς. Εἶναι τόσο συχνοί, τὶκ-τάκ, τὶκ-τάκ. Ὕστερα ἀπὸ λίγο θὰ ἔχεις, μία γερὴ καὶ ὄμορφη ΚΟΡΗ, μανούλα! Ξέρω, πὼς μερικὰ μωρὰ φθάνουν δύσκολα στὸν κόσμο, ἀλλὰ ὑπάρχουν καλοὶ γιατροί, ποὺ βοηθοῦν τὶς μητέρες καὶ τὰ μωρά... Ξέρω ἐπίσης μερικὲς μητέρες, ποὺ δὲν θέλουν τὰ μωρά τους. Ἀλλὰ ἐγὼ μὲ λαχτάρα περιμένω νὰ βρεθῶ στὴν ἀγκαλιά σου, νὰ ἀγγίξω τὸ πρόσωπό σου, νὰ κυττάξω τὰ μάτια σου, νὰ σὲ φιλῶ συνέχεια, νὰ σὲ βοηθῶ. Μὲ περιμένεις κι ἐσύ, μητέρα, δὲν εἶναι ἔτσι;
28 Δεκεμβρίου: Μαννούλα γιατί; Γιατί τοὺς ἄφησες νὰ διακόψουν τὴ ζωούλα μου; Τὸ τόλμησες κι ἐσύ; Τὸ ἄντεξες; Γιατί; Γιατί; Θὰ ἤμαστε τόσο εὐτυχισμένοι μαζί, τόσο εὐτυχισμένοι. Ἄχ, γιατί; Ποῦ μὲ στέλνεις, Μάνα; Γνωρίζεις; Ἐσὺ τώρα θὰ ἡσυχάσεις ποτέ;
***
Καὶ σύ, ποῦ ἐμπορεύεσαι, «γιατρέ», τὴν ἐπιστήμη, τὸν Ἱπποκράτη πρόδωσες, ποιὸς τώρα θὰ σὲ κρίνη; Πῆγες καὶ σπούδασες γιατρός, ἀρρώστιες νὰ γιατρεύης· μ' ἀντὶ γι' αὐτὸ τ' ἀγέννητα μ' ἀργύρια τὰ φονεύεις!
Διονύσιος Μουστόγιαννης
πηγή: Καρυγὴ ζωῆς: Σᾶς ἱκετεύω μὴ μᾶς σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Ἀντικειμενικὴ ἐνημέρωση γιὰ ὅσα πρέπει νὰ γνωρίζουμε
Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"
Τήλ: 2310212659
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου