Γιατί ὑπάρχει τόσος πόνος στὸν κόσμο;

 

Γιατί ὑπάρχει τόσος πόνος στὸν κόσμο;

τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Κλεόπα

— Λέγει ὁ δίκαιος Ἰώβ: «Ἀλλὰ ἄνθρωπος γεννᾶται κόπω» (Ἰὼβ 5,7). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ὅλα τὰ ἔργα γίνονται μὲ κόπο καὶ πόνο (Ρώμ.8,21). Ὁ πόνος στὸν κόσμο εἶναι καρπὸς τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν παράδεισο (Πράξ. 3,16). Εἶναι καρπὸς τῆς ἁμαρτίας (Ψάλμ.7,14-16).

Ἀλλ' ὅμως, ἐὰν δεχώμεθα κάθε πόνο μὲ ὑπομονὴ καὶ εὐχαρίστησι, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματικὴ ὠφέλεια πολύτιμη γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Γενικὰ βλέπουμε ὅτι, ὅσο πολλαπλασιάζεται ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ πλάνη στὸν κόσμο, τόσο αὐξάνεται καὶ ὁ πόνος, δηλαδὴ ἡ πείνα, ἡ σύγχυσις, οἱ πόλεμοι, οἱ παντὸς εἴδους ἀσθένειες καὶ ὁ θάνατος. Η φροντίδα ἠμῶν τῶν χριστιανῶν εἶναι νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν ἁμαρτία, νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν Θεό, νὰ ἀποκτήσουμε τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, τὴν ταπείνωσι, τὴν ὑπομονὴ καὶ τότε ὅλα τὰ βάσανά μας θὰ ὀλιγοστεύσουν καὶ θὰ ἔλθη μεγάλη ὠφέλεια στὶς ψυχές μας.

Ὁ πόνος εἶναι ἀρραβὼν τῶν αἰωνίων βασάνων, ἡ τὸ ἀντιλυτρο τῶν ἁμαρτιῶν μας; Ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ὑπάρξεως τοῦ...

πόνου;

—Ο σκοπὸς τοῦ πόνου γιὰ τοὺς χριστιανοὺς εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός: Ἡ συγχώρησις τῶν ἁμαρτιῶν ἐδῶ στὴν γῆ μὲ κάθε εἴδους ἀσθένειες, στενοχώριες καὶ θλίψεις, ἐπίσης ὁ ἐξαγνισμὸς καὶ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Γι' αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουν νὰ διορθωθοῦν καὶ μετανοήσουν, ὁ πόνος εἶναι ὁ ἀρραβὼν τῶν αἰωνίων βασάνων. Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ δέχονται τὸν πόνο μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ εὐχαριστία στὸν Θεὸ καὶ ζοῦν μὲ μετάνοια, τότε εἶναι γι' αὐτοὺς ὁ καλλίτερος δρόμος γιὰ τὴν διόρθωσι καὶ συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν τῶν, διότι λυτρώνονται ἀπὸ τὶς αἰώνιες θλίψεις τῆς κολάσεως.

Βλέπουμε ὅτι ἐδῶ στὴν γῆ αὐτοὶ ποὺ ὑποφέρουν περισσότερο, εἶναι εἰρηνικοὶ μὲ τὴ συνείδησι τῶν, ἐνάρετοι καὶ ἰσχυροὶ ἀπέναντι τῶν πειρασμῶν, πλησιέστερα στὸν Θεὸ ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ σώζονται εὐκολώτερα, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, ὁ πτωχὸς Λάζαρος, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὅσιοι καὶ τόσοι ἄλλοι. Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ ζοῦν ἄνετα, εἶναι ὑγιεῖς, ἔχουν περιουσία καὶ κάθε ἀπολαυστικὸ στὴν γῆ, εἶναι συνήθως ἀδύνατοι στὴν πίστι, ἄσπλαχνοι, τυραννικοί, γαστρίμαργοι, ἐγωϊσταί, φοβοῦνται τὸν θάνατο καὶ πεθαίνουν μὲ βαρεῖες ἁμαρτίες, πρὸς αἰώνια τιμωρία τῶν.

Ὁ πόνος ἐπετράπη ἄνωθεν γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴν συγχώρησι τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ γιὰ τὴν πνευματική μας πρόοδο, ἐὰν ἐμεῖς τὸν δεχόμεθα μὲ εὐχαρίστησι, ὡς ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέγη ὁ προφήτης Δαβίδ: «Ἡ ράβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὖται μὲ παρεκάλεσαν» (Ψάλμ.22,5). Ὅποτε λοιπόν, ἡ ράβδος καὶ ἡ βακτηρία τοῦ πόνου τοὺς εὐσεβεῖς καὶ πιστοὺς χριστιανοὺς τοὺς στηρίζουν, τοὺς ἐμπνέουν στὰ καλὰ ἔργα, τοὺς καθαρίζουν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ τοὺς καταξιώνουν μεγαλυτέρων στεφάνων καὶ ἀπολαύων στὸν οὐρανό. Ἐνῶ γιὰ τοὺς κακοπροαίρετους, ἡ ράβδος τοῦ πόνου εἶναι τιμωρία ἐπάνω στὴν τιμωρία καὶ χαλινὸς στὸ στόμα, διότι δὲν θέλουν νὰ πλησιάσουν τὸν Κύριο (Ψάλ.31,10).

Γέροντος Κλεόπα Ἡλιὲ

Πνευματικοὶ Διάλογοι

Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη"

Ι.Μ.Παντοκράτορος